Dag 21: De verloren Inca-stad
Vrijdag 27 september 2013

Het was vandaag alweer de laatste normale dag van deze groepsreis en Shoestring had overduidelijk het beste voor het laatst bewaard. Het was de dag om één van de nieuwe wereldwonderen te bezoeken, de belangrijkste bezienswaardigheid van Zuid-Amerika en de best bewaarde stad van het oude Inca-rijk. Deze ochtend stond helemaal in het teken van Machu Picchu!

Het was pas 5.00 uur toen ik aan het ontbijt zat. Na een broodje ging ik meteen de deur uit, want om 5.30 uur werd ik met de anderen bij de bushalte verwacht. Ik liep langs een smal riviertje en kwam erachter dat wij niet de enigen waren die met openingstijd al aanwezig wilden zijn bij de ingang van Machu Picchu. Vele bussen stonden achter elkaar opgesteld om de hordes toeristen die de mogelijkheid hadden gehad om deze plek nog te bereiken, naar de top van de bergen te brengen. Voor een aardige toeristenprijs, want een enkeltje kostte $9,50. De rit duurde een half uur en reed over een zandpad zigzaggend naar boven langs een steeds dieper wordende afgrond. De omgeving met vele met groene bomen begroeide bergen was prachtig om te zien. Bij Machu Picchu konden we al snel naar binnen, maar in plaats van dat we ons meteen tussen de ruïnes schaarden, leidde de gids ons een heuvel op naar boven. En daar waren we hem erg dankbaar voor. Na een klim hadden we namelijk een adembenemend uitzicht over deze prachtige Inca-stad, verscholen tussen alle groene bergen om ons heen. Het was de plek waar de wereldbekende foto's van Machu Picchu worden gemaakt. Van bovenaf hadden we een goed uitzicht over de huisjes, torens, tempels, andere gebouwen en de grasvelden. Alles zag er wel vervallen uit, maar desondanks was het totaalplaatje prachtig, vooral nu het gebied nog niet was overladen met toeristen. Het was nog mooier omdat de zon op dat moment precies boven de bergen aan de zijkant begon te rijzen. Sneller dan je zou verwachten verdwenen de donkere schaduwen en viel het licht op de ruïnes. Er stond geen wolkje aan de hemel en al snel begon de temperatuur behoorlijk toe te nemen. Achter ons, iets hoger op de heuvel, zagen we een hutje staan. Naast en onder ons lagen allemaal terrassen. In trapvorm lagen ze allemaal op de helling van de berg. We zagen verder enkele lama's op deze terrassen en op de andere grasvelden grazen. Op de rotsen aan de rand schoten we aardig wat plaatjes. We waren niet de enige toeristen hier, maar qua drukte viel het op dit moment nog best mee. Ook op het terrein van de ruïnes waren nog maar weinig mensen te bekennen. Dat was wel zo fijn voor de foto’s. Later in de ochtend zagen we het namelijk vele malen drukker worden.

Gids Frank legde ons het een en ander uit over de levenswijze, successen en ondergang van de Inca's en over de nog steeds mysterieuze reden waarover deze stad ooit gebouwd is. Verder vertelde hij ons over de persoon die de stad heeft ontdekt en over een verloren stad met schatten die tot op heden nog steeds niet is ontdekt. Een rondleiding door de straten en huisjes van de stad stond vervolgens op het programma. We daalden van trappen af en dwaalden door gangetjes met muren die gemaakt waren van mooie rechte stenen, opnieuw vakkundig in elkaar gezet. Veel was echter al vervallen en de verschillen tussen de oude muren en de enigszins herbouwde stukken waren overduidelijk. De vernieuwde stukken waren namelijk opgebouwd met lelijke grote en kleine stenen en bovenop de mooie oude stukken geplaatst. De huizen hadden geen daken meer, aangezien die de tijd niet hebben weten te doorstaan. Wel waren hier en daar nog ramen aanwezig. Soms leek het erop alsof er ramen in de huizen zaten, maar dat waren dan kleine nisjes, waar men vroeger decoraties neerzette, of juist overblijfselen van overleden personen. We namen ook een kijkje bij een toren (met een speciale opening waar één keer per jaar de zon precies doorheen zou schijnen) en ruimtes waar belangrijke personen, zoals priesters en heersers –‘Inca’ betekent letterlijk ‘koning’–, verbleven en genoten van het leven daar, terwijl ze omringd werden door vele vrouwen en slaven. We zagen ook stenen op de grond liggen die rond geslepen waren, om daarna gevuld te worden met water zodat ze dienst zouden doen als reflecterende poeltjes; de voorloper van de spiegel dus. Tijdens de wandeling voelden we ons af en toe alleen, aangezien we door de omvang van het hele gebied maar weinig anderen tegenkwamen. Erg grappig was dat we op een gegeven moment onze namen hoorden roepen; Rianne, Manuela en Tim stonden boven op een heuvel naar ons te zwaaien. Ze waren net aangekomen na enkele dagen de Inca Trail gelopen te hebben. Iets later kwamen we ze tegen en vertelden ze over het geweldige avontuur dat ze gehad hadden. We klommen diverse trappen op en hadden ook aan de andere kant van Machu Picchu een prachtig uitzicht over de omgeving. Vele bergen stonden om ons heen. De meest in het oog springende was degene die zich relatief dichtbij bevond. De Huayna Picchu is een groene berg die op zo’n beetje elke foto van Machu Picchu staat. Machu Picchu zelf is eigenlijk ook een berg, ware het niet dat dit hele gebied ondertussen deze naam draagt. De Huayna Picchu was met een apart toegangsticket te beklimmen. In zo’n 45 minuten zou je naar de top kunnen klimmen, maar dat zou wel een behoorlijk steile klim zijn. Wij hadden niet zo’n ticket, maar konden wel met enige moeite enkele kleine hoofdjes aan de top ontdekken. Dat zal vast voor een heel ander perspectief op Machu Picchu hebben gezorgd.

Aan de andere kant van de ruïnes, bij een heilige steen die de vorm had van de bergtoppen op de achtergrond, zei onze gids ons gedag. We zouden nu vrije tijd hebben om via een andere route terug naar de ingang te lopen en ondertussen zelfstandig alle hoekjes van de stad te verkennen. Dit was ook best vermakelijk en we slopen door vele andere verlaten gangetjes op zoek naar speciale plekjes. Na enige tijd hadden we alles echter wel gezien en we keerden terug naar het uitkijkpunt. Het was van hieruit mogelijk om naar de Zonnepoort te lopen, maar we zagen hiervan af. Het was namelijk specialer om over de Inca Trail via de Zonnepoort binnen te komen en steeds dichter bij Machu Picchu te komen. Maar het voelde een beetje onnodig aan om er vanaf Machu Picchu een uitstapje naar te maken. Vandaar dat we er voor kozen om naar de Inca Bridge te lopen. We volgden een smal pad voor zo’n 20 minuten, langs een onwijs diepe en steile afgrond. Dit was een stukje van een oud pad, welke uiteindelijk uitkwam bij een brug die op vakkundige wijze aan de zijkant van een steile rotswand was gemaakt. Het was niet toestaan om de deels ingestorte brug over te steken, alhoewel dat ook weinig zin zou hebben, aangezien het pad aan de andere kant min of meer dood liep. Wellicht was het pad in het verleden verwoest toen de Spanjaarden in de buurt leken te komen, om hen zodoende op het ‘verkeerde pad’ te zetten. Na ons uitstapje keerden we terug naar de ingang van Machu Picchu, waar we Lupe tegenkwamen. Ze had de anderen uit Cuzco zojuist afgezet bij Huayna Picchu en zij zouden later op de dag met een gids een rondleiding krijgen. We bleven enige tijd in een cafeetje met westerse prijzen zitten en namen uiteindelijk de bus terug naar beneden. Het was een prachtige ochtend en met recht een perfecte afsluiting van de reis.

In een restaurantje dat zich vlak naast het treinspoor bevond, namen we een late lunch. Vervolgens was het afwachten tot onze trein terug zou gaan naar Ollantaytambo. Rianne, Tim en Manuela hadden een eerdere trein, net zoals Nancy en Nicolette. Later op het station kwamen we ook de anderen tegen, die op hun beurt weer een latere trein hadden dan Jurgen, Floris en ik. Allemaal moesten we in ieder geval overstappen op een bus in Ollantaytambo, die ons uiteindelijk in het donker terugbracht naar Cuzco. Iedereen kwam behoorlijk vermoeid aan in het hotel, maar omdat het de laatste avond was met z’n allen, wilden we er eigenlijk nog wel een speciale avond van maken. Morgen zouden we Lupe namelijk achterlaten in Cuzco, terwijl wij naar Lima zouden vliegen. Jurgen zou daarentegen nog een jungle-verlenging maken en daarheen vliegen. In het restaurant genoten we allemaal van een lekkere maaltijd, om daarna in een andere tent, die van woensdagavond, nog naar een live band te kijken. Ditmaal was het een enthousiaste salsaband, en vele lokale personen waren bijeen gekomen om hun gevorderde salsapasjes te laten zien. Het werd een gezellige en swingende avond.