Voor de eerste keer deze reis konden we heerlijk uitslapen. We zouden namelijk pas om 10.30 uur beginnen aan ons dagprogramma. Dat extra beetje rust in de ochtend viel bij iedereen in goede aarde. Vandaag was het tijd om de misschien wel bekendste locatie van Bolivia te bezoeken: de Salar de Uyuni, beter bekend als de zoutvlakte. Met een oppervlakte van meer dan 12.000 km²is dit de grootste zoutvlakte ter wereld, welke helemaal uitstrekt naar het zuiden in Chili. Buiten stonden drie jeeps voor ons klaar, waarmee we tot het eind van de middag over de zoutvlakte zouden gaan scheuren. We begonnen aan onze tocht over zanderige wegen naar de zoutvlakte toe. Links van ons zagen we de zoutvlakte liggen, maar dan wel op een hele unieke manier. In plaats van een strook met wit, zagen we huisjes en bergen in de lucht zweven. Wat namelijk het geval was, was dat alles boven de horizon gereflecteerd werd in de vlakte. Een stuk van de lucht zagen we dus terug in de vlakte, evenals de huisjes en bergen. Het was een zeer uniek gezicht. Toen we dichterbij kwamen, verdween dit effect en zagen we de enorm uitgestrekte witte zoutvlakte voor ons liggen. We begonnen onze tour bij een klein dorpje waar het zout verwerkt werd. In een hutje werd ons laten zien hoe de grote blokken zout gedroogd werden, gescheiden werden van zand en steen, en vermalen werden tot kleine zoutkorrels. We konden hier voor 1 boliviano (het bedrag dat je als fooi zou geven) een zakje met 250 gram zout meenemen. Wel geheel op eigen risico, want dit zakje met een fijngemalen witte substantie zou bij de douane wel eens voor iets anders kunnen worden aangezien.

Met de jeep reden we vervolgens de vlakte over. De wit-gele grond was oogverblindend fel, waardoor het echt nodig was om continu een zonnebril te dragen. Zonder bril zou je namelijk voortdurend je ogen halfdicht moeten knijpen. De lucht was strakblauw, er was geen wolkje te bekennen en de zon brandde enorm. We stopten bij een plek waar zout was uitgehouwen en in piramidevormige stapeltjes was gelegd. Dit leverde enkele leuke foto’s op en de meesten durfden het ook wel aan om een klein korreltje zout op de tong te leggen. Het smaakte inderdaad naar zout. De grond was hier een beetje nat en het leek alsof we over harde platgestampte sneeuw heen liepen. We reden weer een stuk verder naar een plek waar allemaal vlaggen van verschillende landen waren neergezet. Op de grond konden we goed zien hoe de zoutgrond bestond uit allemaal vlakken met een stuk of zes zijden. De grond had daarom wel iets weg van een honingraatstructuur. Foto’s die we hier maakten bestonden uit niets anders dan een witte grond en een blauwe lucht, met hier en daar een berg in de verte. Ook zagen we een grote slapende vulkaan. Bij een klein watertje zagen we door chemische reacties bellen opborrelen.

We stapten weer in de jeep en begonnen aan een tocht van zo’n half uur. Om ons heen zagen we niets anders dan een uitgestrekte kale vlakte. De bergen op de achtergrond leken nauwelijks te veranderen, waardoor je niet echt het idee had ook maar ene meter vooruit te komen. Heel langzaamaan kwam één berg in de verte toch iets dichterbij. Het bleek uiteindelijk een enorme rots te zijn, een soort eiland in deze grote zee van wit. De grote rots stond vol met enorme cactussen en was daarom een erg apart verschijnsel. Samen met vele andere groepen toeristen (die we voorheen niet echt waren tegengekomen) namen we eerst plaats naast de rots, om hier uitgebreid te lunchen. Er was namelijk ook een kok mee die van tevoren al het eten had bereid. In de extreem felle zon genoten we van deze uitgebreide warme maaltijd. We kregen vervolgens de gelegenheid om de rots te beklimmen om van het uitzicht te genieten. Na deze inspanning reden we naar de andere kant van de rots, waar de zon en de schaduwen goed stonden voor wel heel erg unieke perspectieffoto’s. Vanwege de uitgestrektheid van de grond was het namelijk mogelijk om dit soort foto’s te maken. Een voorbeeld is een foto waarop je op de voorgrond een boek neerzet en jij een meter of 20 verderop gaat staan. Als er dan een foto gemaakt wordt, lijkt het net of jij even groot bent als het boek en er naast staat. Maar ook kon je een speelgoedfiguur van een T-rex neerzetten en naar achter lopen, om vervolgens in karatehouding te gaan staan. Nu leek het net alsof je de T-rex aan het bevechten was. Ook kon één persoon op de voorgrond staan met een uitgestrekte arm, waarna enkele anderen in de verte net deden alsof ze aan deze arm hingen. Op de foto krijg je dan een levensgrote persoon met enkele kleine kaboutertjes die aan de arm hangen. We probeerden van alles uit en kregen daardoor een zeer unieke collectie van foto’s.

Later in de middag was het echter tijd om weer terug te keren. Een volgende lange tocht over de vlakte volgde. Het was al met al een zeer unieke ervaring. Vlak voor Uyuni maakten we ten slotte nog een stop bij een ‘begraafplaats’ voor oude treinen. Het was een terrein waarop allemaal verroestte locomotieven en treinstellen stonden. Erg spectaculair was het niet, maar bijzonder wel. Terug bij het hotel kregen we de gelegenheid om het zout van ons af te spoelen, alvorens we naar een restaurantje in het stadje zijn gelopen. De service was hier helaas erg slecht, waarbij twee personen hun maaltijd niet eens kregen en eentje slechts voor de helft. De kwaliteit van het eten was helaas ook niet geweldig. Via de hoofdstraat, waar allerlei marktkraampjes werden opgeruimd, liepen we door de extreme kou terug naar het hotel. Hier kregen we de kans om op een televisie de documentaire ‘The Devil’s Miner’ te bekijken, over twee jongetjes die in het plaatsje Potosí onder erbarmelijke omstandigheden in de mijnen werken. De reden voor deze documentaire was ons programma van morgen, aangezien we verder zouden gaan naar deze stad.