Dag 50: Zwart en groen
Zondag 29 april 2012

Van de vriendelijke eigenaar van het guesthouse mocht ik zelf bepalen hoe laat ik zou vertrekken, dus dat was erg fijn. Bij m'n ontbijt in de openbare ruimte liet hij me tevens z'n uitgebreide mangacollectie zien, die in een grote boekenkast stond te pronken. Daarnaast had hij ook een hele plank vol staan met poppetjes van diverse manga- en animeseries. Hij was er trots op. Uiteindelijk liep ik naar het station, waar ik op de trein stapte naar m'n volgende bestemming: Okayama. In de anderhalf uur die volgde moest ik een enkele keer overstappen, keek ik naar het eenvoudige plattelandsleven buiten de steden -ondanks dat het niet van hetzelfde niveau was als in de Filipijnen, had men het hier beduidend minder luxe dan in de steden- en was ik opnieuw blij dat ik een laptop had meegenomen. In de middag kwam ik aan in Okayama, een niet al te grote stad, welke ook niet heel erg toeristisch was. Toch zal ik er drie nachten verblijven om het een en ander in de buurt te zien. Via een brede weg met winkels die vanaf het station de stad in liep, ging ik op weg naar m'n verblijfplaats. Een hostel was hier niet, dus was ik aangewezen op een hotel waar ik net als tijdens m'n eerste nacht in Tokio een capsule als slaapplek kreeg. Niet heel erg luxe, maar op zich voldoende. De foyer beschikte daarentegen wel over gratis drankjes.

Ondanks dat het hotel de River Side Inn heet, ligt het slechts aan een smal kanaal. De echte rivier van de stad bevond zich een stuk verderop. Ik liep hier naartoe, aangezien zich hier de twee belangrijkste bezienswaardigheden van de stad bevonden. Ten eerste was daar het kasteel. In tegenstelling tot de witte kastelen die ik tot op heden gezien had, was dit kasteel nagenoeg zwart, iets dat hier in Japan vrij uniek schijnt te zijn. Ik betrad het kasteel echter niet, omdat het naar mijn idee van binnen niet heel veel nieuws zou bieden. Bij de rivier keek ik hoe diverse Japanse toeristen ijverig aan het roeien waren, of aan het trappen waren in een zwaan of een andere waterfiets. Ik stak via een brug de rivier over en kwam uit bij Korakuen, volgens de lijstjes één van de drie mooiste Japanse tuinen van het land. Het was inderdaad een erg mooie tuin, maar wel anders dan degene die ik in Nara had gezien. Ten eerste was deze een slag groter en was er veel meer ruimte voor grasvelden. Deze grasvelden werden echter afgewisseld door vijvertjes en slingerende paden. Bruggen in alle soorten en maten (houten bruggetjes, stenen bruggetjes, stenen in het water) waren ook aanwezig. Daarnaast had je allerlei plekken met een specifieke boomsoort. Ondanks de grote variëteit aan mooie bomen (de bloesemperiode heb ik hier net gemist), was het aanbod aan bloemen iets kleiner, met slechts een paar veldjes. Wel had je daarentegen veldjes met thee. Een tijd heb ik door de tuin rondgelopen, samen met vele andere Japanse toeristen en hier en daar een westerling, alvorens weer terug te keren naar de hoofdweg richting het station.

Een metro rijdt hier niet, maar om dat te compenseren rijden er -naast bussen- ook trammetjes. Ondanks dat dat nou niet heel bijzonder is, was het voor de verandering even leuk om te zien. In het centrum (rond het station) keek ik nog eventjes rond, alvorens terug te keren naar het hotel. Na een eenvoudige maaltijd heb ik in het hotel een rustig avondje gehad en me alvast voorbereid op m'n dag morgen. Tevens heb ik daarbij eventjes tv gekeken in m'n capsule en gekeken naar de geinige Japanse programma's, waarbij het opviel hoeveel tekst er in beeld geslingerd wordt, net als de grote hoeveelheid maffe geluidjes. Toevalligerwijs kwamen in een of andere show ook de Fairies weer voorbij, ditmaal samen met een nog grotere meidengroep.

Tip van de dag: wie een ringvormige zonsverduistering wil meemaken én Japan graag wil zien, moet ervoor zorgen dat hij of zij op 20 mei hier is. Speciale eclipsbrillen worden nu al in diverse winkels verkocht.

Opvallend feitje: op Japanse toetsenborden zit een speciale knop waarmee je kunt wisselen tussen ons schrift en hun schrift. Bij het typen verschijnt er vervolgens een lijstje van woorden als er één of meerdere toetsen zijn ingedrukt.

Dag 51: Hollandse taferelen
Maandag 30 april 2012

De vrijmarkt, stapels rommel, tompoezen, popcorn, Henk Patat, de Nach, kindjes met valse instrumenten, oud-Hollandsche spelletjes, oranje pruiken, oranje kleding en nog meer oranje; het zijn allemaal dingen die ik vandaag helaas heb moeten missen. Dit zijn van die dagen waarop je het mist om thuis te zijn. Wat net zoals elke Koninginnedag het geval is, was vandaag echter ook het geval: het vroege opstaan. Het hotel beschikt over een openbare badkamer, maar deze is slechts tot 9.30 uur geopend, wat betekent dat je er vroeg bij moet zijn wil je een douche kunnen nemen. Het is duidelijk dat capsulehotels slechts bedoeld zijn voor de mannelijke Japanners; een badkamer voor de vrouwen is er niet. Een openbare badkamer betekent weer een ruimte waar je je kleding kwijt kunt en een ruimte met zes lage douches met krukjes en een groot verwarmd bad. Samen met enkele andere Japanners naast me kon ik me vanochtend opfrissen. Na een gratis aangeboden ontbijtje liep ik naar buiten om te zien dat het een druiligere dag was. Desondanks wilde ik mijn plannen niet opzij zetten. Ik liep naar het station en wachtte op de trein die me drie haltes verder zou brengen.

Aangekomen op het station van Bizenichinomiya begon ik even te twijfelen of ik door zou gaan of terug zou keren, aangezien hier ook enkele druppels uit de lucht kwamen vallen. Toch ging ik door en liep ik naar het zaakje naast het station waar ze fietsen verhuurden. De man daar gaf me na enige onduidelijkheid een fiets, een poncho en een plattegrond van een fietsroute die hier door de Kibi Plains was aangelegd. Dit schijnt een bekende en populaire fietsroute te zijn in Japan, welke in 20 km naar het plaatsje Soja loopt. Vol goede moed begon ik te fietsen. Op de meeste kruispunten was met bordjes in zowel het Japans als het Engels aangegeven welke kant je op moest, dus dat was wel erg fijn. Het landschap waar ik doorheen fietste had enigszins wat weg van het Hollandse landschap. Door het boerenland waren goede fietspaden aangelegd, waardoor ik in alle rust kon fietsen en om me heen kon genieten van het rustige boerenleven. Tussen de vele velden door passeerde ik boerderijtjes en kleine straatjes met huisjes. Ook kwam ik hier en daar langs riviertjes. Het leven hier was overduidelijk eenvoudiger dan in de grote steden. Het was sowieso opvallend rustig onderweg; het meeste leven dat ik tegenkwam waren vele vogels. Samen met de lichte regen had het iets weg van Nederland, ware het niet dat er zich bergen op de achtergrond bevonden en dat ik zo nu en dan een tempel passeerde, waaronder eentje met een grote pagode. In zo'n twee uur wist ik de route af te leggen, waarbij het op het laatste stuk gelukkig droog was en m'n broek (welke niet bedekt was door de poncho) weer kon opdrogen. In Soja, waar echt nauwelijks een kip te bekennen was, was het door de vele straatjes nog even zoeken naar het station, maar uiteindelijk vond ik deze en kon ik mijn fiets weer afgeven. Al met al was het de moeite waard, alhoewel ik het jammer vond dat het weer niet beter had meegewerkt.

Ik ging met de trein weer terug naar Okayama, waar ik nog even door het centrum op zoek gegaan naar een avondmaaltijd. Ik had namelijk niet veel zin om in de avond op zoek te gaan naar een restaurantje, aangezien ik zoveel mogelijk van Koninginnedag wilde genieten als mogelijk was. Ik was erg blij met de aanwezige internetverbinding in het hotel (weliswaar geen wifi, maar alsnog een internetkabel in de openbare ruimte die ik in mijn netbook kon steken). Zodoende kon ik vanaf iets voor vijven enkele uren via de livestream meekijken naar alle belevenissen van de koninklijke familie in Rhenen en Veenendaal. Met een gratis drankautomaat in dezelfde ruimte, evenals een magnetron waarin ik mijn eten kon opwarmen, heb ik me hier lange tijd uitstekend weten te vermaken met de grappige activiteiten en gebeurtenissen vanuit het zonnige Holland. Zo was ik toch nog enigszins aanwezig bij het vrolijkste Oranjefeest!

Tip van de dag: probeer zoveel mogelijk te overnachten in hostels of guesthouses, aangezien de kans op (draadloos) internet daar veel groter is dan in hotels.

Opvallend feitje: het woord ‘kliko' (de afvalbak) is een afkorting van het bedrijf dat ze produceerden: Klinkenberg en Koster.

Dag 52: Warenhuizen langs het kanaal
Dinsdag 1 mei 2012

Net als gisteren was het vanochtend weer erg vervelend om op tijd op te moeten staan. Niet zozeer omdat ik moe was en per se lange tijd in bed wilde blijven liggen, maar om m'n dagactiviteiten iets meer te spreiden. Om 10 uur verliet ik namelijk het hotel al, om halverwege de middag alweer terug te zijn omdat ik niets anders meer te doen had.

Met de trein ben ik afgereisd naar Kurashiki, een klein stadje hier slechts een kwartiertje vandaan, dat bekendstaat om zijn oude district. Het station en het stationsplein oogden allesbehalve oud, maar toen ik eenmaal een stukje had gelopen en het Bikan-district had bereikt, waande ik me opnieuw in de 19^e eeuw. Er waren enkele straatjes, waar door eentje een kanaal stroomde. Enkele sierlijke bruggetjes liepen over het kanaal heen en langs het water stonden wilgen, wiens groene takken bijna tot het water reikten. Aan weerszijden van de straatjes stonden klassieke warenhuizen, welke nu waren omgebouwd tot musea en souvenirwinkeltjes. Het deed me in eerste instantie sterk denken aan Lijiang in China, maar dan zonder de rode lampions. De souvenirwinkeltjes waren verrassend leuk en hadden niet allemaal van die standaardsouvenirs die je op andere plekken tegenkomt. Zo had je een zaakje met een grote collectie aan eetstokjes, de een nog mooier (en duurder) dan de andere. Eén set stokjes was wel erg apart, aangezien de stokjes in de vorm waren van de shinkansen; nu is dat niet heel erg moeilijk omdat de shinkansen de vorm heeft van een eetstokje, maar het bleef grappig om zo'n opdruk te zien. Aangrenzend aan een klassiek speelgoedmuseum had je een winkeltje met allerlei ouderwetse houten speeltjes en in een ander warenhuis had je allemaal mooi gekleurde glazen sieraden en kon je ze zelf met een gasbrander proberen te maken. In een andere hal werden rieten matten met opdruk verkocht en een ander zaakje had zich gespecialiseerd in unieke muziekdoosjes en kijkdoosjes waarin je prachtige vormen kon bekijken. Verder had je nog een winkeltje met alles van Hello Kitty, een winkel met knuffelbeertjes en een plek waar je zelf kaarsen kon versieren. Aangrenzend aan het district bevond zich Ivy Square, een pleintje waarvan de muren vol begroeid waren met -hoe kan het ook anders- klimopplanten.

In het oude district bevonden zich veel Japanse toeristen en schoolkinderen, terwijl het in een overdekte winkelstraat op weg terug naar het station opvallend rustig was. Aan de andere kant van het station bevond zich nog een overdekt winkelcentrum met allerlei moderne winkels -veel kleding dus- met een arcadehal van Thomas de Trein als erg aparte uitschieter. Hierachter bevond zich na een parkje nog een winkelcentrumpje. Heel veel meer was er in Kurashiki was er niet te beleven, waardoor ik de trein terug nam naar Okayama. In de namiddag en avond heb ik niet bijster veel gedaan en was ik blij met de aanwezigheid van m'n netbook om m'n verhaal te schrijven, m'n foto's uit te zoeken, te internetten, series te kijken en het nieuwe Angry Birds Space uit te proberen. Gelukkig zal ik morgen verhuizen naar Hiroshima!

Tip van de dag: haal je avondmaaltijden simpelweg uit de supermarkt als je goedkoop en lekker wilt eten; bij maaltijden krijg je er tevens stokjes bij en bij toetjes krijg je er een lepeltje bij, waardoor je je over bestek geen zorgen hoeft te maken.

Opvallend feitje: Japanse schoolkinderen zijn dol op het maken van (groeps)foto's.