Zondag 21 februari 2010
Dag 141: Sin City

Nadat ik vanochtend was opgestaan en m'n ontbijt op had gegeten, werd ik om 9.30 uur opgehaald door een mannetje. Op de hoofdweg stond namelijk een minivan klaar die me naar het vasteland zou brengen. Ik was de tweede persoon in de minivan, dus hebben we nog een uur lang het halve eiland doorgecrost om een hoop andere mensen op te pikken. Het was in ieder geval een leuke manier om de overige plekken van het eiland te bekijken, alhoewel deze niet heel veel verschilden van waar ik had verbleven. Verder leek het erop of de chauffeur nog niet heel veel ervaring met het rijden in de bergen van Ko Chang had (of we waren te zwaar), want bij elke heuvel kwamen we maar moeizaam vooruit, waarbij de motor behoorlijk tot z'n grenzen werd gepusht. Tot slot van rekening kwam het even later ook opnieuw met bakken uit de hemel vallen, waardoor we bij aankomst van de ferry-haven snel onderdak zochten onder een overkapping. We moesten namelijk nog even wachten op de ferry, die een kwartiertje later aanmeerde. Terwijl alle auto's het onderdek vulden, nam ik boven op een van de bankjes plaats. Een uur lang vaarden we vervolgens terug naar het vasteland, waarbij ik telkens een bankje richting het midden opschoof omdat de regen naar binnen waaide. Bij aankomst was de lucht inmiddels weer geklaard en werden we met het busje bij een kantoortje van de touroperator gebracht. Een lange tijd was er hier een heel gedoe over hoe iedereen (er waren nog andere mensen hierheen gebracht) over verschillende busjes verdeeld moest worden, aangezien er meerdere bestemmingen waren. Het probleem zat hem niet zozeer bij de mensen, maar meer bij de bagage, die telkens weer in- en uitgeladen bleef worden en uiteindelijk op de voorste bank terechtkwam. Het was al ver na lunchtijd voordat het busje waar ik met elf anderen in zat eindelijk vertrok. De rit die volgde duurde vele malen langer dan ik gedacht had en wat er van tevoren was aangegeven. En dat terwijl de staat van de weg verbazingwekkend goed was. Het was vast te danken aan het feit dat het weekend was en vele locals ook op stap gaan tussen de oostelijke kust en Bangkok. Dit was echter nog niet mijn bestemming. Lange tijd heb ik zitten twijfelen of ik het kleine eiland Ko Samet wilde bezoeken, maar ik besloot er uiteindelijk van af te zien omdat er op Ko Samet niet enorm veel is en ik straks in het zuiden nog genoeg eilandjes tegenkom. Voordat ik Bangkok terug zou zien, bracht nieuwsgierigheid me naar een van 's werelds meest beruchte plaatsen die de status Sin City terecht verdient: Pattaya. En dat is zeker een plaats die je stiekem toch eigenlijk een keer gezien moet hebben, kan ik nu concluderen. Het is namelijk vreemd, heel vreemd, maar daarom ook uniek, zeer uniek zelfs. Het was al erg laat in de middag toen we eindelijk arriveerden, waarna het nog een hele tijd duurde voordat ik bij een hotel kon worden afgezet, aangezien iedereen bij het hotel van zijn of haar keuze gebracht kon worden. Het hotel was helaas wat aan de prijzige kant, maar heel veel goedkoper kun je het hier niet krijgen. Wel krijg ik er een airco, koelkast, televisie en sinds Vientiane eindelijk weer eens een warme douche bij! Jep, ik sta nu al meer dan een maand elke dag onder een koude douche. Vanuit de minivan had ik al gezien waarin Pattaya de laatste paar jaar probeert te veranderen: een populair toeristenoord voor het hele gezin. Langs de behoorlijk lange strandweg, waar vanaf een smal strand te zien was, stond het namelijk volgebouwd met hotels, bars en restaurants. En het waren niet alleen maar kleine hotels, ook enorm grote hotels/resorts van meer dan 20 verdiepingen hoog waren hier te vinden. Op de weg stond verder ook een groot aantal aanhangwagens met speedboten. Watersport schijnt hier vrij geliefd te zijn. Ook was een verrassend groot aantal borden van hotels/restaurants/winkels in het Russisch. Ik koost voor een centraler gelegen hotel aan de tweede parallelweg. Nadat ik bij een restaurant vlak bij het hotel m'n honger had gestild met een westers diner, maakte ik kennis met de andere kant van Pattaya. 's Avonds verandert de gehele stad namelijk in één groot red-light district. En deze toerisme-industrie is hier boom-booming business. In Bangkok had ik er al een klein beetje van gezien, in Kon Khaen kwam ik er al iets van tegen, maar dit slaat echt alles. Maar eigenlijk is dat wel een erg vermakelijke attractie om te zien. De meeste sois (zijstraten) tussen de strandweg en de tweede parallele weg (enorm veel meer zijn er overigens niet) zitten namelijk gevuld met beer bars en go-go bars. En al deze bars zijn overspoeld door Thaise meiden/dames van jong tot oud. Het aantal dat je er hier tegenkomt is enorm, vele malen meer dan je je kunt voorstellen. Je kijkt je ogen uit. Alhoewel je van buitenaf niet kunt zien wat er zich in de afgesloten go-go bars afspeelt, is dit niet heel moeilijk te raden. Buiten proberen enkele meiden je in ieder geval naar binnen te lokken. Maar vooral als je langs de roze verlichte open beer bars loopt, heb je (zeker als alleen lopende man) geen gebrek aan aandacht. Het is alsof je door een straat vol met tuktukchauffeurs loopt: allemaal willen ze dolgraag dat jij als betalende klant met hen rijdt. Aan alle kanten wordt je geroepen en soms springen ze zelfs voor je op straat en/of grijpen ze je bij de arm. Dit geldt echter alleen voor de dames die nog geen klant hebben, want de bars zijn verder gevuld met westerse (maar ook enkele Indische) mannen tussen de 30 en 70 jaar. En het zal je verbazen hoeveel er die bovengrens naderen. Ook op straat zie je volop westerse mannen hand in hand met Thaise vrouwen lopen. Op de boulevard staan vervolgens alle freelancers, waarvan het overgrote deel ladyboys zijn, wat er nogal eng uitziet. Tenslotte heb je nog het beruchte Walking Street, een lange straat vol met bars en clubs. Het was ook hier een drukte van jewelste. Maar ook waren er vele gewone nieuwsgierige toeristen die wilden weten waar alle ophef nou over gaat. Opmerkelijk genoeg liepen er zelfs gezinnen met kleine kinderen rond. Ik vraag me af hoe de ouders de kinderen uitleggen waarom er zoveel halfnaakte meiden op straat staan, aan palen hangen en hand in hand lopen met opa's. Om het geheel compleet te maken had je zelfs Koreaanse tourgroepen, welke vrolijk achter een gids met een vlaggetje aanhuppelden. Terwijl het nachtleven gewoon door bleef gaan, ben ik (uitnodigingen vriendelijk bedankend) teruggegaan naar m'n hotelkamer, om lekker te slapen na een lange en vermoeiende dag. Morgen zal ik eens zien wat er zich overdag in deze stad afspeelt.

Maandag 22 februari 2010
Dag 142: De andere kant van Pattaya

Ik bleef vanochtend lang in bed liggen omdat ik dacht dat ik Pattaya in een middagje wel kon zien. In de lobby van het hotel, waar enkele pc's stonden en allerlei antiek, nam ik aan een tot tafel omgebouwde naaimachine een uitgebreid ontbijt. Buiten heb ik vervolgens door de twee hoofdstraten van de stad rondgelopen. Het was lekker zonnig weer, dus het was niet geheel verrassend dat de meerderheid van alle toeristen van de grote resorts nu op het strand te vinden waren. Het was over de gehele lengte van het relatief smalle strand een drukke bedoeling. Ook op het water was het behoorlijk druk, want er vaarden veel bootjes en in de lucht vlogen er aardig wat kitesurfers rond. Een heel stuk heb ik over de door palmbomen overdekte boulevard gelopen. Aan de andere kant van de weg bevonden zich vele toeristenkraampjes en bars. Tegen het einde van de boulevard ben ik via een van de sois naar de tweede parallelweg gelopen. In deze soi bevond zich een vrij uniek hotel in de vorm van twee enorme cruiseschepen. Via de weg ben ik terug gelopen, waarlangs een grote hoeveelheid winkels, bars en massagesalons zat. Ook bevonden zich hier enkele grote shoppingcentra waar ik doorheen heb gelopen. Het grootste winkelcentrum, CentralFestival, was pas een jaar oud en leek -niet geheel verrassend- van binnen sterk op CentralWorld van Bangkok. Hier hingen in plaats van kerstversieringen nog mooie rode versieringen van het Chinese nieuwjaar. Daarnaast was het weer fijn om de welbekende deurbel van de 7-Elevens overal weer te horen. Hier en daar had je ook kraampjes waar tours en tickets te boeken waren. Pattaya probeert namelijk haar imago te verbeteren door ook krokodillen- en slangenshows aan te bieden (naast het travestietencabaret), net als een waterpark, skydive-trips, paintball en meer. Tenslotte nam ik nog een kijkje bij het duikcentrum waar Andy zijn instructeurslessen heeft gevolgd. Enkele kilometers ten zuiden van de stad ligt buiten de kust namelijk iets heel interessants op de bodem van de zee: de Hardeep, een schip dat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is gezonken en nu daar nog steeds op z'n kant ligt. Met m'n nieuwe duikcertificaat heb ik de mogelijkheid om rond de buitenkant van dit wrak te cirkelen. Nadat ik een combinatie had geboekt voor deze wrakduik in de ochtend en een koraalduik in de middag, ging ik terug naar m'n hotel, waar ik opgebeld werd en me verteld werd dat alles met enkele uurtjes zou opschuiven. De koraalduik zou nu een nachtduik worden. Wat mij betreft is dat ook best; hopelijk is het zicht nu beter. Een tijdje later ben ik naar het FoodPark van CentralFestival gelopen om te gaan dineren. Bij vele kraampjes kon je je eten afhalen en dan ergens bij een tafeltje gaan zitten om het op te eten. Aangezien ik nog even op mijn eten moest wachten, besloot ik eerst wat drinken te halen, waar me gevraagd werd om een betaalkaart. Het bleek dat ik iets verderop eerst wat tegoed op een prepaidkaart moest laten zetten. Nadat ik dit gedaan had kon ik m'n drinken betalen, waarna ik m'n eten kon ophalen. Hier werd echter niet om m'n kaart gevraagd, dus was dat een lekkere gratis maaltijd (ook al zou het maar 2 euro zijn), mits ik morgen het resterende bedrag op m'n kaart aan een andere maaltijd besteed. Hierna heb ik niet veel meer gedaan, behalve dat ik me heb ingelezen op het wrakduiken voordat ik lekker ben gaan slapen.

Dinsdag 23 februari 2010
Dag 143: Een 68 jaar oud scheepswrak

Vanochtend heb ik opnieuw lekker uitgeslapen en heb ik na een fruitig ontbijt zitten wachten op m'n pickup. Om 13 uur verscheen er een minivan, welke nog twee anderen ophaalde en vervolgens naar het hoofdkantoortje van het Mermaid's Dive Center reed. Hier maakte ik kennis met Matthew, de divemaster (de hoogst haalbare rang op recreationeel duiken zonder instructeur te worden) die mij vandaag zou begeleiden. De andere twee duikers kregen elk ook een eigen divemaster toegewezen. Het was leuk om te horen dat de mensen hier Andy nog kenden, aangezien hij hier zijn instructeursopleiding heeft gevolgd. Nadat ik m'n uitrusting bij elkaar had verzameld en nog even de tijd had gehad om wat rond te kijken in de shop, werden we verzocht de minivan in te stappen. In een klein uurtje reden we vervolgens naar het zuiden, waar we aan boord gingen van een boot. Na een korte introductie konden we hier meteen onze uitrusting in orde maken, aangezien de boottocht niet heel lang duurde. Twee gele boeien markeerden de plek waar de Hardeep in 1942 is gezonken. Dit 64 meter lange Indonesische vrachtschip werd door de Japanners namelijk gebruikt om onderdelen voor de beruchte Thailand-Burma spoorlijn (herinneren jullie je Kanchanaburi nog?) te leveren en is door de geallieerden gebombardeerd. Via de boeilijn daalde ik met Matthew af naar de bodem op 28 meter, waar we het schip op z'n kant zagen liggen. Ook vandaag wilde het zicht helaas weer eens niet meewerken, maar desalniettemin was het een fraai gezicht. De ouderdom van het schip heeft ervoor doen zorgen dat de buitenkant geheel begroeid is met koraal en planten. Rond het schip en in de vele openingen huisden daarnaast aardig wat vissen. Ook een aal zat hier in zijn holletje verstopt. Langs het bovendek zwommen we onder de mast door naar de voorkant van het schip, om via de onderkant (bedenk dat het schip op z'n kant ligt) terug te zwemmen. Op de grond zagen we nog grote blokken die de boeien op hun plaatsen hielden. Langs de zijkant zwommen we weer naar boven, waarna het alweer tijd was om terug te keren. De gehele duik duurde slechts 23 minuten, want vanwege de diepte is het voor de veiligheid namelijk niet mogelijk heel veel langer onder water te blijven. Toch was het een bijzondere duik, die behoorlijk anders was dan de duiken die ik tot dusver heb gemaakt. Nadat we boven water de luchtflessen hadden vervangen door nieuwe en we een stuk verder waren gevaren, kregen we een maaltijd van spaghetti, rijst, groente en kip. Vervolgens hebben we zitten wachten totdat de zon bijna onder ging. Dit was namelijk het moment om opnieuw onze uitrusting aan te trekken en met een zaklamp het water in te springen. Het was tijd voor een ondiepe nachtduik over koraal. Het zicht was niet heel veel beter als m'n vorige nachtduik, maar wel stond er een stuk minder stroming. Het koraal was aardig om te zien, maar zeker niet spectaculairder dan vorige keer. Ondanks dat er niet heel veel vissen rondzwommen, was het wel erg leuk om voor de verandering eens vele krabben op de bodem te zien lopen. Wel probeerden ze zich constant voor ons (licht) achter en onder koraal te verstoppen. Ook hebben we enkele blauwgevlekte roggen gezien en een eenzame boxfish. Het was over het algemeen een leuke duik van een klein uurtje. Met de boot zijn we vervolgens teruggevaren, om met de minivan terug naar het hoofdkantoor te gaan om twee stempels te halen voor in m'n logboek. Uiteindelijk werd ik weer teruggebracht bij m'n hotel. Aangezien het toen al 21.30 uur was en ik morgen wil vertrekken, ben ik m'n tas gaan inpakken en vervolgens gaan slapen. Het is tijd om weer terug te keren naar bekend terrein.