Dinsdag 16 maart 2010
Dag 164: PP

Om iets voor zevenen stond ik op, zodat ik nog even de tijd had om bij de 7-Eleven een ontbijtje te kopen, alvorens te worden opgehaald door een minivan. Deze bracht me naar de oostelijke pier van Phuket, waar een grote ferry naar Ko Phi Phi klaarlag. Na een uitgebreide uitleg over het niet kwijtraken van je sticker (verschillende stickers gaven aan of je een enkele reis had, of een dagtour, etc.) begonnen we aan een tocht van zo'n 1,5 uur. Hier raakte ik aan de praat met de Duitse studenten Berndt en Kathrin, die net als ik op Phi Phi nog geen verblijfplaats hadden, maar ook het liefste naar Long Beach wilden gaan, een strandje dat mooier en rustiger schijnt te zijn. Toen we aankwamen merkten we meteen al dat Phi Phi mooier en minder ontwikkeld was dan de andere grotere eilanden van Thailand. Sterker nog, toen we met een longtail taxiboot (wegen en transport op wielen heb je hier niet) naar Long Beach waren gevaren, kwam het woord 'paradijs' opnieuw bovendrijven. Het strand zag er mooi uit, bootjes lagen half in het helderblauwe water te wachten op passagiers en in de verte zagen we het volgens de boeken nog mooiere eiland Phi Phi Leh. Alhoewel er zeker wel wat toeristen waren, viel de drukte enorm mee. Gelukkig maar. We namen twee naast elkaar gelegen bungalows, welke zich op de voet van de berg tussen de bomen bevonden. We hebben vervolgens de rest van de dag met elkaar opgetrokken, aangezien het wel gezellig was. Na een vroege lunch bij een restaurant met zeezicht, besloten we om naar het uitzichtpunt te gaan, welke zich ongeveer in het midden van het relatief kleine eiland bevond. Daarvoor moesten we echter wel eerst een stuk terug lopen. Alhoewel de felle zon de wandeling er niet makkelijker op maakte, was het een erg mooie wandeling over en achterlangs diverse prachtige tropische strandjes. Na een klein uurtje kwamen we uit bij een afslag, waarna we het binnenland konden betreden. Hier zou een pad leiden naar een plek met een panoramisch uitzicht. Een tijd lang hebben we over een weg omhoog gelopen, waarbij we zelfs heel even een lift in een pickup truck konden krijgen. Er bleken namelijk toch wel enkele kleine wegen te zijn (of dit was de enige). Helaas duurde de lift niet langer dan een minuut, aangezien het pad naar het uitzichtpunt via een bospad verder ging. Hier hebben we nog een behoorlijke klim bergopwaarts gemaakt, waarbij we gelukkig veel schaduw van de bomen hadden. Enorm veel mensen kwamen we niet tegen, maar gezien de warmte was dat eigenlijk ook niet zo gek. Toch werd de zware tocht rijkelijk beloond, aangezien het uitzicht uiteindelijk super was. We keken van het ene deel van het eiland uit over een smalle strook land die leidde naar het andere deel van het eiland. Aan weerszijden van dat stukje land lagen twee mooie baaien, waar bootjes dreven op het door de zon glinsterende water. Het was hier apart om de ansichtkaarten (uiteraard was er hier een verkoper met souvenirs en versnaperingen) te vergelijken met het huidige uitzicht, omdat er 20 jaar geleden op het smalle strook land slechts bomen stonden, maar het er nu volgebouwd stond met resorts en bungalows. Hopelijk blijft de bebouwing in de rest van het eiland beperkt, zodat het eiland een paradijs kan blijven. Na een drankje liepen we nog ietsje verder naar een ander uitzichtpunt. Het uitzicht was hier iets minder dan bij de vorige plek, maar was desondanks zeker de moeite waard (je moet hier heel hard zoeken naar een plek die niet mooi is). We keerden om en begonnen aan onze lange reis huiswaarts. Bij de weg hadden we opnieuw het geluk een truck tegen te komen, waarvan de chauffeur het niet erg vond als we achterin tussen vele zakken met ijsblokjes zouden plaatsnemen. Het scheelde toch minstens 20 minuten lopen. Bij het strand hoefden we daarnaast niet helemaal via het pad achter het zand te lopen, aangezien we gewoon door de zee heen konden afsnijden. Het was eb en we stonden onze ogen uit te kijken dat zo'n beetje de hele baai droog stond. Bootjes lagen gewoon op het zand, hier en daar waren plantjes en koraal tussen het zand zichtbaar en enkele zeekomkommers mochten van geluk spreken als ze nog in een plasje water lagen. Het was een erg apart gezicht, maar wel de meest originele shortcut die ik ooit hebb genomen. De ondergaande zon maakte het uitzicht er vervolgens nog unieker op. Het laatste stuk klommen we over enkele rotsen, waarna we niet veel later terug waren om een verfrissende duik in het water te nemen. Bij ons strand was het iets dieper dan in de baai, waardoor het niet helemaal droog stond. 's. Avonds hebben we, in het gezelschap van enkele katten, lekker gegeten. We merkten dat we erg moe waren, dus zijn we op tijd gaan slapen. Morgen zal het in ieder geval een ontspannen dag worden in het paradijs dat Phi Phi heet!

Woensdag 17 maart 2010
Dag 165: Een dag in het paradijs

Aangezien Brendt en Kathrin het eiland vandaag zouden verlaten en ik nog wel meer van dit paradijs wilde zien, had ik een tour geboekt door de eilandengroep. Er was me verteld dat ik om 9 uur aanwezig moest zijn, maar het duurde helaas nog tot 10.30 uur voordat ik eindelijk werd opgehaald. In de longtailboot zaten al enkele mensen en aangezien ik de laatste was, konden we meteen naar onze eerste bestemming. We vaarden naar het eiland waar ik vanaf het strand op uitkeek: Phi Phi Leh. Aan de westkant bevond zich Maya Bay, een baai met een strandje dat wereldwijde roem heeft behaald toen hier 10 jaar geleden de film 'The Beach' is opgenomen. De baai zag er dus bekend uit (vooral omdat ik een deel van de film op Ko Pha-Ngan nog heb gezien), maar was daarom niet minder mooi. Hollywood weet altijd wel de goede plekken uit te kiezen voor z'n films. Uiteraard had ik niet verwacht dat we de enigen zouden zijn, maar ik had er niet op gerekend dat het zo ontzettend druk zou zijn in de baai. Talloze boten lagen in de baai ten anker en op het smalle strandje krioelde het van de mensen. We kregen een uur de tijd om foto's te maken, te zonnen, te zwemmen en/of het kleine eilandje te verkennen. Ik liep wat rond langs de rotsen en bomen, waarbij ik nog een grote hagedis van ongeveer een meter lang tegenkwam, welke nieuwsgierig tussen het afval zat te snuffelen. Het was een bijzonder beest (ik schrok er in eerste instantie wel even van aangezien hij plots voor me kwam oversteken) en ik ben benieuwd of ik nog grotere varianten zal tegenkomen (alhoewel dat vast niet zal gebeuren, mits ik naar Komodo afreis). Na wat ontspanning vaarden we naar de andere kant van het eiland, waar we in het water de gelegenheid kregen om te snorkelen. Vanzelfsprekend was dit niet meer zo indrukwekkend na m'n duiktrip, maar het was desondanks toch mooi om hier de vissen en het koraal te bekijken. Via de oostzijde van het eiland vaarden we langs de hoge rotsen, waar hier en daar enkele grotten gespot konden worden. Wij vaarden echter terug naar Phi Phi Don, om bij Monkey Beach in het westen aan te meren. Dit was een prachtig strandje waar we onze lunch kregen en een uurtje heerlijk konden relaxen in de schaduw van de bomen (of juist in de felle zon). Een stukje verderop in de baai kregen we bij enkele rotsen opnieuw de gelegenheid om te snorkelen. Ook hier waren mooie vissen te zien. Ik meende zelfs een school vissen te zien die ik tijdens het duiken niet te zien had gekregen, maar ik heb geen idee wat het waren. Wel voelde het snorkelen opeens een stuk gelimiteerder aan dan het duiken. Tot zover het leuke gedeelte van deze trip door het paradijs. De volgende twee plekken om te bezoeken waren Mosquito en Bamboo Island, welke een stuk ten noorden van Phi Phi Don liggen. Er was ondertussen een aardig windje opgestoken, waardoor er aardig wat golven stonden. Dit zorgde ervoor dat water constant in de schommelende boot spatte en we drijf- en drijfnat werden. De wind deed het vervolgens nog eens koud aanvoelen. Ik denk dat het Songkran-festival leuker is. Bij Bamboo Island wilde de kapitein ons vervolgens naar het strandje brengen, maar het waterpeil lag vanwege eb ontzettend laag. In zijn onophoudelijke pogingen dichter bij het strand te komen, kon het hem blijkbaar niets schelen hoeveel stukken koraal hij raakte (of hij had er geen besef van hoe kwetsbaar het was). Alhoewel sommige mensen in de groep blijkbaar net zo dom waren ('ze doen dit elke dag, dus kan het toch niet zo erg zijn?'), wisten de meesten hem te overtuigen om om te keren en terug te varen. De wind was echter nog erger dan op de heenweg en loodrecht op de golven vaarden we terug. Het halfuur dat volgde vreesde iedereen in de kleine longtailboot (behalve de kapitein) op het ergste. Gevaarlijk schommelden we heen en weer en smakten we op de golven. Water gutste naar binnen. De tocht van Siem Reap naar Battambang was er niets bij. We waren ontzettend blij dat we de westelijke baai van Phi Phi Don veilig bereikten, waar we de zon achter de rotsen zagen verdwijnen. Het water bij mijn strand was echter te laag, zodat we naar de gewone pier moesten terugvaren en ik van daar helemaal terug moest lopen naar m'n bungalow. Dus ja, het een heerlijke tocht door het paradijs, maar alleen jammer dat het op deze manier moest eindigen. Laat kwam ik terug bij m'n bungalow, waar ik na een douche (het zeewater hier is behoorlijk zout) en een avondmaaltijd niet veel meer heb gedaan en op tijd ben gaan slapen.