Dag 12: Witter dan wit

Dinsdag 27 oktober 2015

Het mooie van de bungalow was dat er een fijne veranda was om ‘s ochtends je ontbijt op te kunnen eten. Ik had niet heel veel haast en kon daardoor even blijven kijken naar een of andere kalkoen die in de aarde tussen de bungalows zijn territorium aan het afbakenen was. Of zoiets in ieder geval, want hij zat tussen de gevallen bladeren en takken aardig wat aarde naar achteren te schoppen. Ik zette koers naar een bushalte iets verderop in de straat, waar ik om 09:45 uur werd opgepikt door een minibusje. In zo’n twee minuten reden we naar de haven, dat slechts een stukje verder lag. Het was een jachthaven, en lag dus helemaal vol met zeilboten, katamarans en speedboten. Er wordt hier volop gebruik gemaakt van boten, want niet heel ver uit de kust liggen namelijk de Whitsunday Islands, een groep van een paar eilanden, waarvan er eentje bewoond is en tevens diverse resorts bevat. De meeste toeristen die slechts voor een dagje naar de Whitsundays gaan, gaan echter op een ander eiland af, waar er aan de achterkant een parelwit strand ligt, Whitehaven Beach. Voor mij zou dat vandaag m’n bestemming zijn. Bij de haven verzamelde zich iets meer dan 30 personen, die zich allemaal hadden aangemeld voor de Big Fury, een grote speedboot die ons langs de eilanden zou varen en enige tijd zou pauzeren bij Whitehaven Beach. De bemanning van de Big Fury begroette ons vriendelijk; de gids leek een prettig gestoorde gast die gedurende de dag ons nog van allerlei grappig commentaar wist te voorzien. Een zeilcruise van 3 dagen rond de eilanden vond hij maar voor de ‘newly-weds and nearly-deads’, en dit zou een stuk gaver zijn. We waren benieuwd.

Nadat we hadden plaatsgenomen op de comfortabele stoelen gingen we er vandoor. De boot ging behoorlijk hard, maar schommelde gelukkig niet zo als de duikboot van gisteren, waardoor niemand in de problemen kwam. Het felle zonnetje werd in het azuurblauwe water weerspiegeld. De enkele eilanden die we passeerden, waaronder het grote Hamilton Island, zagen er groen en tropisch uit, met aan de waterkant soms kleine strandjes of stukken rots. Het was een mooie tocht van ongeveer een uur, waarbij we zo nu en dan uitleg kregen over de eilanden die we passeerden. Toen we aankwamen bij Whitehaven Beach zagen we meteen waar het lange strand z’n naam aan te danken had. Het bestond uit prachtig parelwit zand dat ontzettend fijn was; het was totaal anders dan bijvoorbeeld het grove zand van Scheveningen. Achter het strand waren lage bergen met dichte begroeiing. Toch was dit niet zo tropisch als wat ik bij Cape Tribulation had gezien, maar desondanks zag het er mooi uit. We kregen meer dan twee uur de tijd om hier te vertoeven, en met het lekkere zonnetje was dat voor niemand een probleem. De handdoekjes werden uitgespreid op het zand en het bakken kon beginnen. Vanwege de felle zon was zonnebrand heel erg hard nodig. We kregen een prima lunch aangeboden, waarbij de kleine varanen al op de loer lagen om eventuele restjes weg te snaaien. Het waren dezelfde varanen die ik destijds in Azie ook al vaker was tegengekomen. Verder was het mogelijk om 1,5 km over een pad door de jungle heen te lopen. Ik begaf me op dit pad en kwam niet veel later bij een prachtig uitkijkpunt uit waarbij je zowel de ene kant als de andere kant van het eiland kon zien. Verder waren enkele andere eilanden ook zichtbaar, evenals diverse bootjes in het water. Slangen ben ik helaas, in tegenstelling tot enkele anderen, niet meer tegengekomen. Na nog enige tijd op het strand te hebben doorgebracht, werden we weer op de Big Fury verwacht voor de vervolgtocht. We voeren een klein stukje verder voor een foto bij een mooi stukje strand –het viel hier op dat sommigen met een klein vliegtuigje of een helikopter waren gekomen- en voeren vervolgens naar een baai van een ander eiland. Hier kregen we een uur de tijd om te snorkelen. Voor de meesten was dat prachtig om te doen, maar na 13 dagen in de afgelopen 5 dagen was deze ervaring voor mij nou niet heel erg bijzonder. Ten eerste was het water niet heel helder, ten tweede waren de duikbrillen niet echt van goede kwaliteit en ten derde voelde je je als snorkelaar toch vele malen beperkter dan als duiker. Afijn, ik heb toch nog een paar visjes en koraal gezien en tegelijkertijd even lekker kunnen afkoelen. Hierna was het alweer tijd om terug te keren naar Airlie Beach. M’n avond verliep hier verder rustig en grappig genoeg kwam ik hier opnieuw iemand tegen van m’n liveaboard, die eergisteren ook al bij me in de bus zat. Als je hier voor langere tijd in Australie reist, dan zal dat vast vaker voorkomen, omdat iedereen dezelfde route aflegt. Het was net zoals in Azie. Gesprekjes met kamergenoten maakte me tevens jaloers op het gegeven dat ik hier maar drie weken ben, terwijl het gros hier voor minstens 6 weken, en in de meeste gevallen een paar maanden, verblijft. Maar ja, het is niet anders, maar ik maak er het beste van. Vandaar dat ik morgen alweer doorreis naar de volgende grote stad: Brisbane!