Dinsdag 17 november 2009
Dag 45: In de nasleep van een tyfoon

Hahahahaha! Hong Kong, Hanoi, hilltribes, Halong Bay en Hue. Dit patroon gaat nog heel eventjes door, want vandaag stond in het teken van m'n reis naar de volgende locatie beginnende met de letter H: Hoi An. Nadat ik de mensen van het hostek gedag had gezegd, vertrok ik met enkele andere mensen naar een reisbureautje om de hoek, waar we moesten wachten op onze bus. Om 8.30 uur arriveerde deze, waarna we, na het meermalig checken van ons ticket, met vele andere mensen vertrokken. Bij de Citadel bleek echter dat we ook nog tussen mensen zaten die een stadstour zouden maken. Terwijl deze mensen daar aan hun tour begonnen, stapten wij over op een andere bus, een sleeperbus (maar slapen deed ik niet meer). Nadat we nog meer mensen hadden opgepikt, vertrokken we pas echt, met Danang en Hoi An als bestemmingen (het kleine dorpje Hoi An ligt iets ten zuiden van de grotere stad Danang). Buiten maakten we onze eerste regenbui van Vietnam mee, welke gedurende de gehele reis niet ophield. Om ons heen zagen we daarom alle mensen op scootertjes poncho's dragen. Rond 11.30 uur arriveerden we al in Danang, waarna we in drie kwartier naar Hoi An reden. In tegenstelling tot Hue konden we hier wel zien dat dit gebied regelmatig door tyfoons getroffen wordt. In 2006 was er de ergste van de laatste 50 jaar, maar ook vorige maand nog scheen Hoi An onder water te hebben gestaan. Op de weg naar de stad zagen we aardig wat puin op de grasvelden langs de kust en vele huizen waren in een staat van (waarschijnlijk eeuwige) renovatie. Alhoewel het op zich meeviel, waren hier en daar nog wat plasjes water te spotten. Uiteraard stopte de bus niet aan de westkant van het stadje waar ik mijn hotel had geboekt, maar aam de oostkant waar het een deal had gesloten met een ander hotel. Gevolg was dat ik iets langer moest lopen. Toch was dit niet heel erg, want zo groot is het stadje niet (meer dan een kilometer heb ik niet gelopen) en aangezien ik door een van de hoofdstraatjes liep, kreeg ik meteen een goede indruk van Hoi An. Dit was een typisch toeristendorp. Lokale bevolking was niet of nauwelijks te bekennen, behalve in de vele winkels die de straten rijk waren. Heel druk met toeristen was het echter ook niet, waarschijnlijk vanwege het seizoen. Het regende ook nog een klein beetje, alhoewel dat wel steeds minder werd (en later voor de rest van de dag ophield). Het dorpje deed me terugdenken aan Shangri-La, met een oud historisch stadscentrum met leuke houten huisjes welke waren getransformeerd in winkels. Zelfs de rode lampionnen waren aanwezig. Hoi An staat voornamelijk om twee dingen bekend. Het ene zijn die lampionnen, welke een grote rol spelen in het maandelijkse festival met volle maan (overal zijn dan festiviteiten, elektriciteit gaat uit en overal hangen lampionnen). Ik had deze echter net gemist, maar ik hoorde later dat het uberhaupt niet was doorgegaan vanwege de slechte weersomstandigheden. En dat verbaast me niets, want de straat die aan de rivier lag, stond ook nu nog onder water vanwege de hoge rivierstand. Samen met iemand die ik in Hanoi al had gezien, maar gisteren eigenlijk pas leerde kennen, Matthew, checkten we in bij het Yop Yen Hotel, waar ik een zespersoons dorm had geboekt. Het was duidelijk dat het niet echt opgezet was voor backpackers, aangezien alles er veel ongezelliger en simpeler uitzag. Maar het was op zich goed genoeg. Matthew en ik maakten hier kennis met Anton, die hier al langer zit en ons wel een prima plek wist te wijzen voor de lunch. Vervolgens hebben we ons gestort op het andere waar Hoi An bekend om staat: de kledingwinkels. Of beter gezegd: de kleermakerwinkels. De winkels in Hoi An zijn nogal eentonig, omdat zo'n 90% gericht is op het tot in perfectie namaken van kleding waarvoor je normaalgesproken honderden euro's voor zou betalen. Uit modeboeken kon je een keuze maken, waarna je totaal opgemeten werd. Het mooie is namelijk dat alles perfect voor jou op maat gemaakt wordt. En dat nog wel binnen 1 dag! Een mooi pak met shirt, jasje en broek kun je, in goede kwaliteit, al voor zo'n 50 euro laten maken. Het zette mij aan het twijfelen, want ik had hele goede verhalen gehoord en een nieuw pak voor mij was zo'n gek idee nog niet, gezien het gegeven dat ik volgend jaar waarschijnlijk enkele formele sollicitatiegesprekken zal gaan hebben. Nadat ik gezien had hoe Matthew helemaal werd opgemeten voor een pak dat hij wilde hebben en de stof had uitgekozen, besloot ik om het er toch op te wagen! De dames van het winkeltje (een grote hal vol met kleermakers) deden hetzelfde bij mij en noteerden alles netjes op papier. Vervolgens koos ik, samen met hen, de juiste stoffen voor een casual pak. Hoe het er echter precies uit zal gaan zien, kom ik morgen pas achter, waarna ze met je de laatste afwerkingen doen. Ik ben in ieder geval benieuwd en hopelijk kunnen ze volgende maand thuis een leuk pakketje verwachten (want ik ga het niet meesjouwen in m'n rugzak)! Bij een nieuw pak horen echter ook nieuwe schoenen, zoals niet alleen wij weten, maar ook de mensen hier. Nadat we weg waren gelopen van de kleermaker werden we namelijk meteen bij de hand genomen (vrij letterlijk) en meegenomen naar een schoenenzaakje op de hoek. De vrouwtjes hadden ons in de gaten gehouden en wisten ons meteen op nieuwe nette schoenen te wijzen, wederom uit een boek. Ze liet ons echter ook enkele voorbeelden van haar vakmanschap zien en toonde ons daarna diverse soorten leer. Voor zo'n 30 euro heb ik hier vervolgens schoenen laten maken! Ook deze worden totaal op jouw voeten gemaakt, waardoor mijn beide voeten op papier werden overgetrokken. Aangezien ik thuis vaak problemen heb met het vinden van goed passende schoenen, leek me dit eigenlijk wel een ideale oplossing! Morgen zal ik merken hoe ze zitten. Na dit avontuur (en nadat we nog door een oud vrouwtje werden meegesleurd (ze was nog best sterk!) om bij haar souvenirs te kopen, wat ik in met veel moeite wist af te slaan), hebben we met z'n drieën voor lange tijd in een café staan poolen, wat zeer vermakelijk was. Bij een enorme rij van populaire eettentjes op straat (die allemaal de naam van hun eigenares hadden, zoals Miss Lien Thao en Ms. Huong) hebben we vervolgens gegeten. Voor maar liefst 2 euro kreeg ik hier heerlijke tonijn voorgeschoteld! Het is ook grappig om vele gezichten van de afgelopen week hier weer terug te zien, aangezien vele reizigers min of meer dezelfde route afleggen! 's Avonds hebben we nog een wandelingetje door het dorpje gemaakt, langs en over de overgelopen rivier, waarna we nog even in een bar hebben gezeten. Om 22 uur ging ik echter door een doods en donker stadscentrum (de winkels waren gesloten en de cafeetjes zaten hier en daar in andere straatjes, waardoor je in deze straten zo goed als niemand tegenkwam, behalve enkele ratten) terug naar het hotel, aangezien ik morgen fris wil opstaan voor een (als het goed is) bijzondere tour.

Woensdag 18 november 2009
Dag 46: De Michael Jacksons

Na een op zich prima nacht in m'n lakenzak op m'n bed (aangezien ik het gevoel had dat er beestjes tussen de lakens zaten) zat ik om 7.30 uur al klaar voor het ontbijt, aangezien ik een half uur later samen met enkele andere mensen van het hotel een touringcar instapte. Onder leiding van een zeer vermakelijke gids (met Vietcong hoed) pikten we nog meer mensen op, waarna we als de Michael Jacksons (je groep moet een naam hebben, nietwaar?) in een uurtje naar My Son ('mooie berg') reden. Dit was een tempelcomplex van het Champa koninkrijk in de 4e eeuw en was een belangrijke post in de eeuwen die daarna volgden. De tempels waren allemaal gewijd aan Shiva (van het boeddhisme) en waren het kleine broertje van onder andere Ayuthaya in Thailand en Angkor in Cambodja. Aangezien ik deze later tijdens m'n reis nog dolgraag wil bezichtigen, leek me dit een prima opwarmertje. Na aankomst zouden we met enkele Amerikaanse jeeps het laatste stuk afleggen, maar aangezien de groep zo groot was en er zo weinig jeeps waren, hebben we de twee kilometer over een bergweg zelf maar gelopen. Onze gids vertelde vervolgens de geschiedenis van dit complex, waarna hij ons wees op het feit dat ook hier vele gebouwen in de oorlog waren verwoest. Gelukkig is men hier en daar met enkele restauratiewerkzaamheden bezig. Het complex bestond uit meerdere groepen tempels, waarvan de eerste de best bewaarde en meest indrukwekkende was. Diverse gebouwen gemaakt van rode stenen stonden verspreid opgesteld, met de tempel van een koning in het midden. Grappig om te vermelden is dat bouwkundigen nog steeds voor een raadsel staan over wat voor spul er gebruikt is om de stenen bij elkaar te houden en deze mooi te houden. Er was dan ook een groot contrast tussen mooie, eeuwenoude stukken muur en door weersomstandigheden aangetaste vieze, nieuwe stukken muur met cement ertussen. De tempels zelf waren hier en daar versierd met beelden van Shiva. Bij vele mensen van de groep waren twee ceremoniele beelden van zowel het mannelijke als het vrouwelijke geslacht echter stukken interessanter (voor de foto's dan)... Enkele andere groepen die we bezochtigen stelden niet heel veel meer voor, aangezien deze voornamelijk uit hoopjes puin bestonden, met hier en daar wat verspreidde rotsblokken. Ook waren er enkele kraters van bommen te zien. Na iets meer dan een uur (zo groot was het namelijk niet) liepen we via een junglepaadje terug naar de bus, welke de ene helft van de groep (waaronder mij) naar een boot op de rivier bracht. Een uur lang vaarden we zo terug naar Hoi An, terwijl we ook nog een simpele vegetarische maaltijd voorgeschoteld kregen. Op het dek zitten was er echter niet bij, aangezien het regende. Desondanks maakten we nog wel een stop op Cam Kim Island, waar we de houtsnijvaardigheden van de lokale bevolking konden aanschouwen in hun werkplaats en atelier. Daarnaast kregen we hier op de muren van de gebouwen te zien hoe erg de tyfonen hier kunnen zijn en hoe hoog het water dan in de straten komt te staan. Die van vorige maand bijvoorbeeld kwam tot halverwege het huis, wat werd aangegeven met een datum en het waterpeil. Toen we weer in Hoi An aanmeerden, liep ik terug naar het hotel, samen met iemand die in dezelfde kamer logeerde en ook was meegegaan. Hier ontmoetten we weer een nieuwe persoon op de kamer. Voordat alle gezelligheid weer zou beginnen, wilde ik echter eerst weten hoe het ging met m'n kleding! De kleermaakster had de drie onderdelen van m'n pak af, welke er echt supermooi uitzagen! De broek zat alleen nog wat te losjes en het jasje was iets te lang, waardoor ze nog een dagje extra wilde voor enkele aanpassingen. Dat vond ik uiteraard prima. Terwijl ik vriendelijk bedankte voor zowel het maken van meer kleding als de hand van haar dochter, liep ik naar de schoenmaakster. M'n schoenen waren ook klaar en waren wel perfect, ondanks dat de lijm nog drie dagen goed moest drogen. Maar ach, dragen doe ik ze hier toch niet. Tevreden liep ik terug naar het hotel, waarna we met de vijf personen van onze kamer vertrokken naar moeders straatkeuken om wat te eten. Hier probeerde ik de lokale specialiteit: white rose, wat een gestoomde dumpling is. Altijd lekker. Na een lange maar gezellige maaltijd hebben we de rest van de avond vervolgens veel te lang in een bar rondgehangen, waardoor ik uiteindelijk pas laat naar m'n bed ging.

Donderdag 19 november 2009
Dag 47: Rustdag

Ondanks de wat kortere nacht (en het gegeven dat twee personen op de kamer vanaf 3.00 uur een WK-kwalificatie wedstrijd hebben zitten kijken) wist ik uiteindelijk prima op te staan. Heel veel bijzondere dingen vallen er niet te vertellen over vandaag, omdat ik het vrij rustig aan heb gedaan (en er in Hoi An verder niet heel veel te beleven valt). Terwijl de anderen zich klaarmaakten voor hun checkout, ging ik op zoek naar een bank om Chinese yuan en Hong Kong dollars (waar ik van allebei nog zo'n 7 euro aan bankbiljetten heb) om te wisselen naar Vietnamese dong. Ik slaagde alleen voor die laatste. Verder reserveerde ik een plekje op de sleeperbus naar Nha Trang, welke ik morgenavond zal namen. Na de lunch ben ik voor de laatste maal teruggegaan naar de kleermaakster, welke mijn pak nu helemaal af had. Hij zag er nu nog mooier uit dan gisteren en paste daarnaast ook stukken beter. En het beste is nog wel dat hij me erg goed staat (al zeg ik het zelf, jullie mogen je oordeel geven op de foto)! Dolblij liep ik terug naar het hotel, waarna ik m'n schoenen er bij haalde, samen met een paar andere dingetjes (zoals al mijn toegangskaartjes van de afgelopen anderhalve maand). Hiermee ging ik naar het postkantoor, om alles in een doos te stoppen en te versturen naar huis (de werkelijke procedure op het postkantoor verliep echter stukken trager dan ik hier beschrijf). In zo'n drie weken zal er (hopelijk!) thuis een mooi pakje bezorgd worden; jammer dat ik er dan hoogstwaarschijnlijk niet bij zal zijn om het te openen. Maar goed, liever dat dan te moeten sjouwen met overbodige bagage! Door de regen (vanochtend leek het eindelijk een mooie dag te worden, maar dat mocht helaas opnieuw niet zo zijn) liep ik weer terug naar het hotel, dat ik later weer verliet voor m'n avondeten. Toevallig was ik eerder vandaag het koppel tegengekomen waarmee ik naar Sapa was gegaan (Kate en Alan), waarna we hadden afgesproken om met z'n drieën te gaan eten. Aangezien in de halve stad de stroom was uitgevallen, liep ik langs winkeltjes die sfeervol verlicht waren met kaarsjes naar het restaurant. Hier liet het lokale eten ons goed smaken. Terug in het hotel heb ik niets bijzonders meer gedaan, behalve op tijd naar bed te gaan. Alhoewel het een saaiere dag was dan anders, was het in ieder geval een mooie gelegenheid om wat uit te rusten.

Vrijdag 20 november 2009
Dag 48: Regen, regen en regen

Het is niet alleen Nederland waar de regen valt, ook in Vietnam kan er af en toe een druppeltje vallen. Waren het de afgelopen dagen nog enkele kleine buitjes, kwam het vandaag met bakken uit de hemel vallen. Toch liet ik me niet kennen, waardoor ik uitcheckte bij het hotel en met een poncho op weg ging naar het oude stadscentrum, waar ik om 9.30 uur met Kate en Alan had afgesproken. Terwijl de straten zich langzaamaan begonnen te vullen met regenwater, begonnen wij aan onze historische en culturele tour. Met een ticket konden we een keuze maken uit diverse gebouwen. Eerst gingen we naar een workshop waar ze prachtige lampionnen, houtsnijwerk, potten, hoedjes, kleding en gewoven schilderijen aan het maken waren en probeerden te verkopen. Tevens woonden we hier een traditioneel optreden bij van muziek, zang en dans, wat met een klaagzang, potten en waaiers erg bijzonder werd uitgevoerd. Hierna liepen we naar een van de oude huizen, waar we door een van de bewoners met thee werden ontvangen, waarna we een kleine rondleiding kregen langs enkele vertrekken. Ook hier was met streepjes op de muur het waterpeil ten tijde van grote stormen aangegeven. Het streepje van twee maanden geleden stond erg hoog, maar op een meter hoogte stond ook de datum van begin vorige week. Ik hoop voor hen dat dit de komende dagen niet herhaald zal worden. Ons volgende bezoek was aan een assembly hall, waar onder andere wierook in spiraalvorm brandend aan het plafond hing. We bezochten ook nog een museum waarin de belangrijke handelsgeschiedenis getoond werd, gevolgd door een tempel. Rond lunchtijd hebben we vervolgens bij het straatje van Miss Lien Thao heerlijk gegeten, waarbij ik ditmaal de lokale specialiteit cao lau probeerde, met noodles, vlees, groente en croutons. Nadat ik Alan en Kate gedag had gezegd, bracht ik nog een bezoekje aan een keramiekmuseum en de oude Japanse brug. De rest van de middag heb ik binnen in het hotel gezeten en op internet weer wat bijgelezen. Tevens heb ik een Facebook account aangemaakt, want iedereen die je tegenkomt vraagt daar naar. Het is immers ook de ideale plek om je internationale contacten bij te houden! Om 16 uur ben ik naar hetzelfde eettentje gegaan voor een vroeg diner bestaande uit lekkere gefrituurde wonton. Ondanks dat de eigenaressen met me mee wilden gaan (die wilden ook wel reizen en meekomen naar Nederland), liep ik alleen terug naar het hotel om daar (opnieuw half in het donker, aangezien de stroom opnieuw was uitgevallen) te wachten op de sleeperbus, welke tegen vijven arriveerde. In de stromende regen verlieten we vervolgens Hoi An, om morgenochtend aan te komen in de badplaats Nha Trang. Wat betreft het weer hoop ik daar op het beste, maar ik ben bang dat een dagje bakken op het strand er dit weekend niet in gaat zitten.