Dag 9: De grote poema
Zondag 15 september 2013

Het was voor iedereen een verademing om deze zondagochtend enigszins uit te kunnen slapen. We zouden namelijk pas na ons ontbijtje om 9.00 uur vertrekken. Een bus stond al voor ons klaar om ons naar de haven te brengen, waar vervolgens weer een boot op ons lag te wachten. We zouden een stukje varen over het Titicacameer, op 3800 meter het hoogst bevaarbare meer ter wereld. De naam heeft het meer te danken aan haar vorm, dat op een grote poema zou lijken. Alhoewel dit niet het hoogste meer ter wereld is, is dit wel het hoogste waar boten en schepen van elk formaat zonder problemen kunnen rondvaren. Het meer is langer dan 100 km en wordt gedeeld door zowel Peru als Bolivia. Onze boot voer naar de Uros-eilanden, een unieke groep van drijvende eilanden in de baai van het meer. De eilanden waren kunstmatig, d.w.z. ze waren volledig gebouwd met behulp van totorariet, een rietsoort die hier in overvloed in het water groeit. Het is tevens hetzelfde riet dat in Egypte gebruikt wordt om papyrus van te maken. Na zo´n 20 minuten zagen we overal om ons heen kleine eilandjes met lagen riet als bodem en hutjes die ook gebouwd waren van riet. We legden aan bij één zo´n eilandje en werden door de bewoners vriendelijk ontvangen. We kregen vervolgens een erg leuke demonstratie te zien hoe zo´n eiland gemaakt werd. Er werd maar liefst een heel schaalmodel gecreëerd. De bewoners lieten ons ook hun eenvoudige hutjes zien, alsmede het handwerk dat ze zelf gemaakt hadden en nu aan ons probeerden te verkopen. Het was allemaal een beetje toeristisch, maar wel op een erg leuke manier opgezet. Iedereen hier had mooie klederdracht aan en ook werd er nog voor ons gezongen. Iets later namen we allemaal plaats op een rieten boot, waarna we ons door een mannetje lieten varen naar het hoofdeiland. Vanwege de enige tegenwind die er stond, moest het bootje enigszins aangeduwd worden door een motorbootje. Het felle zonnetje scheen tegelijkertijd op onze gezichten. Op het hoofdeiland konden we nog enkele souvenirs bekijken, alvorens we weer aan boord gingen van de grotere boot en terug voeren naar het vasteland.

Met vijf anderen ben ik vanaf de kade Puno lopend gaan verkennen. Door het lekkere zonnetje liepen we langs wegen met vele tuktuks en auto´s naar de lokale zondagsmarkt, waar groente en fruit en allerlei spulletjes werden verkocht. Ons idee was om van hieruit naar een hoog uitkijkpunt te gaan. Via enkele behoorlijk steile straten liepen we omhoog. Vanwege de warmte, de steilheid en de ijle lucht was dit nog een vermoeide klim, maar het uitzicht was dat meer dan waard. We konden uitkijken over de stad en een deel van het meer. Op de nog hogere heuvels zagen we net als in andere plaatsjes teksten en figuren getekend staan. We keerden weer terug naar beneden en dwaalden wat rond door het stadje. We passeerden een spoorbaan, vele gesloten winkeltjes en restaurantjes, een ander pleintje met een kerk en kwamen uiteindelijk uit in de straat waar we gisteravond hadden gegeten. We zochten uiteindelijk op de Plaza de Armas een tentje op dat goed stond aangeschreven in de Lonely Planet. Ook de andere helft van de groep had dit tentje schijnbaar ontdekt. De uitgebreide lunch die we namen –zelf koos ik voor het lokale ´lomo saltado´, rijst met varkensvlees en groente- smaakte ons goed. Buiten op het plein zagen we hoe groepen verkleedde mensen op luide lokale muziek aan het dansen waren. Een bezoek aan een grote supermarkt rondde onze middag af. Het viel ons hier wel op hoe ontzettend druk het was bij de rijen van deze supermarkt. We kwamen maar langzaam vooruit en kregen daardoor volop de kans om naar mensen te kijken, door ons allen overigens niet bestempeld als de meest slanke, mooie en vrolijkste mensen ter wereld.

In de avond liepen we met de hele groep naar een restaurantje waar we onder het genot van een lekkere maaltijd van een vermakelijke dansshow konden genieten. Er waren een aantal muzikanten die klassieke Peruaanse klanken lieten horen met een panfluit, een ukelele, een gitaar en een trommel. Enkele mannen en vrouwen dansten ondertussen in traditionele kleding op het podium. Er waren verschillende dansen en muzieknummers. Ondanks dat het nogal toeristisch was –leden van een andere enorme Nederlandse reisgroep begonnen er zelfs op te dansen– was het een vermakelijk schouwspel en een leuke vulling van de avond.