Dag 176: Helemaal alleen
Zondag 2 september 2012

Ondanks dat het vandaag zondag was, moesten wij weer gewoon aan de slag. Dat betekende in de ochtend dus op tijd opstaan voor het ontbijt. Sommigen waren echter al veel langer wakker, omdat ze niet hadden kunnen slapen van het hevige onweer vannacht. Toch was niemand opgestaan om Sam in de ochtend nog gedag te zeggen. Anton had vandaag veel werk na te kijken, waardoor ik alleen met Nuria naar het weeshuis ben gegaan. Het verbaasde ons dat we zo goed als een privé-rit hadden in de tuktuk en we onderweg nergens meer hoefden te stoppen om andere passagiers op te pikken. Bij het weeshuis werden we opnieuw enthousiast begroet en terwijl Nuria naar haar klasje ging, stapte ik mijn klas binnen. Aan de docententafel zat een lokale man die vandaag ook mee zou helpen. Toch heeft hij in het uur niet bijster veel gedaan, net als ik trouwens. Bijna alle aanwezige kinderen waren bezig met hun Nepalese huiswerk, waardoor ik niet veel kon helpen. Op een zeker moment begon één meisje met sommetjes en wilde ze m'n hulp bij het uitrekenen van het aantal secondes in 12 jaar, 3 maanden en 21 dagen. Het kostte enige tijd om de som uit te leggen, maar ze wist het verrassend goed op te pakken en me vervolgens een groot antwoord te geven. Het uurtje ging zodoende snel voorbij, waarna we weer teruggingen naar het huis.

Bij thuiskomst had ik slechts een klein uurtje de tijd om een les voor de schoolkinderen voor te bereiden. Vandaag zou ik het voor de eerste keer helemaal alleen moeten doen, omdat Sam vanochtend vroeg vertrokken is en hij me niet meer zou kunnen bijstaan. Ik had slechts één les meegemaakt, dus veel ervaring had ik niet. Vanwege de uitgevallen les op donderdag heeft Sam zijn afsluitende test nooit meer aan de kinderen kunnen geven, waardoor hij mij had gevraagd dat te doen. Wat zou dat een goed begin zijn voor de leerlingen: ‘Hallo, ik ben Jassin, jullie nieuwe leraar. Alsjeblieft, hier is een proefwerk.' Ja, ik zou een populaire leraar gaan worden. Gelukkig heb ik in m'n voorbereidingsuurtje nog enigszins zitten knutselen om de kinderen een leukere tweede helft van de les te geven. Ditmaal was het een stuk lastiger om een tuktuk in te stappen, aangezien degenen die voorbij kwamen rijden, helemaal propvol zaten. Uiteindelijk kwam er eentje aanrijden waar ik nog inpaste, waardoor ik slechts een paar minuutjes te laat m'n klasje binnenstapte. De elf leerlingen begroetten me vriendelijk en de meesten van hen wisten m'n naam zelfs nog. Omgekeerd kon ik helaas nog niet hetzelfde zeggen. Het was nodig om de kinderen uit elkaar te zetten op verschillende bankjes, want anders zou er bij de test zeker afgekeken worden. Iedereen wist de vragen over het alfabet, dieren en kleuren relatief goed te beantwoorden, alhoewel het lastig was om goede orde te houden toen enkelen klaar waren. Deze leerlingen waren namelijk al snel geneigd om hun vriendjes/vriendinnetjes te helpen die iets meer moeite leken te hebben met het invullen van hun blaadje. Om de tweede helft van de les iets leuker te maken, had ik bingokaarten gemaakt, welke ik aan iedereen uitdeelde, waarna er werd gejuicht. Schijnbaar kenden ze het spel al en vonden ze het leuk. Aan het enthousiasme was dat zeker te merken en het was lastig om ze in de daaropvolgende drie kwartier enigszins stil te houden. Terwijl ik de nummertjes opnoemde, werden de vakjes enthousiast omcirkeld en hoopten enkelen elke keer op bepaalde nummers. Er werd onderling de leerlingen veel gekletst en mijn pogingen om het volume iets omlaag te halen, werkten slechts enigszins en vaak maar van korte duur. Gelukkig lag dit niet zozeer aan mij, want alle anderen hadden hier ook last van (gehad). De bingo was een succes en toen ik daarna met hen de dagen van de week wilden oefenen, namen de kinderen al snel het voortouw en wisten ze alle zeven dagen erg vlot op te noemen en te spellen. De tijd zat erop en we zongen het afscheidsliedje, waarna ik enkele handjes en high-fives kreeg. Het nemen van een tuktuk terug naar het huis was ditmaal een stuk eenvoudiger.

Iedereen kwam tegen de lunch weer binnendruppelen om bij te tanken. Fiona, Claire en Hazel waren er niet bij, want zij waren uitgenodigd door de vrouwen van één van de scholen om naar een festival te gaan met muziek en dans. Ondanks dat ik niet was uitgenodigd, had ik hier wel baat bij, aangezien het de school betrof waar ik les zou moeten geven in de middag. Die les ging dus niet door, waardoor ik de hele middag vrij had. Toch was het geen vrije middag waarop ik niets te doen had, want de komende dagen zal ik wel les moeten geven aan deze vrouwen. En aangezien hun niveau een stuk hoger is dan die van de kinderen, is er meer voorbereiding nodig. Daarnaast had ik geen enkele ervaring met lesgeven, dus maakte dat het nog net ietsje lastiger. Toch was het een leuke uitdaging om opdrachtjes, opgaven en geschikte spelletjes te verzinnen en in een grammaticaboek op te zoeken wat de vrouwen nog aangeleerd zou moeten worden. Daarnaast heb ik enkele Engelstalige kranten doorgebladerd om op zoek te gaan naar interessante artikelen om tijdens de lessen te behandelen. De komende dagen zal ik terugkomen op m'n gedane werk.

Het heeft me verrassend veel tijd gekost om de voorbereidingen te doen en dan had ik slechts een paar dingen uitgewerkt. Het was in ieder geval een mooi begin. In de tussentijd was iedereen alweer teruggekomen van z'n werk en konden we aanschuiven op de tweede verdieping. Het avondmaal was ook vandaag weer lekker, waarna we in de woonkamer op de matrasjes hebben rondgehangen. Geen film dit keer, maar wel gewoon relaxed rondhangen, kletsen, lezen en enkele activiteiten op telefoons en laptops. Een rustige zondagavond, voorafgaand aan nog eens vier dagen werk.

Tip van de dag: neem overdag de benenwagen naar het werk als je er op tijd moet zijn.

Opvallend feitje: er is een opvallend aantal vrouwen werkzaam als tuktuk-chauffeur.

Dag 177: Leerlingen en vrouwen
Maandag 3 september 2012

De eerste echte werkdag gaf me een goed beeld van wat me de komende weken nog te wachten zou staan. De dag begon vanochtend weer vroeg, toen ik iets na zevenen met de anderen aan het ontbijt zat. Hazel was er niet bij, aangezien zij in de vroege ochtend het huis had verlaten. In tegenstelling tot de afgelopen nacht met veel bliksem hadden de meesten weer wat slaap in kunnen halen. Met Nuria ben ik vervolgens voor de verandering naar het weeshuis gaan lopen, waarbij we onderweg weer vaak genoeg werden aangestaard door de lokale bevolking. Ik staarde Nuria juist weer aan toen ze me vertelde dat ze gisteren een hond met een arm van een aap rond had zien lopen. Blijkbaar mochten de apen en de honden rond het weeshuis elkaar niet zo. Het weer was vandaag een stuk aangenamer dan gisteren: het was droog en het was niet zo koud. Bij het weeshuis werden we weer enthousiast ontvangen, waarna ik me met Anton, die met de tuktuk was gekomen, over onze klas ontfermde. Ook vandaag viel er weer niet heel te doen, aangezien het niet heel druk was en de meesten met Nepalees huiswerk bezig waren. Wel probeerden we weer hetzelfde meisje als gisteren te helpen met een som over tijd, waarbij het niet eenvoudig was om uit te leggen hoe je 365 seconden converteert naar uren. De terugweg met de tuktuk ging helaas tergend langzaam, omdat de tuktuk om de paar meter stopte in de hoop dat er nog een paar mensen achterin zouden springen. Elke keer werd door de chauffeur de bestemming geroepen naar iedereen op straat, maar slechts enkelen stapten in.

Terug in het huis kon ik m'n les voor de jonge leerlingen voorbereiden. Gelukkig wist ik al wat ik wilde gaan doen, dus duurde dat niet enorm lang. Het gaf me de tijd om de leerlingendossiers door te kijken en de namen te leren. Op school gaven de leerlingen, allemaal gekleed in hun blauwe uniform, me een uitgebreide begroeting, waarna ik hen de nagekeken tests van gisteren teruggaf. Allemaal hadden ze deze behoorlijk goed gemaakt. Het was tijd om hen iets nieuws te leren, aangezien ze de maanden van het jaar al leken te kennen. Ik tekende allemaal klokken op het bord en legde hen uit hoe je klok kon kijken. Uiteraard hield ik het nog eenvoudig, door slechts de hele uren te behandelen. Toch was het voor sommigen nog een uitdaging om de klok op een correcte manier te tekenen en de wijzers in te vullen. Ik liet ze zowel de tijd raden van volledig getekende klokken, als hen de wijzers in een lege klok in te laten vullen voor een zeker tijdstip. Dit lukte uiteindelijk behoorlijk goed en ik ben benieuwd hoe ze de halve uren morgen zullen vinden. Nadat ik nog een paar woorden over het leven in de stad had behandeld (restaurant, ambulance, auto, ziekenhuis, etc.), was de anderhalf uur alweer om en konden we weer terugkeren naar het huis. Onderweg vertelde ook Anton me over de strijd tussen de rondlopende honden en apen, aangezien hij een heel gevecht vanuit het raam van zijn klas had kunnen aanschouwen en één aap er niet heel goed vanaf leek te komen. Ik had helaas slechts één aap gezien die op de spijlen van mijn raam was geklommen.

Na een lunch kostten de voorbereidingen voor m'n les in de middag net wat meer tijd. Het zou namelijk mijn eerste les met de volwassen vrouwen zijn. Met Nina bereidde ik het een en ander voor, aangezien het ook voor haar de eerste les zou zijn, maar dan in de klas naast de mijne. In het busje waarmee we naar de school reden, was het prop- en propvol, maar toch leek er telkens nog wel een klein gaatje te zijn voor een nieuwe passagier, ondanks dat iedereen al bijna op elkaars schoot leek te zitten. De bijrijder die de geldzaken afhandelde, hing vaak zelfs half uit het busje om mensen te lokken. Hij hing er soms maar erg gevaarlijk bij, waarbij hij zich niet eens vasthield. Op school wachtte ik de komst van ‘mijn vrouwen' af, waarna er zo'n 10 op kwamen dagen. In tegenstelling tot de 11 jonge leerlingen in de ochtend gedroegen de vrouwen zich vele malen netter en leken ze oprecht geïnteresseerd te zijn in de les. Op zich niet heel verwonderlijk, want ze hadden er immers zelf voor gekozen naar school te gaan. Ik had zelfs de directrice van de school in m'n klas, aangezien zij ook haar Engels wilde bijspijkeren. Nadat ik mezelf had geïntroduceerd en een zelfgetekende wereldkaart had laten zien waarop ik kon aanwijzen waar Nederland lag, liet ik de vrouwen aan het woord. Ze vertelden dat ze huisvrouw of docent waren, meestal getrouwd waren, één of twee kinderen hadden en tussen de 16 en 45 waren. Twee hadden zelfs hun kind meegenomen, waarbij deze jonge aanwezigen achterin de klas rustig met hun eigen huiswerk bezig waren. De sfeer was fijn en de vrouwen vroegen zich zelfs af hoeveel Nepalees ik sprak. Volgens hen zou ik meer woorden moeten leren en volgende week een overhoring zou moeten ondergaan. Ik vroeg hen in ieder geval wat zij graag wilden leren in de komende drie weken, zodat ik mijn lessen daarop kan aanpassen. Om hun luister- en schrijfvaardigheden te testen, had ik een dictee voor ze, waarbij ik zin voor zin, woord voor woord, een informatief verhaaltje voorlas over een CEO van een bedrijf. Er zaten vele moeilijke woorden in en het was duidelijk dat de vrouwen deze vaak niet makkelijk vonden om te spellen. Toch bleek deze uitdaging achteraf erg nuttig te zijn en terwijl ik de spelling en betekenis van deze woorden achteraf besprak, leek iedereen het te snappen en tevreden te zijn. Het laatste kwartiertje bestormden we de klas van Nina, aangezien Claire, wie Nina overneemt, daar vandaag ook nog was. Het was Claire's laatste dag en dat wilden de vrouwen niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Net zoals afgelopen donderdag bij Sam en Hazel kreeg ook Claire enkele afscheidscadeautjes en werd haar hele hoofd onder gesmeerd met rood poeder. Het was opnieuw een mooi gezicht. Iedereen zou haar gaan missen.

In een drukke minibus gingen we terug naar het huis, waar we relaxten en vervolgens genoten van een avondmaaltijd. Hierna maakten we er in de eetzaal een erg gezellige boel van, aangezien we Claire's laatste avond niet zomaar aan ons voorbij wilden laten gaan. Ze zat hier immers al twee maanden. Er was een kaartje voor haar gekocht, er werd een taart tevoorschijn gehaald en er werd voor haar gezongen. Op mobiele telefoons werden zowel Indische als westerse muziektracks afgespeeld en er werd op verschillende manieren rond de tafel gedanst. Het was een ontzettend lollige avond, waarbij de steeds kleiner wordende groep steeds hechter leek te worden. In de tussentijd konden we ook kijken naar de omgeving, die elke paar seconden verlicht werd vanwege onweer dat de hele avond leek te duren rond de bergen in de verte. Vermoeid ging iedereen iets later dan gebruikelijk naar bed, want morgen zou er wel gewoon gewerkt moeten worden. Toch zou deze dag niet meer van ons afgepakt kunnen worden!

Tip van de dag: als je Engelse les gaat geven, zorg er dan voor dat je weet hoe je op een whiteboard losse kleine letters kunt schrijven. Ik was dat namelijk niet gewend en had tot dusver altijd met hoofdletters geschreven (terwijl mijn gewone schrift klein, maar aan elkaar is). Het lukte me uiteindelijk toch verrassend goed.

Opvallend feitje: ondanks dat openbare liefde op straat niet getoond dient te worden, kunnen bevriende mannen wel gewoon hand in hand met elkaar over straat lopen.

Dag 178: Verder uitgedund
Dinsdag 4 september 2012

In de ochtend was iedereen behoorlijk moe en niemand had heel veel zin om weg te gaan. Toch viel daar niet aan te ontkomen. Na het ontbijt liep ik met Nuria -Anton ging niet mee- naar het weeshuis toe, waar de apen vandaag opvallend afwezig waren. De kinderen waren zoals gebruikelijk wel opvallend aanwezig en we werden weer enthousiast onthaald. Er viel deze ochtend niet veel te helpen met huiswerk, maar wel wisten enkele weeskinderen me erg te verrassen toen ze me hun schetsboeken lieten zien. De tekeningen die sommigen namelijk hadden gemaakt, zagen er soms verbluffend mooi uit. Voor kinderen van hooguit acht jaar wisten ze enkele prachtige schetsen te maken van figuren uit tekenfilms of figuren die ze zelf verzonnen hadden. Draken en tribals zaten er bijvoorbeeld ook tussen. Ik wist enkele jongens vervolgens nog aan te sporen om opdrukoefeningen te doen, zodat ze meer spierballen zouden kunnen kweken. Hierna lieten ze me zelfs enkele breakdance-moves zien, wat me ook erg verraste, maar er wel bijzonder uitzag. Met enkele kinderen aan m'n arm werd ik na een uur weer naar buiten geleid, waarna we teruggingen naar het huis. Met de tuktuk kwamen we echter niet heel ver, aangezien we na enkele meters stopten en omdraaiden. Midden op straat was bij een benzinestation een demonstratie bezig. Een groep mannen waren aan het schreeuwen en ze zwaaiden met enkele vlaggen rond. Politieagenten in blauwe uniformen hadden zich om hen heen verzameld. De straat was iets verderop afgesloten door zijwaarts geplaatste busjes. Shahanaj, onze begeleider, vertelde ons dat de benzineprijzen omhoog waren gegaan en de mensen daar (uiteraard) niet zo blij mee waren. We hoopten dat de protestactie niet uit de hand zou lopen, want een uur later moesten we weer hier langs. Nu zat er voor ons dus niets anders op dan langs de demonstratie te lopen en de rest van de route lopend af te leggen. Het verkeer was vanwege de barricade uiteraard een totale chaos.

Terug in het huis bereidde ik m'n les voor, waarna ik met Nuria, Anton en begeleider Hushnaj op straat wachtte voor een tuktuk. Er kwamen er slechts een paar langs en deze zaten vol. We liepen daarom een stuk en hoopten dat er alsnog eentje zou verschijnen. Dit gebeurde, waarna we naar de school reden. De demonstratie was gelukkig verdwenen, maar wel was het nog steeds druk op de weg. We kwamen daarom dan ook iets te laat aan op school, maar hadden alsnog genoeg tijd over voor een volwaardige les van 1 uur en 20 minuten. Nadat ik de kinderen enkele opgaven uit het boek had laten maken, zijn we verder gegaan met het klokkijken. De hele uren had iedereen nu wel door, maar met de halve uren maakte ik het al een stukje moeilijker. In het begin hadden ze het niet heel erg door, maar ik kreeg de indruk dat het beter ging naarmate de tijd verstreek. Morgen zal ik erachter komen of ze het nog steeds beheersen, alvorens door te gaan met de kwartieren. Toen we weer terug waren, hadden we allemaal honger, maar toch bleven we iets langer dan gebruikelijk in de woonkamer hangen. Het was voor Claire namelijk tijd om ons te verlaten. Met tranen in haar ogen nam ze afscheid van haar verblijfplaats voor twee maanden, al het personeel en de overige vrijwilligers. Met een rode stip op haar hoofd verliet ze ons, waarna we (als vrijwilligers) nog maar met z'n achten over waren. De lunch ging er hierna best wel in; we hadden nog steeds geen klachten over het eten.

Na de voorbereidingen voor de volgende les vertrokken Nina en ik met begeleider Sanu naar de volgende school. Na een oncomfortabele rit -opgepropt in een busje over hobbelige wegen rijden- kwamen we bij onze vrouwen aan. Ik had er vandaag tien en de meesten van hen hadden een opstel geschreven over hun favoriete Nepalese festival, iets dat ik gisteren als huiswerk had opgegeven. Schijnbaar was Daisaan de meest populaire, want dit festival van twee weken, dat volgende maand plaatsvindt, kwam enkele keren voorbij. Nadat ik een halfuurtje vanuit een boek theorie heb staan uitleggen over de toekomstige tijd, speelden we met twee teams een wedstrijdje waarbij er een zin door moest worden gefluisterd. De eerste persoon kreeg de zin op papier, waarna de laatste persoon de doorgefluisterde zin moest opschrijven. Het was, ondanks de neiging tot vals spelen bij enkelen, een succes en we zouden het nog een keer kunnen herhalen. Na het geven van nieuw huiswerk was de les voorbij en keerden we door de regen terug naar het huis.

Het was rustig in het huis, terwijl de regen buiten onverminderd doorging. Terwijl we aan het eten waren, moesten we zelfs oppassen niet nat te worden, aangezien de regen naar binnen waaide en een deel van de vloer natmaakte. Het diner smaakte weer prima, waarna we met z'n allen in de woonkamer hebben rondgehangen. Sommigen lagen gewoon te suffen en te lezen, terwijl anderen een spelletje speelden of met hun tablet/telefoon/laptop aan het spelen waren. Een rustig avondje kon voor de verandering geen kwaad.

Tip van de dag: het is leuk om de begeleiders, voornamelijk Nivedan, Nederlandse woordjes te leren. Het is nog lachwekkender om ze vervolgens bijna vlekkeloos ‘goeiemoggel', ‘toedeledokie' en ‘watskeburt' te horen zeggen.

Opvallend feitje: minibusjes zitten nooit vol. Er kan altijd nog wel iemand bij.

Dag 179: Het vrouwenfeestje
Woensdag 5 september 2012

Helaas kwam ik vanochtend iets te laat de eetzaal binnenlopen om te kunnen kijken naar de toppen van de Himalaya, welke zichtbaar schenen te zijn geweest voordat de wolken het zicht ontnamen. Via de hoofdstraat waar het elke dag modderiger leek te worden, liepen Nuria en ik na het ontbijt naar het weeshuis. Hier werden we bij aankomst meteen weer bij de handen gepakt en kregen we van diverse kinderen knuffels, waarbij je ze echt moest aansporen om je uiteindelijk weer los te laten. Engels huiswerk was vandaag weer niet echt aan de orde, maar wel stonden de jongens van gisteren weer klaar om hun opdrukoefeningen aan mij te laten zien. In plaats van 15 keer wisten ze het vandaag te verhogen tot 20 keer. Als extra oefening liet ik ze hun schooltas in hun hand houden, waarbij ze hun arm uitgestrekt moesten houden zonder deze te laten zakken. Het bleek dat ze hier nog wel wat moeite mee hadden. Het uurtje ging sneller voorbij dan ik doorhad en nadat Nuria enkele vechtende kinderen uit haar peuterklasje uit elkaar had gehaald, gingen we weer terug met de tuktuk.

Terwijl Elena, Sjoukje en Nina zich nog steeds aan het ontfermen waren over de ouderen in het bejaardentehuis, hadden de anderen in het huis de gelegenheid om de volgende les voor te bereiden. In tegenstelling tot gisteren waren we ditmaal ruim om tijd bij de school, waardoor we nog even naar enkele voetballende jongeren konden kijken op het grote zanderige en modderige plein voor de school en het weeshuis. Ook konden we iets langer handjes schudden met de leerlingen, zelfs degene die we niet in onze klassen hadden zitten. Mijn elf leerlingen hadden het klokkijken redelijk onder de knie en hele en halve uren leek hen goed af te gaan. Toch ben ik nog niet overgegaan op kwartieren, maar heb hen wel huiswerk opgegeven waarbij ze enkele klokken zullen moeten tekenen. Nadat we een liedje hadden gezongen en klassikaal een stukje uit het werkboek hadden gelezen, kwam er een man de klas in lopen. Hij was van een of andere medische organisatie en deelde plastic zakjes uit aan alle kinderen, met het verzoek of ze morgen een paar druppels urine zouden kunnen inleveren. Dit zou dan onderzocht worden om te kijken of de kinderen niets mankeerde. Mij werd ook een zakje aangeboden, maar ik geloof dat ik medisch wel in orde ben. Hij zou ook m'n bloedgroep kunnen bepalen, maar dat hoefde van mij ook niet zo. De concentratie van de leerlingen was na dit bezoek ver te zoeken en het spelletje Galgje leek dan ook slechts enkele enthousiaste leerlingen te interesseren. Gelukkig hielp de aanwezigheid van een lokale lerares om de kinderen enigszins bij de les te laten houden.

De lunch ging er tussen de middag bij iedereen goed in, waarna ik me, evenals Nina, voorbereidde op de les van de namiddag. Heel veel tijd hadden we er niet voor, aangezien we een halfuur eerder dan gebruikelijk zouden vertrekken. De reden hiervoor was dat we voor een halfuurtje mee zouden gaan met de andere vrijwilligers, die op hun school (vlakbij het huis) een feestje zouden hebben. De vrouwen die daar op school zaten, hadden gehoord dat Fiona afgelopen zondag een feestje had en wilden spontaan ook een feestje organiseren. Toen we vertrokken, waren de meiden allemaal gekleed in mooie lokale kledij, terwijl Anton en Juanjo vreesden voor het feit dat ze even later voor een paar uur tussen een grote groep vrouwen zouden zitten en ongetwijfeld in de belangstelling zouden staan. Samen met enkele stafleden arriveerden we bij de school, waar een groep redelijk oudere vrouwen -ouder dan ‘mijn' vrouwen- onder het afdakje op het schoolplein op bankjes zat. Ook zij hadden zich allemaal in traditionele, overwegend rode kleding gestoken. Op een tafel werden speakers neergezet, maar voordat het feest echt kon beginnen, moesten Nina en ik er met onze begeleider Sanu vandoor. We stapten een busje in en begonnen aan een rit naar de andere school, waarbij de bijrijder opnieuw misbruik wilde maken van het feit dat we toeristen waren en uit zichzelf minder wisselgeld teruggaf dan hij zou moeten doen. Gelukkig wist Sanu een streng woordje te wisselen met de jongen, waarna we alsnog het correcte wisselgeld terugkregen. Op school hadden enkele vrouwen het huiswerk gedaan dat ik hen had opgegeven. Ik had ze gisteren een blaadje gegeven met enkele willekeurige woorden, waarvan ze een verhaaltje moesten schrijven. De resultaten bleken uiteindelijk erg lollig te zijn, waarbij sommigen hun creativiteit echt de vrije loop hadden gelaten. Ondertussen verbeterde ik hier en daar enkele grammaticale foutjes. Ik gaf de dames vervolgens een aantal zinnen waarbij ze ontbrekende woorden in de toekomstige tijd moesten invullen, iets dat we gisteren al hadden geoefend. Ze begrepen het allemaal goed, waardoor ik dus op zoek zal moeten gaan naar een nieuw onderwerp voor de komende twee weken. Na een uurtje deelde ik het nieuwe huiswerk uit, een naar mijn idee erg lollige opdracht. Ook de dames moesten er om lachen en ik ben benieuwd waar ze morgen mee aan gaan komen. We stopten eerder met de les, zodat we meer tijd zouden kunnen doorbrengen op het feest, dat tot 18 uur zou duren.

Ondanks dat het niet helemaal droog was, was het feest nog in volle gang toen we terugkeerden. Het was een stuk drukker dan eerst en de muziek stond nu aan. Aardig wat vrouwen dansten in de rondte, waarbij ze allemaal Nepalese (of Indische) danspasjes lieten zien. Ze dansten sierlijk op de natte stenen, waarbij ze tevens slangachtige bewegingen met hun armen maakten. De vrouwelijke vrijwilligers deden zo nu en dan ook enthousiast mee. Anton en Juanjo stonden er aan de zijkant een beetje bij en vertelden me dat ze al enkele keren het ‘slachtoffer' waren geworden om mee te dansen. Met mijn komst werden we uiteraard alle drie verzocht om mee te doen met de dames. Het was een lollige bedoeling, waarbij we afkeken naar wat de lokale vrouwen deden, maar zelf ook enigszins improviseerden. De dansen waren namelijk voor vrouwen bedoeld en niet voor mannen. Er werd lokale muziek gespeeld, maar zo nu en dan kwam ook een westers nummer voorbij. Nina en ik werden op een gegeven moment naar binnen geroepen, waarna we een doosje aangeboden kregen. Het doosje zat tot de nok toe vol met allerlei lokale snacks, waarvan de meesten bestonden uit deeg en een of andere vulling. Een mierzoete snack, alsof je gewoon een klomp suiker naar binnen werkte, zat er ook tussen. We hoefden niet alles op te eten en zouden het doosje mee kunnen nemen voor later. Het smaakte allemaal in ieder geval prima. Het feestje ging nog een klein uurtje verder, waarbij we allemaal erg veel lol hadden met elkaar. De vrijwilligers die hier op deze school werkten, lieten nog aan me zien dat ze een kettinkje of armbandjes hadden gekregen. Na een ronde met foto's was het om 18 uur tijd om het feest te verlaten; het was ten einde gekomen. Vrolijk keerden we allemaal terug naar het huis.

Niemand had ontzettend veel honger, maar toch wilden we de kok niet teleurstellen, zodat we uiteindelijk toch een lekker hapje hebben gegeten. Hierna was het tijd voor de activiteit op woensdagavond: de wekelijkse vrijwilligersbijeenkomst. Met z'n achten bespraken we de gang van zaken bij de verschillende projecten en het reilen en zeilen in het huis. Op de meeste plekken leek alles goed te gaan, maar wel vroegen we ons af wat er met Hazel's klas op school was gebeurd, nu zij er niet meer was en niemand haar leerlingen had overgenomen. Tevens hadden we nog enkele opmerkingen over het weeshuis, aangezien de kinderen vaak vieze kleding droegen en ze luizen hebben in hun haar. We noteerden nog een paar puntjes op papier, welke Fiona morgen met de staf zal bespreken. De rest van de avond rustten we uit in de woonkamer, waarbij we onder andere enkele filmpjes terugkeken van het feest. Het was een leuke dag geweest. Ook morgen zal weer een aparte dag zijn, aangezien het voor iedereen de laatste dag van de week zal zijn, maar voor Anton, Nuria en Elena tevens de laatste werkdag zal zijn!

Tip van de dag: let ontzettend goed op als je door deuren heen loopt of een tuktuk uitstapt. Randjes en het plafond zijn hier stukken lager dan bij ons en de kans dat je je hoofd stoot is heel erg groot. Er zitten maar weinig mensen in het huis die hun hoofd nog niet ergens tegenaan hebben gestoten.

Opvallend feitje: het is niet eenvoudig om de volgende zin snel op te zeggen: ‘De knappe kapper knipt en kapt knap, maar de knappe knecht van de knappe kapper knipt en kapt nog knapper dan de knappe kapper knipt en kapt.'

Dag 180: Lopen over straat
Donderdag 6 september 2012

Het eerste wat ik vanochtend deed nadat ik wakker was geworden, was het balkon oplopen om naar de bergen in de verte te kijken. De bewolking was wel aanwezig, maar veel minder dan alle andere dagen op een later tijdstip. Ik kon daardoor enkele prachtige witte toppen van de Himalaya zien. Met Nuria liep ik naar het weeshuis, waarbij ze onderweg bij een winkeltje wat chocola oppikte om uit te delen aan de kinderen uit haar klasje. Het was namelijk alweer haar laatste werkdag, dus wilde ze de wezen verwennen. In het weeshuis viel er opnieuw niet veel te helpen met het huiswerk, maar wilden enkele jongens wel weer opdrukoefeningen doen. Toch deed ik dit maar eventjes met hen, want ze waren wel erg druk en leken de anderen te storen bij het maken van huiswerk. Nadat Anton was gearriveerd -voor hem was het ook de laatste werkdag-, betrad ik het klasje van Nuria om mezelf enigszins te oriënteren. Aanstaande zondag, maandag en dinsdag zal ik namelijk helemaal alleen zijn in het weeshuis en de jongsten zouden meer begeleiding nodig hebben dan de ouderen. Ik keek toe hoe de kleintjes heel netjes op de grond zaten en meededen met een spelletje met het alfabet en woorden op kaartjes. Aan het eind kregen ze een kleurplaat om in te kleuren. Toen we het weeshuis verlieten, wilden we zoals gebruikelijk weer de tuktuk nemen, maar bij aankomst op de weg zagen we dat er geen enkele auto of truck rondreed. In plaats daarvan was de straat gevuld met mensen die heen en weer liepen. Opvallend genoeg liep iedereen op de correcte weghelft. We hadden het vermoeden dat de hele straat weer was afgesloten en er een demonstratie aan de gang was vanwege de gestegen benzineprijzen. Het was een vreemd gevoel om over straat te lopen, aangezien het normaalgesproken zo ontzettend druk is met auto's. Enkele koeien liepen wel gewoon heen en weer, zoals anders. Iets verderop kwamen we inderdaad langs een grote groep mensen die aan het demonstreren waren. Net als eergisteren schreeuwden ze leuzen en droegen ze rode vlaggen. Het leek alsof ze aan een protestmars wilden beginnen. Speciale politieagenten hielden de boel in de gaten. We liepen langs de menigte heen en arriveerden iets later dan gebruikelijk bij het huis.

Na een uurtje voorbereiding op de volgende les, liep ik met Anton, Juanjo en Nuria naar de school. Voor de verandering namen we een andere route, aangezien Juanjo een kortere weg binnendoor wist. Het was tevens een weg waarop het iets rustiger was, ondanks dat er heus nog wel verkeer rondreed en genoeg mensen bij hun winkeltje spullen aan het verkopen waren. In m'n klas ging ik verder met het klokkijken en maakten we het moeilijker door ook de kwartieren toe te voegen. De leerlingen pakten het verrassend snel op en daar was ik uiteraard blij om. Na de les werden we naar de lerarenkamer geroepen, aangezien het personeel afscheid wilde nemen van Anton en Nuria. Beide kregen ze een tika, een rode stip, op hun voorhoofd gedrukt en een sjaaltje om de nek gehangen. We konden verder genieten van biscuitjes en lokale thee met erg veel suiker en melk. We waren daarom dan ook iets later terug in het huis voor een lunch.

Op de school in de middag hadden helaas maar weinig vrouwen hun huiswerk gemaakt. De meesten wisten namelijk niet goed hoe ze antwoord moesten geven op een ingezonden brief naar de krant, waarin een liefdesprobleem werd aangekaart. Wel vonden ze de tongbreker die ik hen liet oplezen erg lollig, waardoor ik dit de komende twee weken nog een paar keer zal herhalen. De rest van de les lazen we gezamenlijk een artikel uit de krant, waarbij we oefenden op uitspraak en nieuwe woorden. Toen we weer terug waren in het huis, lachten we om een filmpje van Anton, aangezien hij bij zijn laatste les met de vrouwen van een andere school opnieuw heeft moeten dansen. Tevens zat zijn hele gezicht weer onder de rode tika. Precies op het moment dat we wilden dineren, begon de dagelijkse stroomuitval weer, waardoor we voor de zoveelste keer met kaarslicht aten. In de avond voelde iedereen zich behoorlijk moe en we hingen voornamelijk rond in de woonkamer. De matrasjes waren prima om op te luieren en de kussentjes maakten het geheel compleet. De tv stond aan, enkele laptops stonden aan, mensen waren aan het lezen, of op hun telefoon aan het spelen. Er werd uiteraard ook veel gekletst en gelachen. Tevens kwamen twee nieuwe teamleden op bezoek, een of andere manager van Idex en een oudere vrouw die kok Bhagi zal vervangen, aangezien hij volgende week voor een maand terug naar India gaat. Al met al was het een relaxed begin van het weekend, waarin iedereen weer veel van plan is!

Tip van de dag: heb je trek in fruit of suikerspinnen? Op de straten van Kathmandu kun je beide vinden bij kraampjes of rondlopende mannetjes.

Opvallend feitje: studenten in Nepal, of dat nou kinderen of volwassenen zijn, zijn opvallend beleefd als ze de klas in willen lopen. Ze vragen netjes of ze naar binnen mogen, waarbij ze voor de deur wachten op een antwoord. Ook vragen ze aan je of ze mogen zitten nadat ze staand aan tafel een antwoord op een vraag aan je hebben gegaan.