Zaterdag 10 oktober 2009
Dag 7: De aanloop naar een 24 uur durende treinreis

Om 6 uur vertrokken we alweer van het hotel, op weg naar het vliegveld, waar we een binnenlandse vlucht naar het plaatsje Xi'ning maakten. Tijdens de vlucht, die 1,5 uur duurde, kregen we nog een Chinese hamburger te eten dat wel erg weg had van een broodje shoarma. Uitzicht hadden we niet, want het was ook vandaag ontzettend bewolkt. In Xi'ning was het al ietsje helderder, maar helaas ook vele malen frisser. Nadat we onze bagage hadden gedropt op het station, bedachten we hoe we onze tijd tot 19 uur zouden doden. Lia was zelf ook nog nooit in Xi'ning geweest, dus hingen we alle vier de toerist uit. Maar echt toeristisch is de stad niet en we kregen de indruk dat mensen meer naar ons keken dan wij naar hen. We bezochten een moskee en liepen vervolgens door de hoofdstraat heen, dat ofwel in verbouwing ofwel in aanbouw was, aangezien er overal enorme gaten in de grond zaten. Na een lunch van noodles keken we nog rond bij een lokale markt en hebben we de rest van de middag in een cafeetje thee zitten drinken. Een Chinees hier vond het zelfs erg leuk om ons ontmoet te hebben. Na het bezichtigen van een paar winkeltjes en een supermarktje, hebben we enkele lokale gerechten gegeten als diner. Toen we terug waren op het treinstation hebben we nog een tijdje in de wachtkamer moeten wachten (waar een Engelse vrouw enkele Tibetanen vermaakte met haar camera), alvorens op de Hemeltrein te stappen. Met deze trein zullen we 1972 kilometer afleggen in iets meer dan 24 uur en zullen we stijgen van zo'n 2500 meter hoogte naar het hoogste station ter wereld op 5072 meter, waarna we doorgaan naar Lhasa op 3620 meter. De trein en de coupés zijn vergelijkbaar met de andere trein, maar gelukkig zijn de bedden iets langer. Aangezien we 's avonds vertrokken, duurde het niet lang voordat de lichten uitgingen en we konden slapen.

Zondag 11 oktober 2009
Dag 8: De hemeltrein naar het dak van de wereld

Als je 's nachts al niet wakker werd van het rijden van de trein of de snurkende Chinees in onze coupé, dan werd je 's ochtends om 6 uur wel wakker van de andere luid pratende, smakkende en gorgelende Chinezen in de trein. Langzaamaan werd het echter wel lichter en begon de langste, meest luie, maar toch ook meest indrukwekkende dag van deze reis. Woorden komen eigenlijk niet tot z'n recht als je het wilt hebben over de enorm diverse schoonheid van de Tibetaanse hoogvlakten. We begonnen vanochtend met een uitzicht over dorre vlakten en wit besneeuwde bergen. De hoeveelheid wolken was redelijk beperkt, dus we hadden geluk. Het duurde niet lang voordat we helemaal door een mooi besneeuwde wereld reden. Zo nu en dan werd via de intercom een verhaaltje verteld over waar we waren en een andere keer werd er een muziekje gedraaid. Zo werd bijvoorbeeld vermeld wanneer we 's werelds hoogste station hadden bereikt. In de middag kwamen we op de groenbruine hoogvlaktes, waarop kuddes jaks en ezels vredig stonden te grazen. Ook reden we later langs het hoogste meer van de wereld. Onze fototoestellen draaiden overuren om deze beeldschone pracht vast te leggen. Heel veel meer hadden we overigens ook niet om te doen: een beetje lezen, luieren, eten en veel drinken. (Ik ben iedereen dankbaar voor extra geheugenkaartjes en het interessante boek over Tibet!) Dat laatste was wel nodig, omdat het in de trein enorm warm was (meer dan 25 graden) en je op deze hoogte ook snel vocht verliest. Sommigen van ons voelden zich wat licht in het hoofd. Het is ook grappig om te zien dat zakken chips enorm bol worden vanwege de luchtdruk. Tegen het einde van de middag konden we bij een klein stationnetje voor vijf minuutjes frisse licht happen. En of die lucht fris was! Buiten was het slechts 3 graden en sneeuwde het zelfs nog zachtjes! De rest van de reis werd het dorre landschap dat we al eerder hadden gezien vaker herhaald, en passeerden we af en toe hele kleine dorpjes, gebouwtjes en herders. Om 21.15 uur (na 25 uur treinreizen) kwamen we aan in Lhasa, waar we met een sjaaltje vriendelijk werden ontvangen door een locale gids, welke ons naar het Flora Hotel bracht. Alhoewel anderen in de trein hoofdpijn hadden gehad, was het hier waar ik aan de hoogte moest wennen, aangezien ik nogal duizelig werd van het traplopen naar de derde verdieping. Alsof je een slokje teveel op hebt. Gelukkig maakte een lekker bedje alles weer goed.