Dag 167: Een licht in de duisternis
Vrijdag 24 augustus 2012

Ik kon vanochtend rustig aan doen met het inpakken van m'n tas, want ik hoefde niet voor elven weg. Ik nam een lekker en uitgebreid ontbijt -dit hostel had met recht het meest sfeervolle en meest diverse ontbijt wat ik in een hostel was tegengekomen, met sapjes, toast, gekookte eieren, cakejes en fruit- en rondde alles af wat ik af wilde ronden. Nadat ik afscheid had genomen van Tonja, hield ik op een straat een taxi aan om me naar het vliegveld te brengen. De chauffeur was een vrolijke man en wist voor mij wel een paar kortere routes binnendoor. De wegen stonden namelijk weer muurvast; het verkeer is hier echt niet fijn, er is veel te veel verkeer in de veel te smalle straten. Door de snellere route te nemen, zag ik tevens dat er in Kuta toch wel meer is dan alleen maar toeristenwijken, aangezien deze weggetjes meer lokale restaurantjes en winkeltjes hadden. De chauffeur vertelde me dat zijn zus in Nederland aan het werk was, aangezien zij daar per jaar 100 miljoen roepia verdient, in tegenstelling tot de 12 miljoen (pakweg 1000 euro) op Bali, een aanzienlijk verschil. Mooi op tijd kwam ik tegen twaalven aan op het vliegveld van Bali, waar buiten hard werd gewerkt om nieuwe gebouwen te plaatsen en de faciliteiten te verbeteren. Het inchecken verliep relatief vlot (alhoewel iets trager dan bij de verlaten loketjes in Borneo) en al snel kon ik m'n tijd volmaken tussen de belastingvrije winkeltjes en restaurantjes. Om 14.15 uur maakte het vliegtuig zich gereed om te vertrekken. De piloot was een grappige man, want via de intercom vroeg hij zich af waarom iedereen in dit vliegtuig zat. Waarom zou je nu het zulk lekker weer is, Bali verruilen voor Singapore? Iedereen zal er vast een goede reden voor hebben gehad, net als ik. Een vijftal dagen bleek voor mij niet voldoende te zijn, dus keerde ik terug om nog eens twee dagen in de stad te verblijven. Het zullen tevens twee relaxte dagen in enige luxe moeten gaan worden, aangezien ik verwacht dat de omstandigheden in Nepal niet al te best zullen zijn.

Om 16.55 uur maakten we de landing, waarna ik opnieuw een stempel voor het land in m'n paspoort kreeg. Helaas was de douanebeambte ditmaal behoorlijk chagrijnig. Met zulk saai werk kon ik me ook wel een beetje voorstellen waarom de man geen woord zei en kwaad voor zich uit staarde. Ik kon me de MRT nog goed herinneren en tevens had ik voldoende saldo op m'n chipkaart staan, waardoor de rit naar de stad vertrouwd en eenvoudig was. Teann vond het geen probleem om me nog eens twee dagen rond te leiden; sterker nog, ze wilde het juist graag. Dus zodoende reisde ik naar haar af voor een enthousiast weerzien, waarna we op weg gingen naar Clarke Quay. Beide waren we nogal hongerig, dus was het niet verkeerd om het weekend te beginnen met een lekkere avondmaaltijd. In deze wijk was het vinden van een restaurant gelukkig geen probleem. Teann wist echter een plek die net iets specialer was. Alhoewel het Indische restaurant dat we bezochten enigszins afgelegen was, was het wel een uniek en populair restaurant waar je van tevoren een tafel moest reserveren. Uiteraard zat de sfeervolle tent vol met Indiërs, die allemaal op het vegetarische buffet waren afgekomen. Net als zij schepten ook wij een groot zilverkleurig plat bord op met diverse gerechten, welke allemaal erg goed smaakten. Het meest unieke kwam bij het verlaten van de zaak, aangezien je hier zelf mocht bepalen hoeveel geld je wilde betalen. We legden daarom enkele dollars neer -minder dan in een normaal restaurant, maar ook weer niet een paar cent- en liepen naar buiten.

Dit weekend in Singapore zou extra bijzonder zijn, omdat er een festival plaats zou vinden, te beginnen met deze avond. Tijdens het Night Lights Festival openen vele kunstmusea hun deuren, vinden daar speciale activiteiten plaats en zijn daar speciale tentoonstellingen te zien. Eén van deze musea (wellicht zelfs het hoogtepunt) was het Singapore Art Museum, waar we als eerste naartoe liepen. We merkten dat we niet de enigen waren die op het festival waren afgekomen. En dat was terecht. Aan de buitenkant van het imposante gebouw was de artistieke sfeer al meteen merkbaar, aangezien er met projectoren een lichtshow werd gehouden. Kleurrijke vormen en afbeeldingen waren aan de voorkant van het gebouw te bewonderen en deze werden continu afgewisseld. Op de achtergrond klonk luide muziek. We bleven enige tijd voor het gebouw staan kijken, voordat we naar binnen gingen. In tegenstelling tot normale dagen had het museum deze avond gratis entree, zodat we zonder te betalen konden genieten van de moderne kunst hier. Op de binnenplaats waren enkele platte figuren te zien waarop een lamp was geplaatst. Dit creëerde enkele bijzondere spookachtige schaduwen op de muur. Binnen keken we naar een hele ruimte met kunst over Azië, bijvoorbeeld enkele apart versierde tuktuks of vele kleine stoepa's die in een raster waren geplaatst. In een andere ruimte zagen we een ander stalen kunstwerk, terwijl ergens anders weer allerlei schilderijen hingen. Ondanks dat ik geen hele grote kunstliefhebber ben, was het toch bijzonder om alles hier te zien. Toen we weer naar buiten liepen, was de lichtshow opnieuw gestart en bleven we nog even naar het begin kijken dat we de eerste keer hadden gemist. We liepen een stukje verder naar een universiteit in dezelfde straat. Alhoewel het gebouw niet te betreden was, waren op de trappen voor het gebouw wel allemaal lampjes op stalen frames aangebracht. Afwisselend werden deze gekleurde lampjes aangezet, waarna we zagen dat deze allemaal kinderlijke poppetjes en figuurtjes vormden, zoals stick figures en huisjes.

In dezelfde buurt van de universiteit bevond zich het National Museum, een museum dat ik tijdens mijn eerste bezoek aan Singapore al had aangedaan. Ook hier was aan de buitenkant een zeer energieke lichtprojectie te vinden, maar uiteraard stonden ook de deuren wagenwijd open. Vele bezoekers waren hierheen gekomen om naar de verschillende tentoonstellingen te kijken. Ik kwam er nu pas achter dat ik een heel deel van het museum had overgeslagen. Behalve de audioroute met de twee verschillende paden waren er nog enkele ruimtes waar ik vorige keer gewoon langs was gelopen. Deze ruimtes toonden veel meer objecten over het eten in Singapore en de diverse culturen die hier vreedzaam met elkaar samenleefden. Omdat Teann dit al eens eerder gezien had, zijn we er snel doorheen gelopen, maar wel besteedden we meer aandacht aan de speciale tentoonstellingen in de kelder, waar ik vorige keer bewust niet naartoe was gegaan, omdat deze niet waren inbegrepen in m'n ticket. De eerste speciale tentoonstelling liet allemaal gouden objecten uit Oekraïne zien, zoals messen, sieraden en munten. Het was geinig om te zien, ondanks dat het redelijk klein was. Ook de andere tentoonstelling over bruidsjurken was klein, maar de jurken zagen er allemaal wel mooi uit.

Alhoewel het al laat op de avond was, was dat voor ons nog geen excuus om al terug te keren. In plaats daarvan liepen we naar een ander gebouw van het Art Museum. In dit zogenaamde 8Q waren nog een paar unieke tentoonstellingen te bekijken. De eerste bevond zich al aan de buitenzijde, aangezien we bij aankomst meteen al werden aangestaard door ontzettend veel oogbollen. Het waren grote ronde ballonnen met ogen van mensen en een paar dieren. De hele buitenmuur was er mee behangen. Op een ander stuk van de muur werd een vissenkom geprojecteerd, waarin enkele goudvissen in rondzwommen. Eén van deze goudvissen was echter wel heel groot en apart. Binnen in het museum keken we naar een ruimte dat volgebouwd stond met dozen, waarbij er op sommige dozen een letter stond geschreven om samen een woord of zin te vormen. Ergens anders konden we naar een lichtgevende octopus kijken, waarbij alle kleurtjes van de regenboog voorbij flitsten. In weer een andere ruimte hingen ontzettend veel groene en blauwe vlindertjes van origami; je kon hierbij zelf je steentje bijdragen. Ik keek of ik dit na Japan nog steeds kon, waarna we het museum verlieten. Middernacht was allang gepasseerd en we besloten om de resterende locaties van het festival morgenavond te bezoeken. We verliepen over redelijk verlaten wegen, langs een brandweermuseum, naar de halte van de nachtbus. De chauffeur had kennelijk zijn nacht niet, aangezien hij geen zin had om zijn enige passagiers bij de juiste halte af te zetten. In plaats daarvan gebruikte hij het excuus dat deze halte 's nachts niet gebruikt zou worden en werden we er veel te vroegtijdig uitgezet. Het gevolg was dat we vervolgens alsnog een klein halfuur moesten lopen voordat we weer terug waren. Toch was deze nachtwandeling een relaxte manier om deze dag af te sluiten en het weekend in te luiden.

Tip van de dag: zoek festivals op als je musea wilt betreden zonder te betalen. Een beetje zoals de Museumnacht bij ons!

Opvallend feitje: als je op het vliegveld van Bali voor het urinoir staat om te plassen, kun je in de tussentijd naar de visjes in een aquarium kijken.

Dag 168: Een culinaire ontdekkingstocht
Zaterdag 25 augustus 2012

Het was al laat in de ochtend toen Teann en ik met de bus naar een Indisch tentje in de buurt gingen. Een ontbijtje ging er namelijk wel in. Het zou het begin zijn van een culinaire ontdekkingstocht door de stad. Teann wilde me vandaag een paar lokale gerechten laten proberen en wilde zelf ook nog het een en ander proeven nu ze hier nog zat; over twee weken zal ze namelijk terugkeren naar Canada. Vanaf het internet had ze diverse websites met de ‘must eat'-gerechten van Singapore uitgeprint en als we alles wilden eten wat daarop stond, dan zou het een hele lange dag gaan worden. We wilden ons best doen en namen ons voor om zoveel mogelijk te proberen als mogelijk was, met telkens kleine porties die we konden delen. Bij het Indische restaurant bestelden we roti prata (een plat broodje), gevuld met ei en ui. Het was simpeltjes, maar wel lekker en daarmee een goed begin van de dag. Vanaf deze plek konden we simpelweg doorlopen naar Chinatown, waar we al snel een zogenaamd overdekt ‘hawker center' tegenkwamen met ontzettend veel kleine eettentjes. In gangen stonden vele tafeltjes en stoeltjes en je kon gewoon ergens eten of drinken halen en dit hier opeten. Het mooie van dit soort centra is dat de kwaliteit van het eten erg goed is en dat het daarnaast ook nog eens relatief goedkoop is. Het was duidelijk dat sommige zaakjes populairder waren dan anderen, aangezien daar lange rijen stonden en bij andere zaakjes de kok nog net niet in z'n neus stond te peuteren. Meestal hadden de populaire zaakjes ook krantenartikelen aan het raam hangen, aangezien ze door journalisten van restaurantrubrieken waren bezocht en er positief over hen was geschreven. Teann wist hier een bekroond tentje te vinden: Annie's Peanut Ice Kacang. Het laat zich niet heel moeilijk raden wat tante Annie hier verkocht. Geen kwarktaart zoals in Huis ten Bosch, maar schaafijs met een heleboel extra's. Ik weet niet exact wat al die extra's waren, maar het waren in ieder geval een roze sausje, maïskorrels, rode bonen en hele kleine stukjes pinda. We bestelden één ijsje, maar kregen alsnog een enorme bak voorgeschoteld. Het ijs was groot, maar wel overheerlijk. Het was precies wat we nodig hadden op deze erg warme dag.

We verlieten het voedselcentrum en liepen rustig naar de promenade, waar we enkele hele maffe stoelen tegenkwamen. Ze waren niet bedoeld om serieus op te zitten, aangezien het eerder kunstwerken waren. Zo was het zitvlak van één stoel trapsgewijs opgebouwd, wat zich prima leende om het fenomeen ‘planking' eens uit te proberen, waarbij je bovenop een randje gaat liggen en je je lichaam volledig horizontaal houdt. Het was eventjes wennen, maar leverde een maffe foto op. Aan de promenade bevond zich tevens Theaters at the Bay, het gebouw in de vorm van een doerian, waar ik tijdens mijn eerste bezoek ook al langs was gelopen. Nu zijn we echter even naar binnen gegaan, alhoewel we hier niet heel veel meer hebben gedaan dan het bezoeken van de aanwezige bibliotheek om even uit te rusten en te bepalen wat we de rest van de dag zouden gaan doen. Toen we daar uit waren, liepen we naar Bugis, dat niet gek ver weg was. Alhoewel we de wijk niet echt wilden bezoeken, gingen we er wel eventjes langs om overheerlijke fruit juices te halen. Voor slechts één dollar (zestig eurocent) kon je ze hier al vandaan plukken. Bij het kraampje lagen ze in vele verschillende smaken letterlijk al voor het oprapen.

Bij een drankje hoort echter een hapje en we zetten onze tocht voort naar de wijk Geylang. Volgens Teann's blaadje zou je hier bij een zeker tentje een of andere zwarte ‘herbal soup' kunnen krijgen. Helaas waren we nog te vroeg om dit uit te kunnen proberen, want het zaakje was nog gesloten. Gelukkig had Teann een alternatief, want iemand had haar verteld dat er in de buurt ook een zaakje was met bijzondere visgerechten. We namen plaats aan een tafeltje en bekeken de menukaart, waarbij we schrokken van de behoorlijk hoge prijzen. Daarnaast bevond het bijzondere gerecht wat we zochten zich helaas niet op de kaart. Later op de avond zouden we nog eens proberen het gerecht elders te krijgen. Om onze magen dan toch nog wat verder te vullen, liepen we naar een hawker center in de wijk, waar zich eveneens veel eetkraampjes bevonden. Alhoewel het eventjes zoeken was, vonden we uiteindelijk een zaakje waar ze iets verkochten dat ik nooit eerder had gegeten: krokodil. Krokodillenbiefstuk werd hier niet verkocht, maar wel hadden ze hier ‘crocodile bak kut teh', soep van de rib van een krokodil. Het idee was min of meer hetzelfde als de normale bak kut teh (soep van varkensribbetjes) die ik met Roy had gegeten, alleen zaten er nu stukjes krokodillenvlees in de soep. En dat smaakte verrassend goed; het vlees was zacht en mals vanwege de soep en had een milde smaak. Het was helemaal niet zo vreemd als het klinkt en was niet extreem anders dan de varkensribben, ook al was het dus wel iets anders. Of de medische eigenschappen ook gewerkt hebben, zou ik niet weten. Naast de soep deelden we nog een ander lokaal gerecht, wat ook prima te eten was.

Na ons diner gingen we met het openbaar vervoer weer terug naar de promenade in het centrum. Hier keken we naar nog meer vreemde banken die we eerder hadden overgeslagen. Sommige zetels hadden opzettelijke gaten, of waren helemaal gekromd, waardoor het ontzettend lastig was om er op te gaan zitten. Toch deden we ons best en rustten we even uit. Via een andere kant dan de vorige keer liepen we naar Marina Bay Sands, waarbij we onderweg op een groot veld enkele mensen op mountainbikes een obstakelparcours zagen afleggen. Bij iedereen verliep dit zonder problemen. In plaats van opnieuw het winkelcentrum te betreden, liepen we Gardens by the Bay in, het grote park met de paddenstoelbomen waar we een paar weken terug al hadden rondgekeken. Nu was het echter bijna 19.45 uur en had de schemering al behoorlijk ingezet. Een ideaal moment om de verlichting in de bomen te ontsteken! Beter nog, er ging een volledige lichtshow van start. Elke boom beschikte over honderden lampjes die alle kleurtjes van de regenboog konden aannemen. Onder begeleiding van muziek werden de lampjes op sierlijke wijze aan- en uitgezet, waarbij ze telkens weer van kleur wisselden. De show duurde slechts zo'n 10 minuutjes, maar was daarmee lang genoeg om interessant te blijven. In tegenstelling tot de show in het water bij Marina Bay Sands viel er hier namelijk minder af te wisselen, waardoor het snel in herhaling zou kunnen vallen. Dit was echter precies goed en we vermaakten ons op deze mooie vorm van kunst.

Meer kunst konden we hierna bekijken, want het Night Lights Festival was ook deze avond weer in volle gang van start gegaan. We liepen naar een ander museum dat zijn deuren had geopend. Het was het Peranakan Museum, dat ik bij m'n eerste bezoek wel van buiten had gezien, maar nooit had betreden. Daar kwam deze avond verandering in. Over de verschillende verdiepingen lieten de verschillende secties zien hoe de oorspronkelijke inwoners van Singapore (de Peranakan) leefden. We zagen de kleding die ze droegen, de rituelen die ze uitvoerden in het geval van een huwelijk of overlijden, en zagen vele spullen die ze in het dagelijks leven gebruikten. Op enkele foto's waren portretten van deze inwoners te bekijken. Tevens was er een sectie gewijd aan een beroemd toneelstuk dat al vele malen was opgevoerd. Het museum was aardig om te bezoeken en liet tevens zien dat de stad qua geschiedenis veel weg had van Melaka in Maleisië, dat hier niet extreem ver vandaan ligt. Toch kwam het hoogtepunt van het museum pas achteraf, toen we een gratis ijsje mochten ophalen. Dat ging er na deze avond best wel in! Over eten gesproken, we hadden nog steeds een vismaaltijd van de middag tegoed. Gelukkig hadden we geen enorm diner gegeten en hadden we in onze magen nog een heel klein beetje plek om iets nieuws te proberen. Ondanks het late tijdstip vonden we in de buurt van Clarke Quay een klein zaakje waar we vlak voor sluitingstijd pijlstaartrog konden bestellen. Ietsje later werd ons een gebakken rog met een sausje geserveerd, wat qua vorm en structuur wel wat weghad van een scholletje of lekkerbekje, alleen dan iets groter. Het smaakte verrassend goed en was precies hetgeen dat we nodig hadden om deze dag af te sluiten. Het was uniek om voor de verandering eens een volwaardige tour te doen waarbij je allerlei verschillende eettentjes afloopt. En we zouden dit eigenlijk nog vele dagen voort kunnen zetten, aangezien er in Singapore een ongelooflijke hoeveelheid gerechten uit te proberen valt. Toch gaf vandaag een goede indruk van enkele culinaire hoogstandjes. Aan het eind van de avond zaten we namelijk prop- en propvol en schoven we de snacks die we eerder op de dag hadden gekocht maar door naar morgen. Dat paste er namelijk echt niet meer bij.

Tip van de dag: neem op een dag als vandaag kleine porties eten en deel deze met elkaar, zodat je verspreid over de dag meerdere gerechten kunt uitproberen.

Opvallend feitje: nu ben ik opnieuw in Singapore en heb ik nog steeds niet het Asian Civilizations Museum bezocht. Toch vind ik dit niet heel erg, aangezien ik alles in dit museum al wel in de desbetreffende Aziatische landen gezien heb.

Dag 169: Vlinders
Zondag 26 augustus 2012

Op deze zondag, m'n laatste dag in Singapore, waren er niet heel veel redenen om vroeg op te staan. Toch was er één reden om niet al te laat op te staan, want Teanns gastgezin had ons uitgenodigd om met hen naar Chinatown te gaan om daar te brunchen. Om 11 uur propten we onszelf -een Chinese man, de Engelse Lynn, een zoontje, een dochtertje, Teann en ik- in een taxi, waarna we naar Chinatown reden. Onderweg vertelde Lynn dat ze graag naar Hong Kong wilde verhuizen, aangezien de kinderen het daar beter zouden hebben op school. Ik herkende de straatjes van Chinatown nog enigszins van m'n vorige bezoek, alhoewel ik m'n oriëntatie wel grotendeels kwijt was. We betraden een restaurantje, dat zeker niet luxe was, maar wel populair bij gezinnen en andere grotere groepen. Het eten zou hier erg lekker zijn. Het restaurant draaide voornamelijk om een groot aantal verschillende dim sum-gerechten. Op het menu stonden vele goed uitziende hapjes en via een lijstje maakten we een behoorlijke bestelling. Het duurde niet heel lang voordat de volledige ronde tafel vol lag met dim sum. Ik ga hier niet opsommen wat we besteld hadden, maar ik kan wel zeggen dat het ons zeker erg gesmaakt heeft en onze ogen uiteindelijk groter waren dan onze magen. Het was een gezellige en smaakvolle brunch.

Toen we weer buiten waren, zeiden we de familie gedag en baalden we van het weer. Het was namelijk regenachtig en leek op een dèja-vu van drie weken geleden. De regen viel uiteindelijk toch wel mee, waardoor we alsnog eventjes door enkele straatjes konden lopen die we nog niet gezien hadden. Het waren duidelijk de straatjes voor toeristen, aangezien er vele kraampjes en winkeltjes waren die Chinese souvenirtjes verkochten. Ook was er hier een groot aantal souvenirs over Singapore, die voornamelijk spotten met het gegeven dat er in de stad veel boetes worden uitgedeeld. Zo waren er T-shirts waarop de tekst ‘A Fine Singapore' stond, of stonden er allemaal afbeeldingen op gedrukt met verbodsbordjes. Bijster interessant waren de straatjes niet, waardoor we al snel naar het metrostation liepen, maar niet voordat we nog een lekker vers fruitdrankje hadden opgepikt bij een food court. Met de metro reden we naar Orchard Road, waar we rondkeken in Plaza Singapura. In de Daiso, een winkeltje vergelijkbaar met de 1-euro-shop, gingen we op zoek naar enkele ballonnen die ik mee wilde nemen naar Nepal. Wellicht zouden ze bij een of ander spelletje nog weleens gebruikt kunnen worden. We vonden de ballonnen en liepen naar buiten. Het was niet onze bedoeling om de rest van de winkelcentra op Orchard Road te bezoeken, maar wel zouden we nog naar Fort Canning Park kunnen gaan, een park in de buurt dat ik nog niet bezocht had. Alhoewel we deze richting op liepen, zagen we er uiteindelijk van af, aangezien het veel te benauwd was en we niet veel zin hadden om nog meer te lopen. In plaats daarvan hoopten we bij een hotel een tentoonstelling van Andy Warhol te zien, maar deze bleek hier niet plaats te vinden. Nadat we toch nog een winkelcentrumpje hadden bekeken, gingen we weer naar de MRT om thuis nog enige tijd te relaxen. Beiden hadden we een drukke week voor de boeg en we voelden er niet veel voor om ons heel moe te maken.

Om 17.30 uur namen we voor de tweede, maar hopelijk niet de laatste maal afscheid van elkaar. Teann zou nog maar een weekje in Singapore verblijven alvorens terug te keren naar Canada en wilde haar laatste frisbee-bijeenkomst niet missen. Ik ben daarom iets eerder dan gepland al naar het vliegveld afgereisd. Omdat Changi Airport een prima vliegveld is met vele faciliteiten, zou ik m'n tijd tot 22 uur best vol kunnen maken. In totaal waren er drie terminals en ik bezocht de grootste om een hapje te eten. In m'n eigen terminal, waar ik nog niet eerder was geweest, bekeek ik de grote, ruime en mooie vertrekhallen en ging ik op zoek naar de Butterfly Garden. Op diverse plekken werd namelijk reclame gemaakt voor vlinders op het vliegveld, maar het viel nog niet mee om deze afgesloten tuin te vinden. Na lange tijd vond ik de vlindertuin, maar deze bleek buiten te zijn. Helaas was het daar al donker geworden en waren er maar weinig lampen aanwezig, waardoor de vlindertuin niet heel spectaculair meer was. Ik denk dat de vlinders ergens aan het slapen waren, want ik wist ze niet te spotten. Wel kon ik enkele bordjes lezen en in een kast naar cocons kijken. Ik had er iets meer van gehoopt, maar misschien kwam het gewoon door het verkeerde tijdstip. Om 22 uur liep ik de gate door, om vervolgens te wachten tot ik aan boord kon gaan van m'n vliegtuig. Nu was het dan echt het moment om Singapore te verlaten en door te reizen naar Nepal. Ook dit weekend heb ik me uitermate vermaakt. Het was fijn om weer eventjes in een vertrouwde omgeving terug te zijn. Toch heb ik nu genoeg van Singapore gezien en heb ik niet veel redenen meer om op korte termijn terug te keren. Maar nog steeds kan ik de stad aan iedereen aanbevelen, ook al zal iedereen de stad op een andere manier beleven dan dat ik dat heb gedaan. Mijn bezoek zal ik in ieder geval nooit meer vergeten!

Tip van de dag: dim sum-gerechten mogen dan wel klein lijken, als je er veel van bestelt, heb je alsnog aardig wat op te eten.

Opvallend feitje: Singapore staat bekend om alle boetes, maar in werkelijkheid lijkt het best mee te vallen. Alle verboden zijn in ieder geval niet heel opvallend als je over straat loopt.