Dag 16: Het paradijs voor surfers

Zaterdag 31 oktober 2015

Na een checkout liep ik naar de busterminal van het station in Brisbane. Alhoewel ik nog wel enige tijd op m’n bus heb moeten wachten, hoefde ik voor de verandering ditmaal slechts iets meer dan een uur te reizen naar m’n volgende bestemming. Het was Surfers Paradise, een populaire badplaats aan de oostkust van Australie. Langs de snelweg werd het al duidelijk dat dit een enorme plek voor entertainment zou zijn, aangezien we een pretpark en een waterpark passeerden. Ook een Movie Studios-park was hier niet ver vandaan te vinden, evenals SeaWorld. Het waren allemaal parken die ik echter niet zou bezoeken. Toen we Surfers Paradise naderden, vielen de hoge hotels en apartementen, soms uniek gevormde torens, al snel op. Bij aankomst was het meteen duidelijk: dit was zoals Phuket in Thailand, Playa del Carmen in Mexico, Kuta op Bali, populaire badplaatsen in Spanje en Scheveningen. Het was hier een groot vakantieoord voor allerlei soorten toeristen, grootser dan ik tot nu toe had gezien. Ik liep eerst naar m’n hostel, gelegen in een rustige zijstraat vlak buiten het drukke centrum. Het zag eruit als een gezellig hostel en overal waren versieringen aangebracht voor Halloween, iets dat men hier ook uitgebreid vierde. Toen ik wat later door Surfers Paradise liep, viel het ook op dat er meerdere zaken aangekleed waren voor dit griezelfeest, en sommige verkopers waren zelfs al geschminkt. In de straatjes langs de boulevard waren alle zaken te vinden die je maar kon bedenken op een locatie als deze: vele winkeltjes met strandkleding, eet- en drinktenten van elke bekende keten, toeristenwinkeltjes en talloze plekken met entertainment. Denk bij dit laatste aan Ripley’s Believe It Or Not, nachtclubs (op dat moment nog gesloten), bowlingcentra, enorme arcadehallen met superveel speelkasten en plekken waar je je kon verkleden als cowboy/girl en dan op de foto kon gaan. Daarnaast stonden er overal promoters van club crawls en dinershows, en kon je meerijden op een amfibievoertuig. Toeristen waren er in overvloed: alle leeftijden waren hier aanwezig, maar allemaal waren ze extreem zomers gekleed. Dat kon overigens prima, want het zonnetje scheen lekker en de temperatuur was heel aangenaam. En dan had je natuurlijk nog de boulevard, waar je onder palmbomen kon lopen. Daarnaast had je een breed en enorm uitgestrekt strand met goudkleurig zand (het was immers de Gold Coast), waar vele mensen op lagen te zonnen, of een potje beachvolleybal op speelden. In de zee zwommen enkele toeristen, maar ondanks de naam van het plaatsje werd er maar weinig gesurft, ondanks dat de golven er prima voor leken te zijn. Opvallend genoeg waren er wel aardig wat mensen op skateboards te bekennen. Ik gedroeg me zoals de andere toeristen, schranste wat fastfood weg, slenterde wat rond met een fruit shake in m’n handen en keek rond bij allerlei zaakjes. Het was allemaal prima voor een halve middag, maar was om eerlijk te zijn nou niet helemaal m’n ding.

Terug in het hostel bleef ik in de relaxstand totdat de avond was aangebroken. Het was Halloween en een zaterdagavond, dus dat moest in zowel het hostel als heel Surfers Paradise groots gevierd worden. Via het hostel werd een club crawl georganiseerd, waarbij we met de gasten van nog een paar hostels een drietal clubs zouden bezoeken. Het feest begon echter al in het hostel met wat te eten, te drinken en enkele spelletjes rond de pooltafel. Het personeel van het hostel was tevens bereid om iedereen van schmink te voorzien, waardoor we er allemaal even later allemaal bij liepen met wonden op onze wangen, een doorgesneden keel of een kogelgat op het voorhoofd. Het zag er gaaf uit en de sfeer zat er al goed in. We kregen polsbandjes en een lichtgevende ketting en begonnen aan onze tocht. Hierbij werd heel goed duidelijk dat de avonden in Surfers Paradise nog wel populairder waren dan de middagen; althans, dat was vandaag in ieder geval wel zo. Vele mensen op straat waren als zombies geschminkt, of hadden pakken aan van Superman, Yoshi, Mario, The Joker of iets totaal anders. Het was een heel sfeervol gezicht. Nu het donker was waren alle gebouwen mooi verlicht. Bij vele bars en clubs stonden rijen om naar binnen te mogen en eettentjes deden eveneens goede zaken. Het was een vermakelijke avond, waarbij de dj’s af en toe leuke Halloween-tunes wisten te mixen met de rest van de muziek, zoals de tunes van The Adam’s Family en The Exorcist. En Thriller van Michael Jackson heb ik ook meer dan eens voorbij horen komen. Snoepjes heb ik echter nooit gekregen. Maar ach, bonnetjes voor gratis cocktails waren ook goed.

Dag 17: Hippies in het oosten

Zondag 1 november 2015

Om 10 uur stond ik paraat bij de bushalte van Surfers Paradise. Het leek me niets om hier nog een dag rond te slenteren, maar ik wist nog wel een plaatsje waar ik een middagje zou kunnen vertoeven. Een plaatsje dat ook op de backpackersroute lag, maar ik geen tijd voor zou hebben om voor een langere periode te bezoeken. Achteraf gezien vond ik dat ook helemaal niet zo erg, want een middag bleek meer dan voldoende te zijn. Ik stapte op een minibus die nog ergens anders vier personen ophaalde, waarna we in zo’n anderhalf uur naar Byron Bay reden. Dit kleine plaatsje staat om een paar dingen bekend en de vuurtoren is er daar een van. We werden voor een uurtje gedropt op een hoge klif aan het water. De wind zorgde voor vele golven in het water, die opspatten tegen de kliffen. Het zonnetje scheen enigszins achter enkele wolken. Het weer had in ieder geval vele malen beter kunnen zijn. Op de klif stond een spierwitte vuurtoren uit het jaar 1901. Een vrijwilliger wilde ons wel een rondleiding geven door de vuurtoren, waardoor we enkele trappen omhoog moesten klimmen -heel hoog was de toren niet- om zodoende onder de lamp uit te komen. In tegenstelling tot vroeger draaide deze nu rond door middel van elektriciteit en was de lamp zelf ook gemoderniseerd. Het was mogelijk om een rondje aan de buitenkant te lopen, waar we een mooi uitzicht hadden over de omgeving: diverse stranden, het plaatsje Byron Bay en de oceaan. Een pad onderaan de vuurtoren leidde naar het centrumpje, maar deze namen we vanwege het weer niet. Wel interessant om te vermelden is dat dit het meest oostelijke punt van Australie was.

Met de bus reden we naar het centrumpje, waar we rond 13 uur aankwamen. Nou ja, eigenlijk kwamen we om 14 uur aan, aangezien Byron Bay in de staat New South Wales ligt en het daar 1 uur later is dan in Queensland. We kregen vijf uur de tijd om zelfstandig door te brengen in Byron Bay en hadden het geluk dat het vandaag de eerste zondag van de maand was. Dat betekende namelijk dat er een markt zou zijn. Dit was dan ook de plek waar we gedropt werden. Op een groot grasveld waren vele kraampjes geplaatst waar de gehele lokale bevolking op was afgekomen. Je trof hier veel ambachtelijke en unieke producten aan, zoals kaas en honing, kaarsen en fluiten, en dromenvangers en zeepjes. Uiteraard waren er ook voldoende kraampjes om te eten. Met een lunch nam ik plaats bij een plek waar de vierkoppige band The Heart Collectors nummers aan het spelen was van hun eigen album, maar ook covers. De countrymuziek lag erg lekker in het gehoor. De markt kwam na hun optreden alweer ten einde, waardoor ik het centrumpje in liep. Het was hier weer heel anders dan alle andere plaatsen die ik tot dusver had bezocht. Ja, het was hier ook toeristisch, maar bij lange na niet zo commercieel als andere plekken. Byron Bay was veel ouderwetser, klassieker en authentieker en dat werd weerspiegeld in de winkeltjes, die maar heel weinig met bekende ketens en merken te maken hadden en een uniekere collectie hadden. Er waren uiteraard kledingzaakjes, souvernirzaakjes en zaakjes met allerlei prullaria. Het hele plaatsje straalde een hele relaxte vibe uit; het was een typische chill-out-plek. En dat trok op zijn beurt weer een heel ander publiek aan: dit was een overduidelijk populaire plek voor hippies. Vrolijk beschilderde hippiebusjes stonden op verschillende plekken geparkeerd (alhoewel ik ze eerder deze reis ook al wel had gezien) en de bijbehorende reizigers waren er meestal niet ver van te bekennen. Soms zag je ze zelfs tukken in de bijrijderstoel of achterin het busje. Sommige van hen zagen er ook echt uit als hippies, wat te zien was aan hun kleding of haar (o.a. dreadlocks). Groepjes hippies zaten bij elkaar met een gitaar, anderen maakten ergens anders muziek, weer een ander stond alleen rond te dansen met een koptelefoon op en anderen waren gewoon aan het chillen bij het strand. Een winkeltje was zelfs toegewijd aan hippies door alleen maar spullen te verkopen die alle kleuren van de regenboog bevatten, evenals het peace-teken.

Het strand van Byron Bay was behoorlijk uitgestrekt, maar was op dit moment niet echt afgeladen van de mensen. Dat kwam vast door de stevige wind die er stond en de zon die vaker achter de wolken leek te zitten dan ernaast. Op het strand waren enkele mensen spontaan gaan salsadansen aangezien er iemand was die salsamuziek had opgezet. In het water waren aardig wat mensen aan het kitesurfen en enkele anderen deden mee aan een traditionele surfles. Ondanks dat het hier een echte plek was om te relaxen, had ik op een gegeven moment eigenlijk niets meer te doen. Op tijd ging ik dus maar naar een restaurantje om te eten en te drinken -blikjes zijn hier met 375 ml overigens groter dan bij ons-, om vervolgens ergens anders nog zelf een toetje in elkaar te fransen. Je kon in een bakje ‘frozen yogurt’ van een bepaale smaak in gieten en er daarna allerlei fruit, chocolade of snoepjes overheen te gooien. Je betaalde naar gelang het gewicht, maar zou het gratis meekrijgen als je het gewicht goed wist te raden. Dat laatste viel echter nog niet mee. Toen het zover was liep ik terug naar het minibusje, waar de andere vier personen ook niet veel later arriveerden. Door het donker reden we terug naar Surfers Paradise. Hier had ik een rustige avond, waarop ik onder andere m’n tas pakte voor m’n vlucht van morgen. Het einde van m’n reis begint langzaam in het zicht te komen nu Sydney voor de deur staat. Maar ook daar zal het vast erg leuk gaan worden!