Dag 3: Varen en surfen
Maandag 9 september 2013

Het was vandaag een drukke en lange dag, volgestouwd met allemaal bijzondere activiteiten, iets dat alleen maar mogelijk is op een georganiseerde reis. Het begon allemaal om 3.00 uur, toen de wekker na een veel te korte nacht af ging. Toch leek iedereen in de ontbijtzaal over de jetlag heen te zijn. In het holst van de nacht verlieten we Miraflores, op weg naar de haven van Paracas, waar we na enkele uren aankwamen. Onderweg reden we door een relatief desolaat landschap met een gedeeltelijk uitzicht op de kust. Er stonden veel huisjes die slechts gedeeltelijk waren gebouwd in deze lege omgeving. Ook waren er enkele grote kippenrennen gebouwd, slechts in enkele gevallen gevuld. Mensen dachten hier alvast aan de toekomst: als er hier later elektriciteit komt en er meer gebouwd gaat worden, kunnen de huizen afgerond worden en in de verkoop gaan.

Na de rit namen we met z'n allen plaats op een boot, waarmee we in zo'n 20 minuten naar de Islas Ballestas voeren. Het was prachtig zonnig weer, dus dit was een lekker tochtje. Vele vogels vlogen om ons heen, een teken voor wat zou volgen. De rotsachtige eilanden huisvestten namelijk een enorme hoeveelheid vogels, voornamelijk aalscholvers en meeuwen. In grote getalen vlogen ze rond en zaten ze op de rotsen. Deze rotsen zaten helemaal vol met guano, de vogelpoep die hier gereguleerd eens in de zoveel tijd wordt afgegraven en verkocht wordt als mest. Het was dus ook wel even oppassen geblazen voor onverwachte klodders uit de lucht. Andere bijzondere vogels die we zagen waren twee pinguïns en meerdere grote pelikanen. De grootste attractie waren echter de zeeleeuwen, waarvan er vele op de strandjes en rotsen lagen. Ze lagen te zonnen, zwommen rond, bromden of speelden met elkaar. We konden ontzettend dichtbij komen zonder dat ze last van ons hadden. Het was schijnbaar dubbel aapjes kijken.

Na het eten van een pasteitje aan de kade, vervolgden we onze route naar Huacachina. Halverwege stopten we bij een brouwerij van het meest gedronken drankje van het land: pisco. We kregen de wijngaard te zien en de plekken waar dit gemaakt werd. Als afsluitend hoogtepunt liet de gids ons maar liefst vier shotjes met verschillende smaken proberen, waaronder de met citroen en suiker aangevulde pisco sour. En dat allemaal op een relatief lege maag!

Huacachina was een plek om niet snel te vergeten en ook eentje die je niet zou verwachten in Peru. Het ontzettend kleine dorpje met een kunstmatige lagune, enkele hotels en restaurantjes was namelijk helemaal omgeven door enorm hoge zandduinen. We zaten namelijk midden in de woestijn! Het was erg warm hier en na een erg uitgebreide lunch doken we dan ook al snel het zwembad van het hotel in; dat was heerlijk verfrissend. Een middagje zonnen en relaxen volgde.

Niet geheel verrassend was de woestijn hier de hoofdattractie en daar was men goed op ingespeeld. We werden verdeeld over twee grote zandbuggy's: aparte, ruime en stevige stalen constructies met wielen. Wat volgde was een rit die sommige achtbaanritten doen verbleken. Onder begeleiding van een ervaren chauffeur scheurden we door de woestijn, hobbelend over het zand. We gingen omhoog op plekken waarvan je dacht niet omhoog te kunnen en omlaag vanaf de meest hoge en steile toppen. Alsof dat nog niet genoeg actie was, konden we zo nu en dan uitstappen om zelf van de duinen af te surfen. Hiervoor waren er borden meegenomen die veel weg hadden van snowboards. We werden bovenop een hoge helling gedropt, waarna ons werd laten zien hoe je op je buik naar beneden kon glijden. De helling was vrij steil, dus dat was best even een schok voor ons allemaal, en het duurde even voordat iedereen was overgehaald om ook daadwerkelijk naar beneden te glijden. Toch wist iedereen de stap te wagen en gleden we even later allemaal supersnel naar beneden. Het was een behoorlijke kick. Bij de tweede helling konden we ook proberen om staand naar beneden te gaan, maar dit deden (en lukte) maar weinig mensen. Het proces van racen en sandboarden herhaalde zich enkele keren, totdat we op een plek bleven staan om naar de ondergaande zon te kijken. We scheurden en hobbelden vervolgens terug naar het hotel, waar iedereen eindelijk al het zand van zich af kon spoelen.

In de avond genoten we van een simpele maaltijd bij een restaurantje naast de deur, aangezien niemand ontzettend veel honger had na onze uitgebreide maaltijd in de middag. Het was gezellig natafelen met de hele groep, maar uiteindelijk dropen we toch allemaal moe af naar onze bedden.