Maandag 1 maart 2010
Dag 149: Volle maan

Nadat ik vanochtend had ontbeten, werd ik even na half tien opgehaald door een busje. Hiermee werd ik met anderen naar Big Buddha Pier gebracht, een kleine ferryhaven in het noorden van Ko Samui. Om wat voor gouden object dit strand zijn naam te danken heeft, heeft geen uitleg nodig. Naarmate de klok 10.30 uur naderde -het tijdstip waarop de ferry naar Ko Pha-Ngan zou vertrekken- werd het hier weer drukker en drukker, waardoor we uiteindelijk met een behoorlijke groep de ferry opstapten. De feestsfeer hing er bij de meeste personen al aardig in en een enkeling had zijn iPod zelfs op een boombox aangesloten, zodat we allemaal een uur lang mee konden genieten van zijn muziek. We meerden aan bij de pier van Haad Rin, een klein uitsteeksel in het zuidoosten van dit iets kleinere eiland. Het eiland zelf heeft niet enorm veel bijzonders te bieden. Wat echter met kop en schouders boven de rest uitsteekt, is het oostelijke strand van Haad Rin, waar een keer in de maand, tijdens volle maan (of er een dag voor of na indien dit op een Buddha Day valt), 's werelds grootste en bekendste strandfeest wordt gehouden. Vandaag was er zo'n Full Moon Party, wat te merken was aan de drukte in de enkele straatjes die dit gedeelte van het eiland rijk was. Ik checkte ik bij m'n guesthouse, waar ik voor het absurd hoge bedrag van 700 baht een bed in een 15-persoons dorm kreeg. Echt schoon zag het er niet uit en alle bedden stonden op elkaar gepakt. Wel was er een airco en een enkele badkamer met een warme douche. Aangezien de paar personen in de dorm niet heel erg spraakzaam waren (ze lagen nog te slapen na een waarschijnlijk feestelijke nacht), ben ik zelf ergens gaan lunchen, alvorens naar het strand te gaan. Hier was het ook al behoorlijk druk, het publiek variërend tussen de 18 en 30 jaar. Iedereen genoot van het strand (overigens gelegen in een kleine baai) en het warme, felle zonnetje. De bars langs het strand bereidden zich voor op de avond, door op het zand geluidsinstallaties, versieringen en kleine bucket bars te plaatsen. De hele middag heb ik heerlijk in de zon gelegen, waarbij de laatste bladzijden van mijn The Eye of the World boek snel op elkaar volgden. Toen ik m'n geweldige boek uit had, was de middag al verstreken en was de drukte op het strand behoorlijk toegenomen. Met een redelijke tint op m'n lichaam ging ik terug naar het guesthouse om het zand van me af te spoelen, waarna ik ergens ben gaan eten. Hier heb ik nog een stuk van de film The Beach zitten kijken, welke zich kort ook hier afspeelt (maar voornamelijk vanaf de Phi Phi eilanden waar ik later naartoe zal gaan). In de avond ben ik een kijkje gaan nemen bij het strand, welke vanwege de Full Moon Party een behoorlijke transformatie had ondergaan sinds ik deze bij had gezien. Terwijl het licht van de volle maan het zeewater mooi deed glinsteren, bevond zich op het strand een opgewekte meute mensen, waarvan het aantal later in de avond toenam tot in de duizenden. Allemaal waren ze hierheen gekomen om emmertjes drank leeg te drinken en met elkaar te feesten. Muziek schalde over het hele strand luid uit de speakers; bij elke bar werd er wel een andere stijl gedraaid. Entertainment was er echter ook op een populaire andere manier: er werd heel veel met vuur gespeeld. Niet alleen ging er zo nu en dan een vuurpijl de lucht in, maar op vele plekken hielden lokale entertainers shows met ronddraaiende vuurstokken. Het was een spectaculair gezicht, wat vele mensen lokte. Bezoekers kregen echter ook de kans om mee te doen met vuurspelletjes. Zo kon je touwtjespringen over een brandend touw, kon je je wagen aan het vuurspuwen en werd er gelimbodanst onder een balk van vuur. Later op de avond werd er ook nog een bord met letters (Full Moon Party 2010) aangestoken door enkele fakkeldragers. Naarmate de avond verstreek en een lange nacht begon, werd het drukker, pompte door iedereen steeds meer adrenaline (en drank) heen, werd er meer op de grond gestampt en viel er zo nu en dan iemand op het zand in slaap. Boot taxi's probeerden daarnaast mensen over te halen om met hen naar Ko Samui terug te varen en verkopers probeerden lichtgevende speeltjes te verkopen. Alhoewel het gefeest niet echt iets voor mij was, vond ik het toch een geslaagde en zeer bijzondere avond, nadat ik rond tweeën terug was gelopen naar m'n bed. Ik ben blij dat ik het toch eens in m'n leven heb mogen ervaren, ook al zal ik het niet zo snel meer overdoen.

Dinsdag 2 maart 2010
Dag 150: Nieuwe maan

Dag 150 alweer, tijd voor een feestje! Oh, wacht, daar begon m'n dag al mee, als je vannacht meetelt. Ik dacht dat ik vandaag tot laat in m'n bed zou blijven liggen, maar ik werd verrassend genoeg voor 10 uur al wakker. Toch heb ik het vanochtend rustig aan gedaan. De hele dag eigenlijk. Na een ontbijt ben ik door de straatjes van dit gedeelte van Ko Pha-Ngan gelopen, om op zoek te gaan naar een mooie tour door het Ang Thong Marine National Park, een prachtig verlaten eilandengroep ten westen van hier. Ik vond een leuke tour voor morgen, welke ik boekte. Ook ging ik op zoek naar een duiktrip naar drie toplocaties hier in het oosten. Misschien kan ik die overmorgen bezoeken (hangt van het aantal aanmeldingen af), zodat ik Ko Tao kan overslaan. Morgen zal ik echter even terug moeten naar een duikvereniging hier. Na een lunch bracht ik heel kort een bezoekje aan het strand, waar nu maar weinig mensen te vinden waren, maar wel een enorme berg aan rotzooi. Schoonmakers waren echter al bezig met opruimwerkzaamheden. De reden dat er maar weinig mensen waren, was omdat vele feestgangers er vandaag alweer vandoor gingen. Velen zaten buiten met hun tassen/koffers te wachten om opgepikt te worden voor een boottocht. Anderen namen daarentegen een snelle speedboat vanaf het strand. Om 14 uur nestelde ik me echter bij een eetcafé waar de film New Moon werd gedraaid. Na deze vampieren en weerwolven ben ik op het strand begonnen aan het tweede dikke deel (van de veertien) van The Wheel of Time serie. Ook The Great Hunt belooft weer een spannend boek te worden. 's Avonds heb ik maar erg weinig gedaan en heb ik naast een diner slechts wat zitten internetten en m'n reisverslag bijgehouden. Op zich was dat zo erg nog niet, want morgen word ik om 7.30 uur al verwacht bij het boekingskantoortje voor m'n tour naar Ang Thong.

Woensdag 3 maart 2010
Dag 151: Een reis naar het paradijs

Om 7.15 uur liep ik al met enkele croissantjes van de 7-Eleven naar het boekingskantoortje voor m'n dagtrip. Iets later verscheen hier een minivan welke mij en andere personen (die voornamelijk het eiland leken te verlaten) naar de Thong Sala pier bracht, in het westen van het eiland. Het was wederom een bergachtige trip langs de kust, waarbij we enkele kleine dorpjes passeerden. Op vele spandoeken en borden werd geprobeerd mensen langer in Ko Pha-Ngan te blijven, door naast de Full Moon Party op elke andere dag van de week elders ook een feest te geven (pool parties, foam parties, shiva moon parties, half moon parties, black moon parties, ...). Bij een restaurant hebben we vervolgens een tijd lang zitten wachten, alvorens we om 9.30 uur eindelijk aan boord konden gaan van onze speedboat. We waren met een gezellige groep van zo'n 25 mensen. Met een behoorlijk tempo begonnen we vervolgens aan een tocht van zo'n drie kwartier naar het Ang Thong Marine National Park, een groep van 42 ongerepte eilanden zo'n 20 km ten westen van Ko Pha-Ngan. Als men me zou vragen waar het paradijs te vinden is, heb ik sinds vandaag in ieder geval een antwoord klaarliggen. Het was prachtig om deze rotsachtige eilanden met wilde begroeing hier te zien liggen. Na aankomst bij een steile rots van een van de eilanden kregen we de gelegenheid om een snorkelsetje op te zetten en in het heerlijke warme water (ongeveer 29 graden) te springen. Een half uur lang snorkelde ook ik dus over het koraalrif heen, waar visjes ook doorheen zwommen. Diep was het niet, dus was snorkelen voor de verandering ook wel prima. Wel miste ik de flippers die ik bij het duiken altijd draag. Een reddingsvest maakte het daarentegen wel makkelijker om te blijven drijven (in plaats van een wetsuit en BCD). Het was tijd om enkele andere eilanden te verkennen, dus vervolgden we onze boottocht. Ook het volgende eiland was picture perfect, aangezien we na een klim over een netwerk van trappen uitkwamen bij een groot helder blauw meer, welke midden op het eiland achter bergen verscholen lag. Alhoewel je niet mocht zwemmen in deze lagune, konden we er onderaan wel een kijkje nemen, net als bij een mooi uitzichtpunt iets hogerop. Onze volgende bestemming was een eiland met een mooi tropisch strand met palmbomen, waar voor alle tourgroepen (we waren uiteraard niet de enigen) een lekker en uitgebreid lunchbuffet klaarstond. Aan tafel was het ook een geschikt moment om reisverhalen uit te wisselen. Alhoewel ik een tour had geboekt zonder kajaktocht (anders had je 200 baht meer moeten betalen), leek niemand zich hier om te bekommeren en kon ik na de lunch alsnog plaatsnemen in een kajak. Hiermee hebben we een stukje rond het eiland gepeddeld, totdat we uitkwamen bij een strandje waar we een tijdje in het water konden afkoelen. Enkele inhammetjes in de rotswand waren helaas te donker (en te klein) om te verkennen. Nadat we terug waren gepeddeld, gingen we met de boot naar alweer het laatste eiland. Hier kregen we drie kwartier om ons te vermaken op het strand, of om naar een viewpoint te gaan. Mijn keus viel op dat laatste, zodat ik iets later via een steil pad vol met rotsen (maar gelukkig met een touw als railing) naar boven klom. Na 100 meter had ik een mooi uitzicht over een stuk van het eiland en de baai. Je kon echter nog hoger, dus ging ik naar het volgende uitkijkpunt, waar ik een adembenemend uitzicht had over een deel van het eiland, de baai, de zee en enkele andere eilanden. Het was geweldig om ze ook eens van bovenaf te zien. Helaas had ik niet genoeg tijd om de hoogste uitkijktoren te bereiken, aangezien ik de boot moest halen. Hiermee kwam een eind aan ons avontuur en vaarden we terug naar Ko Pha-Ngan, waar een minivan me weer terugbracht naar Haad Rin. Nadat ik 's avonds een nieuwe trip voor morgen had geboekt en ergens was gaan eten (ook hier hebben ze restaurantjes waar ze Friends draaien), heb ik bij een tent Inglorious Basterds zitten kijken. Na deze bijzondere film was het laat genoeg om terug te keren naar m'n dorm, om daar in alle rust (de andere veertien personen waren allemaal vertrokken) te slapen.

Donderdag 4 maart 2010
Dag 152: Sail Rock

Wow, alweer 5 maanden onderweg! De tijd vliegt voorbij! Ik moest vanochtend nog vroeger opstaan dan gisteren en kroop daarom om 6.45 uur al onder het rolluik van m'n guesthouse door. Een kwartier later werd ik bij het Lotus Dive Resort opgehaald door een pickup-truck en samen met enkele anderen naar het uiterste noorden van het eiland gebracht. Het was een mooie en zonnige rit door het bergachtige midden van het eiland. Aangekomen bij het hoofdkantoor van het duikcentrum maakten we kennis met onze divemasters en instructeurs, waarna we onze uitrusting bij elkaar raapten. Iets later bevonden we ons op een boot, welke ons in zo'n 45 minuten naar Sail Rock bracht: een grote rots midden in zee. Aangezien deze rots uiteraard tot de bodem loopt, is hier veel koraal te vinden, net als een hoop vissen. Daarnaast is er een kans de enorme walvishaai te treffen op deze beste duiklocatie van de Golf van Thailand. Eén duik is daarom ook niet genoeg, vandaar dat ik er vandaag twee heb gemaakt. Samen met een Belgische duikbuddy en een Engelstalige divemaster dook ik het water in, terwijl de andere personen aan hun lessen of ook aan de fun dive begonnen. En opnieuw zat het weer me opnieuw tegen. Alhoewel deze periode niet de beste tijd is om hier in het oosten te duiken (het westen daarentegen wel), is me verteld dat het zicht de laatste dagen vrij goed was. Maar uitgerekend vandaag was dat niet het geval, zodat we slechts een meter of vier voor ons uit konden kijken. Het zien van walvishaaien was daarom uitgesloten. Desondanks was het een mooie eerste duik, waarbij we eerst afdaalden door een rots in de vorm van een schoorsteen. Toen we er onderaan waren uitgezwommen bekeken we het koraal en de vissen. Oppassen moesten we voor de agressieve triggerfish, vanwaar we daarom op een afstandje bleven. Daarnaast zagen we nog een enorm dikke moray eel, welke z'n kop uit z'n holletje had gestoken, om zich heen keek en met z'n bek vol tanden langzaam in het rond hapte. Het meest aparte waren echter twee emoras, kleine vissen met een platte kop van zo'n 15 cm, welke ons gedurende de hele duik vergezelden. Constant bleven ze nieuwsgierig om ons heen zwemmen; voornamelijk onze benen schenen ze leuk te vinden, aangezien ze hier vlak langs zwommen en hier zo nu en dan aan nibbelden, wat kietelde. Terug op de boot kregen we een vroege lunch, waarna we nog een tweede keer het water in zijn gegaan. Alhoewel deze iets minder spectaculair was als de eerste, hebben we alsnog veel mooie anemonen en stille groupers gezien en tussen een grote groep jacks gezwommen. Na deze duik was het tijd om terug te keren naar het eiland, waar we een stempel in ons logboek kregen en vervolgens terug werden gebracht. Het was een vermakelijke dag, wat vroeg om meer! Toch besloot ik om voor morgen geen boot naar Ko Tao (letterlijke vertaling: schildpadeiland, maar vaker een duikeiland genoemd) te nemen, aangezien hier behalve het duiken weinig anders te doen is. Ik heb in het westen nog genoeg de gelegenheid om op het strand te liggen en het duiken schijnt er nog vele malen beter te zijn. Daarom boekte ik alvast een vierdaagse duiktrip naar de wereldberoemde Similan en Surin eilanden, waar ik op 9 maart naartoe zal gaan met een liveaboard boot! Tot die tijd zal ik me vermaken in het Khao Sok National Park en de kustplaats Khao Lak. Na al m'n boekingen ben ik bij een restaurant gaan eten, waar ik tevens de film Nine heb zitten kijken. Later op de avond ben ik behoorlijk op tijd gaan slapen, aangezien ik voor m'n reis naar Khao Sok nog vroeger op moet staan dan vandaag!