Zaterdag 20 maart 2010
Dag 168: De modderige stad

Aangezien ik een erg vroege vlucht had, stond ik om 4.30 uur al op, zodat ik om 5 uur met enkele croissantjes als ontbijt een taxi in kon stappen. In zo'n drie kwartier werd ik door het donker naar Phuket International Airport gereden, waar je bij binnenkomst al door de scanner werd gehaald. Ik checkte in bij de balie van AirAsia, een vliegmaatschappij die hier in Azië behoorlijk goedkope vluchten aanbiedt tussen de meeste steden met een vliegveld. M'n boarding pass was daarom ook slechts een simpel bonnetje met een streepjescode (waarom zou je meer nodig hebben?) en bestemmingen werden bij de balies gewoon met plastic bordjes aangegeven. Na de paspoortcontrole en nogmaals een veiligheidscheck kon ik nog een tijd in de vertrekhal wachten. Uiteindelijk vertrok het vliegtuig om 8 uur voor een vlucht van zo'n vijf kwartier. We bleven daarom relatief laag en aangezien ik een plekje bij het raam had, kon ik, mits de wolken m'n zicht niet bedorven, genieten van het landschap en de kusstrook. Om 10.20 uur Maleisische tijd landden we op de Low Cost Carrier Terminal van Kuala Lumpur, waar ik een stempel kreeg in m'n paspoort (Nederlanders mogen hier 90 dagen blijven) en m'n bagage kon oppikken. Het eerste dat me hier opviel, was dat alle leestekens eindelijk weer westers waren! Geen vreemde en onleesbare tekentjes meer. Echter, Maleisisch kan ik nog niet lezen, maar het wordt wel makkelijker zo. Grappig is wel dat ik enkele woorden kon herkennen, ook al was het maar een handjevol. De taal is namelijk praktisch hetzelfde als het Indonesisch (selamat, satu, dua, tiga, nasi en ayam kwamen me dus bijvoorbeeld bekend voor). Bij enkele woorden is zelfs de verbastering van Engelse woorden zichtbaar. Wat dacht je van teksi, restoran, stesen en bas (taxi, restaurant, station, bus)? In plaats van de teksi nam ik de shuttle bus naar het busstation in Chinatown van Kuala Lumpur. De rit duurde een uur, waarbij drie dingen me meteen al opvielen. Zo leek de oliemaatschappij Petronas behoorlijk de macht te hebben, maakt KL zich klaar voor de bekende Maleisische F1 Grand Prix over twee weken (2, 3 en 4 april) en is een groot deel van de bevolking moslim. Dat laatste was in het zuiden van Thailand al enigszins te merken, maar hier viel het aantal moskeeën en vrouwen met hoofddoekjes veel meer op. Het was ook overduidelijk dat KL de grote stad was die we met de bus naderden, aangezien de Petronas Twin Towers en de KL Tower de skyline domineerden. Er waren echter ook nog genoeg andere hoge gebouwen. De bus arriveerde in Chinatown, niet ver van mijn hostel vandaan. Nadat me een dormbed was aangewezen, ben ik meteen van start gegaan met een wandelroute uit de Lonely Planet. Deze zou me langs alle highlights van deze wijk brengen. Het was meteen merkbaar dat dit een oudere wijk, vanwege de vele oudere gebouwen en de soms rommelige straatjes. Typisch China dus. Daarnaast is het moeilijk om de echte Maleisiër te definiëren, aangezien de bevolking een complete mix is van Chinezen, Indiërs en andere mensen uit Zuidoost-Azië, welke dan wellicht rasechte Maleisiërs zullen zijn (alhoewel die vanwege diverse stammen ook kunnen verschillen). Daarnaast loopt de ene helft van de vrouwen wel met een hoofddoek en de andere helft weer niet. M'n tocht leidde langs enkele dierenwinkels (met honden, katten, vogels en leguanen) naar de Chinese Chan She Shu Yuen tempel, welke van buiten aan de bovenkant rijkelijk versierd was met gegraveerde illustraties. Van binnen hingen er vele rode lampions en stikte het er van de wierook. Buiten maakte ik ook kennis met de KL Monorail, welke hier samen met een metro door de stad rijdt. Het verschil met de Skytrain van Bangkok? De monorail is vele malen korter (en ja, hij heeft maar één rail). In de Chinese Assembly Hall kwam ik vervolgens een hele boekenmarkt tegen, maar echt veel had ik hier niet aan. De posters van Bruce Lee, van wie er hier een kleine expositie was, waren een stuk begrijpelijker. Ik liep noordwaarts en nam een kijkje in Jalan Petaling, waar er op een markt aan beide kanten diverse goederen werden verkocht, waaronder eten en drinken. Iets verderop nam ik een kijkje in de Central Market (Pasar Seni), met diverse winkeltjes en kraampjes. Langs enkele hoge bankgebouwen kwam ik bij een drukke straat terecht, waar auto's volop heen en weer reden. Hier bleek weer dat Maleisië een moderne stad is: tuktuks kennen ze niet (daarvoor moet je gewoon een taxi of bus nemen) en zebra's en stoplichten zijn volop aanwezig. Nadat ik een rondje had gelopen om de mooi witte Masjid Jamek moskee (betreden mocht/kon ik niet), liep ik via een andere weg weer terug richting m'n hostel. Onderweg bezocht ik echter nog wel een tweetal Chinese tempeltjes (Sze Ya en Sri Maha Mariamman), waar de walm van wierook van buiten al te zien en ruiken was. Bij m'n hostel rustte ik vervolgens kort uit, alvorens me in een echte pasar malam te storten. De wijk Little India, iets ten noorden van Chinatown (welke overigens in het westen van KL ligt), staat (met een andere wijk elders) elke zaterdag in het teken van deze avondmarkt. Een smalle, maar lange straat stond volgepakt met allerlei kraampjes en bezoekers (met name de lokale bevolking). Alhoewel er veel kleding verkocht werd, waren de meeste kraampjes gefocust op eten en drinken. Vanwege de diverse etnische mix van mensen was het aanbod van hapjes ook uitgebreid. Enkele snacks kwamen me bekend voor, maar aangezien Maleisië zo anders lijkt te zijn dan de landen die ik hiervoor heb bezocht, was er ook genoeg nieuws te zien. En ik heb van sommige gerechten geen idee wat het was. Wel was het leuk om tahu en nasi ayam tegen te komen, iets wat wij in Nederland met die namen ook kennen. Het was hier voor mij dan ook niet moeilijk om een avondmaaltijd bij elkaar te sprokkelen. Aangezien ik al vroeg op de markt was, was het nu nog steeds licht (ook gaat de zon hier later onder). Dit bracht me op een leuk idee, vergelijkbaar met een actie die ik in Hong Kong heb ondernomen. Met de moderne metro reisde ik af naar het centrale gedeelte van de stad, waar zich een groen gebied bevond met in het midden de 421 meter hoge Menara KL, de op drie na hoogste communicatietoren ter wereld. Nadat ik een stuk had gelopen om de ingang te vinden, werd ik met een shuttle bus naar de voet van de toren gebracht. Hier kon je een ticket kopen om het uitkijkplatform op iets meer dan 250 meter te betreden. Alhoewel de Petronas Towers hoger zijn, is de skybridge tussen de twee torens, welke toegankelijk is voor toeristen, bij lange na niet zo hoog (en het zicht is veel gelimiteerder). Nadat ik een package ticket had gekocht voor het platform en enkele andere attracties (dit was verplicht), ging ik met een lift naar boven. Het uitzicht was hier inderdaad verbluffend! Je had een prachtig 360 graden uitzicht over de gehele stad en de omgeving. Via een koptelefoon werd je langs de ramen geleid, waarbij je informatie kreeg over diverse belangrijke en bekende gebouwen. Op 50 km afstand zagen we zelfs de heilige Batu Cave liggen, welke jaarlijks in februari gebruikt wordt voor een bijzonder ritueel. Een bezoek hieraan zal later volgen. Anderhalf uur heb ik hier boven gebleven om de lucht donker te laten kleuren en de lampen in de stad aan te zien gaan. Alles was uiteindelijk prachtig verlicht en met name de twee hoge Petronas Towers stonden te glimmen in het zilver. Na dit bijzondere hoogtepunt ging ik terug naar beneden om enkele rondjes te racen in een F1-wagen. Het ponyritje, welke geen simulatie was, liet ik maar zitten. Wel kon ik met m'n ticket nog enkele beesten bekijken. In hokken en kooien bevonden zich unieke dieren, waaronder een ontzettend lange en dikke python, andere slangen, schildpadden, hagedissen, apen, vogelspinnen en kaketoes. Het was een vermakelijk extraatje. Hierna was het echt wel tijd om terug te keren, want het was al behoorlijk laat en ik had een erg lange dag achter de rug. Moe stapte ik in de monorail, welke me terugbracht naar Chinatown. Terug in m'n hostel kon ik eindelijk slapen.

Zondag 21 maart 2010
Dag 169: Shop 'till you drop

Al enkele keren heb ik het woord shoppingwalhalla in de mond genomen en ook vandaag zal ik dat doen. Hong Kong had grote winkelcentra, Bangkok had grotere (en meer), maar Kuala Lumpur kan er ook wat van. Tot dusver wint deze het met vlag en wimpel in grootte. In aantal ben ik niet helemaal zeker. Na een ontbijt op het dakterras van het hostel ben ik naar het zuidoostelijke gedeelte van KL gegaan, waar een groot aantal shoppingmalls in een groot cluster staan opgesteld. Berjaya Times Square, de grootste en meest populaire, stond het eerst op mijn programma. Binnen keek ik m'n ogen uit. Dit houd je gewoon niet voor mogelijk. De oppervlakte van een enkele verdieping was al reusachtig, met een groot aantal winkels. Maar daarnaast had het hele complex maar liefst 12 verdiepingen! Bowlinghallen, bioscopen, restaurants vulden de winkels aan. Maar het mooiste moet nog komen. Er bevond zich zelfs een heuse achtbaan, welke zo'n drie verdiepingen hoog was en nog een looping had ook! Deze attractie was onderdeel van nog enkele attracties in 'CosmoWorld'. Het was een heel apart gezicht om te zien! Vanwege de grootte van de mall was het niet heel gek om maar weinig winkels en bezoekers op de bovenste paar verdiepingen te zien. Vele winkels hadden hier hun deuren gesloten. Ik probeerde nog een ticket te scoren voor Alice in Wonderland 3D, maar deze was helaas uitverkocht. Na een lunch ging ik daarom de andere malls maar bekijken. In het eveneens grote (maar niet zo groot als Berjaya) Low Yat Plaza waren enkele verdiepingen vol met elektronica. Overal werden telefoons, camera's en computers verkocht, welke naar mijn idee overal min of meer hetzelfde waren. In Lot 10 waren vervolgens veel winkels met designerkleding te vinden (in tegenstelling tot de hippere winkels in Berjaya) en kon je naar het dak voor een matig uitzicht. Pavillon was wederom een modern winkelcentrum, waar bij de ingang diverse Formule 1 wagens stond opgesteld om de Grand Prix te promoten. En ook hier was ik te laat om nog naar de film te gaan. Starhill Gallery had vervolgens enorm veel dure designerkleding, terwijl de jeugd zich liever bevond in het MBK-achtige Sungei Wang Plaza en het aanliggende BB Plaza. Op het moment dat ik er was, stonden vele tienermeiden zelfs helemaal klaar om naar een gastoptreden van een of andere Koreaanse zanger te kijken, welke na één liedje ook nog posters begon te signeren. Na enkele uren had ik het meeste wel gezien, terwijl ik niet eens veel winkels echt in ben gegaan. Ik ben er zeker van dat een echte shoppingliefhebber hier makkelijk een paar weken kan besteden. En als je er dan nog geen genoeg van hebt, kun je naar Suria KLCC, waar ik vervolgens met de monorail naartoe ben gegaan. Dit is een shoppingcentrum onder de twee Petronas Towers. Bij aankomst was het erg indrukwekkend om richting deze twee 451.9 meter hoge torens te lopen, welke zich enkele jaren terug nog het hoogste gebouw ter wereld kon noemen. Alhoewel die tijd reeds voorbij is, zijn het nog wel de hoogste twin towers. De skybridge kon ik niet meer betreden; wel heb ik nog een rondje door het naastgelegen KLCC Park gemaakt, waar je een mooi uitzicht had op deze indrukwekkende bouwwerken. Het park zelf had verder niet heel veel bijzonders naast gras, bomen, meertjes, een zwembad en een joggingbaan. Met de metro ging ik weer terug, waar ik nog een kijkje nam bij het Merdeka Square, waar de Maleisische vlag wild in de wind stond te wapperen. Het weer was namelijk compleet omgeslagen. De lucht was donker, het waaide en het begon zelfs te regenen. Sterker nog, donder en bliksem waren regelmatig te horen en zien. Dit bleef de hele avond aanhouden, wat het er niet echt leuker op maakte. Ik heb daarom slechts in de Food Court van de Chinese Petaling Market nog wat gegeten.