Zaterdag 27 februari 2010
Dag 147: Het zuiden van Thailand

Toen de bus Bangkok uit reed, bleek dat de gehele suburbs nog vele malen groter was dan ik dacht. Vele lichten waren er om ons heen te zien, terwijl de lampen in de bus al waren uitgezet. De rit was lang en zeer vermoeiend. Het was namelijk geen sleeperbus, dus zaten we op gewone stoelen die slechts gedeeltelijk naar achteren te kantelen waren. Alhoewel sommige personen geen enkel probleem hebben om op deze manier te slapen, behoor ik helaas niet tot deze groep. Het is niet zo dat ik de hele nacht geen oog dicht heb gedaan, maar veel geslapen heb ik ook niet. Om een uur of 2 maakten we een stop om mensen uit te laten stappen die naar Ko Tao of Ko Pha-Ngan wilden gaan. Wel zouden ze tot de ochtend moeten wachten op een ferry. Zelf ging ik verder naar Surat Thani, waar we om 6 uur aankwamen en ook nog zo'n anderhalf uur hebben moeten wachten totdat een andere bus ons kwam oppikken. Deze bracht ons vervolgens naar een pier waar we nog eens een enorme tijd hebben zitten wachten op de ferry. Dit wachten was na een vermoeiende nacht geen pretje. Ondertussen werden er hier wel nog vele andere bussen met toeristen gedropt. Het was overduidelijk dat bijna iedereen hierheen was gekomen om de maandelijkse Full Moon Party op Ko Pha-Ngan overmorgen mee te maken. Het leek alsof de gehele groep jeugdigde feestvierders uit Vang Vieng hierheen was afgereisd. Alhoewel ik 's werelds grootste strandfeest ook wel eens een keer wil meemaken (als ik er nu toch ben...), wilde ik eerst twee dagen naar Ko Samui, het derde eiland van Thailand. Na een boottocht van zo'n anderhalf uur zette ik daarom met een groep anderen voet aan wal van dit eiland. De andere 150 personen ofzo bleven in de ferry om verder naar Ko Phangan te varen. Met een sangthaaw ben ik vervolgens van de westelijke kant van het eiland naar Chaweng in het oosten gereden, het populairste strand en dorpje. Het duurde even voordat de chauffeur mijn guesthouse had gevonden, maar uiteindelijk wist ik deze toch te bereiken. Nadat ik nog een hele tijd heb zitten wachten in de receptie om in te checken, kon ik eindelijk een frisse douche nemen en erna lekker lunchen. Het was ondertussen al halverwege de middag en ik besloot een beetje door het dorpje te lopen en op het strand te gaan liggen. Dat door het dorpje lopen was eigenlijk niet m'n intentie, maar was wel noodzakelijk om een doorgang naar het strand te vinden. Vele resorts blokkeerden dit namelijk. Alhoewel het water er iets blauwer uit zag dan bij Ko Chang, was m'n eerste indruk van het dorpje en het strand niet beter. De gehele omgeving op Ko Chang zag er mijns inziens mooier en sfeervoller uit. (Hier had je bijv. geen leuke bungalowtjes op de voet van een berg.) Het strand was daarentegen wel langer en breder, dus het was niet moeilijk om een leeg plekje op het witte zand te vinden. Toeristen waren er overigens genoeg, waar verkopers van ijsjes en sjaaltjes van probeerden te profiteren. Ook kwam er regelmatig een boot langs die iedereen met een luidspeaker wees op een Thaise bokswedstrijd deze avond (op straat reed er ook regelmatig een irritante promotie-auto rond). Terwijl ik m'n huid aan beide kanten weer een klein beetje liet bijkleuren, genoot ik van m'n spannende boek. Vanwege het late tijdstip was de zon binnen twee uur al achter de palmbomen verdwenen. Iets later vertrok ik daarom om via een paadje in het uiterste zuiden van het strand terug te lopen naar de weg en m'n guesthouse. 's Avonds heb ik verder niet heel veel meer gedaan, behalve dat ik een plekje heb bemachtigd op een ferry naar Ko Phangan voor overmorgen en m'n maag heb gevuld. Daarna ben ik redelijk op tijd gaan slapen, want ik was behoorlijk moe en had wel weer wat slaap in te halen.

Zondag 28 februari 2010
Dag 148: Het Lamai strand

Aangezien m'n strandvakantie op dit moment in volle gang is, doe ik niet enorm veel, wat wel zal blijken uit m'n verhaal van vandaag. Zo stond ik om te beginnen laat op, waarna ik bij een restaurant aan de overkant een lekker ontbijtje nam. Toen ik dit restaurant verliet, kwam er een sangthaaw voorbij rijden (deze rijden hier zeer frequent rond het eiland) welke naar Hat Lamai reed. Ik besloot er achterin te springen, waarna een mooie rit langs de kust (met helder blauw water) en door de bergen volgde. Ko Samui was toch nog ietsje mooier dan dat ik gisteren gezien had. Omdat Ban Lamai ook een vrij uitgestrekt dorp met barretjes, restaurants en guesthouses zat, stapte ik uit toen ik een pad zag dat naar het strand liep. Via een brug liep ik het mooie strand op. Alhoewel er ook behoorlijk wat mensen waren, was het hier wel rustiger dan op Hat Chaweng. Op het zand lagen mensen te luieren en te bakken in het felle zonnetje. In het water dobberde hier en daar een bootje, zoefden sommigen zo nu en dan voorbij op een jetski en kwam er ook nog even een bananenboot voorbij scheuren. Een behoorlijk stuk ben ik zuidwaarts gelopen, waar ik enkele grote rotsen op het zand tegenkwam. Bij een restaurant ben ik gaan lunchen, waarna ik m'n handdoekje op het zand uitspreidde. Wat me opviel was dat de zandkorrels op dit strand beduidend groter waren dan op het strand van gisteren. Een hele tijd heb ik hier vervolgens lekker in het zonnetje gelegen, genietend van m'n nog steeds geweldige boek. Om me heen bleef het rustig en de eerstvolgende zonaanbidder bevond zich minstens 100 meter verderop. Na een verfrissend drankje liep ik terug naar de hoofdweg, waar ik even heb staan wachten op een taxi welke me terug kon brengen. Toen het buiten al donker was geworden, ben ik bij een restaurant gaan eten, waarna ik nog een aardig stuk door Ban Chaweng heb gelopen. De weg was erg lang en was aan weerszijden volgebouwd met restaurants die vers vlees en vis op de BBQ hadden gegooid (maar een McDonalds, Burger King en Pizza Hut waren er ook). Ook waren er vele resorts, massagesalons, boekingskantoortjes die speedboten voor de Full Moon Party morgenavond volop promootten en ook aardig wat kleermakers, welke buiten allerlei mannetjes hadden staan die vroegen hoe het met je ging en je een hand wilden geven. Bij vele bars werd een voetbalwedstrijd getoond. Om me heen hoorde ik verrassend veel Zweden, Russen en Duitsers. Sommige zaken waren er zelfs trots op dat ze Duits konden, door dit op borden aan te geven ('wir sprechen auch Deutsch!'). Op een gegeven moment keerde ik om en liep ik terug naar m'n guesthouse, waar ik uiteindelijk lekker ben gaan slapen. Morgen zal daar waarschijnlijk weer niet heel veel van gaan komen, als ik eenmaal op Ko Pha-Ngan ben aangekomen.