Dag 19: Vamos a la playa
Dinsdag 28 oktober 2014
Het was op de terugreis na de laatste lange reisdag van deze vakantie. In de ochtend liepen we met al onze bagage naar de pier van Caye Caulker, waar we om 7 uur de ferry namen naar een plek ergens op San Pedro. Hier werd bij een gebouwtje op hele trage, omslachtige en inefficiënte wijze het vertrek uit Belize geregeld. Door aparte personen en bij aparte loketjes moesten paspoorten worden gecontroleerd, een exit fee worden betaald, een vertrekkaart worden ingevuld en de stempel voor het paspoort worden gehaald. Na lange tijd konden we de ferry weer op om verder te varen naar Chetumal, de grensstad met Mexico. Hier waren we bij een zeer onprofessioneel opgezette tent op een oud parkeerterrein ook weer enige tijd bezig met de grensformaliteiten. Een drugshond kwam er ook bij kijken om alle tassen, opgesteld in een lange rij, te besnuffelen. Met twee minibusjes werden we uiteindelijk naar het ADO-busstation gebracht, waar we rond 11.30 uur arriveerden. Tegen een kleine bijdrage besloten we om de bus van 14.30 uur te verruilen tegen een luxere bus die om 12.30 uur zou vertrekken. Dat zou aardig wat wachttijd schelen. Met de ruime en luxe bus vertrokken we naar Playa del Carmen, een badplaats in het noordoosten van dit zuidelijke puntje van Mexico. De bus was zeker behoorlijk luxe, dus dat stelde iedereen mooi in staat om gedurende vier uur uit te rusten of films te kijken. Naarmate we dichter bij Playa kwamen, hoe slechter het weer werd. Gelukkig was het droog toen we aankwamen. Ook de temperatuur was weer een stuk hoger dan in de bus. We puzzelden bij aankomst bij de terminal weer enigszins met onze bagage om deze in de taxi's te krijgen, maar uiteindelijk hadden we ons luxe hotel bereikt. Meteen werd me duidelijk dat dit het Phuket (Thailand) of Kuta (Bali, Indonesië) van Mexico zou zijn. Er waren hier allerlei luxe hotels te vinden en er was een winkelstraat die volledig gefocust was op toeristen, met vele bars, restaurants en winkeltjes. Verspreid stonden geldautomaten om toeristen, bovenal Amerikanen, de kans te geven om nog meer geld uit te geven. Daarbij leek alles ook relatief prijzig te zijn. De winkeltjes waren soms behoorlijk groot en ze puilden uit van de souvenirs. Een paar zaakjes waren bijvoorbeeld gewijd aan magneetjes, waarbij de wanden helemaal vol hingen met Maya-figuurtjes, sombrero's en alles dat met het strand te maken had. Ook bevond zich hier een winkelcentrum met enkele moderne winkels. Op straat liepen mannen verkleed rond in een Maya-kostuum, terwijl anderen bekende Mexicaanse liedjes speelden zoals de Cucaracha. Met een kleiner groepje ging ik op zoek naar een plek om te eten en we besloten dat niet in deze Avenida 5 te doen. In plaats daarvan sloegen we af richting het strand (welke een blok verder parallel aan deze straat lag), waar niet heel veel te zien was in het donker. Van een boulevard was niet echt sprake. Aan de overkant van het water zagen we de lichtjes van het eiland Cozumel. Er waren hier toch een paar restaurantjes en eentje zag er gezellig genoeg uit om bij te eten. Terwijl we genoten van een van onze laatste Mexicaanse maaltijden, werden we vermaakt door een optredend bandje, een buikdanseres en twee personen die met vuur aan het spelen waren. Omdat de voorgaande pool parties een succes waren binnen de groep, besloten we om er deze avond ook weer eentje te houden. Op de tweede verdieping van het hotel kon dat prima. Terwijl we uitkeken op het winkelcentrum met de Forever 21 maakten we er een gezellig avondje van. Het echte vakantiegevoel van deze laatste paar dagen was begonnen.

Dag 20: Niets moet, alles mag
Woensdag 29 oktober 2014
Gedurende de afgelopen weken barstte het programma van deze reis van de activiteiten, excursies en busritten. Elke dag stond er wel iets gepland. Vandaag was anders, vandaag was een echte vrije vakantiedag zonder enige bezigheid op de agenda. En dat was best even wennen, maar eigenlijk ook best lekker. Dat begon al met het uitslapen, waarbij er eens geen wekker hoefde af te lopen. Toch ging de natuurlijke wekker ook uit gewenning al wel op tijd af. De warmte zal er ook wel aan hebben bijgedragen. Ik had met een paar personen afgesproken om te gaan ontbijten bij hetzelfde tentje van gisteravond. Nu we met daglicht over het strand liepen konden we goed zien hoe alles er hier bij lag. Het strand was lang en liep in ieder geval tot zover we konden kijken. Het was niet enorm breed, maar breed genoeg voor alle hotels om bedjes uit te stallen en nog ruimte over te houden voor mensen met handdoeken. Een echt mooi parelwit strand was het niet, maar het was goed genoeg om op te vertoeven. Van alle kanten werden massages aangeboden voor zo'n 25 dollar, maar dit liet ik aan me voorbij gaan. Hier en daar speelde men op een volleybalveld, en enkele lokale mensen waren bezig om de grote hoeveelheden aangespoelde zeewier op te ruimen. Na het ontbijt van Amerikaanse pannenkoekjes heb ik met een paar personen heerlijk op het strand gelegen, aangezien het weer op dat moment nog ok was. Het was genieten. Wel kwam er steeds meer wind opzetten, gepaard met wolken, waardoor de golven in de verfrissende zee ook iets hoger werden en de stroming sterker werd. Een klein regenbuitje bleef helaas niet uit. Na een lange lunch ben ik zelf nog even door de winkelstraat gelopen om te bekijken wat hier allemaal werd aangeboden. Dit bleken voornamelijk souvenirs voor toeristen te zijn, maar ook vaak badkleding of T-shirts. Ook ontbraken de ijszaakjes niet, evenals de mensen die je hun restaurant in probeerden te lokken, je een taxi wilden aanbieden, of tours of tickets voor shows. De straat was nog best lang, maar ik kwam voornamelijk meer van hetzelfde tegen. Bij een pleintje waren nog wel enkele mannen in een hoge paal muziek aan het maken, die hier op acrobatische wijze uit slingerden toen ze uitgespeeld waren. Ik bezocht ook nog een duikvereniging om te informeren naar de mogelijkheden in deze omgeving. In de avond, na een kinderoptocht voor Halloween of de Dia de los Muertos, kwam de gehele groep weer bij elkaar voor een diner, waarbij zoals vaker deze reis een restaurant weer half verbouwd werd om een lange tafel voor 22 personen te creëren. Prijzen waren hier beduidend hoger dan elders, maar het betalen was zoals gewoonlijk weer een gedoe. Soms konden we apart van elkaar betalen, maar vaak hebben we ook gezamenlijk moeten betalen, waarbij we altijd weer zaten te rekenen over de fooi, een 15% van de rekening die standaard bij het eindbedrag werd geteld. Na het eten gingen we meteen door naar een populaire tent hier waarvoor we kaartjes hadden gekocht en een tafel voor de groep hadden gekregen. Het was de laatste avond waarop iedereen zich nog helemaal kon laten gaan en Coco Bongo was daar de ultieme plek voor. Het werd omschreven als een 'show & disco' en was voor ons allen uiteindelijk een zeer unieke en hele gave beleving. We hadden in de ruimte een eigen tafel met een ober die ons voortdurend bleef voorzien van onbeperkte cocktails. Om ons heen op de vloer stonden nog meer mensen, net als op de balkons op de eerste en tweede verdieping. In het midden van de zaal was een kleine verhoging en aan de voorkant een groter podium met daarachter videoschermen. Vanzelfsprekend werd er luide muziek gedraaid, maar tot 3 uur 's nachts werd er ook regelmatig een wervelende show in verwerkt, met muziek uit alle generaties en in alle stijlen. Hierbij kon je denken aan optredens van Madonna, Michael Jackson, Beyoncé, Queen en LMFAO, waarbij de imitaties erg goed waren en dansers vrolijk meededen. Maar bovenal werden ook vele films en musicals uitgebeeld met personen die verkleed waren en acrobatische toeren uithaalden. Zo waren Batman en Catwoman stevig aan het vechten met de schurk uit de laatste film, vloog het meisje uit The Exorcist op de kop over het publiek heen, zorgden de lichtgevende pakken uit Tron voor een kleurrijk schouwspel, werd er volop gezongen met Phantom of the Opera, Chicago en Moulin Rouge en haalde The Mask allerlei gekke capriolen uit. Confetti vloog in de rondte, evenals ballonnen. Optredens werden afgewisseld met muziek die iedereen leek te waarderen, zo aan het enthousiasme te horen. Het werd zo dus een erg gezellige en wervelende avond, die we zeker niet hadden willen missen.

Dag 21: Door de grotten
Donderdag 30 oktober 2014
De nacht had van mij nog wel langer mogen duren, maar ik moest iets na half negen toch echt aanwezig zijn bij het duikcentrum waar ik me gisteren had opgegeven. Terwijl de rest van de groep zou kunnen uitslapen en later in de ochtend naar de Maya-ruïnes van Tulum zou gaan, had ik mijn oog laten vallen op twee duiken in de cenote Chac Mool. Met een Zwitserse vrouw, een jongen uit Engeland en een lokale duikinstructeur zou ik vandaag gaan duiken in de grotten en gangenstelsels van deze cenote, een ervaring die ik nog niet eerder heb mogen beleven en erg uniek is voor deze locatie. De zee was ook wel mooi geweest, maar dat zou overal mogelijk zijn. We reden in een halfuur met allerlei duikspullen naar onze bestemming, waar we nog vele andere duikers ook al aanstalten zagen maken om het koude en heldere water van dit natuurfenomeen in te stappen. Nadat we ons heel rustig en zorgvuldig in onze duikuitrusting hadden gehesen, liepen we naar de eerste duikplek. Vanaf het land leek dit gewoon weer een watertje te midden van rotswanden te zijn, maar nu kregen we dus ook de mogelijkheid om te zien wat er onder de oppervlakte zat. En wat we daar zagen was compleet anders dan al m'n andere duiken tot dusver, wat deze twee heel bijzonder maakte. Om te beginnen was het water ontzettend helder, aangezien het grotendeels zoet was en nauwelijks vervuiling van buitenaf kende. Ik kon daarom vele malen verder kijken dan gebruikelijk. Daarnaast was het stilstaand water, wat het duiken vereenvoudigde. Normaal was ik altijd wel iets van stroming of schommelingen gewend. Maar het water was ook een stuk kouder, iets dat vooral in de tweede helften van de 40-minuten durende duiken vervelend merkbaar werd. Vissen waren nauwelijks aanwezig, noch was er ergens koraal of een plantje te vinden. Het draaide hier puur om de rotsformaties, de wanden van de grot en de aparte structuren ervan. Het was van groot belang dat we achter elkaar zouden zwemmen om elkaar niet kwijt te raken, want we zouden ook dieper de grotten en tunnels in gaan. Het gevaar bij deze duiken was namelijk dat we opgesloten zaten en niet zomaar naar de oppervlakte konden gaan, er zaten immers rotsen boven je. Je moest daarom ook zeker niet claustrofobisch zijn voor deze duiken, want sommige delen waren best smal. Daarnaast was het verstandig om een goed drijfvermogen te hebben, want we moesten vaak op en neer om over rotsen heen te gaan. Om de duistere gangen en hoekjes te kunnen bekijken hadden we een zaklamp gekregen. Op een paar plekken was het zicht enorm wazig, wat de spanning verhoogde. Er was hier namelijk sprake van een halocline, de grens tussen zoet en zout water, dat dieper lag. De momenten dat we bij de ingangen van de grotten zwommen waren prachtig, omdat het felle zonlicht heel mooi het water in scheen en dat voor fonkelende geel-groen-blauwe lichteffecten zorgde. De wanden van de grotten zelf waren vaak oneffen en bevatten veel nisjes en gaten. Bij de tweede duik, waarbij we veel meer tunnels in een soort circuit aflegden, had ook veel prachtige stalactieten. Tussen de duiken door hadden we een lunch en kletsten we gezellig met elkaar. Het was dus al met al een hele gave ervaring en de pracht van de cenote, welke lastig in meer details te beschrijven valt, zal me nog lang nablijven. Halverwege de middag was ik weer terug in Playa, waar de rest van de groep nog steeds niet was teruggekeerd van hun bezoek aan Tulum en enkele mooie strandjes op de weg terug. In de avond wisselden we verhalen uit tijdens ons laatste avondmaal. De drie weken van deze reis waren voorbij gevlogen en het gegeven dat we met deze groep voor het laatst zo zouden eten was vreemd. We namen allemaal nog iets Mexicaans als afsluiter. Om de avond in stijl af te sluiten hebben we daarna weer een tijd bij -niet in- het zwembad gehangen met een drankje en muziek. Bernardo hield hier zijn afscheidsspeech, waarbij hij vertelde dat hij ons, zijn muchachos, erg zou gaan missen. Het was ook duidelijk aan hem te zien dat dat het geval was. Het was echt een hele gezellige groep. Ook wij bedankten Bernardo en overhandigden hem een kaart en een envelop met fooi. Hij was een soms wat chaotische, maar verder hele goede gids. Ook namen we nog snel afscheid van Gerardo en Marco, de gidsen van de andere groep. Met een laatste groepsfoto maakten we een einde aan de avond. Morgen moesten we weer tijdig opstaan.

Dag 22: Stad op de kliffen
Vrijdag 31 oktober 2014
Het was vandaag een vreemde dag met verschillende momenten van afscheid. 8 personen hadden namelijk een vlucht aan het eind van de ochtend, 1 persoon rond het middaguur, 11 personen aan het begin van de avond en eentje zou morgen pas vertrekken. Ik behoorde bij de avondgroep, maar evenals de meeste anderen stond ik om 7.30 uur klaar als afscheidscomité. Het was vreemd om op deze manier afscheid te nemen, maar het was niet anders. We zwaaiden het busje uit met daarin Elmer, Eileen, Dorris, Gonnie, Bram, Ilona, Nadine en Milan. Na een ontbijtje zeiden we Jordy ook gedag. De rest had tot 17 uur de tijd. Terwijl iedereen maar een beetje begon rond te lopen voor laatste souvenirs, besloot ik om de schade van gisteren in te halen. Ik wilde namelijk ook graag naar Tulum, maar kon dat vanwege het duiken (dat wordt afgeraden op vliegdagen) niet doen. Ik liep naar de minibusjes die op en af reden naar Tulum indien ze vol zaten. Ik had geluk, want een busje zocht nog precies één persoon. Tijdens de rit van een uur kon je uitstappen waar je maar wilde, maar ook waren er een paar vaste haltes.
Tulum was anders dan de andere ruïnes. Zo was het hier kleiner en vele malen drukker. Veel Amerikaanse en Europese toeristen die in de buurt genoten van een luxe resort waren hier naartoe gekomen om toch nog wat cultuur te snuiven. Ze liepen vaak rond in zwemkleding en met zakken chips en flessen cola. Daarnaast waren de ruïnes zelf kleiner en waren het voornamelijk losse gebouwen die hier stonden, in plaats van hoge piramides. In tegenstelling tot de voorgaande ruïnes waren hier wel veel leguanen te vinden (en meerdere eekhoorntjes), welke zeker niet mensenschuw waren. Maar bovenal was de ligging van de ruïnes bijzonder. Er was geen jungle deze keer, maar een open vlak groen landschap op de kliffen. Vanaf de rand van de rotsen kon je naar de strandjes onder je kijken, maar ook genieten van het prachtige azuurblauwe water waarin het zonnetje fel scheen. Met de tempels, grasvelden, struikjes en palmbomen erbij was dit een prachtig plaatje. Ook was er een klein strandje dat was afgezet ter bescherming van schildpadeieren. M'n bezoek duurde niet enorm lang en na een lunch nam ik weer een collectivo terug naar Playa, waar ik de rest van de middag niet veel deed, net als de resterende groepsleden. Op de tafel van het hotel was een altaar gemaakt voor de Dia de los Muertos, met verschillende attributen om de doden morgen te kunnen herdenken.
Om 17 uur was het dan echt zover, het was tijd om huiswaarts te keren. Een zichtbaar aangeslagen Bernardo nam afscheid van ons en ook Leon bleef achter om ons uit te zwaaien. We zullen ze gaan missen. Met z'n twaalven werden we in een uur naar het vliegveld gebracht, waar er even wat gedoe was vanwege stoelnummers, aangezien deze niet bij iedereen overeenkwamen met de uitgekozen nummers bij het online inchecken. Net zoals de vluchten van Air Europa niet heel goed waren, liet de service ook al te wensen over. Punctualiteit was er ook al niet, want we vertrokken pas richting 21.30, drie kwartier later dan gepland. Hierdoor hadden we meer dan genoeg de tijd om onze laatste pesos uit te geven aan een avondmaal, want zoals verwacht stelde deze in het vliegtuig niet heel veel voor. Het zou een lange nacht gaan worden.

Dag 23: Huiswaarts
Zaterdag 1 november 2014
Gedurende de nacht werd het licht in het vliegtuig uitgezet, waardoor iedereen de gelegenheid had om te slapen. Opnieuw hadden we een overstap in Madrid. De reis was nu dan toch echt voorbij. Het was dan ook tijd om afscheid te nemen van Annelies, Lian, Jennifer, Bob, Kim, Ellen, Rianne, Sarah, Geffrey en Jurre. De afgelopen drie weken hebben we een toptijd gehad. Het waren hele drukke weken waarin we veel hebben moeten reizen, maar waarin we ook ontzettend veel gave activiteiten hebben ondernomen, veel mooie plekken hebben bezocht, lekker hebben gegeten, over het algemeen goed weer hebben gehad, heel veel moois hebben gezien, veel leuke mensen hebben leren kennen en heel veel gezelligheid hebben gehad. Het was weer een prachtige ervaring en ik zal deze drie weken niet snel gaan vergeten. Het gemis zal groots worden.

Bedankt voor het lezen en hopelijk tot de volgende keer bij een nieuw avontuur! Vele foto's zijn op mijn Facebook-pagina te vinden. Zie de verwijzingen aan de rechterkant. Adios!