Woensdag 2 december 2009
Dag 60: De stad der engelen

Vanochtend stond ik om 7 uur al op, zodat ik op tijd kon ontbijten, uitchecken en een taxi kon nemen naar het vliegveld van Ho Chi Minh City, welke iets buiten de stad ligt. Het was een nieuw, modern en groot vliegveld, maar ondanks dat was het toch saai. Wachten duurt namelijk gewoon lang en de winkeltjes heb je ook vrij snel gezien. Gelukkig gaf het me wel de tijd om een introductie over Thailand en Bangkok te lezen. Om 11.25 uur vertrok het luxe vliegtuig van Thai Airways voor een vlucht van zo'n 75 minuten. Een film kijken op de schermen was daarom niet mogelijk, maar we konden in ieder geval nog wel een bovenaanzicht van Cambodja en de zuidoostkust van Thailand bekijken. Daarnaast kregen we nog een lekkere lunch. De aankomst in Bangkok verliep goed en ook erg snel. Toen we het vliegtuig uitstapten, werden we meteen met een bus naar de aankomsthal gebracht, waar ik zo door de douane heen was en ik m'n grote rugzak ook redelijk snel weer in handen had. Buiten liep ik netjes langs alle taxistands (waar het gelukkig verboden was om toeristen opdringerig ritjes aan te bieden) naar de Airport Express, een busdienst met vier lijnen naar verschillende plekken in de stad. Bangkok, ook wel bekend als Krung Thep (de stad der engelen), is een behoorlijk uitgestrekte metropool met meer dan 8 miljoen inwoners. Het is een van de modernste steden hier in Zuidoost-Azië (naast Hong Kong en Singapore), maar heeft niet één bepaalde plek dat het centrum genoemd wordt. In plaats daarvan moet je het doen met verschillende districten, welke allemaal een behoorlijke omvang en een eigen hart hebben. De bus waar ik in zat, bracht me naar de wijk Silom, een financieel district in het zuiden. Dit is niet de backpackerswijk rond het bekende Khao San Road, in het noordwesten, wat me door enkelen al werd afgeraden vanwege de enorme drukte. In Silom zat je een stuk rustiger en daarnaast heb je er veel betere verbindingen met de skytrain (twee bovengrondse lijnen) en de metro (in tegenstelling tot de backpackerswijk die dat niet heeft). Zo'n twintig kilometer reden we over een brede highway, waarna de hoge gebouwen van de stad steeds dichterbij kwamen. De stad zelf was vele malen rustiger dan ik had verwacht. Ja, natuurlijk was het druk (drukker dan Hong Kong), maar van de chaos uit Hanoi en HCMC was helemaal geen sprake. Alle brommers hadden zich ook verruild voor auto's en de weg werd verder aangevuld met bussen en tuktuk-taxi's, alhoewel dat aantal ook meeviel. Het Thaise schrift was wel even wennen, aangezien dat weer geheel onleesbaar was. Het schrift is gebaseerd op het Sanskrit en bestaat uit allerlei kringelige tekentjes, zonder spaties en leestekens. Gelukkig is veel ook in westers schrift geschreven. De bus stopte op de plek waar ik moest zijn, een klein rustig steegje (soi) die aan de grote straat lag. Hier had ik een 6-persoons dorm in een hostel geboekt. Enig nadeel was dat deze dorm op de 6e verdieping zat, maar verder zag het er keurig uit. Daarnaast was ik niet meer de enige op de kamer. Omdat het al halverwege de middag was, kon ik niet veel meer doen en ik besloot de omgeving wat te verkennen. Langs de hoge gebouwen met kantoren, winkels en restaurants liep ik oostwaarts (parallel aan de skytrain die boven me op zijn eigen viaduct heen en weer reed) naar Lumpini Park, het grootste park van de stad. Voordat ik deze kon betreden, moest ik nog wel een drukke weg oversteken. Oversteken in Bangkok is anders(om) dan in de grote steden van Vietnam. Je hebt hier gewoon netjes zebra's met stoplichten! Geen probleem dus! (Alhoewel je wel weer even moet opletten als deze er niet zijn, aangezien het verkeer hier links rijdt!) Voor het park stond een standbeeld van de koning, welke een zeer geliefde en geeërde man is hier in Thailand. Ook zag je op vele plekken op straat afbeeldingen van hem aan gebouwen hangen. Deze kleur geel speelde een prominente rol in de achtergronden van deze afbeeldingen, welke verder ook vaak versierd waren met gele linten. Ik weet niet of deze afbeeldingen er altijd hangen, maar het kan ook voor aanstaande zaterdag, 5 december, zijn, aangezien de beste man dan jarig is, wat een nationale feestdag is en hier groots gevierd wordt. Gelukkig heb ik nog 2,5 dag om de stad op een normale manier te bekijken, alvorens het feest losbarst. Het Lumpini park zelf was een onverwachte oase van rust, waar ik rustig doorheen ben gewandeld. Er was een simpel theehuisje, een Chinees paviljoentje, een standbeeld van een maf voertuig, een groot meer, een tehuis voor ouderen en uiteraard veel gras en bomen. Mensen wandelden hier rustig rond of waren juist actief op de paden aan het joggen. Het aantal joggers was erg hoog, maar het speciaal aangelegde joggingpad op een 'floating island' was echter verlaten. Ik probeerde nog te ontdekken of de Thaise mensen er anders uitzagen dan de Vietnamezen, maar de verschillen zijn moeilijk te spotten, net zoals je probeert West-Europeanen van elkaar te onderscheiden. Wel leek het alsof de Thaise mensen ietsje dikker/ronder waren dan de Vietnamezen, aangezien die meestal vrij tenger waren. Hierna besloot ik om een stuk naar het noorden te lopen, naar de wijk Siam. Het duurde echter een stuk langer dan ik dacht om dit shoppingdistrict te bereiken. Shoppingliefhebbers opgelet: komt dat zien, komt dat zien! Het stikte hier namelijk van de enorme winkelcentra. Niet een, niet twee, niet drie, maar maar liefst vier shoppingmalls met elk minstens vijf verdiepingen waren hier naast elkaar te vinden. Buiten en binnen was alles al helemaal klaar voor de kerst: overal stonden grote kerstbomen, slingers, lampjes en andere versieringen. Kerstmuziek schalde op elke hoek uit de speakers. Ik liep New World Plaza in, om er vervolgens te verdwalen in een duizelingwekkende wirwar van gangen vol met moderne winkels. Alles wat je je maar kunt wensen (Pepsi Jeans??) bevond zich hier, of anders in de mall ernaast wel. In een grote boekenzaak kocht ik een leesboek, zodat ik op dode momenten deze reis nog iets te doen had. In het winkelcentrum ernaast, het Siam Center, keek ik ook nog rond, welke zelfs een luxe autoshowroom had en een tentoonstelling van Gundams (gevechtsrobots van een tv-serie). Daarnaast had je nog een enorme bioscoop, een bowlinghal, fitnesscentrum, etc. Bij een restaurant heb ik niet Thais gegeten (dat kan nog vaak genoeg in kleinere plaatsen), maar lekkere pizza. Hierna liep ik het winkelcentrum uit, waarna ik de skytrain uitprobeerde. Voor 20 baht (40 eurocent; de prijzen in Thailand zijn ook relatief laag, alhoewel Bangkok natuurlijk ietsje duurder is) kocht ik een kaartje. Verder werkte het precies als de metro en al snel was ik terug in Silom. Alhoewel je niet altijd een goed uitzicht had, was het toch leuker om bovengronds te reizen dan ondergronds, aangezien de verlichte gebouwen in het donker er mooi uitzagen. Ik liep vervolgens richting m'n hostel, maar kwam onderweg nog langs vele marktkraampjes met t-shirts, portemonnees, tassen en toeristische souvenirs. Hier bevond zich ook Soi Patpong, een straat die bekend staat (berucht is) om zijn 'vleesmarkt'. Sinds enkele jaren wordt hier echter een avondmarkt voor toeristen gehouden, wat de uitstraling behoorlijk heeft doen veranderen. Alhoewel je achter de souvenirkraampjes schaarsgeklede meiden aan palen ziet hangen, je westerse mannen aan de bar ziet zitten en je hier en daar aanbiedingen krijgt voor het kijken naar een potje pingpong, lopen er over de markt ook vrolijk vele gewone toeristen en soms zelfs hele gezinnen met kleine kinderen rond die azen op leuke lichtgevende gadgets of dat ene schilderijtje van een Thaise olifant. Het is een maf gezicht. Terug in m'n hostel heb ik een wandelroute voor m'n eerste volledige dag in Bangkok gemaakt, waarna ik lekker ben gaan slapen.

Donderdag 3 december 2009
Dag 61: Wat? Wat!

Aangezien het hostel geen ontbijt serveerde (geen stokbrood met omelet meer!), at ik m'n croissantje van de supermarkt op, welke ik gisteren in de supermarkt op de hoek had gekocht. Vandaag wilde ik de wandelroute van de Lonely Planet door het historische gedeelte van Bangkok doen (Ko Ratanakosin), welke 1 tot 2 uur zou moeten duren. Hoe dat mogelijk is, weet ik niet, aangezien ik er een hele dag voor nodig had, gewoonweg omdat er onderweg zoveel te zien was! Ik moest echter eerst naar het beginpunt in het noordwesten van de stad. Hiervoor liep ik zo'n anderhalve kilometer naar het westen, naar de enige rivier die Bangkok rijk is. Ik had ook de skytrain kunnen nemen, maar dan had ik uiteraard minder van de omgeving kunnen zien, met zijn hoge gebouwen, drukke straten en vele etenskraampjes op de stoep. Bij de rivier maakte ik kennis met een andere manier van openbaar vervoer: de ferry. In tegenstelling tot de ferry in Hong Kong heb je hier drie lijnen die van noord naar zuid en andersom varen en onderweg op diverse plekken stoppen (net als in Venetië). De keuze in lijn hangt af van waar je eraf moet. Ik nam de oranje lijn, welke niet lang op zich liet wachten. Met een hele horde andere mensen stapte ik op de boot, waarna een vrouwtje probeerde te achterhalen wie er nieuw was opgestapt, om van die persoon 13 baht te vragen. Dit gebeurde bij elke halte, wat mij niet echt heel handig leek (de terugweg aan het eind van de dag was daarom gratis voor mij). Het was een leuk tochtje op de boot, met een prima uitzicht op beide oevers met gebouwen en hier en daar een tempel. Bij een van de havens stapte ik af, waarbij ik meteen midden in een markt met diverse etenswaren belandde. Stukjes watermeloen waren ideaal om m'n dag mee te beginnen, voordat ik doorliep naar de bekendste attracties van Bangkok: het Grand Palace en de Temple of the Emerald Buddha (Wat Phra Khaew; de tempels hier in Thailand worden wats genoemd). De entreeprijs was aan de hoge kant, maar wat ik samen met vele andere toeristen te zien kreeg was ronduit indrukwekkend. We werden onthaald door grote beelden van mythische wachters en konden aan de muren rondom de wat ontzettend veel muurschilderingen bewonderen, welke allerlei verhalen van boeddha's en boeddhisten leken te vertellen. De bot in het midden was echter de grootste publiektrekker, aangezien deze er prachtig uitzag. De stijl van de tempel was compleet anders dan wat ik tot dusver had gezien en laat zich in woorden moeilijk te beschrijven. Wel kan ik zeggen dat er niet spaarzaam met goud om is gegaan, omdat het gebouw door het felle zonnetje prachtig schitterde. Aan de zijkanten waren ook nog eens allerlei gouden versieringen aangebracht. Om de bot stonden ook nog enkele goudkleurige chedi's: grote rondvormige, maar puntige pilaren. Er stond zelfs een tot in de details nagebouwd model van Angkor Wat in Cambodja. In de bot was de Emerald Buddha te vinden, een klein (bijna onopvallend) boeddhabeeldje op een enorme (en rijkelijk versierde) troon. Het bijzondere aan deze boeddha is dat hij afhankelijk van het seizoen (warm, koud of regen) andere kleding draagt. Leuk om te vermelden hier zijn de strenge regels waar je je aan moet houden: uiteraard mag je niet eten en drinken, mag je geen foto's maken, maar moet je ook fatsoenlijke kleding dragen, mag je in de bot geen schoenen aan hebben en mag je bovenal nooit je voeten in de richting van de boeddha steken als je zit, aangezien dit als een grote belediging wordt beschouwd. Nadat ik nog enkele gebouwen rondom de bot had gezien, verliet ik de wat om een kijkje bij het Grand Palace te nemen. Terwijl militairen hier voorbereidingen leken te treffen voor de verjaardag van de koning zaterdag (welke overigens niet in dit paleis woont), keek ik wat rond. Zo was er hier een tentoonstelling van allerlei wapens, waaronder pistolen, shotguns en musketten. Ook waren er allerlei koninklijke voorwerpen te bekijken, net als de drie pakken van de Emerald Buddha (ja, opmerkelijk genoeg hingen er drie). Daarnaast was in een museum nog te zien wat voor restauratiewerkzaamheden hebben plaatsgevonden in de wat. Nadat ik alles wel gezien had, liep ik weer naar buiten om mijn route (iets afwijkend van de LP) te vervolgen. Ik bezocht een amuletmarkt, waar allerlei kraampjes vol lagen met stenen en amuletten, welke goed voor lichaam en geest zouden zijn. Ook waren hier allerlei natuurlijke medicijnen te vinden. Hierna liep ik Wat Mahathat in, een meditatieschool welke niet heel erg toeristisch leek te zijn. Enkele monniken liepen hier wat rond (sommigen mediterend) en het viel nog niet mee om het hoofdgebouw te vinden. Een vriendelijke man benaderde me, welke hier als boeddhist heen was gekomen om te bidden. Ik had geluk, zei hij, want de tempel was slechts één dag per maand geopend (ring!). De tempel was zelf niet heel speciaal vergeleken met de tempels die ik al gezien had, dus het duurde niet lang voordat we deze verlieten. Hier vond een hond het nodig om me in m'n been te bijten, maar wees gerust, er is niets aan de hand. De man vroeg me vervolgens waar ik nu heen wilde gaan en nadat ik hem had verteld dat dat ik Wat Pho en Wat Arun wilde bezoeken, vertelde hij me dat deze gesloten waren vanwege het aankomende festival (tring!). Hij kende echter nog wel een andere bijzondere wat die wel open was en wilde een tuktuk voor me aanhouden die me daar voor 20 baht (tringeling!) heen kon brengen. Uiteraard was het belletje over deze 'gem scam' (je wordt naar een plek gebracht waar je voor veel geld nepjuwelen wordt aangesmeerd) bij mij allang gaan rinkelen, dus ik bedankte vriendelijk en liep weg. Ach, ik had in ieder geval de wat van binnen gezien. Ik nam nog een kijkje bij Lak Meuang, een niet heel interessante zuil voor de beschermgeest van de stad. Enkele mensen waren hier bezig met offerrituelen. Schuin aan de overkant bevond zich Wat Pho, een groot tempelcomplex waarin het vrij makkelijk bleek te zijn om in te verdwalen. De verschillende gebouwen waren echter allemaal wel zeer mooi om te zien, aangezien deze weer rijkelijk versierd waren. Aan afbeeldingen van Boeddha ontbrak het hier niet, aangezien deze overal te zien was. Eén boeddhabeeld was echter de grootste attractie, letterlijk. In een gebouw dat maar net groot genoeg was, bevond zich 's werelds grootste liggende boeddha (welke op weg is naar het nirvana) van maar liefst 46 meter lang en 15 meter hoog. Alhoewel het mogelijk was om om de mooie boeddha heen te lopen, was het bijna onmogelijk om er foto's van te maken. De buitenkant van de boeddha was van goud en de onderkant van de voeten was ingelegd met glimmende parels. Alhoewel de middag al bijna om was, had ik nog net tijd om de wandelroute af te maken. Met een ferry ging ik naar de overkant van de rivier, waar zich het mooie Wat Arun bevond. De hoge toren in het midden was te beklimmen (alhoewel de treden wel extreem hoog waren), waarna je een mooi uitzicht had over het westen van Bangkok. Terwijl de zon langzaam onder ging, nam ik de ferry terug naar waar ik 's ochtends begonnen was. Met de skytrain (welke overigens net als de ferry speciale plekken voor monniken heeft) ging ik vervolgens niet terug naar m'n guesthouse, maar naar Siam Discovery, een grote en moderne shoppingmall naast Siam Center. Aangezien ik ondertussen best wel honger had, ging ik hier op zoek naar een restaurant, welke ik op een van de bovenste verdiepingen vond. Hier heb ik geen gerecht van de kaart besteld, maar zelf gekookt. Letterlijk zelfs, want ik kreeg een hot pot met water voorgeschoteld. Voor me bevond zich een lopende band, waar vele schoteltjes met verschillende hapjes (vlees, vis, groente, fruit) op lagen. Ik kreeg een uur de tijd om zoveel te koken/eten als ik maar wilde. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen, waardoor ik dus heerlijk gegeten heb. Ik kan wel koken! Om deze lange dag ontspannen af te sluiten, ben ik in het superdeluxe IMAX theater een verdieping hoger naar de 3D film A Christmas Carol geweest (ja, ik weet dat Sinterklaas nog moet komen). Dit was de eerste keer voor mij dat ik een volledige speelfilm in 3D zag en deze film was er prima voor gemaakt. Verder was het een visueel verbluffende film, want voor het verhaal hoef je natuurlijk niet te gaan. Dat het land bij de Thaise bevolking hoog in het vaandel staat, bleek wel aan het feit dat voor de film het volkslied werd gespeeld en iedereen er netjes bij ging staan. Aan het eind van de avond ging ik met de skytrain terug naar het guesthouse, waar ik vermoeid m'n bed instapte.

Vrijdag 4 december 2009
Dag 62: Muay Thai

Na enkele drukke dagen in en rond Ho Chi Minh City en Bangkok was ik wel weer eens toe aan een rustdag. Het moet immers nog wel een ontspannen vakantie blijven. Ik ben 's ochtends daarom lekker lang in bed blijven liggen, waarna ik ontbeet met een croissantje. Dit gaf me tevens de gelegenheid om een globale planning te maken voor mijn tijd in Thailand. Ik besloot om nog tot maandag in Bangkok te blijven, om vervolgens voor twee dagen naar Kanchanaburi te gaan, om daarna de rest van Bangkok te zien. Op deze manier maak ik (morgen) namelijk de nationale feestdag van Thailand in Bangkok mee, maar ook de feestweek van de brug over de Kwai-rivier, welke in Kanchanaburi tot de 8e groots gevierd wordt met een licht- en geluidshow. Om toch nog iets te doen, ben ik naar de oostzijde van het Lumpini Park gelopen. Hier bevond zich namelijk het Lumpini Boxing Stadium, een van de twee stadia waar wedstrijden in muay thai wordt gehouden, het welbekende Thaise kickboksen. Ondanks dat ik geen enorme sportliefhebber ben, leek het me wel ontzettend bijzonder om zo'n evenement in het echt mee te maken. En aangezien Bangkok daarvoor de ideale plek is, was het nu of nooit. De ticket office was in de middag echter nog gesloten, waarna me verteld werd om om 18 uur terug te komen. Ik besloot de moderne (maar zeer rustige) metro te nemen naar de wijk Sukhumvit, welke voornamelijk bestemd is voor de rijkere en chiquere bevolking. Hier heb ik een stuk langs een drukke weg met hoge gebouwen gelopen. In het Benjakiti park heb ik vervolgens een tijd lang op een bankje gezeten om m'n reisverslag van de afgelopen dagen wat bij te houden, iets waar ik de afgelopen avonden geen puf meer voor had. Hierna ben ik de ernaast gelegen Emporium shoppingmall ingedoken, welke vele winkels had die dure en chique designerspullen verkochten. De voordeur werd zelfs geopend door een nette portier. Een groot warenhuis maakte het complex compleet. Ondanks de rijkdom die hier werd uitgestraald (net als de felle kerstverlichting), wist ik op een hogere verdieping een goed betaalbaar restaurantje te vinden, waar ik een vroege, maar lekkere maaltijd met soep, salade, varkensvlees, rijst en groente kreeg. Hierna was het tijd om terug te keren naar het Lumpini Boxing Stadium, waar de ticket office om 18 uur inderdaad geopend was en het mogelijk was om een kaartje te kopen voor de wedstrijden van die avond, welke van 18.30 uur tot een uur of elf waren. Je had de keuze tussen de luxere ringside plaatsen en de oncomfortabele en afgelegen tweede- en derderangs plaatsen. Ondanks dat ringside iets duurder was, ging ik hier toch voor: als je een bokswedstrijd meemaakt, moet je het ook goed doen! Het personeel begeleidde me naar m'n plek (vooraan) en gaf me een dvd (geen idee wat erop staat) en een overzicht van de 7 wedstrijden van de avond. Terwijl het publiek langzaamaan volstroomde (de vijfde partij was de belangrijkste deze avond), werden er in de ring als voorproefje al enkele partijen gehouden. Bij muay thai dragen de boksers uiteraard handschoenen, maar in tegenstelling tot het westerse boksen zijn elleboogstoten, trappen en knietjes ook toegestaan, wat de wedstrijd visueel een stuk aantrekkelijker maakt. Elke partij bestond uit een maximum van vijf rondes van 3 minuten, afgewisseld door een korte pauze waarin de boksers door hun coaches werden opgelapt (bloed en zweet werd met water weggespoeld) en geadviseerd. Het was allemaal een spectaculair schouwspel. Alhoewel de boksers elkaar in de eerste twee partijen meer aan het aftasten waren, gingen ze er in de laatste drie meestal behoorlijk op los, resulterend in flinke klappen een stoten, bezweette lichamen en straaltjes bloed over het gezicht. Bij elke succesvolle slag of stoot begon het aanwezige publiek behoorlijk te joelen en juichen; in het andere geval werden de boksers luid aangemoedigd. Tijdens de wedstrijd werd er door enkele mannen muziek gemaakt, hield een jury de puntentelling bij en hield een scheidsrechter de twee boksers uit elkaar indien dat nodig was. Elke wedstrijd werd overigens ook begonnen met een rituele dans door de boksers. Verder werd er echter maar weinig show omheen gemaakt en werd de winnaar wel heel snel bekend gemaakt en toegejuicht. Alhoewel de meeste boksers ergens tussen de 20 en 30 jaar waren (en verdeeld in gewichtsklassen), werden de laatste twee wedstrijden gespeeld door tieners van een jaar of 16. Het was duidelijk te merken dat ze nog onervaren waren, aangezien ze er vanaf de eerste ronde al flink op los gingen en de vijfde ronde bij beide partijen niet gehaald werd. Een jochie werd zelfs afgevoerd met een rolstoel. Ondanks dat heb ik een leuke avond gehad, welke ik niet had willen missen. Naast het stadium bevond zich nog de Suan Lum Night Bazaar, waar ik na de wedstrijden nog overheen ben gewandeld. Het terrein was behoorlijk groot en bevatte een grote hoeveelheid kraampjes met allerlei spulletjes. Ook was er een groot gedeelte waar je van alles kon eten, onder begeleiding van een band. Ik raakte er zelfs enigszins verdwaald en wist op goed geluk m'n weg terug te vinden (kijken naar de zon voor het oosten of westen had weinig zin nu). Laat op de avond kwam ik terug in m'n kamer, waar ik kennismaakte met de Zwitserse Tham en Stefan, welke online besloten hadden om samen door Zuidoost-Azië te reizen. Aangezien Stefan al iets eerder in Bangkok was aangekomen, spraken Tham en ik af om morgen samen op pad te gaan, om later op de dag met z'n drieën de nationale feestdag te vieren. Eerst was het echter tijd voor een nachtje rust.

Zaterdag 5 december 2009
Dag 63: Het feest van een oude man

En daarmee bedoel ik niet alleen Sinterklaas! Alhoewel ik het jammer vind dat ik het feest van onze goedheiligman heb moeten missen (vooral nu het zaterdag is), heb ik alsnog een geweldige feestdag gehad! Vandaag is de Thaise koning Rama IX (ik geloof 's werelds oudste en langst zittende koning) namelijk 82 jaar geworden! En aangezien deze man zeer geliefd is bij het volk, moet dat groots gevierd worden (vooral hier in Bangkok uiteraard), wat de afgelopen dagen ook al volop zichtbaar was aan vele afbeeldingen van de man in de stad. Wat er allemaal precies zou gebeuren, was me niet duidelijk. Wel zou er een bijzondere ceremonie zijn om 19 uur op Sanam Luang, een groot plein in de buurt van het Grand Palace. Aangezien Tham en ik hier allebei in de buurt nog enkele dingen wilde zien, besloten we samen op stap te gaan om er een culturele en feestelijke dag van te maken. Aangezien we laat waren opgestaan, zijn we uiteindelijk pas na een vroege lunch (van soep met noodles en visballetjes) met de skytrain en de ferry naar het noordwestelijke Dusit district gegaan. Hier bevond zich namelijk het grote paleispark met diverse gebouwen. Na een stukje lopen (deze regio is alleen met de lokale bussen redelijk bereikbaar, maar we wisten de lijnen niet) kwamen we bij de ingang, waar zich een enorm plein bevond. Aan het eind bevond zich de Abhisek Dusit Throne Hall, een groot, mooi en statig gebouw met een grote koepel. Voor het gebouw bevond zich een groot aantal plastic stoelen. Ook nieuwe stoelen werden aangevoerd. De komende week zou hier namelijk elke avond om 19 uur een bijzondere licht- en geluidshow over de koning gehouden worden, waarbij er projecties op het gebouw zouden zijn. Om ons heen leek de lokale bevolking zich ook al langzaamaan te verzamelen, erg vroeg naar ons idee. Wij liepen echter om het gebouw heen (in de verte langs de huidige verblijfplaats van de koning, Chitlada Palace), aangezien we de Vimanmek Teak Mansion wilden bezoeken. Helaas was deze echter gesloten vandaag. Gelukkig was de troonhal zelf wel open en vanwege de feestdag was het nog gratis ook. Binnenin zag het er prachtig uit: ruimtes met roodfluwelen gordijnen waren gevuld met ontzettend veel gouden (gebruiks- en kunst)voorwerpen die in eerdere jaren als cadeaus aan de koning waren geschonken (en hij blijkbaar zo nuttig vond dat ze nu tentoongesteld staan): modelschepen, een gedekte dinertafel, tronen, schilderingen, etc. Daarnaast was er nog een expositie van mooie weefselwerken, waarvoor elk jaar een wedstrijd wordt gehouden. Aangezien we met Stefan om 17 uur in Khao San Road hadden afgesproken, liepen we vervolgens deze kant op. Het was echter nog een behoorlijk stuk, maar gelukkig verveelden we ons onderweg niet. Op het plein voor de troonhal was het nog drukker geworden en ook op de grote weg ervoor liepen vele groepen mensen. Bijna iedereen was ofwel in het geel, danwel in het roze gekleed, twee kleuren met een symbolische betekenis. Ook droegen sommigen borden met tekst (waarschijnlijk iets als 'lang leve de koning'). Sommige groepen liepen richting de troonhal, maar andere liepen juist, net als ons, naar Sanam Luang toe. Heel veel mensen waren echter ook langs de twee lange wegen gaan zitten. Met veel moeite wisten we bij enkelen te achterhalen dat er om 17 uur een of andere parade zou zijn, welke we uiteraard ook wel wilden meemaken. We besloten om deze mee te maken nabij Sanam Luang, zodat we daarna meteen de ceremonie konden meepakken. De show op de troonhal zou ik dan morgen wel bekijken. Langs menigtes mensen, stalletjes met overheerlijke etenswaren en het aparte Democracy Monument liepen we naar Khao San Road. Hier kwamen we tot de conclusie dat we blij mochten zijn met de locatie van ons guesthouse. Het was hier namelijk een groot toeristisch kippenhok met alleen maar westerlingen, souvenirkraampjes en drukke cafeetjes (en feestelijke optredens van dansende kindertjes). In een tentje wachtten we Stefan op, waarna we naar de grote weg erachter liepen voor de parade. We waren net op tijd, want even verderop kwamen al enkele drumfanfares voorbij lopen, afgewisseld door vele mensen in roze shirtjes. Heel lang duurde het echter niet. Iets later kwamen ook hele groepen politiemannen en matrozen aanmarcheren. Deze laatste groep stelde zich vlak naast ons strak in rijen op, terwijl de politiemensen de menigte mensen hier op vrij onduidelijke wijze liet oversteken naar een stoep in het midden van de weg. Vervolgens stelden ze zich als een hek om ons heen, iets wat over de gehele lange weg leek te gebeuren. Fototoestellen moesten opgeborgen worden. Terwijl het donker werd en in alle bomen langs de weg de honderden lampjes aangingen, klopte vol verwachting ons hart. Zeker een half uur hebben we staan wachten, terwijl er af en toe een politiemotor voorbij reed. Op een gegeven moment kwamen er enkele zakelijke zwarte wagens voorbij, iets later gevolgd door een mooie oude wagen. De wagen reed zo snel dat ik nauwelijks de kans kreeg om naar binnen te kijken, maar ik dacht enkele mensen te zien zitten. Het publiek leek dit nogal bijzonder te vinden en gaf dit aan door te juichen. De koninklijke auto was nog maar enkele seconden weg en de hele menigte liep uiteen, schijnbaar was dit alles. Daarvoor hebben we zo lang staan wachten! Het was in ieder geval een bijzondere tijdvulling! Bij een straattentje hebben we snel een redelijk simpele maaltijd genuttigd, waarna we het bomvolle Sanam Luang op liepen. Aan de kant waar wij het plein waren opgekomen, zaten allemaal mensen op een matje op de grond naar een groot podium gericht. Een matje kopen vonden wij wat onzinnig en we gingen gewoon ergens zitten. Hier en daar stond vrij onhandig een busje geparkeerd, welke later nog met veel moeite en getoeter probeerde weg te rijden. Een ander podium iets verderop speelde harde muziek. Van enkele Thaise vrouwen kregen we een geel kaarsje. Iets na zevenen werd duidelijk waarom. Terwijl de muziek van het andere podium irritant door bleef gaan, betraden enkele mannen in pak het hoofdpodium, vergezeld door een hele groep net gekleedde vrouwen. Een van de mannen begon vervolgens een speech, welke slechts enigszins te horen was (niet dat we het konden verstaan, maar goed). Hierna ging iedereen (de hele menigte van duizenden mensen op het plein) staan om het volkslied te zingen. Vanaf dat moment stak iedereen (ook op het podium) tevens zijn of haar kaarsje aan. Ook wij kregen een vuurtje aangereikt. Zo stonden we daar enkele minuten, iedereen staarde met een kaarsje in z'n hand recht naar voren. Het was een indrukwekkend gezicht en we vonden het ook zeer bijzonder om hier tussen te staan. Hierna werd er enige tijd overal om ons heen prachtig vuurwerk afgestoken. Iedereen keek vol bewondering om zich heen. Vanaf dit moment ging het feest pas echt van start en begon op het hoofdpodium een groot kleurrijk optreden van muziek en dans. We bleven enige tijd staan kijken en liepen door de meute naar het andere podium. Nu pas zagen we dat Sanam Luang nog groter was dan we dachten, aangezien er nog veel meer podia waren. Zo werd er ergens een bokswedstrijd gehouden (maar veel minder spectaculair dan gisteren, alhoewel er wel meer show omheen was), stond er ergens anders een hippe band te spelen en werd elders weer traditionele muziek gespeeld. Uiteraard waren er overal ook de nodige versnaperingen te verkrijgen (donuts!). Een tijd lang hebben we hier rondgedwaald, totdat we echt moe waren. Van deze afgelegen plek moesten we nu nog thuis zien te komen. We liepen naar de ferry, maar deze bleek rond dit tijdstip niet meer te varen. Uiteindelijk hebben we een tuktuk taxi aangehouden en na enige onderhandelingen wilde hij ons wel vervoeren. Jeetje, wat was dat een dolle rit door de stad! Levensgevaarlijk, maar ergens toch ook wel speciaal om in ieder geval een keer mee te maken. Met een veel te hoge snelheid sjeesden we door de stad heen, met snelle inhaalmanoeuvres en scherpe bochten, waarin we maar hoopten dat we niet om zouden kantelen. Veilig en wel kwamen we terug in onze dorm, waar we na deze lange maar unieke dag lekker zijn gaan slapen. Ik kan iedereen in ieder geval aanbevelen om rond deze periode naar Bangkok te gaan!

Zondag 6 december 2009
Dag 64: De moedermarkt

Vanochtend heb ik weer eens lekker lang uitgeslapen. Na een simpel ontbijt heb ik een planning voor de rest van de dag gemaakt, waarna ik met Tham en Stefan op zoek ging naar een plek om te lunchen. Deze vonden we bij een eenvoudig straattentje in een straatje in de buurt. Het was een simpele en eenvoudige noodlesoep met stukjes kip (het kippenbloed hoefden we niet), maar was redelijk te eten. Hierna nam ik afscheid van de twee, aangezien zij verder naar het oosten van het land reizen. Wellicht dat ik ze in Chiang Mai (in het noorden van het land) weer tegenkom, zodat we misschien samen Kerst kunnen vieren en Laos in kunnen gaan. Maar aangezien we alledrie nog geen definitieve route hebben, is nog niets zeker. Met de Silom Line van de skytrain ging ik weer richting Siam. Zei ik vorige keer nou dat er vier shoppingcentra bij elkaar zaten? Verdubbel dat aantal maar met gemak. Na een betere blik op de plattegrond bleken er in dit district nog veel meer te zijn, waaronder het MBK, een enorm winkelcentrum gericht op de jonge bevolking. Dit was te merken aan de stijl van de winkels, welke hippe kleding verkochten, mooie sieraden, glimmende make-up, moderne elektronica en de nieuwste games (maar ook vele dvd's die regelrecht uit de piraterij leken te komen). Uiteraard ontbraken de fastfoodrestaurants en de modernste bioscoopzalen weer niet. In een zaakje wist ik voor een leuk bedrag nog een extra batterij voor m'n fotocamera te scoren, aangezien ik merk dat ik niet altijd de gelegenheid heb om deze op te laden, terwijl ik hem wel dagelijks gebruik. Met de Sukhumvit Line ging ik vervolgens naar het noorden van de stad, waar zich de Chatuchak Weekend Market bevond. If you think you've seen it all, think again. Volgens de Lonely Planet was dit de moeder der markten in Thailand en na m'n bezoek kan ik ze geen ongelijk geven. Op een enorm terrein waren hier straten vol met winkeltjes, eetkraampjes en stalletjes met vergeperste fruitsappen. Daarnaast had je hiertussen ook nog een overdekte wirwar van smalle steegjes vol met kleine zaakjes. In plaats van op te sommen wat men hier wel had, som ik liever op wat ze hier niet hadden: uuuh...? Ondanks dat iedereen eigenlijk nog zou moeten bijkomen van het grote feest van gisteren, leek de halve bevolking zich hier te bevinden, waardoor het dus een behoorlijk geslenter was. Het was deze middag in ieder geval leuk om te zien wat voor westerse en oosterse smeltkroes Bangkok wel niet is (shoppingmalls vs. markten). In het aangrenzende park heb ik vervolgens even uitgerust en geprobeerd m'n reisverhaal weer wat bij te houden, omdat ik hier vanwege alle drukke dagen behoorlijk mee achterloop. Rond vijven ging ik met de skytrain een stukje terug en stapte ik uit bij het niet heel erg interessante Victory Monument. Van hieruit ben ik naar de troonhal gelopen, waar om 19 uur de licht- en geluidsshow 'The greatest of the kings, the greetings of the land' begon, een speciale show ter gelegenheid van de verjaardag van de koning. Het duurde even voordat ik er was, aangezien je het publieksterrein van de achterzijde van het gebouw niet kon bereiken, waardoor ik samen met vele anderen om het hele terrein heen moest lopen (langs vele prachtig met lichtjes behangen bomen). En ik was zeker niet de enige, want het was een drukte van jewelste. Het plein voor de troonhal stond afgeladen met mensen, welke dit bijzondere evenement niet wilden missen (en die gisteren waarschijnlijk op Sanam Luang waren en het daardoor net als mij gemist hadden). Een zitplek was er helaas niet meer, waardoor ik een aardige tijd heb moeten staan. Het gebouw was mooi verlicht en op een podium aan de zijkant stond een band te spelen, wat via enkele videoschermen beter te zien was. Camerabeelden lieten hierop ook de enorme menigte zien, welke allemaal een vlaggetje in hun handen hadden en er vrolijk mee rondzwaaiden. Zelfs ik liep rond met een vlag van Thailand. Pas rond achten gingen alle lampen uit, waarna een compleet symfonie-orkest het volkslied inluidde. De duizenden mensen om me heen stonden op en begonnen in volle borst mee te zingen, wat erg bijzonder was. Hierna begon voor het gebouw een show met muziek, zang en dans, terwijl op het gebouw (!) kleurrijke visuals werden getoond, samen met foto's en filmpjes van de koning. Later werd er ook nog een lange film vertoond waarin werd laten zien hoe speciaal de koning en zijn land wel niet waren. Halverwege de film werd er achter ons, vanaf Sanam Luang, nogmaals vuurwerk afgestoken. Hierna kregen we een live versie van een speciaal nummer dat voor de koning was geschreven: 'King of Kings'. Het aanstekelijke refrein hangt nog steeds in m'n hoofd. De avond werd afgesloten door nogmaals met z'n allen het volkslied te zingen, maar ditmaal werden er ook nog eens vele kaarsjes aangestoken, net als gisteren. Het was prachtig om mee te maken! Hierna verliet de hele meute het terrein en raakte ik nog aan de 'praat' met een Thais gezinnetje (zij spraken gebrekkig Engels; lang leve m'n talengidsje!), welke het wel erg leuk vonden dat ik hier ook was. Zelf waren ze speciaal naar Bangkok gekomen (ze wonen aan de kust in het oosten) om dit festijn mee te maken. Het was al laat en ik liep terug naar de skytrain om terug te keren naar m'n guesthouse. Het was me het dagje wel. Maar ik ben blij dat ik dit bijzondere festival mee heb mogen maken! Voor nu zit Bangkok er eventjes op. Morgen eens zien of het festival in Kanchanaburi net zo speciaal gaat worden!