Dag 17: Nat, nat, nat!
Dinsdag 27 maart 2012

Terwijl ik in m'n dromen m'n parkiet Kiki tegen me hoorde praten, was het in werkelijkheid een peuter die door de slaapzaal aan het roepen was, gevolgd door een luid geschreeuw waardoor ik wakker werd. Op zich geen probleem, want het was al 6.30 uur, een klein uurtje voordat de ferry in Masbate aan zou komen. Eenmaal aangemeerd verliet iedereen het schip, waarna ik op zoek ging naar een boot die naar Pilar zou gaan, op een ander eiland een stuk noordoostelijker. Er lag gelukkig al een bootje klaar en bij de pier werden tickets verkocht. Het was eenzelfde kleine boot waar ik al eerder in had gezeten de afgelopen weken; een overdekte boot met zo'n 12 harde houten banken voor 3 of 4 personen (hier in de Filipijnen dus voor 4 of 5 personen) met aan weerszijden houten dragers om de boot in balans te houden, te laten drijven en niet te laten kapseizen in het geval van golven. Met vele andere (Filipijnse) mensen, een grote hoeveelheid bagage, enkele hanen, een doos piepende kuikens en twee motors hebben we een uur lang voor onbekende reden in de haven gelegen. Toen we eindelijk eenmaal waren vertrokken, volgde een niet echt heel fijne overtocht van 3 uur. Zo zaten we behoorlijk op elkaar gepropt, waardoor bewegingsvrijheid geen optie was en dit na verloop van tijd nogal vervelend werd. Daarnaast waaide en regende het behoorlijk. Alhoewel de boot redelijk stabiel bleef, was al het opspattende water niet iets waar iedereen op zat te wachten. De zijkanten hadden dan wel plastic flappen die dicht konden, maar niet allemaal waren ze nog in perfecte staat, waardoor het water alsnog door de gaten wist te komen. Gordijntjes wisten gelukkig ook nog veel water tegen te houden. Open gaten aan de zijkanten waar geen flappen waren, werden vakkundig dichtgemaakt door een aantal reddingsvesten aan elkaar te knopen en voor de gaten te hangen. Toch kon dit alles niet helemaal verhelpen dat er alsnog een klein laagje water in de boot terechtkwam en ieders schoenen en bagage op de grond nat werden.

Aangekomen in het plaatsje Pilar was ik opnieuw zeer blij dat ik nog steeds geen afstand had gedaan van m'n paraplu, aangezien die hier ook zeker nodig was. Gelukkig was het maar een klein stukje lopen naar de minibusjes die hier klaar stonden en diverse richtingen op gingen. Alhoewel mijn eindbestemming er niet tussen stond, kon ik met een busje wel een stuk de goede weg op geholpen worden. Na een half uur slingeren door de bergen, langs dorpjes en rijstvelden, werd ik samen met iemand anders in een dorpje afgezet. Niet veel later arriveerde hier een behoorlijk volle bus vanuit Legaspi die naar Sorsogon zou rijden. Ik had het geluk dat ik er nog tussen paste. Ook tijdens deze rit bleef het maar regenen, wat de sfeer niet echt ten goede kwam. Na diverse keren te hebben gestopt, kwamen we na zo'n 45 minuten aan in Sorsogon, waar het ook met liters naar beneden kwam vallen. Met een tricycle liet ik me naar een -wat later bleek- zeer eenvoudige lodge rijden, waar ik in mijn erg kleine kamertje m'n hele tas uitpakte en alles uitspreidde op het tafeltje, de stoel en het bed, om hetgene wat nat was de kans te geven om te drogen.

Wat later in de middag had ik honger en wilde ik iets gaan eten. De regen was echter nog steeds niet opgehouden en noodgedwongen liep ik dus met m'n grote paraplu richting het centrumpje. Veel stelde het echter niet voor. Langs een weg waar het wemelde van de tricycles stonden diverse eetkraampjes en winkeltjes, een school en een kerk. Op de stoep en op de straat (want vaak was er niet echt sprake van een stoep) liepen veel mensen met paraplu's en poncho's, waaronder scholieren die net uit school kwamen. Bij de Chowking, een zeer populair Chinees fastfoodrestaurant hier (waar ik eerder de halo-halo had gekocht), nam ik een verrassend lekkere en uitgebreide maaltijd. Van fastfood is eigenlijk echt geen sprake, omdat de kwaliteit van het eten top is. Voor nog geen 3 euro had ik een vol bord met nasi, noedels met varkensvlees, een stukje vis, groente, pangsit en kroepoek. Met een ruim gevulde maag trotseerde ik het noodweer en liep ik terug richting m'n lodge, onderweg af en toe schuilend voor de extreme hoosbuien en anders beide handen goed om m'n paraplu geklemd zodat deze niet weg zou waaien. Het is apart wat voor extremen in het weer je in zo'n korte tijd kunt meemaken, alhoewel ik uiteraard wel een paar honderd kilometer noordelijker ben afgereisd. Vanwege het weer viel er in de avond niet echt iets te doen, waardoor ik tot het slapengaan lui op m'n kamer heb rondgehangen.

Tip van de dag: het nemen van een vliegtuig is weliswaar ietsje duurder, maar wel een stuk sneller, relaxter en droger! Extra tip van de dag: neem een paraplu mee!

Opvallend feitje: niet alle toiletten hebben een doorspoelmechanisme; soms zal je het moeten doen met een bakje en een kraan.

Dag 18: Het echte Filipijnse leven
Woensdag 28 maart 2012

Al vroeg stond ik op, waarna ik even later blij werd van de lucht buiten, aangezien deze na een lange en regenachtige nacht eindelijk was opgeklaard. Ik liep naar de Chowking, waar ik om 9 uur had afgesproken met Cherry, medewerkster van het Jhanarieans Resort in Puerto Galera. Om meteen alle misverstandende wereld uit te helpen: nee, ze is niet één van de vele meiden die in Puerto Galera op een andere manier hun brood proberen te verdienen, maar een doodnormale medewerkster van het resort die nu een maand vrij had genomen om haar grote familie hier in de regio op te zoeken. Deze familie had ze al vier jaar lang niet gezien, dus daar keek ze erg naar uit. Aangezien ik haar verteld had dat ik rond deze tijd in deze regio zou zijn en we elkaar in Puerto Galera wel mochten, had ze me uitgenodigd om met haar mee te gaan en mij kennis te laten maken met het echte Filipijnse leven, in plaats van alleen de toeristische plekken te bezoeken. Op dit unieke verzoek kon ik uiteraard geen nee zeggen! Terwijl ik onderweg was naar de Chowking, werd ik plots verrast door Cherry, die naast me opeens uit een jeepney sprong omdat ze me zag lopen. Het was leuk om elkaar weer te zien en bij de Chowking namen we een stevig ontbijt.

Cherry was gisteren vanuit Manila aangekomen in Sorsogon en verbleef bij een tante in het dorpje Bacon iets verderop. Met een jeepney reden we hier naartoe, waar we op een bosrijke weg met slechts een paar houten huisjes uitstapten. Een smal verhard pad door een omgeving van bomen, hier en daar kleine stukjes platteland en simpele houten huisjes, gevolgd door een modderig pad van gras, stenen en een bruggetje van palen, kwamen we bij het huis van één van Cherry's tante. Ook dit was een niet al te groot houten huis, dat door de familie helemaal zelf in elkaar is gezet. Alhoewel de vloer van cement was, waren alle muren, ramen, deuren en meubels gemaakt van hout, gesneden uit de bomen die hier in het verleden hebben gestaan. Het dak bestond uit bij elkaar gewoven gedroogde bladeren van de kokosnootpalmen die hier in overvloede staan. Het huis bestond verder uit was een simpele woonkamer met twee banken en een tv, een drietal slaapkamers en aan de buitenzijde een overdekte, kleine en zeer eenvoudige keuken. Aangezien ik een bijzondere gast was (maar niet de vriend of man van Cherry, wat we vaker hebben moeten uitleggen), kreeg ik een slaapkamer aangeboden, met een hard houten bed (lees: een plank) met daarop een dun rieten matje als matras. In het huis woonden naast de oom en tante ook nog hun drie kinderen en een oude man die trots (en dol) was op zijn zelfgemaakte schommelstoel. Iedereen gedroeg zich alsof ze elkaar een dag geleden nog hadden gezien. De ontvangst die bij ons altijd zo uitbundig is, was hier niet aanwezig. Alles was veel meer ingetogen; men maakte een praatje en ging verder met waar hij of zij mee bezig was. We werden onthaald alsof we thuis waren en konden doen wat we zelf wilden doen. Rond het huis liepen verder nog enkele kippen en kuikentjes rond, alsmede een hond en een paar katten. Voor ons werd een kokosnoot met een grote machete opengehakt, waarna we konden genieten van de frisse kokosmelk en de kokos zelf.

Met Cherry en één van haar jonge nichtjes maakten we een korte wandeling door de omgeving. Het was er erg groen vanwege de bomen, de struiken en het gras, maar ook erg modderig vanwege de vele regen die de afgelopen dagen was gevallen. We maakten diverse foto's, het nichtje klom in een boom, zeiden gedag tegen de kariboe iets verderop en aten een paar nootjes die we van enkele bomen hadden geplukt. Toen het begon te regenen raapten we grote bladeren op om deze te gebruiken als paraplu, om vervolgens snel terug te lopen naar het huis. Hier maakte ik tijdens de lunch kennis met het lokale eten, kleine gebakken visjes en zoete rijst in kokosmelk. Van bestek was geen sprake, want eten deed je hier gewoon met je handen!

Na de lunch liepen Cherry en ik met de drie nichtjes naar de openbare weg. Alle drie waren ze blij dat we er waren, aangezien ze om ons heen dansten, onze handen vasthielden en continu liepen te giechelen. We liepen naar een klein basisschooltje iets verderop, waar op dat moment diploma's en medailles werden uitgereikt aan leerlingen die waren overgegaan naar de volgende klas of een bijzondere prestatie hadden verricht. Op het grasveld naast het kleine schooltje stond een podium waarop details van de gelegenheid geschilderd stonden. Vrolijke muziek speelde op de achtergrond, terwijl leerlingen één voor één naar voren werden geroepen om hun diploma op te halen. Omdat de mensen hier waarschijnlijk niet vaak (nooit?) een buitenlander tegenkomen, werd er echter soms vaker naar mij gekeken dan naar de leerlingen op het podium. Omdat het hier redelijk gebruikelijk is dat je elk uur iets eet, kochten we gefrituurde zoete aardappel, wat erg lekker bleek te zijn! Hierna liepen we terug naar de openbare weg, genoten we van de vele mooie bloemen aan de zijkant en liepen we naar een volgende school. Ook hier was een uitreiking bezig, waarbij we binnen op de kleine houten banken plaatsnamen en keken naar het dozijn geslaagde leerlingen in witte kleding en met een witte muts. Met hun docenten gingen ze uiteindelijk nog op de foto. Het was interessant om te zien, omdat het overeenkomsten met uitreikingen in Nederland heeft, maar toch heel anders is. Op het groene schoolplein maakten we met de nichtjes nog enkele foto's, waarna we terug liepen naar het huis van tante. Onderweg kwamen we echter langs de overbuurvrouw, die ons direct uitnodigde om even op haar veranda te komen zitten en kletsen. Speciaal voor ons werd er een fles cola en een pak koekjes gekocht, iets wat voor ons niets bijzonders lijkt, maar voor deze arme vrouw toch veel waard was, aangezien ze in haar eentje een huishouden van meerdere kinderen moest onderhouden. Opnieuw legden we uit dat ik niet de man van Cherry was, waarna ik meteen werd voorgesteld aan de dochter van de vrouw. Ook zij vond het maar een grappige bedoeling, maar dat hoort erbij, want Filipijnse mensen houden van grapjes.

Eenmaal terug bij het huis van tante hebben we gerelaxt in het huis (op zowel de banken als de schommelstoel), waarna we met onze handen genoten van een diner van opnieuw rijst en vis, maar ditmaal op een andere manier bereid. De kinderen vonden het vervolgens geweldig om alle gemaakte foto's op mijn netbook terug te kijken. Niet heel laat op de avond was het bedtijd. Nadat ik een bezoekje had gebracht aan het toilet -een pot in een hokje een paar meter van het huis vandaan, met een emmer rivierwater om te spoelen- nam ik plaats op m'n bed. Terwijl de regen los barste, hoopte ik dat ik er 's nachts niet uit hoefde te gaan, net als dat ik hoopte zo min mogelijk te draaien in m'n slaap, want dat gevoel was op een hard bed allesbehalve fijn!

Tip van de dag: raak bevriend met de lokale bevolking!

Opvallend feitje: eind maart zijn de diploma-uitreikingen, waarna de lange vakantie begint en doorloopt tot in juni wanneer het nieuwe jaar weer van start gaat.

Dag 19: Dag in Donsol
Donderdag 29 maart 2012

Het bedje was hard en dat was goed te merken bij elke beweging die je maakte. Maar zolang je op de goede manier stil bleef liggen, viel er op zich best op te slapen. Zoals gebruikelijk is in de Filipijnen, duurt de nachtrust niet tot laat in de ochtend, zelfs in de vakantie. In plaats daarvan bevond de halve familie zich om 5 uur al in de woonkamer en in de keuken om het ontbijt voor te bereiden. Zelf werd ik wakker door de muziek op een mobiele telefoon en het spelen van de kinderen. Het was tijd voor het ontbijt: een aantal zoete aardappelen en koffie. Althans, in eerste instantie dacht ik dat het om het ontbijt ging, maar het betrof ‘slechts' een snack voorafgaand aan het echte ontbijt. Met een halfvolle maag zat ik iets later aan het echte ontbijt met rijst en kleine gebakken visjes vers uit de oceaan. En tja, dan volgt het onontkoombare ochtendritueel: het douchen. En laten ze hier op het platteland nou geen douche hebben! Maar gelukkig hebben de Filippino's overal een oplossing voor. Een stukje verderop bevond zich namelijk een smal en ondiep riviertje, welke perfect gebruikt kan worden om te badderen. En als je als Nederlandse toerist het Filipijnse leven wilt meemaken, dan wordt toch echt van je verwacht dat je hier vrolijk in springt. Dus daar ga je dan even later met een zeepje en een bakje water. Omdat het 's nachts geregend had, was het overal erg glad, dus moest je erna ook nog eens oppassen niet uit te glijden in de modder, om te voorkomen dat je nogmaals de rivier in moet. Na dit bijzondere avontuur was het alweer tijd om de familie te verlaten. Het was een geweldige ervaring die ik nooit had willen missen en alle familieleden waren dan ook aanwezig om gedag te zeggen.

Ik ging er echter niet alleen vandoor. Cherry was op vakantie en wilde nog meer familieleden bezoeken de komende dagen, alvorens hier terug te keren. Ze had me uitgenodigd om me de regio als lokale gids te laten zien en langs te gaan bij andere ooms en tantes. Aangezien ik hier nog tijd voor heb -pas op 6 april heb ik m'n vlucht naar Tokio- leek me dit een uniek plan. Wel wilde ik eerst naar Donsol gaan, een bijzonder toeristisch plaatsje in de buurt, maar daar had Cherry geen bezwaar tegen. Door de stromende regen liepen we naar de halte van de jeepney, welke even later verscheen. Terwijl opa een stuk achter ons op de motor meereed, zaten wij opgepropt tussen allerlei andere mensen op weg naar Sorsogon. Hier konden we meteen overstappen op een minibus voor een gelukkig niet al te lange rit naar het kleine plaatsje Putiao. Hiervandaan konden we ten slotte een overstap maken naar een jeepney. Deze was echter bijna afgeladen, maar gelukkig was er achterin nog één klein plekje vrij, net als het stuk tussen de chauffeur en de deur. Geklemd tussen de rijdende chauffeur en een gammele deur reed ik even later mee met de jeepney over een slingerende weg, via Pilar op weg naar Donsol.

Voorafgaand aan m'n reis had ik al een leuke homestay gevonden. Dit moet je zeer letterlijk nemen. In een huis van twee verdiepingen had de familie diverse kamers omgebouwd tot slaapkamers voor de gasten. De woonkamer kon gebruikt worden als lokale ruimte en in de keuken stonden een paar extra tafels voor gasten. Het zag er allemaal erg sfeervol uit. Het was vroeg in de middag en we besloten om Donsol een beetje te verkennen, maar omdat het hier niet heel erg groot is, waren we op zich redelijk snel uitgekeken. Er was een plein met een podium en vele stoelen, een lokale markt met enkele kraampjes, een paar straatjes met huizen en de oceaan en de rivier waar het plaatsje aan grenst. In het water bevonden zich een paar bootjes, met aan de kade enkele simpele houten huisjes, waar mensen aan het werk waren, hingen te luieren of zich aan het wassen waren op het pad. Toeristen waren hier niet te bekennen. Bij het enige simpele restaurantje dat we vonden, maakte ik voor bijna geen geld kennis met nog meer lokale gerechten. Behalve dit centrumpje strekt Donsol zich aan de andere kant van de rivier nog een stuk uit langs een opengebroken weg met aan de oceaanzijde enkele resorts. Voor de verandering liepen hier wel een paar toeristen rond, maar het kleine donkerbruine strand (vanwege de nabije Mayon-vulkaan) zochten ze niet op. Hier bevond zich ook het Butanding Visitor Center, de grote attractie van Donsol. Ik informeerde over een snorkeltour voor de volgende dag, welke in de ochtend zou plaatsvinden. Vervolgens hebben we bij één van de resorts met een drankje heerlijk in de hangmat geluierd. Er was een lekker zonnetje, dus het was prima vertoeven.

Tegen het einde van de middag verdween de zon achter de wolken en begon het te regenen. Met een tricycle gingen we terug naar de homestay, om niet veel later op zoek te gaan naar eten. Veel opties waren er niet, dus belandden we in de enige (westerse) tent hier voor een westerse maaltijd. Door het donker gingen we uiteindelijk terug, waarbij we ontdekten waarvoor het podium op het plein was. Ook hier was een diploma-uitreiking bezig en allerlei studenten in witte kleding en met een hoedje werden naar voren geroepen om hun diploma op te halen, terwijl er op de achtergrond een muziekje speelde. Nadat we bijna verdwaald waren in het dorpje, wisten we uiteindelijk toch de homestay te bereiken, waar de familie in de woonkamer gezellig tv zat te kijken en ik uiteindelijk weer op een lekker matras kon gaan liggen.

Tip van de dag: zorg dat je niet te veel eet voordat je de lokale bevolking bezoekt, aangezien je helemaal volgepropt wordt!

Opvallend feitje: de rivier is een geliefde (maar perfecte en goedkope) plek om te badderen voor de Filippino's.

Dag 20: Op zoek naar 's werelds grootste
Vrijdag 30 maart 2012

Al vroeg in de morgen ging de wekker, waarna ik in de rij ging staan bij de badkamer, aangezien er zich hier maar eentje bevindt voor alle gasten in de homestay. Ondertussen kon ik echter wel het nestje van zwaluwen aanschouwen dat zich in de gang bevond. Twee hele kleine en jonge zwaluwtjes piepten in het nestje, terwijl de ouders heen en weer naar beneden en buiten vlogen om eten te zoeken. Redelijk snel kwamen ze elke keer terug om de kleintjes te voederen. Het was een mooi gezicht. Beneden in de keuken stond het ontbijt al klaar en was de vrouw des huizes hard aan het werk om voor de aanwezige Filipijnse toeristen en mij snorkelspullen te verzamelen. Iets voor zevenen stapten we met z'n allen in enkele tricycles om naar het Butanding Visitor Center te rijden, waar we een gids en een boot toegewezen kregen. Aangezien Cherry niet kon zwemmen, bleef ze liever achter op het zonnige strand. Het was tijd om drie uur lang op zoek te gaan naar 's werelds grootste vis, de enorme blauw gestippelde walvishaai, of ‘butanding' zoals hij hier wordt genoemd. We zaten met zeven toeristen op de boot, bovenop de boot stond een spotter, terwijl er nog enkele crewleden aanwezig waren. Vol goede hoop voeren we weg van het strand, met in de verte een dozijn andere boten die ook op zoek gingen naar deze magische wezens. Het was het juiste jaargetijde, dus de kans op het zien van ten minste één was behoorlijk groot. Onze snorkelspullen moesten we bij de hand houden, want als er eentje gespot zou worden, zouden we snel het water in moeten springen. Dit moest wel op een rustige manier gebeuren, aangezien we de walvishaai anders weg zouden jagen. Vervolgens zouden we, voor zover mogelijk, tien minuten met de walvishaai mee mogen snorkelen, maar uiteraard niet te dichtbij komen. Het zonnetje scheen fel en er waren slechts enkele wolken, waardoor de boottocht erg aangenaam was. We voeren rond en gingen richting een groep andere boten. Het zou zomaar kunnen zijn dat er een walvishaai was gespot! Helaas was dat nu niet het geval en we voeren verder over de oceaan, niet heel ver uit de kust en soms in rondjes, aangezien de plek waar ze vaak gespot worden niet heel uitgestrekt is. Een uur passeerde en we hadden nog niets gezien, maar we bleven de hoop hoog houden. Ik kletste met de andere personen op de boot, een rijke Filipijnse familie die als een van de weinigen wel de gelegenheid had om elk jaar op vakantie te gaan, naar allerlei landen over de hele wereld. Zelfs Nederland hadden ze gezien! Het volgende uur ging voorbij en we begonnen het ergste te vrezen. Gelukkig was de tijd nog niet helemaal voorbij. We bleven rondjes varen en zagen dat de andere boten min of meer hetzelfde deden. Nergens zagen we echter mensen het water in springen. In het laatste half uur voeren we terug richting het strand waar we begonnen waren, in de hoop op het laatste moment nog een walvishaai te spotten. De sfeer in de boot was ondertussen behoorlijk gedempt, ons geduld werd flink op de proef gesteld, totdat we na een tijd varen opeens... terug waren bij het strand. Tot ons grote verdriet hebben we pech gehad en was er vandaag geen walvishaai te bekennen; wellicht bevonden ze zich deze ochtend in diepere wateren. Teleurgesteld verlieten we de boot, om bij het informatiecentrum nog even na te kletsen.

De dag was nog jong, maar toch heb ik niets bijzonders meer gedaan. Omdat het zulk mooi weer was, was het heerlijk om nog even in de oceaan te zwemmen, maar de rest van de middag bestond uit niets anders dan luieren, luieren en nog meer luieren in het resort naast het centrum, op zowel de aanwezige banken als de hangmat. Laat in de middag gingen we terug naar de homestay, waar de gastvrouw opnieuw enthousiaste verhalen vertelde over haar ervaringen met walvishaaien, maar het uiteraard jammer vond dat ik ze niet gezien had. Misschien morgen, zei ze, maar dat moeten we nog maar zien. In de avond werden we verrast door een uitgebreide, maar zeer lekkere maaltijd in de keuken, inclusief een draaitafel om het gewenste eten (waaronder grote garnalen) naar je toe te draaien. Dit ging er aan het eind van een ontspannen dag best in!

Tip van de dag: stel je verwachtingen niet al te hoog in bij een zoektocht naar walvishaaien.

Opvallend feitje: in de Filippijnen eten ze ofwel met de hand, dan wel met lepel en vork, waarbij de lepel de mond in gaat; een mes wordt hier bij het eten niet gebruikt.