Dag 87: Persconferenties in Pangandaran
Dinsdag 5 juni 2012

Het was een lange en vermoeiende nacht, waarbij ik helaas niet ontzettend veel heb kunnen slapen. De minibus schommelde nogal en de weg was niet overal helemaal vloeiend. Daarnaast stopten we enkele keren en werd er door de chauffeurs continu Indonesische muziek gedraaid, wat het slapen er niet echt beter op maakte. In de ochtend kon ik met slaperige ogen echter wel genieten van de prachtige Javaanse omgeving. Terwijl de zon langzaam opkwam, werden de wijde rijstvelden en velden vol palmbomen steeds beter zichtbaar. Ondanks dat het niet helemaal nieuw voor me was -in andere landen in Zuidoost-Azië heb je vergelijkbare omgevingen- bleef het een prachtig gezicht. Na enkele slingerende wegen door de bergen kwam de bus tegen zevenen aan in het plaatsje Pangandaran, gelegen aan de kust in het zuiden van Java. Eigenlijk ligt het op een smal uitsteeksel naar het zuiden, met daaronder een klein schiereiland met een nationaal park. Pangandaran beschikt daarom dan ook over een westelijke en oostelijke kustlijn, alhoewel alleen de westelijke een strand heeft en de oostelijke een muur van stenen heeft. Op het eerste gezicht leek Pangandaran een klein en rustig plaatsje.

Nadat ik was aangekomen bij m'n verblijf was ik blij dat het mogelijk was om al in te checken. Ik friste me op en ben in de openbare ruimte gaan zitten waar wifi beschikbaar was. Ik had deze plek met internet met een reden uitgekozen. Elk jaar vindt er rond deze tijd in Amerika voor enkele dagen een grote gamebeurs plaats, met al het laatste nieuws en de nieuwste aankondigingen omtrent games. Belangrijk hierbij zijn een vijftal persconferenties van vijf grote bedrijven, zoals Microsoft, Sony en Nintendo. Als groot gameliefhebber die zich op z'n werk ook nog bezighoudt met games, mis ik hier elk jaar geen seconde van. De meeste conferenties hadden afgelopen nacht plaatsgevonden, maar ik was van plan ze allemaal terug te kijken, en de twee resterende vandaag live te zien. Dat betekende dus zo'n zes uur staren naar m'n netbook voor de uitgebreide verhalen, trailers en demo's.

Het was niet alleen maar rondhangen. Omdat ik zo vroeg was aangekomen, was er ook nog genoeg tijd om Pangandaran te bekijken. Zelfs in de middag bleek Pangandaran nog erg rustig te zijn. Het was inderdaad een klein plaatsje, maar veel toeristen waren er niet te bekennen. In het weekend schijnt het er echter drukker te zijn van alle lokale toeristen. Het westelijke strand zag er goed uit; het was breed en erg lang. Diverse bootjes lagen op het zand, naast de vele palmbomen. Ook waren er heel veel vrij simpele verkoopstalletjes die allemaal dezelfde T-shirts en hoedjes leken te verkopen. Uiteraard waren er ook de nodige kleine eetstalletjes met Indonesische gerechten, waarbij vis, zoals verwacht, populair bleek te zijn. Verkopers zaten verveeld voor zich uit te staren, want veel klandizie was er niet. Opvallend waren de fietsen die hier te huur waren, aangezien de meeste tandems waren voor twee, drie of zelfs vier personen. In de straatjes van het badplaatsje stond een aardige hoeveelheid hotels, maar het uiterlijk en de toestand van de gebouwen wisselden enorm. Hele chique hotels waren er niet -het was hier zeker geen Phuket- maar enkele redelijk uitziende gebouwen werden afgewisseld door eenvoudige homestays of houten bouwvallen die gesloten waren. Ook genoeg gebouwen waren nog in aanbouw. Er was hier een simpele verklaring voor: in 2006 was hier een flinke tsunami die een groot deel van het badplaatsje verwoestte, slachtoffers maakte en het toerisme deed afnemen. Zes jaar later lijkt Pangandaran gelukkig grotendeels hersteld, alhoewel de bouwterreinen alsnog verraadden dat er iets heeft plaatsgevonden. Ook zie je overal bordjes met evacuatieroutes naar hoger gelegen gebieden voor het geval er een nieuwe tsunami plaatsvindt. Ik keek verder rond door het plaatsje, werd aan vele kanten benaderd voor een ritje in een ‘becak' (een soort riksja, fiets met bakje) en bekeek de rijstvelden, palmbomen en diverse stands waar ze kokosnoten verkochten om uit te drinken. De oostkust was niet echt interessant en had langs de stenen muur allemaal gesloten kraampjes.

Voordat ik terugkeerde, boekte ik een interessant tour voor morgen en nam ik een late lunch met tempé goreng. Terug ben ik verder gegaan met het bekijken van diverse internetstreams, wat erg vermakelijk bleek te zijn. In de avond ben ik door de relatief donkere straten van het plaatsje gelopen om te zoeken naar een plek om te eten. De hele dag had ik nog nauwelijks toeristen gezien, maar uitgerekend bij het restaurantje wat ik had uitgekozen, kwam halverwege m'n lekkere maaltijd tot tweemaal toe een Nederlands echtpaar binnenlopen. De rest van de avond heb ik gespendeerd met het bekijken van nog een conferentie en meer nieuws, waarna ik eindelijk wat slaap in kon halen.

Tip van de dag: gebruik genoeg antimuggenspul, want er vliegen in Pangandaran heel veel irritante muggen rond in de avond.

Opvallend feitje: het internet in Indonesië is stukken trager dan in Japan en Zuid-Korea.

Dag 88: De groene kloof
Woensdag 6 juni 2012

Vandaag was het weer tijd voor een iets actievere dag. Ik had gisteren een tour geboekt naar de Green Canyon, een mooie kloof zo'n 23 km buiten Pangandaran. Toen ik om 9 uur werd opgehaald, verwachtte ik de komst van een minibus met enkele andere toeristen, maar gezien het gebrek aan toeristen kwam er slechts een gids op een motor aangereden. Hij zou me vandaag tot 16 uur rondleiden langs enkele bijzondere plekken in de omgeving en daarbij ook de kloof aandoen. Ik nam achterop plaats op de motor en we reden over wegen van wisselende kwaliteit -een motor was daarbij vele malen handiger dan een minibus- het dorpje uit. We reden door een boomrijke omgeving met veel platteland. Het was lekker weer vandaag, alhoewel het wel enigszins bewolkt was. Onderweg passeerden we vele andere mensen op motobikes, waaronder ouders met hele kleine kindjes voorop. Het viel me op dat het houden van vogeltjes hier een populair iets is, aangezien vele mensen aan de voorkant van hun huisje of winkeltje een kooitje met een vogeltje hebben hangen.

De eerste stop die we maakten was bij een lokale kroepoekfabriek. In een gebouwtje zag ik hoe door een machine deeg gekneed werd, waarna een persoon dit in een machine stopte en er kleine nestjes kroepoek uitkwamen. Deze werden vervolgens gestoomd en buiten in de zon te drogen gelegd. De volgende dag zou de kroepoek dan in een enorme pan gebakken worden. De kroepoek die hier gemaakt werd, en die ik ook te proeven kreeg, was anders dan de standaard garnalenkroepoek die we in Nederland wel vaker eten. Ditmaal was het iets dikkere kroepoek in de vorm van een nestje, welke gemaakt was van vis en tapiocameel. Iets verderop stopten we opnieuw, maar ditmaal bij een atelier van een poppenspeler. In het gebouwtje had de man zo'n honderd verschillende dikke wayang-poppen, waarvan hij de meeste zelf had gemaakt. Er waren hier nog twee Duitse toeristen, aan wie hij het poppenspel liet zien. Het was erg indrukwekkend, maar zeer complex om te zien. Na veel oefenen wist hij de pop met de ene hand vast te houden, terwijl hij met de andere hand de twee stokjes vasthield die de twee armen konden bewegen. Hij wist de pop allerlei geavanceerde bewegingen te laten maken, iets dat wij even later ook mochten proberen. Uiteraard faalden we enorm. Terwijl de Duitsers met hun chauffeurs weer op pad gingen, gingen ook wij weer verder. Via een weg langs de kust, waarlangs allemaal palmbomen stonden en rijstvelden lagen, reden we een behoorlijk eind. We stopten slechts eenmaal om bij een vrouwtje langs de weg een fles benzine te kopen, welke ze met een trechter in de benzinetank van de motor wierp. Een klein jongetje in een voetbalshirtje keek ons vanaf zijn fietsje toe. Tijdens de tocht kletseten we over het leven in Pangandaran en Indonesië. De gids vertelde over de grote tsunami uit 2006, waar hij zelf ook een slachtoffer van was, maar in een ziekenhuis in Singapore van zijn verwondingen wist te herstellen. Ook vertelde hij dat hij in het verleden, vlak voor de tsunami, een tijdje in Nederland had gewoond. Het beviel hem daar meer dan hier, en de politieke situatie was daar één van de redenen van. De Indonesische regering was volgens hem namelijk ontzettend corrupt en gaf maar weinig om het volk. Ondanks dat er binnenkort weer nieuwe verkiezingen worden gehouden en we hier en daar posters zagen van kandidaten, was er volgens hem maar weinig interesse in de verkiezingen, aangezien de beloftes toch nooit werden waargemaakt. Daarnaast vond hij het vervelend dat een deel van het geld dat Pangandaran verdiende naar Bandung gestuurd moest worden, maar de gemeente daar geen moeite steekt in het verbeteren van de situatie in en rond Pangandaran, zoals de wegen die vol met gaten zaten.

We maakten een korte stop bij een vismarkt langs het water, waar de lokale bevolking op af was gekomen om de nieuwe vangst te bewonderen en te kopen. Met z'n tweeën snoepten we van een klein gebakken visje die we kregen. Uiteindelijk kwamen we uit bij een rivier met diverse boten. Hier kwam ik de Duitsers opnieuw tegen en met z'n drieën werden we in een boot geplaatst. We waren namelijk aangekomen bij de rivier die naar de Green Canyon leidde. Ongeveer een kwartier hebben we met de boot over de rivier gevaren, langs rotswanden en begroeide hellingen met bomen. Uiteindelijk kwamen we uit bij de kloof. Aan beide zijden bevonden zich hoge en steile rotswanden waar waterdruppeltjes vanaf vielen; het leek net een natuurlijke douche. Vanwege een rots in het water konden we niet verder varen, maar daar hadden we onszelf op voorbereid. We verlieten de boot, klommen over de rots en sprongen in het mooie groene water aan de andere kant. Tegen de stroom in zwommen we met enkele andere toeristen door de kloof. We genoten van het prachtige uitzicht om ons heen. Tussen de twee wanden scheen de zon de kloof binnen; het leek hier net een klein paradijsje. Zo nu en dan moesten we langs andere rotsen heen, waarbij het ons opviel dat deze rotsen bevolkt waren door honderden hele kleine krabbetjes die over en langs elkaar heen krioelden. We zwommen een stukje, maar gingen niet helemaal naar het begin van de kloof/rivier, aangezien we dan over enkele gevaarlijke rotsen moesten klimmen en dit ook iets te ver zou zijn. In plaats daarvan kon je van een vijf meter hoge rots afspringen en met de stroom mee terugzwemmen, wat een stuk makkelijker verliep. Terug in de boot droogden we op terwijl we terugvoeren naar waar we waren begonnen. Na een kort ritje op de motor kwamen we aan bij een restaurantje waar ik samen met de Duitsers heerlijke verse barbecuevis heb gegeten. Tegenover het restaurant bevond zich een strandje waar we vervolgens enige tijd konden relaxen. Ondanks dat er geen felle zon was, was het toch lekker om hier te liggen.

Halverwege de middag was het tijd voor de rit terug naar Pangandaran, maar ook nu maakten we nog twee verschillende bezoekjes. De eerste was aan een bamboebrug, welke over een rivier was gespannen en waar motoren tegen betaling konden oversteken. De laatste stop was bij een schildpaddenconservatiecentrum. Omdat schildpadeieren op het strand niet veilig zijn, worden de eieren door enkele personen opgepikt nadat ze daar door vrouwtjesschildpadden zijn gelegd. In een beschermde omgeving kunnen de eieren vervolgens rustig uitkomen, waarna de jonge schildpadjes enige tijd verzorgd worden en daarna in zee worden uitgezet. Bij enkele bakken zagen we een paar schildpadden rondzwemmen, welke we met kleine visjes konden voeren. Hierna was het tijd om echt huiswaarts te keren en om 16 uur was ik weer terug, waarna ik afscheid nam van m'n gids. Ik heb enige tijd gerelaxt, alvorens bij een restaurantje nasi goreng te eten, een eenvoudig, maar toch altijd lekker gerecht. Terwijl het 's avonds begon te regenen en te stormen, bleef ik in de openbare ruimte enige tijd internetten, waarna ik naar bed ging na deze erg aangename dag.

Tip van de dag: bereid je voor op een stijf achterwerk als je achter op de motor van en naar de Green Canyon rijdt.

Opvallend feitje: Indonesische acteerprestaties zien er bedroevender uit dan de Nederlandse.

Dag 89: Verdiende rust
Donderdag 7 juni 2012

Af en toe zijn er van die dagen waarop er niet veel te vertellen valt. Simpelweg omdat ik niet heel veel heb gedaan. De reden? Gewoon, omdat ik op reis ben, omdat het kan en omdat ik daar na al die tijd wel aan toe was. De afgelopen week bij de familie was nogal druk en daardoor heb ik nauwelijks tijd gehad om mijn verhalen en foto's bij te werken. En aangezien daar nogal wat tijd in zit elke dag, is een week achterstand een behoorlijke kluif om in te halen. Daarnaast wilde ik ook wat uitrusten voor het tweede deel van mijn reis over Java, aangezien er nog een paar drukke dagen aan gaan komen. Alhoewel ik vandaag lang wilde uitslapen, ging dat toch niet helemaal, omdat het ontbijt tot slechts 9.30 uur geserveerd werd. Desondanks was m'n nachtrust net ietsje langer dan de afgelopen dagen. Tijdens m'n ontbijt wilden de meiden van het personeel graag met me op de foto, dus even later schoten we enkele grappige plaatjes. Terwijl zij vervolgens verder gingen met hun werkzaamheden, zat ik aan tafel om al mijn foto's uit te zoeken. Na een week Indonesië had ik al meer dan 600 foto's gemaakt, waarbij m'n daggemiddelde van een kleine 100 foto's per dag redelijk constant blijft! Het personeel bleef vriendelijk en tegen lunchtijd kreeg ik een bordje patat met een paar chemisch uitziende worstjes aangeboden.

In de middag was ik van plan om een stuk van het nationale park ten zuiden op het schiereiland te bekijken, maar hier zag ik uiteindelijk van af. Het uploaden van een mooie selectie van foto's op m'n Facebook-pagina duurde vanwege de trage internetsnelheid langer dan gedacht, maar ook in de tussentijd wist ik me nog prima te vermaken met nog meer nieuws van de E3-beurs. Ook kon ik uiteraard een stuk van mijn reisverhaal bijhouden, maar het lukte me niet om alles af te maken. De komende dagen zal ik dus ook nog aan het werk moeten; maar gelukkig is het ook leuk werk!

Tegen het begin van de avond begonnen de vele muggen om me heen -ik zat buiten- zeer vervelend te worden en ben ik weggegaan om op zoek te gaan naar een plek om te eten. Door het donker liep ik door de straatjes, waarbij ik verrast werd door een hert dat rustig langs de weg in het gras bij het strand stond te grazen. Ietsje verderop was een man bezig om zijn afval te verbranden, simpelweg in een hoopje aan de kant van de weg. Ik nam bij het restaurant van eergisteren een lekkere vismaaltijd -het zou zonde zijn niet te profiteren van de verse vis hier- en keerde terug, waarbij ik even heb staan kijken naar een vleermuis die rondjes vloog, ondersteboven aan een tak ging hangen en dit proces enkele keren bleef herhalen, waarbij de vleermuis telkens dezelfde tak wist uit te kiezen. Terug op m'n kamer pakte ik al m'n spullen en ben ik op tijd gaan slapen, aangezien ik morgen op tijd op zal moeten staan voor een busrit naar de meest toeristische stad van het eiland, Yogyakarta.

Tip van de dag: sluit je geopende zakken snoep en chips erg goed en hang/plaats deze op een plek die niet makkelijk te bereiken is voor mieren!

Opvallend feitje: ik heb vandaag nauwelijks iets gedaan, maar toch heb ik er een aardig verhaal over weten te vertellen!