Dag 1: Vele vlieguren
Vrijdag 10 oktober 2014
Na een bijzondere reis door Peru en Bolivia in 2013 kon ik het ook dit jaar niet laten om weer een mooie reis te gaan maken. In eerste instantie had ik gekozen voor een trip naar het westen van de Verenigde Staten, maar vanwege een te laag deelnemersaantal bij Shoestring besloot ik uiteindelijk de Maya-route te nemen, een reis die me zou voeren door Mexico, Guatemala, Honduras en Belize. Oude Maya-steden staan hierbij centraal, maar ook zal er tijdens deze reis van 23 dagen genoeg ruimte zijn voor de lokale cultuur, de mooie natuur, klassieke steden en tropische stranden. Voorafgaand aan de reis was er onder de maar liefst 21 deelnemers al enig contact op het forum van Shoestring, waardoor ik al enige namen kende en we op Schiphol al met elkaar konden afspreken. Het bleek uiteindelijk een groepje van acht personen te worden, omdat de rest andere vluchten toegewezen had gekregen. Nadat ik iets na negen uur 's ochtends had ingecheckt, zwaaide er al iemand naar me bij de Starbucks. Ik had geen idee wie het was, maar kwam er al snel achter dat deze Kim mij herkend had. Iets later wist Geffrey ons ook te vinden. Alhoewel we om ons heen bleven kijken, zagen we geen anderen meer verschijnen. Bij de gate maakten we echter kennis met Jurn, Bob, Sarah, Ellen en Rianne. Allemaal reisden ze alleen en met een gemiddelde leeftijd van 29 vertoonde de groep (met uiteindelijk 9 mannen en 12 vrouwen) al enkele overeenkomsten. Net als vorig jaar vlogen we met Air Europa via Madrid. De verwachtingen van het vliegtuig waren bij mij dus al laag. Met wat vertraging landden we in Madrid, waarbij we stevig doorstapten om onze overstap te halen. De tweede vlucht om 15.10 bleek echter ook drie kwartier vertraging te hebben, dus kregen we nog genoeg de tijd om elkaar al een beetje te leren kennen. De rest zouden we in Mexico wel gaan zien. De vlucht naar Cancun, in het zuidelijke Yucatan-gedeelte van Mexico, was met zo'n 11 uur behoorlijk lang. Echt veel vermaak was er niet in het vliegtuig, behalve een film die halverwege op enkele schermen werd aangezet, na veel gehannes met het geluid. Zo nu en dan kregen we iets te eten en drinken. Het uitzicht was niet heel spannend, want we vlogen alleen maar over de Atlantische Oceaan. We vlogen nog wel precies boven Miami, maar daar kon ik helaas niets van zien. Alleen tegen het eind, toen het ook bij ons eindelijk donker was geworden (er is een tijdverschil van 7 uur), kon ik de lampjes van Cuba zien, en enkele flinke bliksemschichten in de wolken boven het eiland. Nadat we eindelijk waren gearriveerd maakten we bij de bagageband meteen kennis met Annelies en Lianne, waarna we buiten werden begroet door onze gids Bernardo. Het was behoorlijk klam en we vreesden al voor het ergste de komende dagen. Een bus stond al op ons te wachten, evenals nog eens acht groepsleden die met een eerdere vlucht via Houston waren gekomen. We probeerden nog meer namen te leren, maar dat viel niet mee vanwege de hoeveelheid en de vermoeidheid. Met de bus was het nog eens een uur of twee rijden naar Vallodolid. Het was voor iedereen een rustige rit, en toen we eenmaal waren gearriveerd en in groepjes in de buurt van het centrale plein (met een typisch Spaanse uitstraling) Mexicaanse pesos hadden gepind, kregen we in ons hotel in tweetallen kamers aangewezen. Het was al tegen middernacht toen ik met Elmer onze kamer betrad en eindelijk kon gaan slapen.

Dag 2: Een van de nieuwe wereldwonderen
Zaterdag 11 oktober 2014
Het zou op deze eerste echte dag meteen al een drukke dag worden. Bij het ontbijtbuffet hoorde ik van vele anderen dat ze ondanks de vermoeidheid ook al rond drieën wakker waren geworden; waarschijnlijk was het een soort jetlag. Ik maakte kennis met Leon, Milan en Jordy en probeerde van alles op het buffet. Deze ochtend hadden we de tijd om met z'n allen een kijkje te nemen bij een zogenaamde 'cenote', een sinkhole, of een groot diep gat dat nu gevuld was met water. Het lag midden in het dorpje en was omgeven door rotsachtige wanden, waarbij het leek alsof er ook nog wel wat grotten zouden kunnen zijn. We hadden de mogelijkheid om rond het water te lopen, erin te duiken en naar de visjes te kijken die rondzwommen. Het was ontzettend warm, dus sommigen doken het water in. We hadden nog wat tijd over voor het eenvoudige dorpje, alvorens we zouden vertrekken. Op het centrale plein bekeken we de lichte en koele kerk, waar we buiten nog even hebben zitten kijken naar de aankomst van familie en vrienden van een bruidspaar. Iedereen had nette lokale kleding aan. Een ijsverkoper en ballonnenverkoopster probeerden hier ook nog een slaatje uit te slaan, maar zonder succes.
Iets over elven moesten we terug zijn bij het hotel, want we zouden met een lokale bus de reis vervolgen. Door een groen landschap dat verder niet heel spannend was, reden we in een uur tijd naar een van de zeven nieuwe wereldwonderen, en tevens een van de best bezochte plekken van Mexico: Chichén Itzá. Iets na lunchtijd kwamen we aan bij dit eeuwenoude Mayacomplex. Hier ontmoetten we tevens de laatste drie groepsleden, die een aansluiting hadden gemist en nu pas waren aangekomen. We werden ook begroet door tientallen souvenirkraampjes, die we gedurende de drie uur daarna ook niet meer konden ontlopen overal. Alhoewel sommigen met een plaatselijke gids door het gebied wilden lopen, ben ik met een klein clubje na een snelle lunch zelf op avontuur gegaan over het grote terrein dat bezaaid lag met restanten van oude tempels van deze Mayastad, die in hoogtijdagen een populatie van zo'n 90.000 heeft gekend. In de felle zon liepen we naar het grote centrale veld waarop het bekendste bouwwerk stond: El Castillo. Deze grote grijze piramide had vier zijden met een trap van 91 treden, welke onderaan eindigde in twee slangenhoofden. Met het platform op de top waren er dus 365 treden, een van de tekenen dat de Maya's hun tijd ver vooruit waren als het neerkwam op de kalender en de tijd. Aangezien het einde van de wereld twee jaar geleden niet heeft plaatsgevonden, konden wij de indrukwekkende piramide bekijken. Aan twee kanten was deze gerestaureerd, de andere twee waren nog in oorspronkelijke en gedeeltelijk verwoeste staat. De piramide beklimmen of betreden mocht vanwege het hoge bezoekersaantal niet meer. Er waren dan ook behoorlijk wat busladingen toeristen aanwezig om deze plek te aanschouwen. Sommigen daarvan lieten zich door hun gids overhalen om te klappen om zodoende de echo vanaf de piramide te kunnen horen. Iets soortgelijks gebeurde in de Great Ball Court, een breed plein met aan weerszijden stenen constructies. Op sommige stenen waren nog steeds de jaguars en vogels te zien die een belangrijke rol speelden in de oude Mayacultuur. We liepen verder langs vele kraampjes waar de lokale bevolking spulletjes verkochten voor één dollar, of jaguargeluiden nadeden om toeristen te laten schrikken. We kwamen weer uit bij een cenote, waar ditmaal niet gezwommen kon worden. Bij het Platform of Skulls zagen we behalve graveringen van schedels ook enkele hagedissen in het zonnetje zitten. We passeerden nog enkele structuren en kwamen uit bij een tempel die omgeven was door maar liefst 1000 pilaren. We hebben ze niet nageteld, maar het waren er wel een hele hoop. Door een door bomen beschut pad liepen we in alle rust achterlangs naar nog meer oude bouwwerken. Huizen zagen we niet, maar wel waren er nog restanten aanwezig van een observatorium, een graftombe van een hoge priester, en een klooster. Het zag er allemaal erg indrukwekkend uit, ondanks dat de hitte het lopen niet heel makkelijk maakte. Nadat we enkele uren hadden doorgebracht op het terrein, verzamelden we ons weer bij de ingang voor een verkoelend drankje. Iets later stapten we voldaan weer in de bus om onze reis voort te zetten. Tijdens de twee uur naar Merida kreeg iedereen weer de kans om elkaar beter te leren kennen.
Merida was een grote stad in deze regio, maar oogde op het eerste gezicht niet bijster interessant. Maar meer dan een avond zouden we hier ook niet gaan doorbrengen. De openbare bus zette ons af bij het busstation, waarna we met veel gepuzzel met al onze bagage in verschillende taxi's stapten om naar het hotel te rijden. Na enige rust verzamelden we om 21 uur met de meeste personen bij de receptie om voor het eerst echt Mexicaans te gaan eten. Bernardo wist wel een leuke tent in de buurt en deze bleek uiteindelijk niet tegen te vallen. Terwijl we op ons eten zaten te wachten en bananenchips naar binnen werkten, kregen we een demonstratie van het bereiden van guacemolesaus. De hoofdgerechten met vlees, aangevuld met verschillende sausjes en tortillachips, waren goed te eten. Later op de avond liepen we nog even naar het centrale plein, waar mensen op deze zaterdagavond rondhingen, genoten van de iets koelere lucht, en de muziek hier en daar. Maar heel levendig was het allemaal niet zo. Vermoeid gingen we daarom weer terug naar het hotel, want een volgende lange dag was aanstaande.