Dag 16: In het zonnetje
Zondag 22 september 2013

Na een ontbijtje was het tijd om La Paz voorgoed te verlaten en terug te keren naar het westen, naar het Tititcacameer. We zouden nog één laatste stop in Bolivia maken, alvorens weer naar Peru te gaan. In iets meer dan twee uur reden we naar een dorpje met een haventje, waar we ons busje op een boot zetten en zelf plaatsnamen op een andere boot. In een paar minuutjes voeren we naar de overkant, naar een schiereiland van het Tititcameer. Om ons heen zagen we enkele meeuwen vliegen en we roken de geur van vis die aan de kade werd gebakken. Met het busje slingerden we vervolgens nog een stukje verder door een groengeel heuvelachtig landschap, totdat we uitkwamen bij het plaatsje Copacabana. Alhoewel deze plaats ook toeristisch is en over een strandje beschikt, valt het in het niets bij Copacabana Beach in Brazilië, die van het bekende liedje. Toch was het middagje dat we hier hadden fijn vertoeven. Er was helaas de teleurstelling dat we vanwege tijdgebrek niet de mogelijkheid hadden om het bekende en mooie Isla del Sol te bezoeken, iets dat Shoestring wel had aangeboden. Het was wellicht beter geweest als we gisteren in één keer hier naartoe waren gereden. Het kleine stadje was echter ook wel leuk.

Vanaf het balkon van het hotel had ik meteen al een uitzicht over een plein, waarlangs een hele groep mensen onder begeleiding van muziek, dansend voorbij kwamen lopen. Met z’n allen verdeelden we ons over enkele eettentjes in het toeristenstraatje van de stad, met verschillende barretjes en restaurantjes. Buiten op het terras was het heerlijk genieten in de zon. Een fris windje bracht ons een beetje verkoeling. Nadat de meesten hun lunch van vis verorberd hadden, liepen we naar het strandje van Copacabana. Een heel aantrekkelijk strand was het niet. Sterker nog, er was nauwelijks sprake van een strand. Er was wel degelijk een stuk, maar dit stond bijna helemaal vol met trapfietsen in de vorm van een zwaan. Slechts enkelen daarvan bevonden zich in het water, samen met enkele kleine bootjes en kano’s. Families, stelletjes en enkele toeristen waren op het strand afgekomen om te relaxen, met elkaar te spelen op één van de vele tafelvoetbaltafels, of om rondjes te fietsen. Oude vrouwtjes zaten op de grond om eten en drinken te verkopen. Langs de zijkant waren diverse kraampjes waar je goedkope maaltijden kon krijgen.

We keerden terug en liepen naar het hoofdplein met een grote witte kathedraal. Wat er zich hier voor afspeelde was echter specialer. Verschillende families hadden zich met hun auto voor de kathedraal verzameld. Een priester stond buiten om de auto’s met wijwater te zegenen, voornamelijk aan de buitenkant, maar ook het gedeelte van de bestuurder aan de binnenkant. De familieleden versierden de wagens vervolgens met allerlei bloemetjes. Professionele fotografen liepen rond om families en hun voertuig op de foto te nemen. Een groter busje werd zelfs overgoten met een fles champagne. Het bleek een bekend ritueel te zijn hier, om voor veiligheid te vragen tijdens het autorijden. In de straatjes rond de kathedraal waren diverse marktkraampjes en winkeltjes gevestigd. Bij een zaakje met hangmatten genoten we van een fruitsapje.

Later in de middag verzamelde de hele groep zich om een wandeling te maken naar de top van een hoge heuvel aan de zijkant van de stad. Het was een stevige klim over aangelegde stenen trappen. Tijdens de dertig minuten kon iedereen alvast even oefenen voor de trekkingen die de komende dagen nog gaan volgen. Het was eigenlijk ook pas de eerste echte inspanning die we hebben moeten leveren deze vakantie. Bovenaan hadden we een mooi uitzicht over het stadje, de bergen om ons heen en het mooi blauwe Tititcacameer. Peru was letterlijk alweer in zicht. We waren niet de enige personen hier boven, aangezien meerdere toeristen en lokale personen zich hier hadden geschaard om te kijken naar de ondergaande zon. Alhoewel het niet de mooiste was die ik ooit had gezien, bleef het mooi om te zien. Terwijl we terug liepen naar beneden, hoopten we dat de muziek van een bruiloft naast ons hotel niet al te lang door zou gaan in de nacht, aangezien we het zelfs van bovenaf konden horen. Bij een zaakje waar de cd continu bleef hangen op twee verschillende liedjes, namen we een lekkere avondmaaltijd, om daarna nog eens te genieten van cocathee. We hadden vervolgens geluk dat we het hotel nog in konden, aangezien de rolluiken al naar beneden waren gehaald; en dat om 22 uur! De muziek hield tot onze grote vreugd ook niet veel later op, zodat we nog enige nachtrust hadden.