Maandag 7 december 2009
Dag 65: Een dodelijke spoorbaan

Vanochtend zei ik tegen elven het vriendelijke personeel van het hostel gedag. Woensdag zal ik hier terugkeren, maar eerst is het tijd voor een tweedaags uitstapje naar Kanchanaburi. Nu zal dat weinig mensen iets zeggen, totdat ik vertel dat de rivier de Kwai hier doorheen stroomt en de bekende spoorbrug zich hier bevindt! Eerst moest ik hier echter zien te komen. Op de hoek van de straat nam ik een lokale bus naar een van de langeafstands busterminals van Bangkok. Dit duurde een klein uurtje, aangezien we enorm vast kwamen te zitten toen we door Chinatown heen reden. Aangekomen op de terminal (welke op bussen na vrijwel verlaten was) werd ik al snel benaderd door iemand die het vermoeden had dat ik naar Kanchanaburi wilde gaan. Voor 110 baht (€2,20; spotgoedkoop, aangezien je voor een taxirit in het centrum minstens die prijs betaalt) kon ik samen met enkele locals in een minivan stappen die me daarheen zou brengen. De rit ging vanwege de stilte op de weg sneller dan verwacht en na twee uur stonden we al op het busstation van Kanchanaburi. Achterin een andere wagen ging ik vervolgens naar het Sugar Cane 1 Guesthouse, een zeer bijzonder hotel aan de Kwai-rivier. De bamboe kamers dreven namelijk op een vlot in het water (maar was uiteraard wel verankerd). Het uitzicht vanaf het terras was vredig en prachtig! Aangezien de middag nog niet half om was, ben ik twee kilometer door het dorp gelopen naar de brug. Het was hier weer typisch een klein Aziatisch dorpje dat ik ook al in Vietnam was tegengekomen. Het was er rustig, er waren maar weinig auto's, maar wel weer brommers en overal waren genoeg guesthouses te vinden. Heel veel toeristen waren er niet, totdat ik bij de spoorbrug kwam. Omdat er elk jaar in de eerste week van december een groot festival gevierd wordt, was het hier iets drukker en voller dan anders. Zo waren er hele tribunes gebouwd voor een licht- en geluidshow en was er een klein museumpje neergezet. Gelukkig was het, ondanks alle neergezette lampen en neergelegde kabels, nog wel mogelijk om over de grote stalen brug heen te lopen. Tussen de rails lagen (soms wiebelende) planken waar je op kon lopen. Opletten moest je wel, vooral als andere personen wilden passeren, omdat de brug aan de zijkanten genoeg openingen had om doorheen te vallen. Terwijl ik aan de andere kant van de brug genoot van het uitzicht en een sappige maiskolf, kwam er toevallig een trein aan. Toeristen werden door de politie opzij gefloten, waarna de trein (met zowel toeristen als locals) langzaam over de brug heen tufte. Hierna liep ik terug naar de overkant en nam ik een motortaxi naar het Thailand-Burma Railway Centre, een museum welke me meer informatie over deze spoorlijn en -brug kon geven. Met tekst en beeld werd hier verteld hoe de Japanners ten tijde van de Tweede Wereldoorlog een spoorlijn wilden aanleggen tussen Thailand en Burma (nu Myanmar), omdat een overzeese aanvoerroute te gevaarlijk was. Door 16.000 geallieerde krijgsgevangenen (PoWs: prisoners of war, waaronder ook meer dan 3000 Nederlanders) en 90.000 Aziaten (veel uit Maleisië, maar ook heel veel uit Nederlands-Indië) is er met man en macht aan de spoorlijn gewerkt. De klus zou eigenlijk vijf jaar moeten duren, maar de gevangenen werde zo onder druk gezet, dat er slechts 16 maanden over gedaan werd. De leefomstandigheden waren verschrikkelijk: hygiene was er niet in de kampen, het (vaak vervuilde) voedsel was schaars en de wilde beesten en de ziektes in de jungle maakten alles nog ondraaglijker. Duizenden mensen hebben hier dan ook de dood gevonden. Dit alles werd pijnlijk in beeld gebracht in met afbeeldingen van graatmagere mensen en de slavernij en persoonlijke voorwerpen van omgekomen personen. Vanwege het grote aantal Nederlanders in die tijd had het allemaal ook een akelig Hollands tintje. Enkele brieven waren ook in het Nederlands en door de ambassade waren ook schetsen van een soldaat aan het museum geschonken. Er waren zelfs Nederlandse geschiedenisboeken verkrijgbaar in het winkeltje. Het was allemaal maar een vreemde gewaarwording, met een geschiedenis die bij onze lessen over WO II maar kort aan bod komt. Toen ik het museum verliet, had ik vanwege het tijdstip helaas niet meer de mogelijkheid om de ernaast gelegen begraafplaats voor geallieerde troepen te bezichtigen. Ik ging daarom terug naar het hotel om daar een rijstmaaltijd te eten. Hierna liep ik terug naar de brug, aangezien ik een kaartje had gekocht voor de show van 19.30 uur. Met een radiootje voor Engelse vertalingen nam ik plaats op de tribune. De brug was mooi versierd met lichtjes. De show die vervolgens volgde was op z'n minst spectaculair te noemen. In een uur tijd werd (na het volkslied) de geschiedenis van de spoorlijn en de brug op bijzondere wijze in beeld gebracht. Op een watergordijn werden filmfragmenten gespeeld, waarna soldaten over de brug heen liepen om uit te beelden hoe de spoorlijn gemaakt werd. De brug werd hierbij enigszins in rook verhuld en beschenen met gekleurde lampen. Op de achtergrond klonk het o zo bekende en aanstekelijke fluitriedeltje. Toen de brug 'af' was, werd dit uitbundig gevierd door er een stoomlocomotief met juichende soldaten overheen te laten rijden, gepaard met kleurrijk vuurwerk in de lucht. Deze vreugde (voor de Japanners dan) duurde niet lang, aangezien de geallieerden de brug vervolgens bombardeerden en de omgeving onder vuur namen. Dit werd indrukwekkend uitgebeeld in een lange scene met veel ontploffingen op het water, beschietingen naar de brug, vuur in de bomen aan de overzijde, een brandend schip en stukken brug die in elkaar zakten (decor dan; de echte brug, die later herbouwd is, bleef natuurlijk intact). Hierna was het opnieuw feest, maar ditmaal voor de geallieerden (ook al duurde het in werkelijkheid nog even voordat alle krijgsgevangenen veilig thuis waren). Hiermee kwam ook een einde aan de show. Ik ben erg blij dat ik dit uitstapje gemaakt heb! Op het festivalterrein was een grote markt, waar het uiteraard ontzettend druk was. Westerse toeristen waren er nauwelijks, waarschijnlijk wel veel Thaise toeristen. Het was een leuke markt met kraampjes die gelukkig niet zo op toeristen was gericht. Zo had je bijvoorbeeld ook kraampjes met levensverzekeringen en autolak. Daarnaast was er genoeg te eten en te drinken, waaronder snacks die ik nog niet eerder was tegengekomen. De markt bleek een stuk groter te zijn dan ik dacht en bleek zelfs een hele kermis te bevatten! Hier waren onder andere een reuzenrad en botsauto's van de partij. Daarnaast kon je met dartpijltjes ballonnen proberen lek te prikken, blikwerpen of een flesje proberen recht te zetten. Iets verderop werd op wel een heel ludieke Fast and Furious wijze met dansende gogo-girls gepimpte autospeakers gepromoot en was er een erg flauwe (maar daardoor ook wel weer grappige) clown met onthullende goocheltrucs. Vermoeid liep ik weer terug naar m'n guesthouse, waar ik nog even buiten heb gezeten tussen de jonge honden en katten, een enkele kikker en vele muggen en krekels. In m'n kamer ben ik vervolgens in m'n lakenzak (want het bed was niet echt schoon te noemen) lekker gaan slapen.

Dinsdag 8 december 2009
Dag 66: Water en vuur

Vanochtend moest ik al vroeg opstaan. Waarom? Omdat ik om 8 uur al werd opgehaald voor een excursie voor de hele dag. Met enkele anderen, waaronder een Belg waarmee ik weer eens wat Nederlands kon praten, reden we in een uur tijd met een (voor de verandering vrouwelijke) gids naar het Erawan National Park. Hier kregen we vervolgens tot 11.40 uur de tijd om het wandelpad af te leggen. Wat er bijzonder is aan het park? Het bevat namelijk een rivier die op spectaculaire wijze maar liefst zeven keer via watervallen naar beneden stroomt. Wij begonnen onderaan en moesten daardoor elke keer over bospaadjes van zo'n 300 meter naar een volgende verdieping klimmen. Tussen de eerste en tweede verdieping werd gewaarschuwd voor de aapjes die hier in het park wonen. Gelukkig bleven ze van mijn spullen af en waren ze ook nog eens behoorlijk fotogeniek. Maar de echt mooie foto's konden gemaakt worden van de watervallen. Alhoewel ze allemaal niet enorm hoog of breed waren, zagen ze er vanwege de aanwezigheid van meerdere trappen toch mooi uit. Bij enkele verdiepingen had je vanwege kleine meertjes ook nog de gelegenheid om tussen de vissen te zwemmen. Zelf ben ik helemaal naar de zevende verdieping geklauterd. Geklauterd, aangezien je het laatste stuk voornamelijk over gladde rotsen, boomstronken en ondiepe watertjes moest afleggen. Aangezien het toen al 11 uur was, moest ik me vervolgens haasten om terug te komen. Het was een vermoeiende, maar mooie ochtend, welke zich beter in foto's laat omschrijven dan in woorden. De lunch (gebakken rijst) die we kregen was daarom best welkom. Met onze minivan reden we vervolgens verder, op weg naar de Hellfire Pass. De groepssamenstelling was ietwat veranderd nu (sommigen verlieten de groep, terwijl anderen zich weer bij ons voegden), aangezien enkelen juist een olifantenrit wilden maken. Ik wil daarmee echter nog even wachten (tot het noorden van het land), aangezien je de Hellfire Pass alleen hier kunt bezichtigen. Na een uur rijden arriveerden we op deze plek, welke een van de meest verschrikkelijke plekken op de Thailand-Burma Railway was. In een museum kregen we nogmaals via informatieve borden en filmfragmenten de geschiedenis van de spoorbaan te horen. Vervolgens liepen we over een bergpad richting de pas, welke destijds door de krijgsgevangenen helemaal is uitgehakt en ook vele slachtoffers heeft gemaakt. Alhoewel de rails er niet meer liggen, liggen de stenen van het spoor er nog wel, net als enkele houten balken. Aan het eind van de pas was een gedenksteen geplaatst. Het was opnieuw een indrukwekkend, maar treurig gezicht. Via vele trappen (gelukkig overschaduwd door bomen, aangezien het erg warm was vandaag) gingen we terug, om in 45 minuten naar de Krasae Cave te gaan. Na aankomst op een pad vol met toeristenstalletjes (welke veel t-shirts met olifanten erop probeerden te verkopen) bleek deze niet echt bijzonder te zijn. Het was een kleine grot waarin een boeddhabeeld gevestigd was. Mooier was echter het uitzicht hier, want we konden een stuk over de spoorbaan (met oude en nieuwe rails) lopen, welke langs een hoge bergpas naast de Kwai rivier liep. Om 16 uur arriveerde een trein, waarmee we een half uur durende rit hebben gemaakt. Alhoewel het uitzicht in het begin mooi was, gingen we daarna door het gewone platteland heen. Bij een stationnetje stapten we uit (net als de vele andere toeristen voor wie er al een busje klaar stond), waarna we in een half uur terug reden naar Kanchanaburi. De tour zat er op. Ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Bij het hotel heb ik vervolgens lekker gegeten, waarna ik de rest van de avond gewoon lekker ontspannen op het terras bij het water heb gezeten om wat achtertallig schrijfwerk in te halen.

Woensdag 9 december 2009
Dag 67: Terug naar Bangkok

Net zoals gisteravond heb ik ook vandaag lekker rustig aan gedaan. Ik ben erg laat opgestaan, waarna ik een busje terug naar Bangkok boekte voor 13.30 uur. Er was nog een plek die ik wilde bezoeken hier en dat was de begraafplaats voor de geallieerde troepen waar ik eergisteren geen tijd meer voor had. Gelukkig zat deze op tien minuten loopafstand, dus was het geen probleem om er te komen. Het was een grote begraafplaats met veel gedenkstenen, netjes in rijen opgesteld. Het had een zeer Nederlands tintje, want de ene helft van de graven was voor Britse slachtoffers, terwijl de hele andere helft voor het Koninkrijk der Nederlanden was. In stilte ben ik hier langs de zo'n 1800 Nederlands graven gewandeld en heb ik een deel van de namen gelezen, welke in de meeste gevallen bekend waren. Of het nou toeval of het lot was, weet ik niet, maar ik stond in ieder geval verbaasd te kijken toen ik de naam G.W. Kessing las, welke op 08-02-1904 was geboren en op 10-07-1943 was gestorven. Na een snelle blik op onze stamboom op internet (toen ik na dit indrukwekkende bezoek weer was teruggegaan naar het hotel) bleek dat de beste man Gerrit Willem heette, maar ik had helaas niet genoeg tijd om uit te zoeken wat voor verband ik met hem had. Het busje dat me terug naar Bangkok zou brengen was namelijk gearriveerd. Samen met enkele locals (waaronder een klein kind dat telkens zat te giechelen toen hij vanaf de voorste bank achterom naar mij keek en ik naar hem lachte) reden we in 2,5 uur tijd naar het noorden van de stad, waar ik overstapte op de skytrain. In het Urban Age Guesthouse kreeg ik ditmaal een vierpersoonskamer op de zesde verdieping, waarna ik op de computer even heb uitgezocht wie Gerrit Willem was. Ok, let op: mijn vader heet Hans, zijn vader Johan Willem, zijn vader Johannes Hendrik, zijn vader Alexander Willem en zijn vader Samuel Frederik. Deze Samuel had naast Alexander nog een zoon, genaamd Arie Gerrit, die op zijn beurt ook een zoon had, wijlen Gerrit Willem. Dus ik heb het graf bezocht van mijn achterachterachterneef. Zeer bijzonder! 's Avonds heb ik in het New World Plaza lasagne gegeten, waarna ik eigenlijk wat anders wilde doen, maar uiteindelijk bij de film Astroboy ben beland. Het was een grappige film. Hierna ben ik teruggegaan naar het hostel, waar ik lekker heb uitgerust, zodat ik morgen verder kan met m'n ontdekkingstocht door Bangkok!