Zaterdag 28 november 2009
Dag 56: Saigon is niet mis

Vandaag was een bomvolle en uiterst gevarieerde dag, waarop ik kennismaakte met allerlei aspecten van Ho Chi Minh City. Na een ontbijt in het hostel begon ik aan de wandelroute van de Lonely Planet, welke zo'n 5 kilometer was en waarover je zo'n 6 uur zou doen. Aangezien ik om 10 uur begon, leek dat een mooie vulling van de dag. De route begon in mijn straat, waar het opnieuw behoorlijk druk was. Ik kwam uit bij een rotonde met een standbeeld in het midden. Aangezien ik deze van dichterbij wilde bekijken, was ik genoodzaakt over te steken, tussen alle scooters, auto's en bussen door. Verrassend genoeg ging dit erg goed: de bestuurders zijn er immers op voorbereid en ik had ondertussen ook wel genoeg ervaring. Nadat ik de ruiter had gezien, stak ik opnieuw over, om me in de menigte van de Ben Thanh Market te wagen, een grote en bekende indoor markt. Hier waren voornamelijk kleding, noten, koffie en gedroogd fruit te verkrijgen. De gangetjes waren erg smal en door vele verkopers werd ik gevraagd waarnaar ik op zoek was. Enkelen leken zelfs zo wanhopig dat ze me bij de arm beetpakten zodat ik langer naar hun waar kon kijken. Opvallend was dat de verkoopsters hier stukken jonger, hipper en moderner dan op de marktjes van de afgelopen weken. Achteraan werd er nog groente, fruit, vlees en vis verkocht. In een bak zag ik zelfs hersenen liggen, maar ik zou niet weten van welk beest. Hierna vervolgde ik mijn route, welke me langs het Fine Arts Museum leidde. Nu ben ik niet een al te grote kunstliefhebber, maar het leek me toch wel interessant om te zien wat de Vietnamezen aan de muur hangen. Mijn bezoekje was in ieder geval geen teleurstelling, want er hing aardig wat mooie ouderwetse en moderne kunst aan de muur, welke onder andere het leven van Vietnam weergaf. Leuk dat ik hier elementen van mijn reis in terug herkende, zoals de akkers met waterbuffels en de straatjes van Hoi An. Ook waren er nog enkele beelden uit diverse tijdperken (waaronder Champa) te bezichtigen. Na dit kunstzinnige bezoek liep ik verder. Het was vandaag trouwens ontzettend zonnig, warm, klam en benauwd, wat het lopen niet echt fijner maakte. Gelukkig had ik iets verfrissends in het vooruitzicht. Daarvoor liep ik eerst door een straat die aan beide kanten bezaaid was met marktkraampjes, voornamelijk met etenswaar. Iets verderop zat Fanny, een zaak die volgens de LP het beste ijs van de stad verkocht. Dit kon ik daarom dan ook niet overslaan en ik maakte een keuze uit de vele verschillende (allemaal heerlijk uitziende) coupes die werden aangeboden. La Bella smaakte vervolgens zo goed als ze mooi was! Ik ging verder en kwam langs een moderne shoppingmall (al helemaal in de kerstsfeer), waar ik even een kijkje nam. Dit was de eerste keer in Vietnam dat ik zoiets tegenkwam: blijkbaar is Ho Chi Minh City de enige moderne stad hier, met luxere winkelcentra, hotels en hoge gebouwen. Uiteraard was het geen Hong Kong, maar de stad is toch anders dan de rest van het land. Ik maakte vervolgens een rondje om het concertgebouw, passeerde een vijfsterrenhotel, bekeek een standbeeld van Uncle Ho en liep langs het statige stadhuis (je mocht er niet in). Op deze manier kwam ik uit bij het HCMC museum, waar ik via diverse foto's en voorwerpen kennis opdeed van de geschiedenis van de stad en hoe deze van Saigon in HCMC veranderde. Blijkbaar was het een speciale dag vandaag, want naast de toeristen waren er hier ook nog vele bruidsparen, die door professionele fotografen mooi op de foto werden genomen. Hierna heb ik in een enorm hippe en drukke tent (in een relatief rustige buurt) een lunch genuttigd (met verfrissende ijsthee), waarna ik de straat overstak en ik me voor het Reunification Palace bevond (en de grote groene tuin met een fontein en Vietnamese vlaggen). Dit grote paleis (met een moderne architectuur) is het boegbeeld van de stad en heeft een veelzijdige geschiedenis (zo zetelde hier de Zuid-Vietnamese regering, speelde het een grote rol in de ommekeer van de oorlog en was het een presidentieel paleis). Op de verschillende etages waren diverse kamers/zalen te bezichtigen, zoals een presidentiele ontvangstzaal, slaapkamers, een speelkamer en een heuse bioscoopzaal. Op het dak was zelfs een helipad. De kelder was het meest aparte om te zien, aangezien het een geheim gangenstelsel was met diverse schuilkamers, communicatieruimtes (met oude radio's) en ruimtes waarop met vele kaarten de (oorlogs)regio's in de gaten gehouden konden worden. Na het paleis was het tijd voor het War Remnants Museum, dat ik na enkele minuten lopen bereikte. Ondanks dat ik in Hanoi al het oorlogsmuseum had bezocht, ging ik toch hierheen, omdat deze een ander aspect van de Vietnamoorlog belichtte: de gruwelijkheden die het met zich mee had gebracht. Via vele foto's werd de oorlog pijnlijk in beeld gebracht: soldaten in loopgraven, verwonde of dodelijke slachtoffers, huilende kinderen, martelingen, etc. Buiten stonden daarnaast nog enkele tanks en vliegtuigen opgesteld, samen met de zogenaamde 'tiger cages' waarin gevangenen werden opgesloten. Het was allemaal indrukwekkend om te zien. Mijn wandelroute was hiermee echter nog niet ten einde gekomen en ik liep daarom verder naar de Notre Dame kathedraal (welke overigens niet de eerste was die ik hier in Vietnam tegenkwam). De Franse invloed was hier duidelijk zichtbaar. Voor de kerk stond nog een beeld van Maria, waarnaast je van een jongen een gratis knuffel kon krijgen (nee, geen pluchen). Voor $2 kon je van het meisje daarnaast echter een speciale knuffel krijgen. Het was in ieder geval een ludieke toeristentrekker. Schuin tegenover de kathedraal bevond zich het postkantoor. Dat klinkt niet interessant, maar was het wel. Althans, voor een minuut of vijf. De architectuur van dit 19e eeuwse Franse gebouw was namelijk best bijzonder (voor een postkantoor dan). Ook binnen had alles nog een ouderwetse look and feel. Toch was het postkantoor nog gewoon in bedrijf. Gezien het tijdstip (iets over vieren) was het niet meer mogelijk om de wandelroute af te maken, aangezien een laatste museum al bijna zou sluiten. Ik besloot om dat voor morgen te bewaren. Via een drukke straat liep ik rustig terug, waar ik langs het Diamond Center kwam, een hoog en modern gebouw waarvan de eerste drie verdiepingen onderdeel van een groot warenhuis waren. Hier nam ik een kijkje, net als een verdieping hoger, waar zich een grote arcadezaal bevond en hippe discobowlingbanen. Hier heb ik wat gegeten, alvorens naar de 13e verdieping te verhuizen. Hier kon ik een blik in de nabije toekomst werpen en was ik getuige van de totale vernietiging van alles hier op aarde. In een bioscoop heb ik hier met spanning naar de ultieme rampenfilm 2012 zitten kijken: geweldig! Gelukkig was de film gewoon in het Engels en had deze Vietnamese ondertiteling. Opmerkelijk om te zien was hoe snel iedereen enkele momenten voor de aftiteling de zaal al uit begon te lopen. De aftiteling zelf werd daarnaast ook al na 10 seconden afgekapt. Maar de beeld- en geluidkwaliteit was verder prima in orde. Door het donker liep ik terug richting mijn hostel, genietend van de vele lampen om me heen (van gebouwen, kerstversiering of koplampen). Het leek me wel speciaal om hier een foto van te maken. Maar niet zomaar een foto, maar een foto van bovenaf. Hiervoor maakte ik een uitstapje naar het superdeluxe Sheraton hotel, waar zich op de 23e verdieping een bar bevindt met een uitzicht over de stad. Alles zag er hier erg chique uit en om me heen bevonden zich allerlei mensen in nette avondkleding. En daar stond ik dan, met een oranje blouse, korte broek, wandelschoenen, een rugzak en een plastic tasje van de supermarkt. Gelukkig hield niemand me tegen en wist ik snel in de bar enkele mooie foto's van het donkere, maar verlichte Saigon te maken. Ook wierp ik nog een blik op de menukaart van het restaurant ernaast en schrok ik van de enorm hoge prijzen (nou ja, voor Vietnamese begrippen; een steak kost hier zo'n €30). Nu was het voor mij dan echt tijd om terug te keren. Ik had immers wel genoeg gedaan voor vandaag en was behoorlijk moe. Terwijl het nachtleven van het weekend op gang begon te komen, liep ik terug naar het hostel, waar ik de enige persoon op de kamer bleek te zijn. Hier keek ik tenslotte terug op een mooie en vermakelijke dag.

Zondag 29 november 2009
Dag 57: Dwaaldag

In tegenstelling tot gisteren heb ik het vandaag vele malen rustiger gedaan. Zo stond ik wat later op, ontbeet ik iets later en ben ik rustig naar buiten gelopen, op zoek naar een touroperator om tripjes voor de komende twee dagen te boeken. Ik vond een netjes uitziend bureau en boekte een Cu Chi Tunnels trip voor morgen en een Mekong Delta trip voor overmorgen. Hierna wilde ik mijn wandeltocht van gisteren vervolgen, maar daarvoor moest ik eerst nog een stuk door de stad heen lopen. Het was opnieuw broeierig en vies benauwd, dus kwam ik klam op de plek uit waar ik volgens de kaart heen moest. Helaas bevond zich de pagode die ik zocht zich daar niet en ben ik een tijd lang tevergeefs rondgelopen in de hoop deze te vinden. Ik besloot m'n zoektocht te staken (een pagode meer of minder maakt ook niet heel veel uit; ik heb er al wel genoeg gezien) en liep verder naar een park waarin zich een dierentuin, botanische tuin, museum en een klein tempeltje bevonden. De eerste twee waren het bezoeken niet waard en ik heb met een broodje zitten wachten totdat de lunchpauze van het Museum of History voorbij was. Bij de ingang kocht ik een kaartje voor 15000 dong. Dit was de op een bord in getallen zichtbare prijs voor 'foreigners'. Er werden echter nog twee prijzen vermeld (hoogstwaarschijnlijk voor de lokale bevolking), maar deze waren heel geniepig in tekst neergezet. M'n talengidsje verraadde echter de prijzen van 1000 en 2000 dong. Dit is overigens iets wat op heel veel plekken hier in Azië gebeurt, dat toeristen veel meer betalen dan locals. Maar ach, erg vind ik dat zeker niet, want 15000 dong is nog geen 75 eurocent. Het museum gaf een zeer goed beeld van de Vietnamese geschiedenis (zonder de oorlogen), beginnende bij de steentijd. Er waren veel gereedschappen, potten, vazen en sieraden te vinden. In andere zalen bevonden zich veel beelden uit het Champa-tijdperk en allerlei artefacten uit Angkor, de Khmer-tempels van Cambodja. Er was zelfs een heuse mummie in een sarcofaag te zien (maar dan niet uit Egypte uiteraard). Nadat ik alles had gezien, liep ik verder naar de kleine Xa Loi pagode, welke aan zowel de linkerkant als de rechterkant een trap naar binnen had. De een was namelijk voor mannen en de ander voor vrouwen. De tempel zelf was niet heel anders dan ik al gezien had. In een ruimte onder de tempel leek een of andere mis bezig te zijn en voor het complex bevonden zich, als ik goed gok, een groep scouts, welke eerst strak stonden opgesteld, maar later in kringetjes met elkaar aan het kletsen waren. Via een andere, niet al te interessante route liep ik terug naar het hostel, waar ik nog steeds de enige op de kamer was. In de straat van het hostel zocht ik daarom alleen naar een restaurant om wat te eten. Hierna ben ik nog even over de avondmarkt gelopen, welke naast de Ben Thanh markt wordt opgezet als deze gesloten wordt. Handelswaar was nagenoeg gelijk, behalve dat het nu wordt afgewisseld met eettentjes. Door het park (waar het vol was met kinderen die aan het frisbeeën of badmintonnen waren, vrouwen die aan het dansen of sporten waren en stelletjes die op bankjes of scooters rondhingen en samen voor zich uit staarden) liep ik terug richting het hostel. Vandaag moet ik maar weer eens op tijd naar bed, want morgen wordt het een lange dag welke om 8 uur al bij het boekingsbureau begint.