Woensdag 10 februari 2010
Dag 130: Het begin van een lange strandvakantie

Nadat ik vanochtend in het guesthouse had ontbeten, werd ik om klokslag 8 uur opgehaald door een minivan. Samen met enkele andere toeristen werden we daarmee naar Sihanoukville gebracht, een plaatsje in het zuidwesten van het land. Gelegen aan de kust en rijk aan een aantal verschillende stranden, is dit de Cambodjaanse badplaats voor zowel toeristen als vakantievierende locals. Het duurde een kleine twee uur voordat we deze plaats bereikten, waarbij we konden aangeven waar we afgezet wilden worden. Ik koos ervoor om bij een guesthouse op het pad naar Serendipity Beach te verblijven, welke nog geen 100 meter van het strand verwijderd was. Dit populaire strand ligt aan de zuidelijke kust, zo'n 2 kilometer van het echte centrum. (2 Km daar weer ten westen van ligt het andere populaire strand, Victory Beach.) Een uurtje keek ik een beetje rond in dit gedeelte van het stadje, waar zich een rotonde met twee gouden leeuwen bevond, veel guesthouses en hotels en een scala aan bars en restaurants. In combinatie met de barangs was het duidelijk dat dit een toeristenplek was (alhoewel het nou ook weer niet extreem druk was). Uiteraard had je natuurlijk nog het smalle, maar lange strand. Langs het strand stonden vele strandbars, terwijl in het water enkele bootjes rustig dobberden. In de verte waren daarnaast enkele groene eilanden te spotten. Het was opnieuw prachtig weer, met veel zon en hoge temperaturen. Ideaal strandweer dus. Het was een goed begin van de strandvakantie die ik vanaf vandaag voor de komende paar weken wil gaan houden. Met de oostkust van Thailand binnen handbereik en de zuidelijke kusten van dat land er slechts een nacht per bus vandaan, zal ik de komende tijd nog veel meer stranden gaan zien, op hier en daar wat dagen na (waarop ik bijvoorbeeld weer even in Bangkok zal zitten). Eerst was het tijd om te genieten van m'n laatste dagen in Cambodja. En nee, dat doe ik niet door een week lang op het strand te gaan liggen. Daar zal ik nog genoeg de tijd voor krijgen. In plaats daarvan zal ik me de komende vier dagen volledig storten op een duikcursus! Toen ik de eerste keer in Phnom Penh was, heb ik bij Scuba Nation Cambodia al het een en ander geregeld en daarbij ook een theorieboek met een flink aantal bladzijden meegekregen. Vooral de laatste paar dagen heb ik daar behoorlijk in zitten lezen. Ik zal de PADI Open Water Course gaan volgen, de cursus die je de volledige basis van het duiken leert. Naast de theorie en een bijbehorend examen zal ik in twee dagen alle technieken in een zwembad leren, waarna ik op een tweedaagse boottrip een viertal 'open water dives' zal maken om alles echt toe te passen. Als ik hierin slaag, zal ik in Thailand de gelegenheid om meer duiken te maken, ofwel voor puur plezier, danwel om extra speciale cursussen te volgen (wat vast ook heel plezierig zal zijn). Thailand schijnt namelijk enorm mooie duiklocaties te hebben, dus leek het me wel leuk om de basisbeginselen hier al te leren. (Maar niet dat het hier niet mooi is, want ook hier schijn je veel te kunnen zien.) Bij het Scuba Nation kantoortje van Sihanoukville (welke zich niet geheel toevallig naast mijn guesthouse bevond) maakte ik kennis met de Nederlandse eigenaar en mijn Engelstalige instructeur. Deze laatste gaf me de gelegenheid om een paar uur naar een theoriefilm te kijken, welke eigenlijk niet meer was dan een beknopte, maar duidelijke samenvatting van het boek. Nadat ik ook het laatste hoofdstuk van m'n boek had doorgenomen, heb ik samen met Andy enkele vragen uit het boek besproken, waarna ik enkele oefenquizzen kon maken. Dit was behoorlijk simpel, vaak omdat sommige multiple-choice antwoorden ook lachwekkend dom waren. M'n echte examen zou later deze week nog wel volgen, want de middag had al wel lang genoeg geduurd en ik had honger. Bij een restaurant heb ik gedineerd, waarna ik de rest van de avond bij het guesthouse naar de film Up in the Air heb zitten kijken, welke via een beamer op een scherm vertoond werd. Aan de hilarisch foute Engelse ondertiteling (alhoewel er ook gewoon Engels gesproken werd) was te merken dat het hier om een nep-dvd ging, welke hier in het land zo vaak verkocht worden. De kwaliteit was echter prima en de film was ook erg vermakelijk. Alleen jammer van de vele muggen om ons heen. Na de film ben ik naar m'n kamer gegaan, om daar uit te rusten voor morgen. Er staat vanaf 9 uur namelijk een hoop op het programma!

Donderdag 11 februari 2010
Dag 131: Op de bodem van het zwembad

Nadat ik vanochtend had ontbeten, begon ik om 9 uur aan m'n PADI Open Water cursus. Ik ben de enige student, dus heb ik een privécursus, wat uiteraard de nodige voordelen met zich meebrengt. Met m'n instructeur was het eerst noodzakelijk de juiste uitrusting samen te stellen. Zwemvliezen in de juiste maat, een duikbril die past, een snorkel en een wetsuit die goed om mijn lichaam sloot (wat vanwege mijn bouw niet eenvoudig was, alhoewel we er toch een vonden). Daarnaast kreeg ik de resterende duikapparatuur: een zuurstoffles, de slangen en second stages (mondstukken) en een BCD (opblaasbaar jasje). Als eerste kreeg ik bij het kantoortje te horen hoe je de duikuitrusting in elkaar moest zetten, waarna ik dit enkele keren heb moeten oefenen. Moeilijk was dit gelukkig niet. Helemaal uitleggen hoe alles in elkaar zit, ga ik hier niet doen, daarvoor mogen jullie zelf aan een duikcursus beginnen. Met een busje reden we vervolgens naar het buitenzwembad van een hotel iets verderop. Terwijl enkele hotelgasten hier vrolijk in rondzwommen (waarom zou je in een badplaats met veel stranden in het hotelzwembad gaan zwemmen?), maakten wij ons klaar om er tussen in te duiken. Wetsuit aan, scuba gear aan, veiligheidscheck en het water in. Het grootste obstakel dat iedereen in het begin van het duiken moet zien te overbruggen, is het ademen door je mond. Je neus moet, kan en wil je daarvoor niet gebruiken. En ja, dat is best even wennen. Daarnaast moet je onder water ook regelmatig de druk op je oren herstellen, zoals je ook kan ondervinden bij het snel stijgen of dalen van een vliegtuig (of auto). Tot zo'n 14 uur hebben we in het zwembad een groot aantal technieken van de vijf zwembadduiken geoefend (in theorie zijn het vijf duiken, maar in de praktijk valt alles te combineren tot één of twee duiken, afhankelijk van het leerproces). Zo moest ik bijvoorbeeld onder water de second stage uit m'n mond halen, laten bungelen, terugvinden en opnieuw in m'n mond stoppen. Daarbij moest je natuurlijk wel blazen om het water er uit te krijgen. Iets soortgelijks deden we bij het wisselen van snorkel naar second stage aan de oppervlakte. Ik leerde hoe je kon zakken en stijgen met je BCD en hoe je je longen kunt gebruiken om neutraal in het water te blijven. Ook hebben we gesimuleerd hoe het is om zonder lucht te komen zitten, door de luchttoevoer dicht te draaien, een handgebaar te maken en dan de alternatieve second stage van je mededuiker te pakken om daarmee te ademen. Dit alles (en nog wat andere technieken) lukte op zich prima, maar veel moeite had ik wel bij een techniek waar de meesten veel problemen mee schijnen te hebben: het laten vollopen van je masker en deze dan leeg te blazen met je neus. Het is niet zozeer de techniek die het vervelend maakt, maar wel het gegeven dat je neus (en ogen) opeens onder water komen te staan en je dus beslist niet door je neus moet proberen te ademen. Alhoewel ik er vandaag wel voortgang mee boekte, zal ik het morgen nog vaker proberen, tezamen met de resterende oefeningen. Al met al was het in ieder geval een ietwat vreemde, maar wel unieke ervaring. Nadat we alles hadden opgeruimd, reden we terug naar het guesthouse. Hier heb ik geluncht en nog even door m'n theorieboek gebladerd. Iets later was het tijd voor m'n multiple-choice examen, waarvoor ik met vlag, maar nèt geen wimpel, slaagde. De rest van de tijd heb ik niet veel bijzonders meer gedaan en heb ik voornamelijk uit een boek over vervolgduiken na de Open Water Course zitten lezen. Misschien dat ik enkele van deze dan in Thailand kan gaan doen, mits ik slaag deze week. Tussendoor heb ik bij het guesthouse ook nog gegeten. Om 21 uur werd er opnieuw een film aangezet, waardoor ik 's avonds ontspannen kon genieten van de nieuwste Sherlock Holmes. Alhoewel deze in andere landen nog gewoon in de bioscopen draait (hier heb je geen bioscopen), is deze hier al (danwel illegaal) op dvd verkrijgbaar. Na deze leuke film (waarbij iedereen opnieuw geteisterd werd door de muggen) ben ik gaan slapen, aangezien ik morgen opnieuw een lange ochtend voor de boeg heb.

Vrijdag 12 februari 2010
Dag 132: Een tweede ochtend in het zwembad

Vanochtend verliep alles min of meer gelijk als gisteren, op enkele subtiele verschillen na. Tijdens m'n ontbijt maakte ik kennis met een andere reiziger die hier bezig was met z'n Rescue Diver cursus. Ook hij zou deze ochtend enkele oefeningen in het zwembad gaan doen. Om 9.30 uur stapten we daarom met vijf man in het busje waarmee we naar het zwembad reden. Terwijl de drie anderen in het water hun reddingstechnieken oefenden, ging ik verder met de resterende technieken voor mijn cursus. Instructeur Andy wilde meteen beginnen met m'n struikelpunt van gisteren: het laten vollopen van m'n masker en deze leegblazen met je neus. Het ging me al beter af dan gisteren en op een gegeven moment lukte het. Daarna kon ik oefenen met het onderwater ademen zonder masker en het geheel verwisselen van het masker. Snel ging het niet, maar ik kreeg het voor elkaar. Verder hebben we nog een gecontroleerde zwem zonder zuurstof gesimuleerd, heb ik redelijk stil in het water gehoverd en moest ik onder water en aan de oppervlakte m'n gehele uitrusting uit- en aantrekken (en kon ik bovenop m'n uitrusting gaan zitten). Daarnaast hebben we nog een tijd lang rondgedoken vlak boven de bodem van het zwembad, zodat ik kon oefenen met m'n longen om stabiel en horizontaal te blijven. Ik merkte dat alles steeds beter ging, alhoewel alles natuurlijk nog wel verre van perfect was. Hoe meer duiken ik maak, hoe beter het zal gaan. Daar krijg ik de komende twee dagen wel de tijd voor. Tenslotte moest ik zonder wat dan ook nog even laten zien dat ik fit genoeg was voor de cursus. Tien minuten in het water blijven lukte me gelukkig wel. Toen we allemaal uitgeoefend waren, gingen we terug. Het zat erop met het zwembad; alle technieken zal ik in zee nog moeten herhalen. Nadat ik bij het guesthouse had geluncht, ben ik Sihanoukville een beetje gaan verkennen. Hierbij kwam ik er achter dat er behalve de stranden niet heel veel te zien is. Via een behoorlijk lange weg liep ik in de brandende zon richting het centrum, welke ook uit een kilometers lange en brede weg bestond. Aan weerszijden had je enkele winkeltjes (waaronder met opblaasbare strandspullen), maar echt boeiend was het niet. Het was wel leuk om te zien hoe op de grote overdekte markt (waar iedere verkoper weer z'n eigen hokje had) de lokale bevolking opeens opdook. Bij het strand zie je de locals namelijk niet. Nadat ik ergens van een ijsje had genoten, liep ik terug, alle verzoeken om een motorbike afslaand. Bij het guesthouse heb ik vervolgens lekker zitten relaxen en uit lopen zoeken hoe ik m'n reis door Thailand wil gaan vervolgen. De komende maand zullen er in ieder geval een hoop eilanden op het programma staan. Nadat ik bij een restaurant had gegeten, ben ik m'n spullen gaan pakken, aangezien we morgen iets na zevenen zullen vertrekken. In de avond heb ik op het grote scherm van het guesthouse naar Harry Potter and the Half-blood Prince kunnen kijken, waarna ik snel ben gaan slapen. Het zullen namelijk twee drukke, maar ongetwijfeld erg gave, dagen gaan worden!

Zaterdag 13 februari 2010
Dag 133: Een duik in het diepe

De wekker ging vanochtend redelijk vroeg, aangezien ik om 7.20 uur al verwacht werd bij Scuba Nation. Hier maakte ik kennis met enkele andere mensen, welke vandaag ook mee zouden gaan op de boot. Sommigen van hen zouden slechts een dagtrip doen, terwijl anderen, waaronder ik, het hele weekend weg zouden blijven. Nadat al de benodigde spullen door de organisatie in een wagen waren geladen, reden we met een busje naar de (nog redelijk grote) haven aan de westkust van Sihanoukville. Hier lag een boot voor ons klaar, welke niet enorm groot was, maar wel uit een beneden- en bovendek bestond. Boven was vanwege de bedjes bestemd voor relaxen en overnachting. Onder had je een stuurhut, kombuis, eettafel en wc, met achteraan een ruimte die volstond met zuurstofflessen en alle benodigde uitrustingen. Met een man of 18, waaronder drie man van Scuba Nation en drie Cambodjaanse crewleden, begonnen we aan een boottocht van zo'n 2 uur. Er stond behoorlijk wat wind, zodat de boot veel heen en weer geschud werd op de golven. Wel was het prachtig zonnig weer. Terwijl we aan ons ontbijt begonnen, vaarden we langs een eilandje met een resort en nog enkele eilanden welke er vrij verlaten uit zagen. Toen we er bijna waren, viel er iemand plotseling van de boot, welke nogal veel moeite had om te blijven drijven. De paniek bleef beperkt, aangezien al snel duidelijk was dat het hier om een onverwachte reddingsoefening was voor de persoon met wie ik gisteren in het zwembad zat. Na een trage, maar geslaagde redding vaarden we naar onze eerste stop, vlakbij het eiland Koh Rung Samloen, waar het water gelukkig rustig was. Hier maakten de meesten zich klaar om (letterlijk) het water in te duiken. Ook ik moest m'n uitrusting aantrekken. Samen met Andy en Ella, een meid die vandaag haar 3e en 4e open water duik zou doen, gingen we het water in. Dit deden we door vanaf de achterkant van de boot met een grote stap het water in te stappen. Via een touw konden we ons laten zakken, wat voor mij uiteraard nog even onwennig was. Langzaamaan liet ik me zakken, totdat we op een gegeven moment (op zo'n 6 meter diepte) de bodem bereikten. Hier hebben we eventjes rondgezwommen. Helaas was het zicht niet al te best vanwege allerlei kleine stofdeeltjes, waardoor we slechts een meter of zes voor ons uit konden kijken. Hier en daar zwommen visjes voorbij en op de bodem bewogen kleine plantjes en koraal rustig heen en weer. Het ademen ging me steeds beter af. Op een gegeven moment moesten we op onze knieën op de zandbodem plaatsnemen, waarna Ella enkele oefeningen moest doen en ook ik twee simpele oefeningen van het zwembad moest herhalen. Hierna hebben we nog verder rondgezwommen. Na zo'n drie kwartier gingen we terug naar de oppervlakte, waar we werden opgepikt door de boot. Hier konden we in het zonnetje op het bovendek opdrogen, waarna enkele duiken en oefeningen met anderen werden gehouden. Het was een gezellige groep, dus we vermaakten ons prima op de boot. Nadat we naar een andere plek waren gevaren, moesten Ella en ik ons bewijzen dat we 300 meter konden zwemmen. Met snorkel, bril en zwemvliezen bleek dit echter geen probleem te zijn. Onderweg zagen we in het blauwe water ook nog een zeester en een fuik om vissen mee te vangen. Na een lekkere lunch (drinken en fruit was overigens te allen tijde te pakken) en enkele duiken van anderen, ben ik met Andy en Ella opnieuw het water in gegaan, om ditmaal weer op de bodem van zo'n 10 meter enkele oefeningen te doen. Deze bleken geen probleem te zijn, waarna we nog rondgezwommen hebben. Ik merkte dat ik steeds meer controle over mezelf kreeg en wist m'n longen dermate te beheersen dat ik gemakkelijk wist te stijgen en zakken over de bodem en het koraal. Hierna zat het er echter alweer op voor vandaag, morgen zal ik m'n resterende twee duiken doen. Het was nu tijd om afscheid te nemen van de mensen die slechts een dagtrip hadden geboekt, aangezien een andere boot ze op kwam halen. Nadat de groep ongeveer gehalveerd was, vaarden we een stuk verder naar een ander eiland. Toen we hier aankwamen, was het al donker geworden, wat voor sommigen de gelegenheid gaf om een 'night dive' te maken. Gewapend met een zaklamp doken ze de donkere diepte in, hopend op het zien van vissen welke 's nachts ontwaken. Zelf mocht ik nog niet mee, maar dat weerhield me er niet van om het water in te springen en langs de kust te gaan snorkelen. Alhoewel ik wel veel rotsen met koraal heb gezien, was het aanbod aan vissen vrij gering. Toch zaten er enkele tussen die overdag sliepen. Daarnaast was het erg grappig om te zien dat hele kleine guppies zich aangetrokken voelden tot het felle licht van de zaklamp, waardoor m'n rechterhand constant omgeven was door hen. Later op de avond vaarden we verder naar een baai met een vissersdorpje, waar we het anker uitgooiden en konden genieten van een lekkere maaltijd. Niet heel erg veel later was het tijd om onze bedjes op het bovendek op te zoeken, aangezien we morgenvroeg weer een lange dag te gaan hebben.

Zondag 14 februari 2010
Dag 134: Open water

Om te beginnen wil ik jullie (maar met name alle tijgers) een liefdevol nieuwjaar wensen! Dan kunnen we nu verder naar mijn belevenissen van vandaag. Zoals je kunt verwachten als je buiten op een boot slaapt, werden we niet al te laat wakker, zodat we ons allemaal rond een uur of 8 al klaarmaakten voor een nieuwe duikdag. Aangezien het water waar we lagen redelijk rustig was, begon ik hier aan een erg korte ochtendduik waarbij ik zes meter de diepte in moest gaan, waarna ik door slechts uit te ademen rustig naar de oppervlakte moest zwemmen (om gebrek aan zuurstof te simuleren). Tevens heb ik hier meegespeeld aan een leuk toneelstukje waarbij de reddingsduiker mij als bewusteloze duiker moest helpen. Uiteraard was hij hiervan niet op de hoogte, maar hij bleek wel goed te reageren. Dit soort onverwachtse gebeurtenissen is overigens later op de dag nog enkele keren herhaald, wat altijd erg vermakelijk was om te aanschouwen. Terwijl we aan ons ontbijt begonnen, vaarden we naar de eerste echte duiklocatie van de dag. Er stond vandaag erg veel wind en in de Golf van Thailand waren ontzettend veel hoge golven. Dit maakte de duikomstandigheden niet echt beter, maar toch doken we met een grote groep het water in. Terwijl de anderen gewoon de bodem gingen verkennen, heb ik met Andy nog meer technieken onder water geoefend, zoals het zwemmen met een kompas en het laten vullen van je masker waarna je deze leeg moet blazen. Met iets minder gewicht aan m'n gewichtsgordel bleek ik nog beter de controle over mezelf te hebben. Daarnaast had ik een duikcomputer in de vorm van een horloge gekregen, welke belangrijke informatie toonde. Ondanks dat er ook onder water erg veel stroming stond en het zicht niet meer was dan 4 meter, hebben we toch erg veel mooi koraal en vele verschillende vissen gezien. Sommigen zwommen alleen rond, terwijl hier en daar hele scholen met kleine kleurrijke visjes voorbij kwamen zwemmen. Op de bodem zagen we ook nog enkele schelpen, zeeslakken en krabbetjes. Het was een erg mooie ervaring! Terug aan de oppervlakte hebben we nog een behoorlijke tijd in de wilde metershoge golven op en neer gedreven, waarbij we hebben gewacht totdat de boot ons in de gaten had en ons op kon pikken. Het water uit klimmen bleek hierdoor ook niet echt gemakkelijk te zijn. Terug op het dek moest ik opnieuw m'n logboek invullen, iets wat elke duiker na een duik behoort te doen. Dit is namelijk het bewijs dat je een duik ook daadwerkelijk gemaakt hebt. Op een volgende, meer windstille locatie werden vervolgens met anderen nog meer oefeningen en duiken gehouden, waarbij ik gewoon ontspannen op het dek heb gelegen. Na een lunch heb ik met Andy mijn vierde en laatste open water duik gemaakt, welke vanwege één bepaalde techniek de moeilijkste bleek te zijn. Alhoewel de duik me prima af ging, had ik net als in het zwembad heel veel moeite met het afdoen van m'n masker. Je hoeft namelijk maar één keer per ongeluk door je neus te ademen (iets wat je automatisch vrij snel doet als je luchtbellen in je neus krijgt) om een hele slok water binnen te krijgen. En op 6 meter diepte in de zee is dat op z'n zachts gezegd niet fijn. Na lange tijd wist ik het toch snel voor elkaar te krijgen, waarna we na een rondje zwemmen terug gingen naar de wilde oppervlakte en terug aan boord gingen. Mijn duiken zaten erop, mijn cursus zat erop. Ik was geslaagd! In zo'n twee uur tijd zijn we hierna door de woeste golven terug gevaren naar de haven van Sihanoukville, waarna we met een busje terug gingen naar de duikwinkel. Hier moest ik nog wat papierwerk invullen, waarna ik mezelf een Open Water Diver kon noemen. Met een tijdelijk kaartje kan ik nu overal duiken op beginnersniveau tot 18 meter. Een echt PADI duikpasje wordt thuisgestuurd als ik de papieren naar het hoofdkantoor in Australië stuur. In Thailand heb ik nu dus de mogelijkheid om eenvoudige fun dives te maken en kan ik, als ik wil, zogenaamde adventure dives maken en andere cursussen volgen. Op deze manier zou ik dan m'n Advanced Open Water certificaat kunnen halen. De nabije toekomst zal uitwijzen hoeveel ik daarvan zal doen. Het lijkt me in ieder geval wel erg leuk om te doen! Andy heeft me daarnaast contactinformatie van enkele duikvrienden/instructeurs op diverse plekken in Thailand gegeven, zodat ik hen kan bezoeken. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze cursus heb gevolgd, aangezien het een hele nieuwe (en prachtige) wereld opent om te verkennen. Daarnaast was Sihanoukville ook een perfecte locatie om de kneepjes van het vak te leren: de groepen zijn klein, de instructeurs zijn vriendelijk en de kwaliteit is top. Omdat het al avond was geworden en ik honger had, ben ik bij een restaurant gaan eten. Hierna nam m'n avond een iets andere wending dan ik gedacht had, aangezien er deze avond geen film werd gedraaid bij het guesthouse, maar ik hier wel aan de praat raakte met Anna, een van de meiden van het guesthouse die vandaag een vrije dag had. Het bleek een erg gezellige avond te worden, waarbij we een hele tijd nog ergens op het strand hebben gezeten en uiteindelijk behoorlijk laat terug zijn gekeerd om te slapen.

Maandag 15 februari 2010
Dag 135: De eerste dag op het strand

Anna had me gevraagd of ik haar kon helpen met het aanmaken van een Skype-account, dus gingen we na een ontbijt naar een internetcafé. Nadat we dit voor elkaar hadden, vertrok ze om voor twee weken op familiebezoek te gaan. Ik besloot om vandaag verder een ontspannen rustdag op het strand te houden. Het was mijn laatste dag in Cambodja, dus na 2,5 week volop activiteiten mocht ik wel weer even rust houden. Tegen het einde van de ochtend liep ik daarom in twee minuten naar het strand, waar ik bij een van de vele tenten plaatsnam op een comfortabele strandstoel. Met m'n leesboek erbij heb ik me hier tot laat in de middag bezig weten te houden. Alhoewel er vandaag opnieuw aardig wat wind stond en de golven daardoor hoog waren, scheen het zonnetje wel fel. Ik heb er daarom ook weer een behoorlijk kleurtje bij gekregen (wat achteraf vooral te zien was aan de afscheiding van m'n zonnebril, die ik op had gelaten om te kunnen lezen). Tussendoor nam ik nog een lunch, wat snacks en enkele drankjes en keek ik zo nu en dan naar de vele andere mensen die vandaag ook op het idee waren gekomen om op het strand te liggen. Af en toe kwam er nog een helikopter overvliegen, zoefde er een jetski voorbij en probeerden vele bedelaars en verkopers dollars en riel in hun bezit te krijgen. Laat in de middag ging ik terug naar het guesthouse, waar ik na een verfrissende douche heb gegeten. Vervolgens heb ik nog een tijdje in een internetcafé gezeten, waar ik net niet genoeg tijd had om m'n achterstallige mail in te halen. Ik wilde om 21 uur namelijk terug zijn bij het guesthouse, omdat ze een film zouden draaien. Alhoewel dit uiteindelijk niet doorging (er werd slechts een muziek-dvd gedraaid), heb ik wel een tijd aan de bar gehangen met Gerard, de Nederlandse eigenaar van ScubaNation. Deze heeft me op een leuke manier veel verteld over zijn leven en hoe hij hier acht jaar geleden de zaak heeft geopend, met alle ups en downs die daarbij kwamen kijken. Het was een leuke avond, waarbij ik echter wel op tijd ben teruggegaan naar m'n kamer. Ik had immers nog een tas in te pakken en wilde niet al te laat gaan slapen, omdat ik afgelopen nacht ook al minder had geslapen dan ik in gedachten had. En morgen moet ik ook weer op tijd opstaan, omdat ik een bus heb geboekt die me om 7.45 uur naar Ko Chang in Thailand zal brengen.

Hiermee komt dan ook een einde aan mijn reis door Cambodja. Het voelt aan alsof ik er eigenlijk nog maar net ben, wat met een verblijf van 2,5 week natuurlijk ook niet zo vreemd is. Vergeleken met m'n verblijf in de andere landen heb ik hier dan ook korter verbleven. Maar in die tijd heb ik wel een hoop gedaan en het enorm naar m'n zin gehad. Cambodja was duidelijk een land van de contrasten, wat al te merken was aan de zes locaties die ik heb aangedaan. Toerisme viert de hoogtij in Phnom Penh, Siem Reap en Sihanoukville, terwijl Kratie, Battambang en Kampot het daadwerkelijke Cambodjaanse leven beter weerspiegelen. Het was treurig om de gevolgen van het regime van de Khmer Rouge te zien, terwijl Angkor de status 'Kingdom of Wonder' dubbel en dwars tot z'n recht doet komen. En naast de treinen en dolfijnen, liet de ruige jungle van Bokor een schril contrast zien met de tropische stranden en wateren van Sihanoukville. De levensstijl van de mensen is redelijk vergelijkbaar met Laos en aangezien ik al een tijdje aan het reizen ben, wordt het ondertussen al vrij gewoon om vier mensen op een motorbike te zien, constant te worden aangesproken of ik een tuktuk wil, mensen zich in een watertje te zien wassen, chauffeurs in de meest vreemde posities te zien slapen, propagandaborden langs de weg tegen te komen, kinderen te zien zwaaien, motorolie in flessen langs de weg in de verkoop te zien en karoake te beluisteren in de bussen. Cambodja was zeker een geweldig land om te bezoeken. Ik heb hier een leuke tijd gehad, mooie dingen gezien, vriendelijke mensen ontmoet en ben erg blij dat ik m'n duikcursus heb gedaan. Dit laatste kan de komende weken namelijk nog best van pas gaan komen als ik me stort op het strandleven van Thailand, waar ik langs de kust terug naar Bangkok zal gaan, om vervolgens de zuidelijke staart in te gaan. Ik heb er ieder geval veel zin in!