Zaterdag 19 december 2009
Dag 77: De bus naar Phitsanulok

Enorm veel valt er over vandaaf niet te vertellen, aangezien m'n halve dag uit een busrit bestond. Tegen negenen liep ik naar de non-airco busterminal. Hier kocht ik een kaartje voor de bus van 9.30 uur, welke in zo'n zes uur naar Phitsanulok zou rijden. De bus, een luxe touringcar welke gelukkig wel helemaal voorzien was van airconditioning (en veel te schattige paarse gordijntjes, een betere omschrijving kan ik er niet van maken) stond al gereed, dus kon ik meteen instappen. Het was een mooie rit, waarbij we door de bergen en langs allemaal prachtige bossen en velden reden, welke nationale parken bleken te zijn. Grappig waren de tussentijdse stops, waarbij er telkens weer een klein leger verkopers klaarstond om een rondje door de bus te kunnen maken in de hoop iets van hun etenswaren te verkopen. Ze hadden echter niets aan mij, want ik was 's ochtends nog even de supermarkt in geschoten. Ondanks de lange rit heb ik me onderweg zeker niet verveeld. Zo had ik nog enkele mails te schrijven en vermaakte ik me enorm goed met het boek dat ik in Bangkok had gekocht: The Eye of the World, het eerste deel uit de befaamde (en 11-delige) Wheel of Time serie, een fantasy epos dat The Lord of the Rings schijnt te overtreffen. De eerste 80 bladzijden (van de kleine 900) lieten op overtuigende wijze al merken dat het deze serie inderdaad in ieder geval evenaart. Iets na drieën arriveerden we op het busstation van Phitsanulok, dat zeer handig gelegen ligt met z'n locatie 2 kilometer buiten de stad. Een motortaxi was dus nodig om me naar een guesthouse te brengen. Deze bleek uiteindelijk zeer in orde te zijn, waarna ik even door het stadje heb gewandeld. En in twee uurtjes kun je alles wel zien, want ook dit leek nogal een slaperig stadje te zijn, waar je alleen zo nu en dan een andere toerist tegenkomt. Een stuk heb ik langs een rivier gelopen (met allemaal body en foot massageplekken: 'hallo, massage?'), op weg naar de enige bezienswaardigheden: drie bij elkaar gelegen tempels. In de Wat Yai heb ik een kijkje genomen. Voor een gouden boeddhabeeld zaten vele mensen te bidden. Hier werd me tevens de betekenis van het schudden met de stokjes helemaal duidelijk. Aan de zijkant hingen namelijk allemaal papiertjes met nummertjes. Afhankelijk van het stokje dat als eerst uit je koker zou vallen, pakte je het juiste papiertje, waarna je je horoscoop kon lezen (de 'Fortune Teller'). Via een andere weg, welke volgens de LP alleen 's avonds enigszins tot leven komt, liep ik terug. In een restaurant heb ik voor slechts 3 euro de meest complete luxemaaltijd tot dusver gegeten: cremesoep vooraf, gevolgd door een salade en knoflookbrood, waarna het hoofdgerecht een bord was met een hele zalmmoot, frietjes en nog meer salade. Probeer dat in Nederland maar voor elkaar te krijgen! Ik had wel het idee dat ik de enige klant van de hele avond was, dus hoe ze ooit winst maken is mij een raadsel. De rest van de avond heb ik nog wat rondgelopen over de avondmarkt, waar een nogal jeugdige bevolking overheen liep. Op de terugweg viel me de hoeveelheid kapsalons ook nogal op, maarr ik denk dat ik nog even wacht tot het nieuwe jaar. Na nog wat Thaise tv te hebben gekeken, ben ik lekker gaan slapen. Morgen ga ik verder naar Sukhothai, een kleinere, maar historisch interessantere plaats een uur ten westen van Phitsanulok.

Zondag 20 december 2009
Dag 78: Oud en nieuw

Met oud en nieuw bedoel ik nog niet de viering van het nieuwe jaar 2553; dat duurt nog anderhalve week. Vandaag ben ik doorgereisd naar New Sukhothai, een plaats 12 km ten oosten van Old Sukhothai. Met een saamlaw, een kleine pick-up truck, liet ik me na een warme douche en een Amerikaans ontbijt naar de busterminal van Phitsanulok rijden. Met een lokale bus reed ik in een uurtje verder naar het westen, waar New Sukhothai zich bevond. Onderweg passeerden we niet heel veel boeiends; wel kwamen we zo nu en dan langs een eenzaam kraampje met vliegers. Quizvraagje: hoe verlaagt men de werkloosheid in Thailand? Door 3 man personeel in de bus te laten werken: de chauffeur, de kaartjesverkoper en de controleur die meteen na de verkoop van een kaartje een scheurtje in het papiertje maakt. Om de business van saamlaws draaiende te houden, was het busstation van New Sukhothai ook zeer handig net buiten het plaatsje gebouwd. Het plaatsje zelf was echter vrij klein en heel veel valt er niet te doen. Ik checkte in bij een prima guesthouse, waarna ik een lunch nam en een sawngthaew, een grotere pick-up truck, naar Old Sukhothai nam. Toen het voertuig begon te rijden, begreep ik waarom de Lonely Planet had vermeld dat de rit van 12 km een half uur zou duren. Maar ach, het was een goedkoop ritje. Old Sukhothai is niet meer wat het ooit geweest was. In de 13e en 14e eeuw was het de eerste hoofdstad van Siam, voordat Ayutthaya deze titel kreeg. In die twee eeuwen is er een enorm aantal tempels gebouwd, allemaal in de stijl van het Khmer-rijk. Vandaag de dag is Old Sukhothai voor zo'n 95% een historisch park van een behoorlijk formaat. Een enorm aantal ruïnes is er nu te bezichtigen. De overige 5% bestaat uit restaurantjes en fietsverhuurplekken. Dat laatste is wel nodig, omdat het anders wel een enorme wandeltocht zou zijn langs de tientallen (> 100) vervallen, maar vaak ook gereconstrueerde, wats en andere heilige (Hindoeïstische en Boeddhistische) gebouwen. Bij de ingang huurde ik een fiets en begon ik aan m'n historische tempeltocht. Gezien de enorme hoeveelheid prachtige gebouwen in een park vol met gras, bomen en meertjes, lijkt het me zeer overbodig om alle namen te gaan noemen. Voor wie de plattegrond erbij heeft gepakt: het meeste binnen de oude stadsmuren heb ik eerst gezien, waarvan de Wat Mahathat (daar heb je hem weer!) dee grootste was, met enkele chedi's, grote boeddhabeelden en zuilen. Buiten de stadsmuren heb ik slechts de noordzijde bezocht (west en oost sloeg ik over, aangezien dat iets teveel van het goede was en de meest indrukwekkende tempels zich in het midden en noorden bevonden). Hier stond een ruïne half verscholen achter de struiken, raakte de ketting van mijn fiets eraf (welke ik er met aardig wat moeite weer op kreeg) en was er nog een tempel met een groot boeddhabeeld te vinden. Hierna vond ik het wel genoeg (het park zou trouwens ook bijna gaan sluiten) en bracht ik m'n fiets terug, waarna ik met de sawnghthaew (na lang wachten op andere passagiers) terug ging naar m'n guesthouse. Bij een restaurant dat gerund wordt door een Thais-Belgisch koppel heb ik vervolgens lekkergegeten en kon ik achteraf genieten van de meest originele Dame Blanche die ik ooit gekregen heb, welke me in de vorm van een konijntje gegeven werd door het vriendelijke personeel! Nadat ik nog even een klein stukje door het verder saaie stadje heb gelopen, ben ik teruggegaan naar het guesthouse om m'n vervolgreis naar Chiang Mai te plannen.