Dag 32: De meester van anime
Woensdag 11 april 2012

Deze dag stond in het teken van twee bijzondere musea, waarvan er eentje buiten het centrum van Tokio ligt, in het plaatsje Mitaka. Om hier te komen moest ik eerst helemaal met de metro naar de meest westelijke halte van één van de metrolijnen. Aangezien Tokio een grote stad is, duurde dit nog wel even. Op dit station kon ik overstappen op een JR Line, de Japanse spoorwegen. Alhoewel deze spoorwegen wat betreft het kopen van een kaartje hetzelfde werken als de metro -je kijkt op de kaart waar je naartoe moet, ziet daar een bedrag staan en koopt vervolgens een ticket voor dat bedrag- werd er nu geen gebruik gemaakt van een Engelse kaart, waardoor het even puzzelen was welk ticket ik moest kopen. Gelukkig stond op de perrons wel enigszins, maar in beperkte mate, in het Engels aangegeven welke trein welke kant op zou gaan. Na een rit van een klein kwartier door de buitenwijken van Tokio, met voor de verandering allemaal laagbouw, kwam ik aan op het station van Mitaka, waar duidelijk stond vermeld hoe ik bij het museum kon komen. Het was een kwartiertje lopen langs een gracht, waarlangs allemaal bomen stonden met roze bloesem. De bloesem waaide in het rond omdat er wat wind stond. Na vier prachtige dagen met zon was het trouwens te verwachten dat er een keer een dag zou komen met regen, en dat was vandaag. Het was kouder dan de afgelopen dagen, het was bewolkt en af en toe kwamen er wat druppels uit de lucht vallen. Gelukkig had ik niet veel plannen om in de buitenlucht te zijn vandaag.

Ik kwam aan bij het Ghibli Museum, een museum van de meester van anime, Hayao Miyazaki. Vergeet alle tekenfilms die je kent en bekijk eens één van de prachtige films van deze man, zoals Spirited Away, Princess Mononoke en The Secret World of Arriety. Het zal je kijk op ‘tekenfilms' volledig veranderen. Dit zijn geen simpele kinderfilms, maar prachtig geanimeerde films voor jong en oud die zich afspelen in wonderlijke werelden met unieke karakters en gebeurtenissen. Alhoewel ik zelf niet alle films van de Ghibli Animation Studios heb gezien, heb ik er genoeg gezien om het museum een feest van herkenning te maken. Het museum had een speelse architectuur en bestond uit diverse kamers waarin honderden schetsen hingen van diverse films, soms een eenvoudige potloodschets, maar soms ook een gedetailleerdere en gekleurde schets. Daarnaast hingen er vele afbeeldingen uit de films en allerlei plaatjes en objecten die als inspiratiebron hebben gediend. De kamers stonden er bij alsof deze nog steeds in gebruik waren, met papier, potloden en inkt op bureaus en boeken over landschappen en anatomie in de boekenkast. Naast de permanente tentoonstelling was er een tijdelijke tentoonstelling over de film My Neighbor Totoro en werd verder onder andere op unieke wijze de magie van animatie werd getoond met draaiende filmrollen en poppetjes. De Cat Bus uit de laatstgenoemde film (een bus in de vorm van een levende kat) stond vervolgens ook nog als een enorme pop in een kamertje, waarin kleine kinderen konden spelen. Op het dak stond vervolgens nog een grote robot. Ten slotte was er een klein theater waar ze een korte animefilm draaiden over een waterspin en een schaatsenrijder, waarbij opnieuw de geweldige sfeer van deze films duidelijk naar voren kwam. Heel groot was het museum echter niet (alhoewel er wel heel veel bezoekers waren), dus was ik aan het begin van de middag alweer terug bij het station.

Na een lange en saaie rit in de trein en de metro kwam ik uit bij het Edo-Tokyo Museum, niet heel ver van mijn hostel vandaan. Dit grote museum, een aanrader volgens de Lonely Planet, was inderdaad een indrukwekkend museum over de geschiedenis van de stad Tokio, welke in het verleden Edo werd genoemd. Over twee verdiepingen werd een reis door de tijd gemaakt, waarbij eerst het eenvoudige leven van vroeger aan bod kwam, gevolgd door de ontwikkeling van de stad als populaire soldatenstad, handelsstad en de metropool die het nu is. De manier van wonen en werken werd daarbij uitgebeeld in afbeeldingen, attributen en tot in de perfectie nagebouwde huizen en gebouwen, soms als rijkelijk gedetailleerde schaalmodellen, soms op ware grootte. Dat Tokio een behoorlijke geschiedenis heeft, werd hier goed duidelijk, waarbij de stad zelfs vaker opnieuw opgebouwd is vanwege een grote verwoestende aardbeving in 1923 en bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. Al met al was het museum zeker een bezoek waard.

Via een kleine omweg langs een eenvoudig restaurantje met lekkere maaltijden liep ik uiteindelijk terug naar het hostel. Het was nog erg vroeg op de avond, maar dat vond ik niet erg. Na vijf drukke dagen in Tokio mocht ik best wel eens een lang avondje ontspanning hebben!

Tip van de dag: je kunt niet zomaar op bezoek gaan in het Ghibli Museum. Je bent verplicht ruime tijd van tevoren een ticket voor een bepaalde datum te regelen bij een boekingskantoor in het buitenland (wat ik voor vertrek al gedaan had via een Engels reisbureau). Als je dit nog in Japan wilt doen, zal dit ongetwijfeld een stuk lastiger zijn.

Opvallend feitje: de treinen rond Tokio zijn dezelfde als die in de metro worden gebruikt en hebben dus banken aan de zijkant met daartussen veel staanplaatsen.

Dag 33: Entertainment van de bovenste plank
Donderdag 12 april 2012

Ondanks dat het vandaag een erg dure dag was, was het wel een ontzettend leuke dag. Na een maand reizen en sightseeën was het vandaag tijd voor een dag vol vermaak. En waar kun je dat beter dan doen in een attractiepark van Disney? Iets buiten Tokio, voor mij zo'n 45 minuten met de metro en trein, ligt het Tokyo Disney Resort, een groot terrein met Disney-hotels en twee parken: Disneyland en DisneySea. Disneyland spreekt redelijk voor zich, en komt qua stijl, opbouw en attracties redelijk overeen met de Disney-parken in Amerika, Parijs en Hong Kong. Aangezien ik dit wel kende, besloot ik om naar DisneySea te gaan, eveneens een groot park, maar dan iets meer gericht op oudere personen. Dit was uiteindelijk duidelijk te merken aan de meer volwassen attracties en shows, waarvan de meesten zeker niet kinderachtig waren. Daarnaast was de dikke Disney-laag die normaalgesproken over Disneyland hangt, hier slechts in beperkte mate aanwezig. Het was een prachtige zonnige dag, dus ideaal om het park te bezoeken. Het mooie weer had echter ook vele Japanse bezoekers naar het park gelokt. Ondanks dat het behoorlijk druk was, wat te merken was bij de shows, waren de rijen bij de attracties allesbehalve lang. Vaak stond een groot gedeelte van de wachtruimte leeg en kon ik snel doorlopen naar de attractie zelf. Hier was ik uiteraard erg blij mee, want er was een hele hoop te zien en te doen, waardoor ik me tussen 11 uur en 21 uur geen enkel moment heb verveeld!

M'n hele dag in detail beschrijven lijkt me nogal overbodig, maar wel zal ik enkele bijzondere hoogtepunten noemen. Het park was onderverdeeld in diverse thema's, allemaal op een of andere manier verbonden met water (zoals American Waterfront, Arabian Coast en Lost River Delta), met als centraal punt een groot meer aan de voet van een indrukwekkende rokende vulkaan. Terwijl Venetiaanse gondels over dit meer voeren, maakte ik in de vulkaan een mysterieuze rit naar het middelpunt van de aarde, met op het eind een wilde twist. In een onderzeeër dook ik 20000 mijlen onder de zee, waarna ik in een schokkend toestel een grote orkaan probeerde te bedwingen. Bijkomen deed ik op een rustige boottocht langs de avonturen van Sinbad, waarna ik met Indiana Jones op ontdekkingstocht ging door een gevaarlijke tempel. Verder draaide ik rondjes over het water en viel de vloer onder me vandaan in een spookhotel. Naast de attracties waren er shows in overvloed, waardoor ik bijna elk uur weer klaarstond om een theater te betreden. Maar de shows waren allemaal wel ontzettend mooi. Hierbij was Mystic Rhythms misschien wel de meest bruisende, energieke en gaafste show die ik ooit in m'n leven heb gezien, met een jungle-decor, water, vuur, acrobatiek, prachtige muziek en heel veel beweging. Maar ook een swingende jazzvoorstelling met een big band mocht er zeker wezen! Naast twee andere vermakelijke shows over Ariël en wereldgerechten, was het grote meer in het park het decor van twee grote shows, één in de middag en één in de avond. In de middagshow, The Legend of Mythica, voeren er diverse versierde boten over het water met dansers, danseressen en enkele Disney-figuren. Maar ook kwamen er prachtige mythische wezens zoals draken en eenhoorns voorbij, net als mensen op snelle waterscooters die vliegers met zich mee lieten vliegen. De avondshow Fantasmic liet eveneens allerlei boten rondvaren, maar ditmaal werd er veel meer gebruikgemaakt van water, vuur, licht en projectie. Ook dit was een wervelende show, welke werd afgesloten met vuurwerk boven het park.

Al met al heb ik enorm genoten van deze dag (je moet wel een hele erge zuurpruim zijn wil dat niet lukken), waardoor ik met een grote glimlach vermoeid aan m'n reis terug naar m'n hostel begon.

Tip van de dag: maak je niet teveel zorgen als je bij het overstappen van de metro erachter komt dat de lijn waarop je wilt overstappen gesloten is vanwege een ongeluk. Er zijn genoeg andere lijnen om op je bestemming te komen. En het ticket waarmee je al hebt uitgecheckt bij het tussenstation wordt zonder problemen vervangen door een nieuw ticket. Japanners maken nergens een probleem van.

Opvallend feitje: Japanners zijn gek op het dragen van Disney-merchandise. Sta niet gek te kijken als er om je heen talloze personen -man of vrouw, jong of oud- rondlopen met Mickey- of Minnie-oortjes.

Dag 34: Middagje in Yokohama
Vrijdag 13 april 2012

Na vele dagen in Tokio had ik alles wel gezien. Vandaar dat ik vandaag een uitstapte maakte naar de op één na grootste stad van het land, Yokohama. Vanochtend was m'n vermoeidheid opnieuw merkbaar, waardoor ik lang ben blijven liggen en pas tegen twaalven het hostel verliet. Dit was op zich geen probleem, want Yokohama ligt vlakbij Tokio en heeft niet al te veel bezienswaardigheden. Nadat ik een volledige metrolijn had afgereisd, een rit van een half uur, stapte ik over op de trein. In het half uur dat volgde, reden we zuidwaarts door de buitenwijken van Tokio, welke ongemerkt leken over te lopen in die van Yokohama. Met een metro ging ik nog een stukje verder, waarna ik uitstapte bij de op één na grootste Chinatown ter wereld. In tegenstelling tot die van Manila, bevonden zich hier geen winkeltjes met gouden en zilveren sieraden, maar wel waren diverse straten aan het begin voorzien van een sierlijke poort. Het overgrote deel van de zaakjes die zich hier bevonden waren restaurants, of tentjes waar ze dumplings en andere gestoomde broodjes met vlees verkochten. Op straat stond ook een opvallend groot aantal kraampjes met gepofte kastanjes, welke tegen een hoge prijs verkocht werden. Ook kon je op verschillende plekken je hand laten lezen. Verder waren er allerlei Chinese winkeltjes, alhoewel deze meer op toeristen gefocust leken te zijn, dan op de Chinese Japanner. Zo waren er bijvoorbeeld vele knuffeltjes en accessoires van panda's te vinden, met Hello Kitty in een pandapakje als ultieme cross-over tussen Japan en China. Uiteraard stond er in de wijk ook een mooi versierde rode tempel.

Terwijl me opviel dat Yokohama een stuk rustiger was dan Tokio, liep ik naar de boulevard langs de haven. Yokohama is namelijk een grote havenstad, waar ik in het water enkele grote schepen zag liggen, waaronder grote passagiersschepen. Langs de boulevard lag een strook gras en stonden vele bankjes waar mensen genoten van de rust, het uitzicht en het redelijke weer. Hier bevonden zich ter gelegenheid van iets ook diverse perkjes met mooie bloemen. Nog meer prachtige bloemen waren iets verderop te vinden. Vanwege de lente waren er tussen een oud havengebouw, dat was omgebouwd tot winkelcentrum, ook vele prachtige kleurrijke bloemen geplaatst. Ik liep verder door een ander winkelcentrum met chique boetiekjes en kwam vervolgens langs een amusementspark met een achtbaan, een groot reuzenrad en nog enkele kleinere attracties. Iets verder, aan de voet van het hoogste gebouw van Japan, welke bij de ingang een zeer apart kringvormig kunstwerk had, bevonden zich nog eens twee ruime winkelcentra. Diverse winkels hadden zich hier gevestigd, waaronder een speciaal Pokémon Center (de Japanse jeugd is hier immers ook dol op) waarbij ze allerlei merchandise van de serie verkochten, met als meest opvallende item Pokémon-macaroni!

Heel veel meer had Yokohama eigenlijk niet te bieden (op een paar niet heel interessante musea na), waardoor ik tussen enkele hogen gebouwen en het hoofdkwartier van Nissan terugliep naar het station. Met de trein en de metro maakte ik opnieuw een lange en saaie rit van een uur terug naar mijn beginpunt, waar ik een prima maaltijd nuttigde en aan het begin van de avond alweer terug was in het hostel. Het was tijd om eens goed uit te rusten.

Tip van de dag: als je als vrouw geen zin hebt om tussen de mannen te zitten in de metro, reis dan voor 10 uur of na 17 uur, aangezien er dan speciale vrouwencoupés zijn.

Opvallend feitje: het leren lezen en schrijven voor Japanners lijkt me maar ingewikkeld. Tekst loopt namelijk niet altijd van boven naar beneden, maar soms ook van links naar rechts. Daarnaast loopt niet elk tijdschrift van achter naar voren, maar zie ik vaak ook brochures die ‘gewoon' van voren naar achteren gaan. En tenslotte worden al die karakters af en toe ook nog eens afgewisseld met kopjes of logo's in het Engels.

Zaterdag 14 april 2012

Vanochtend ging de wekker al vrij vroeg, aangezien ik een dagtrip wilde maken naar Nikko, een stad ten noorden van Tokio. Aangezien de reis hier naartoe meer dan 2 uur zou duren, wilde ik er op tijd bij zijn. Na een ontbijtje van de supermarkt liep ik door de regen naar het Asakusa-station. Ik had geluk dat het hostel over uitleenparaplu's beschikte, zodat ik niet nat werd gedurende de hele dag, aangezien het geen enkel moment heeft opgehouden met regenen. Bij het station kocht ik de Nikko World Heritage Pass, een kortingspas welke me toegang zou verschaffen tot de trein naar Nikko, de bus die ik daarna moest nemen, en enkele van de beroemde tempels in deze plaats, de reden waarvoor ik Nikko wilde bezoeken. Om 8.10 uur vertrok de trein, waarna ik in de 2 uur die volgde naar het regenachtige landschap buiten keek, met vele boerderijen en boerenland, huisjes, begraafplaatsen, kleine dorpjes en bergen. Ik had m'n laptop meegenomen, zodat ik onderweg net wat meer vermaak had. Bij het station van Nikko wachtte ik op de World Heritage Bus, waarbij er een man tegen me aan botste. Het was een Japanse man die vervolgens in het Engels vroeg waar ik vandaan kwam. Hij vertelde vervolgens dat hij sinds z'n studietijd al in Finland woonde en hij hier nu, na z'n pensioen, in Japan was om diverse mensen te bezoeken. Zo was hij vandaag op stap gegaan met een vriend uit Tokio, een professor op Tokyo University met een liefde voor Nederland en de Hollandse tulpen. Elk jaar ging hij wel naar Nederland en zelfs vandaag liep hij rond met een roodzwarte ‘Amsterdam XXX' paraplu! In de bus bleek het wel gezellig te zijn met die twee mannen, waarna ze me als lokale gidsen hebben rondgeleid door het gebied met tempels, ondanks dat ze hier zelf nog nooit eerder waren geweest. Dit kwam erg handig uit, want alle bordjes waren alleen in het Japans. Daarnaast leerde ik net wat meer over het Japanse -en Finse- leven.

Door de regen liepen we naar de grootste en bekendste tempel hier, de Rinnoji Temple. Helaas hadden we de pech dat deze volledig in restauratie stond vanwege de houtrot. Maar in plaats van dat ze slechts een paar steigers rond de tempel hadden geplaatst, was het bouwwerk geheel omhuld door een compleet ander gebouw met muren, ramen, trappen en wandelpaden! Het was mogelijk om door dit gebouw heen te lopen, waarna we zo nu en dan een glimp konden opvangen van de echte tempel en alsnog enkele verplaatste artefacten konden zien, zoals de drie grootste houten Boeddha's van het land, met een hoogte van 8 meter. De Japanse mannen wisten me hier ook wat te vertellen over de Chinese dierenriem die hier ook gehanteerd wordt. Vanwege de renovatie was het wel mogelijk om bovenop het groene dak van de tempel te kijken. We liepen verder door de omgeving en kwamen langs meerdere Japanse tempels (de Toshogu Shrine en de Futasan Shrine), waarvan sommige wel heel kleurrijk waren en ze vaak vele trekjes hadden van de tempels in China. In de tempels konden we -na het uitdoen van je schoenen- diverse heilige artefacten bekijken, net als enkele aangeboden cadeaus en toeristische souvenirs. Buiten lagen enkele watertjes en aangelegde Japanse tuintjes en stonden er stenen lantaarns en veel hele lange en dikke bomen waarvan de toppen verscholen waren in mysterieuze mist. Bovenop een heuvel bezochten we nog tempel (die van de Sleeping Cat) en bekeken we elders de drie bekende apen van ‘See no evil, hear no evil, speak no evil'. Nadat we kijkje hadden genomen bij Shinkyo, een heilige rode brug, werd ik door de mannen uitgenodigd voor een late lunch in een lokaal restaurantje. In het restaurantje was alles in het Japans, waardoor zij de lunch voor mij uitkozen en ik even later genoot van noedelsoep, een paar kleine bijgerechten, thee en warme sake, de bekende Japanse rijstwijn. Het was een gezellige middag, waarna ik me tijdens de treinreis terug naar Tokio ook zeker niet verveeld heb.

Aan het begin van de avond kwamen we terug bij Asakusa, waar ik afscheid nam van de twee vriendelijke Japanse mannen; wie weet zie ik één van hen nog wel eens terug in Nederland. Bij een tentje waar ik deze week al eens eerder lekker had gegeten, nam ik nogmaals een lekkere maaltijd. De eigenaar hier herkende me nog en wist met trots te vertellen dat eetstokjes in het Engels ‘chopsticks' zijn, iets dat ik hem de vorige keer op verzoek had geleerd. Met een volle maag keerde ik door de regen terug naar het hostel.

Tip van de dag: ga op vakantie naar Nederland als je mooie tulpen wilt zien.

Opvallend feitje: de poortjes op de trein- en metrostations staan altijd open en gaan pas dicht als je probeert erdoorheen te lopen zonder kaartje, of als je een ongeldig kaartje in het apparaat hebt gestopt.

Zondag 15 april 2012

Op deze laatste dag in Tokio besloot ik het heel erg rustig aan te doen. De afgelopen week was druk en hectisch, en ook de komende week zal ik in twee verschillende steden een vol programma hebben. Alsof het een doodnormale zondagochtend was, sliep ik heerlijk uit, waarna ik in het begin van de middag het hostel pas verliet voor een brunch uit de supermarkt. Kleine supermarktjes, zoals de Lawson of de welbekende 7-Eleven, vindt je hier op genoeg plekken, dus lang hoef je nooit op zoek te gaan naar broodjes, andere etenswaren of warme snacks.

Met de metro reisde ik vervolgens af naar het Shinjuku-station om het een en ander voor morgen te regelen. Morgen zal ik namelijk Tokio verruilen voor Nagoya, maar tussendoor wil ik graag een lange stop maken in en rond het plaatsje Hakone. Hier kun je diverse tochtjes maken door een erg mooi landschap in de buurt van Mount Fuji. Mocht het weer meewerken en het onbewolkt zijn (alhoewel de kans daarop op dit moment vrij klein is), dan heb je hier tevens een mooi uitzicht op Japans bekendste vulkaan. Voordat ik het boekingskantoortje op het station had gevonden, was ik echter enige tijd verder, aangezien het station reusachtig was. Het was een gigantisch doolhof met vele hallen en gangen en meer dan 30 verschillende uitgangen. Daarnaast had het meerdere verdiepingen aangezien er een heel warenhuis omheen was gebouwd. Nadat ik een ticket voor m'n vervoer van morgen had geregeld, keek ik buiten eventjes naar een enthousiast optreden van drie mannen, waarna ik in de supermarkt rondkeek voor een lekker diner. Japan staat uiteraard bekend om de sushi, maar als je hiervan wilt genieten in een restaurant, ben je een aardige smak geld kwijt, variërend van 15 tot 40 euro. De supermarkt biedt echter prima uitkomst, omdat deze ook vele verschillende doosjes sushi verkoopt. Je hebt ze in alle soorten en maten, met doosjes waarin allemaal dezelfde stukjes sushi in zitten en doosjes met een mix van van alles en nog wat. Je had zelfs lange niet-gesneden rollen sushi. Voor zo'n doosje betaal je tussen de 5 en 15 euro, afhankelijk van de hoeveelheid sushi en de aanwezige vissoort. Over het algemeen kwam het er een beetje op neer dat je per stukje sushi een euro betaalde. Ik kocht een doosje met verschillende soorten nigirizushi (rijst met daaroverheen een plakje rauwe vis, in tegenstelling tot de met zeewier omhulde makizushi en de inarizushi die in zakjes tofu verpakt zitten) en kreeg bij het afrekenen stokjes mee.

Terug bij het hostel heb ik van alles en nog wat gedaan waar ik de laatste dagen niet aan toe was gekomen. Zo had ik nog een stuk van m'n verhaal in te halen, foto's uit te zoeken en meer kleine dingetjes. Het werd zodoende een rustige en ontspannen namiddag en avond, waarbij ik tussendoor heerlijk genoot van de sushi. Tokio zat erop en het was tijd om de rest van Japan te verkennen.

Tip van de dag: loop een supermarkt binnen en laat het water uit je mond lopen door naar de vele doosjes sushi te kijken!

Opvallend feitje: als de metro arriveert, lopen de één, twee of drie bewakers van het perron naar de rand en zwaaien ze met hun armen langs het spoor terwijl ze iets als ‘lus, lus, lus' roepen.