Dag 64: De varende Kever
Zondag 13 mei 2012

Het was een lange en saaie dag, waarop ik voornamelijk heel veel heb zitten wachten. Vanochtend deed ik rustig aan en checkte ik pas op het laatste moment, tegen elven, uit bij het hostel. Met m'n twee rugtassen liep ik naar het station, waar ik in de rij ging staan bij een behoorlijk drukke bushalte. In een overvolle bus reden we naar de Hakata International Ferry Port. Ik had van tevoren via internet een overtocht geboekt van Fukuoka naar Busan, de tweede stad van Zuid-Korea en tevens de grootste havenstad. Met de Beetle zou het slechts drie uur duren om Busan te bereiken. Aangezien mijn ferry pas om 15 uur zou vertrekken, had ik nog behoorlijk wat tijd te doden. Helaas viel er niet bijster veel te doen, dus was ik aangewezen op m'n laptop. Bij het inchecken stuitte ik nog op een verrassing, aangezien er nog een extra toeslag werd vereist. Ik had echter geen geld meer, dus was ik blij dat ik met m'n creditcard kon betalen. Ook moest je nog op een andere plek 500 yen neerleggen voor het gebruik van de terminal, wat ik pas opmerkte toen ik m'n laatste geld had uitgegeven aan een geinig souvenirtje en iets te drinken. Gelukkig deden de verkopers op de terminal niet heel moeilijk en kon ik beide nog terugbrengen, zodat ik m'n terminalticket kon betalen. Iets voor drieën kon ik plaatsnemen op de ferry, Kobee genaamd. Het was niet druk op de boot en van de aanwezige personen was het voor mij lastig te bepalen of het nou Japanners of Koreanen waren. De mensen lijken dan ook zo op elkaar! Uiteindelijk liet ik Japan achter me en zette de ferry koers richting Zuid-Korea.

Na drie niet heel spannende uren -de batterij van m'n laptop hield het gelukkig net vol om een film te kunnen kijken- meerden we aan in de grote haven van Busan, een miljoenenstad in het zuidoosten van Zuid-Korea. Ik zette voet aan wal van het 3^e land van deze reis (en het 27^e in m'n leven) en kon vervolgens een behoorlijke tijd wachten in de rij voor de douane. We hadden namelijk de pech dat een ander schip tegelijkertijd met ons was aangekomen. Nadat ik m'n vingerafdrukken had achtergelaten, er een foto was genomen en m'n paspoort een nieuwe stempel had gekregen, bevond ik me in de ontvangsthal van Busan. Het onleesbare Japanse schrift was hier niet meer aanwezig, maar dit had plaatsgemaakt voor het voor mij net zo onleesbare Koreaanse schrift. Toch schijnt het schrift een stuk eenvoudiger te zijn en als je naar de karakters kijkt, ziet het er ook simpeler uit, met redelijk normale horizontale of verticale streepjes en een opvallende hoeveelheid cirkeltjes, welke allemaal letters schijnen te zijn die in een blok een woord vormen. Toch ga ik niet de moeite nemen om Koreaans te leren, aangezien ik hier slechts twee weken zal verblijven. Maar het gaan wel twee volgepakte weken worden! Ik kon op de terminal gelukkig pinnen en moest opnieuw wennen aan een nieuwe koers. 1500 Koreaanse won is ongeveer 1 euro. Opvallend is dat de bedragen deze reis steeds hoger te lijken worden; begonnen we met 50 peso, werd dat 100 yen en is dat nu 1500 won. En met Indonesië als volgende bestemming zet zich dat nog even door.

Busan is een zeer grote stad en dat bleek wel aan de tijd die ik onder de grond doorbracht. Er bevinden zich in de stad vier metrolijnen, waarvan ik er twee nodig had om mijn hostel te bereiken. Na zo'n 40 minuten reistijd bereikte ik Haeundae, helemaal in het oosten van de stad. Wat Scheveningen is voor Den Haag, is Haeundae voor Busan. Het is het niet alleen het populairste strand van de stad, maar ook van Korea's vasteland. Toen ik boven de grond kwam, was het al donker en de vele restaurants, bars en clubs die zich hier hadden gevestigd hadden allemaal kleurrijke neonverlichting aan de buitenkant. Ik liep richting het strand, waarbij zich tegenover het aquarium een hoog gebouw bevond met onder andere een Starbucks en een TGIF. In hetzelfde gebouw zat ook mijn hostel, alhoewel het even zoeken was naar het tot hostel omgebouwde appartement op de 8^e verdieping. Maar hiervandaan had je wel een prachtig uitzicht over de mooi verlichte kuststrook. Groot was het hostel niet, maar wel grappig versierd met poppetjes en geschreven teksten op de ramen en muren. Ik had honger en ben ergens gaan eten, waarna ik een stukje over de boulevard had gelopen. Extreem druk was het niet, maar er was genoeg volk op de been om niet helemaal alleen te zijn. Net zoals in de metro viel het me hier ook op hoe anders de Koreanen zijn vergeleken met Japanners. Alhoewel ik al subtiele uiterlijke verschillen begon op te merken, was het gedrag van de Koreanen totaal anders. Na de extreme beleefdheid, vriendelijkheid en ingetogenheid van de Japanners, waren de Koreanen een stuk drukker, ongeduldiger en brutaler. Het had meer weg van het gedrag van de Chinezen, alhoewel de iets modernere samenleving dan weer meer weg had van Japan. Uiteindelijk keerde ik terug naar het hostel voor een welverdiende nacht, aangezien er morgen een lange dag in de stad voor de boeg staat.

Tip van de dag: zorg dat je wat te doen hebt voor onderweg.

Opvallend feitje: in Korea rijdt men aan de rechterkant; daarnaast zie je ook hier op genoeg plekken in de stad kleine supermarktjes zoals de 7-Eleven en FamilyMart, alhoewel de drankmachines in veel kleinere getale aanwezig zijn (bij de metrostations zie je ze wel).

Dag 65: Waterig Busan
Maandag 14 mei 2012

Na een ontbijt met een gebakken eitje verliet ik hostel voor een uitgebreide dag in Busan. Het strand zat er niet in vandaag, want het was aardig bewolkt. Ik nam de metro naar twee haltes verder dan waar ik gisteren was opgestapt. Het was dus weer een erg lange en saaie rit; ofwel de stad is heel erg groot, dan wel stopt de metro gewoon heel vaak. In de trein kregen we twee keer bezoek van mannen die fel gekleurde regenjassen probeerden te verkopen. Ze demonstreerden deze door er een aan en uit te trekken, de knoopjes dicht te maken, de capuchon op te zetten en aan de touwtjes te trekken. Deze demonstratie en hun hele verhaal eromheen hadden echter weinig effect. Nadat ik was overgestapt op een andere metro verscheen ook daar weer een man met een regenjas. Aangekomen bij Jagalchi bleek wel waarom ze de jassen verkochten, aangezien het zachtjes miezerde. Het maakte m'n bezoek aan de markt hier er niet echt vrolijker op, alhoewel ik hier en daar wel redelijk beschut kon lopen onder de kraampjes. Bij deze kraampjes lagen weer talloze vissen in bakken met ijs, de een nog groter dan de ander. Door de verkoopvrouwtjes werden ze zo nu en dan bewerkt en in stukken gehakt. Van sommige bewerkte vissen had ik geen idee meer wat het ooit waren. Ook kronkelden er in sommige bakken met water nog kleine inktvissen rond. De markt lag aan zee en in de haven lagen enkele grote schepen aangemeerd. Heel ver kon ik echter niet kijken, aangezien het ook redelijk mistig was.

Naast de vismarkt lag de Gukje Market, een grote, deels overdekte markt verspreid door een heel blok van smalle straatjes. Er werd hier van alles verkocht, van potten en pannetjes tot rode pepers en zeewier. Net zoals in China was alles hier iets chaotischer en minder georganiseerd dan in Japan en ook viel het me iets later op dat de straten viezer waren en meer rommel bevatten. Naast de markt leek het centrum van de stad te zitten (althans, ‘een' centrum), met diverse straten met moderne winkels. Enkele beeldjes van dieren stonden verspreid langs de weg. Het was hier ook mogelijk om een lange roltrap te nemen een grote heuvel op. Onderweg passeerde ik gekleurde lantaarntjes en bovenaan stonden allerlei figuren voor een parade, met grote gekleurde draken en dansende personen. Vlaggetjes verraadden dat deze gemaakt waren ter gelegenheid van het Lotus Lantern Festival, welke ik hier niet zal meemaken. Op de heuvel stond ook de permanente bezienswaardigheid, de Busan Tower, een hoge toren waar vanuit je ongetwijfeld een prachtig uitzicht over de stad zult hebben als het beter weer is.

Vanaf de heuvel zag ik de grote Lotte Department Store liggen en ik liep hier naartoe om net op tijd aan te komen voor de Aquatic Show in de centrale hal. Vergelijkbaar met Canal City in Fukuoka was hier dus ook een fonteinenshow, maar dan uitgebreider en langer. Tijdens een drietal nummers spoten fonteinen in tien minuten veel water omhoog, maar kwam er in twee kolommen ook water naar beneden vallen. Vooral deze kolommen waren indrukwekkend, aangezien er zelfs vormen en letters gevormd werden door de kranen op het juiste moment open en dicht te draaien. Gekleurde lampen maakten het geheel compleet. De rest van het complex was een standaard winkelcentrum van meerdere verdiepingen. Met de metro reisde ik af naar een andere halte, vanwaar het nog enige tijd lopen was -door een wijk met een universiteit en vele studenten- naar een unieke begraafplaats. Deze was eigendom van de Verenigde Naties en is daarmee de enige in zijn soort. Naast de begraafplaats lag een park met een fontein en vele bomen en struiken met bordjes om de naam aan te duiden, terwijl begraafplaats zelf vanzelfsprekend gevuld was met plakkaten met gevallen slachtoffers van de VN, gegroepeerd per land. De regen en het tijdstip zorgden ervoor dat ik niet heel lang bleef. Nu was het mijn idee om nog langs een ander strand te gaan om daar te zien hoe mooi een brug verlicht zou zijn, maar vanwege het weer besloot ik om dit over te slaan. In plaats daarvan nam ik in de buurt iets te eten voordat ik terugkeerde naar het hostel. Alles is hier overigens goedkoper dan in Japan, alhoewel het hier en daar nog steeds iets duurder is dan in de rest van Azië. Een metroticket is bijvoorbeeld maximaal een kleine euro, wat minder dan de helft is dan het minimumtarief in Japan. Ook de etenswaren zijn hier zeker de helft van de prijs. Dus dat is weer een mooi voordeel van Zuid-Korea! Bij het hostel zocht ik van alles uit voor een extreem lange en vermoeiende dag voor morgen, alvorens op tijd te gaan slapen.

Tip van de dag: laat je toch een regenjas aansmeren als je geen paraplu bij je hebt. Extra tip van de dag: let erg goed op in de metro van Busan welke kant je op gaat! Je kunt als je eenmaal een richting hebt gekozen, niet meer van spoor wisselen. Daarnaast moet je ook nauwkeurig op de stationsnamen letten. Lijn 2 heeft bijvoorbeeld als beginpunt Yangsan en als eindpunt, zeer handig gekozen, Jangsan.

Opvallend feitje: bij speciale haltes van de metro wordt een geluidje afgespeeld, zoals zeemeeuwen bij de halte van het strand.

Dag 66: Rond de wereld in 1 dag
Dinsdag 15 mei 2012

Alhoewel het begin van m'n dag op één lichtpuntje na allesbehalve plezierig was, maakte de rest van de dag dat weer ruimschoots goed. Toen ik in Osaka was, sprak ik een Koreaanse meid, aan wie ik vertelde dat ik naar Zuid-Korea zou gaan. Ze vroeg me vervolgens of ik daar heen zou gaan vanwege een bijzondere activiteit daar. Ik wist echter van niets en besloot meer informatie op te zoeken, waarbij ik er achter kwam dat het een redelijk uniek iets was. Aangezien m'n planning in Korea al behoorlijk vol zit, was het lastig om het nog in te plannen, vooral omdat het op een plek was waar ik niet zou komen. Busan was echter de dichtstbijzijnde plek van het plaatsje Yeosu en aangezien ik gisteren eigenlijk alles al had gezien ik Busan wat ik wilde zien, kwam deze dag het beste uit. Het zou echter wel een busrit van 2,5 uur kosten en daarnaast nog een rit in de metro van drie kwartier. M'n wekker ging vanochtend daarom al om 5.30 uur, zodat ik een halfuur later naar de metro kon lopen. Nadat ik tegen zevenen op het intercity-busstation was gearriveerd, wilde ik een kaartje kopen voor de bus van een half uur later, maar ik had erg veel pech en deze bleek al vol te zijn. Ik moest zodoende nog een aardige tijd wachten op de volgende. Na lang wachten had ik de volgende bus, waarna er een lange en vermoeiende rit volgde. Gelukkig had ik m'n laptop bij me voor enig vermaak en waren de stoelen luxe genoeg om enigszins in weg te dommelen. Onderweg maakten we een stop, waarbij het mogelijk was om iets te eten te kopen. Dit deed ik niet, maar toen ik wat later mensen de bus in zag komen met bakjes aardappels, kreeg ik toch enigszins spijt. Toen we weer verder reden, werd ik verrast door de oudere Koreaanse vrouw naast me, die me glimlachend op een prikkertje twee stukjes aardappel aanbod. Ondanks de opdringerigheid van de Koreanen, wat ik later ook nog vaker heb ervaren, zijn er toch ook erg vriendelijke mensen!

Tegen het middaguur naderden we Yeosu, waar alles al een beetje begon te kriebelen toen ik de juiste bewegwijzering zag staan. Het voelde een beetje alsof je voor de eerste keer naar Disneyland ging. In dit geval ging het echter om de Wereldtentoonstelling! Sinds afgelopen zaterdag -ik mag van heel veel geluk spreken- is Expo 2012 open en deze keer -de eerste was in 1899, de laatste keer was in 2010- had Zuid-Korea de eer om 3 maanden lang een tentoonstelling te mogen organiseren (de vijfjaarlijkse grotere Wereldtentoonstellingen duren een half jaar). Het thema dit jaar was ‘The Living Ocean and Coast'. Na nog een kort ritje in een lokale bus -alle bussen waren gratis te betreden ten tijde van de Expo- was ik bij de ingang van het grote park. Voor 20 euro kon je al naar binnen, waarna het mogelijk was om de vele paviljoens te bezoeken. Diverse paviljoens waren gewijd aan diverse aspecten rond het thema, waarnaast er nog enkele externe paviljoens waren. En uiteraard was er ook een enorm complex waar nagenoeg elk land ter wereld in een paviljoen, of in een stand in een gedeeld paviljoen, vertegenwoordigd was. Vanwege de grote bezoekersaantallen -en ook op deze doordeweekse dag was het aardig druk- kon je echter slechts twee themapaviljoens bezoeken voor 18 uur, waarbij je via een apparaat een reservering moest maken. Slechts na dit tijdstip kon je vrij naar binnen, maar aangezien ik om 19.20 uur een bus terug naar Busan had, ging dit voor mij niet op. Ik besloot om er deze middag het beste van te maken in de tijd die ik had.

De grote en moderne gebouwen sprongen in het oog, aangezien het allemaal architecturale hoogstandjes waren met sierlijke vormen. Aan de zijkanten stroomde soms water naar beneden. Bij binnenkomst liep je onder de centrale toegangsweg te midden van het internationale complex, waarbij de onderkant van het dak een enorm groot videoscherm was. Het was meterslang en metersbreed en zo'n groot scherm had ik in m'n leven nog nooit gezien. In videofragmenten en animaties werd het leven in de oceaan uitgebeeld. De Expo was, geheel toepasselijk, aan het water gebouwd en diverse pieren staken uit in de oceaan en ook het Theme Pavillion was hierop gebouwd. Aangezien dit het meest algemene paviljoen was van alle themapaviljoens, had ik deze uitgekozen om te bezoeken. Ik moest echter nog wel een halfuur wachten in de enorme rij die voor dit gebouw stond, ondanks de reserveringen met tijdslot. Ondertussen kon ik kijken naar ‘The Big O', een grote stalen constructie in de vorm van een O (van Ocean), welke rechtop in het water stond. Ik was helaas te laat gearriveerd om de middagshow hier te zien en zal ook de, naar men zeggen, spectaculaire avondshow met licht en geluid moeten missen. Maar wel stonden er enkele entertainers die de mensen vermaakten en was er een stukje verder een podium waarop sierlijk werd gedanst en een draak op enkele palen kunstjes aan het vertonen was. In groepen werden mensen het paviljoen binnengelaten, waarna we door diverse zalen werden geleid en getuige waren van diverse multimediashows, zeker niet de enige die ik vandaag voorgeschoteld heb gekregen. Eerst werd er een mooie film vertoond over het leven in de oceaan, waarna we kennismaakten met een digitale dolfijn. Zoals verwacht volgde hierna in een andere zaal een film over hoe de mensen de oceanen extreem vervuilen en wat dat voor fatale gevolgen heeft voor al het leven in het water. In een volgende film speelde tevens een jongetje mee, die samen met de dolfijn onder water zo'n natuurramp meemaakte en probeert op te lossen. Aan het eind kwam het jongetje ook nog tevoorschijn op het podium in de zaal en kwam de dolfijn over het publiek vliegen. Het was een bijzonder bezoek aan dit paviljoen.

Mijn volgend gereserveerd bezoek was pas om 17 uur, dus had ik drie uurtjes om de vrij toegankelijke internationale paviljoens te bezoeken. Slechts voor een paar populaire landen (zoals Japan, Thailand en Singapore) moest je aparte tickets met een tijdstip halen, maar deze sloeg ik over. Als je je bedenkt hoeveel landen Moeder Aarde rijk, dan bleef er nog genoeg over. Het gaf me tevens de gelegenheid om enkele landen te bezoeken waar je niet zo snel iets over hoort. Elk land kon zijn eigen draai geven aan zijn paviljoen en dat leidde uiteindelijk tot een extreem gevarieerde en plezierige middag. Soms had je de indruk op een uitvergrote versie van de Vakantiebeurs te staan, aangezien vele landen toeristische informatie aanboden of algemene informatie over dat land, gepaard met vele afbeeldingen, filmpjes, attributen, souvenirs, soms wat lokale snacks en natuurlijk inwoners uit dat land. Maar gelukkig waren er ook een hoop landen die zich meer op het thema hadden gevestigd; dit waren voornamelijk de bekendere landen, alhoewel ook zij allemaal een kleine toeristenhoek hadden. Het was allemaal met name een interactieve en multimediale ervaring, waarbij je je afvraagt wat er gedaan werd tijdens een Expo van de vorige eeuw (in een ander paviljoen wat ik aan het eind nog snel bezocht, was er overigens een overzicht te zien van alle gehouden Expo's). In Peru was niet veel te beleven, maar in Qatar werden de activiteiten op en rond het water wel mooi in beeld gebracht. Oman wist me te verrassen met een film op een groot koepelscherm en met bewegende stoelen, waarna ik in Frankrijk in een spiegelende hal enkele robotvissen rond de Eiffeltoren zag zwemmen. België liet van alles zien, wisselend van het Atomium en de haven van Antwerpen tot het elftal en Di Rupo. Frieten, wafels en chocolade kon je hier ook krijgen. In de trekautomaten in het Hollandse paviljoen zaten helaas geen frikadellen of kroketten (maar wel Heineken), maar daarvoor werd je wel getrakteerd op een blik op vele oudhollandse schilderijen en een film over (hoe kan het ook anders) Nederland, de zee en de dijken op een groot, liggend en golvend scherm. In Roemenië werd tevergeefs met interactieve schermen het een en ander uitgelegd over een delta (veel bezoekers trok het niet) en in Argentinië probeerde men je ook filmpjes te laten kijken op schermen. Angola toonde een kleurrijke film over hun land, Litouwen kwam met doelloze maar kleurrijke kolommen op de proppen en Turkmenistan had wat houtsnijwerk en een klein tempeltje meegenomen. Een enorme uitschieter was -zeer opvallend- Kazachstan, die niet alleen maar een uitbundige film over het land liet zien, maar dit ook gepaard liet gaan met een muzikant, een zangeres en een dansoptreden. De reden hiervoor was hun vreugde voor het verwerven van 2017 als mogelijk gastland voor een volgende Expo (nog in strijd met België), in de hoofdstad Astana (proficiat met je topografie als je dat wist). Ik bracht een kort bezoekje aan de Filippijnen en de Verenigde Arabische Emiraten, en maakte een wandeling door de gedeelde paviljoens van alle eilanden in de Stille Zuidzee en de andere oceanen, met allemaal kleine stands van tropische plekken waar je nog nooit wat van had gehoord. In een ander paviljoen kwamen ook nog enkele Afrikaanse landen aan bod, evenals een uitbundig trommeloptreden. Enkele andere bekende westerse landen sloeg ik vanwege tijdgebrek over.

Ik liep naar het andere eind van de Expo en kwam langs nog meer optredens -variërend van K-pop tot opera- en een hoog gebouw gemaakt van oude silo's. Nog meer grote onafhankelijke paviljoens stonden hier (uiteraard ook afgewisseld door diverse snackkraampjes en andere eetgelegenheden). Terwijl op een plein een bijzondere dansoptreden werd gehouden van twee behoorlijk grote tweebenige robots, ging ik in de rij staan voor het paviljoen over robots. Na enige tijd wachten kon ik naar binnen, waarna er een uitgebreide rondleiding werd gegeven langs verschillende robots, allemaal net wat minder kinderlijk dan in Fukuoka en soms iets moderner dan Asimo in Tokio. Zo lieten menselijke robots gezichtsuitdrukkingen zien en speelden kleinere robots redelijk slecht een potje voetbal. Daarnaast werd er een film getoond over enkele bijzondere onderwaterrobots en zwommen er ook hier grote robotvissen in een aquarium.

M'n tijd zat er echter helaas op. Ik wierp nog een laatste blik op de internationale paviljoens en het grote Korea-paviljoen waar nu geen reservering meer voor nodig was. Toch durfde ik niet het risico te lopen om m'n bus te missen, dus liet ik de Expo en de bijbehorende rode en blauwe mascottes achter me en ging ik terug naar de bushalte. Alhoewel ik al lange tijd wakker was, was de Expo zeker een bezoek waard en zeker voor herhaling vatbaar in de toekomst in een ander land! Ik had me dus ontzettend vermaakt en rustte in de bus uit, wat een rit was die redelijk snel leek te gaan. Dit kwam niet alleen maar omdat ik een behoorlijk verhaal had te typen op m'n netbook, maar ook omdat opnieuw de personen naast me in de bus nieuwsgierig waren. Alhoewel de vrouwen nauwelijks Engels spraken, wisten ze te vragen waar ik vandaan kwam, waarna ik hen ook m'n naam en leeftijd vertelde en zei dat Busan en Korea mooi waren en ik uitkeek naar Seoul. Ook kreeg ik prompt nog een 27-jarige dochter aan de lijn die wel Engels sprak en net zo verbijsterd was als ik over deze actie! Tegen tienen waren we weer terug in Busan, waarna we allemaal overstapten op de metro. Halverwege zei ik de vrouwen gedag en reisde ik verder naar het hostel. Het was me het dagje wel en een goede nacht kon ik wel gebruiken, alhoewel ik morgen wel om 11 uur zal moeten uitchecken voor m'n vervolgreis naar Gyeongju!

Tip van de dag: laat speciale gebeurtenissen in een land niet zomaar schieten!

Opvallend feitje: ik heb tot op vandaag nog geen dag gehad waarop ik zoveel westerlingen zag rondlopen (alhoewel de Koreanen alsnog enorm overheersten).