Dag 14: Heet, heet, heet!
Zaterdag 24 maart 2012

Al vroeg (iets over vijven) werd de hele meute in de slaapzaal langzaamaan wakker. Ondanks het kleine bedje heb ik verbazingwekkend goed kunnen slapen. Iets later werd iedereen officieel gewekt door de intercom. Buiten was het al licht geworden en aan weerszijden van de ferry was land te zien. Het was nu wachten tot iets voor zevenen, toen we in de buurt van de haven van Cebu kwamen, de meest zuidelijke stad die ik in de Filipijnen aan zal doen. Op een zeker moment kwam er een klein bootje naast de ferry varen, met een man, vrouw en kind. Alhoewel dit op het eerste gezicht vrij onschuldig leek, mondde dit uiteindelijk uit in een onverwacht schouwspel. Terwijl de ferry het laatste stukje aflegde naar de kade, verzamelde zich meer dan een dozijn van dit soort kleine bootjes om aan één zijde van de ferry. Allemaal hadden ze een vangnet bij zich en hielden die op, in de hoop geld op te vangen die mensen op de ferry zouden gooien. Het was bijna een strijd wie de ferry bij kon houden, wie het dichtst bij de ferry kon varen en wie er het snelst kon duiken als er per ongeluk een muntje in het water belandde. Moeders bedelden, doken het water om een muntje op te vissen en peddelden verder, en dat met ook een kleine baby aan boord.

Eenmaal aan land nam ik een taxi naar mijn slaapplaats, een hotel ergens tussenin het oude downtown en het moderne uptown. Cebu is een belangrijke stad in het zuiden van de Filipijnen: het heeft een belangrijke geschiedenis, dient als hub voor allerlei plekken in de omgeving en heeft een behoorlijke grootte. Alhoewel het een drukke stad is, is het gelukkig niet zo ontzettend hectisch als Manila. Een enorm aantal attracties heeft Cebu zelf echter niet, dus besloot ik om te kijken wat ik in een dag zou kunnen doen. Dat bleek aardig wat te zijn. Via diverse straten waarvan ik hoopte dat ze de goede waren -zowel mijn kaart als de straten hadden niet altijd namen- liep ik zuidwaarts. Het eerste wat me opviel was de ongelooflijke hitte. De lucht was blauw, er waren slechts een paar wolken en de zon scheen ontzettend fel. Ik was zeker niet de enige die er last van had, ook de lokale bevolking leek het niet fijn te vinden en zochten vaak de schaduw op of liepen rond met een paraplu. Ik pauzeerde even in een grote witte kathedraal, waar op dat moment een trouwceremonie ten einde kwam. Allemaal mensen in mooie kleding (alhoewel niet echt specialer dan bij ons) kwamen achter elkaar de kerk uitlopen, gevold door het gelukkige bruidspaar.

Hoe meer ik in de buurt kwam van downtown, hoe drukker het werd met mensen, waarvan sommige zo arm waren dat ze gewoon op straat sliepen. De buurt was niet de mooiste; straten waren half opengebroken en huizen waren soms in vervallen staat. Toch bevonden zich hier de drie grootste bezienswaardigheden, waarvan twee misschien wel de belangrijkste van het hele land. De hoeveelheid toeristen die ik hier opeens tegenkwam verraadde dit ook al. In een klein rond kapelletje bevond zich een houten kruis, Magellan's Cross. Dit kruis werd hier enkele eeuwen terug door ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellan neergezet, waarbij hij het katholicisme in het land introduceerde, de nog steeds meest gevolgde religie hier, ondanks de islam in het verre zuiden. Dit was tevens het begin van de geschiedenis met de Spanjaarden. Naast het kruis bevond zich de meest heilige kathedraal van het land, de Basilica Minore del Santo Niño, een van binnen groot bouwwerk (de buitenkant was niet heel speciaal) met veel banken, een groot altaar, een versierd plafond en glas-in-loodramen. Verder was er een binnenhofje met een fontein en een zijvertrek met schilderijen en enkele beelden. Buiten krioelde het van de toeristen, verkopers met ballonnen en kettingen, en kleine kinderen die je achterna bleven lopen om bij hen een kaarsje te kopen. Bij een vestiging van een grote Chinese fastfoodketen kocht ik vanwege de warmte halo-halo, een zeer bijzonder lekker, maar moeilijk te omschrijven toetje, met van alles en nog wat er in, waaronder schaafijs, vruchtjes, stukjes jelly en een paars bolletje ijs. Een paar Filipijnse personen naast me aan tafel, hier vanuit Manila voor een paar dagen op bezoek en zeer trots op hun land, legden me uit dat ik alles door elkaar moest mengen om er optimaal van te genieten.

Ik liep verder en doorkruiste een park waar een groep scholieren danspasjes stonden te oefenen. Aan de andere kant bevond zich Fort San Pedro, een oud fort langs het water dat in vroegere tijden werd gebruikt tegen binnenvallende troepen. Heel groot was het niet, maar wel was de binnenplaats te bezichtigen, net als de muur, waarop kleine kanonnen nog steeds naar buiten gericht stonden. Het was al voorbij lunchtijd en ik had honger, dus liep ik een stuk verderop een klein winkelcentrumpje in met diverse eetgelegenheden. Bij een klein kraampje kocht ik rijst (verpakt in een bananenblad) en erg lekkere loempiaatjes, geserveerd op een bord dat was ingepakt met plastic. In plaats van bestek kreeg ik er een plastic zakje bij. Ik keek naar de mensen om me heen en deed hetzelfde als hen: ik plaatste het zakje om m'n hand en at m'n eten op, zonder dat m'n hand vies werd! Via diverse straten en langs een grote drukke weg liep ik vervolgens noordwaarts, richting uptown. Hierbij kwam ik onder andere langs een school waar op de muren de namen van alle afgestudeerden geschilderd stonden, iets dat ik al een paar keer eerder was tegengekomen. Het is een erg origineel initiatief! Hoe noordelijker ik kwam, hoe mooier en rijker de omgeving werd. Bij een grote rotonde bevonden zich opnieuw twee winkelcentra, waarvan ik er eentje even betrad om verkoeling te zoeken, alvorens via een andere brede, maar niet erg interessante weg terug te lopen naar m'n hotel.

Aangezien ik nu alle belangrijke plekken van de stad had gezien, waagde ik me in de namiddag naar het nabijgelegen Ayala Center. Dit was inderdaad net als in Manila een enorm winkelcentrum, maar dan net een slagje kleiner. Maar met vier verdiepingen en een uitgestrekte vloer was het alsnog groot genoeg om uren in te verdwalen. Binnen was het druk en werd er in een hal zelfs een of andere kerkdienst gehouden met allemaal zingende bezoekers. Elders werd een of andere show gehost. Ik kwam hier echter voornamelijk voor het boeken van een tour voor morgen. Alhoewel het enige tijd duurde voordat ik de juiste plek had gevonden en het personeel me aan een ticket wist te helpen, slaagde ik. Een diner was vervolgens mijn laatste doel, waarna ik door het donker terug naar het hotel navigeerde voor een rustige avond en nacht. Het was me het dagje wel!

Tip van de dag: blijf uit de zon, loop in de schaduw of duik een winkelcentrum met airconditioning binnen om de ergste warmte te vermijden!

Opvallend feitje: bij alle fastfoodrestaurants zitten Franse frietjes niet standaard in de menu's; in plaats daarvan krijg je rijst.

Dag 15: Heuvels van chocolade
Zondag 25 maart 2012

Heuvels van chocolade, dat klinkt uniek en dat was het ook. Net als m'n hele dag, die geheel in het teken stond van het eiland Bohol, ten zuidoosten van Cebu. M'n dag begon vanochtend vroeg, toen ik na een ontbijtje een taxi nam naar de haven. Ik had een ticket voor de SuperCat van 8.30 uur, een ferry naar de stad Tagbilaran op Bohol. Dit was echter niet m'n enige ticket, aangezien ik een volledige dagtour had geboekt. Na een controle kon ik samen met een hoop andere mensen de ferry betreden, welke er een stuk mooier, moderner en luxer uitzag dan de bootjes waar ik tot op heden mee heb gevaren. Van binnen had het wat weg van een vliegtuig, net als de procedure tijdens de overtocht zelf, behalve dat we dan hier zo nu en dan over de golven stuiterden, in plaats van turbulentie ondervonden. Er werd een film gedraaid, alhoewel de laatste 10 minuten niet getoond konden worden omdat de tocht maar anderhalf uur duurde. Bij aankomst in Tagbilaran werd ik opgewacht door een gids, kreeg ik een ketting om met een spookdiertje eraan en moest ik wachten tot zo'n 25 andere personen mij vergezeld hadden. De groep was een mix van culturen, met een opvallend hoog aantal Filipijnen, die deze plek ook als vakantiebestemming hadden uitgekozen. Onze vrolijke en enthousiaste lokale gids Grace bracht ons naar een grote touringcar, welke we gedurende de hele dag nog wel vaker hebben gezien.

We reden over een prima weg langs kleine dorpjes, groene rijstvelden en vele kokospalmen, terwijl Grace vertelde over haarzelf, het eiland en de diverse plekken die we zouden aandoen. Onze eerste stop was het Tarsier Conservation Center. De Filipijnen is één van de weinige plekken waar spookdiertjes nog bestaan. Spookdiertjes zijn de kleinste primaten ter wereld, zijn nachtdieren, zijn zo klein als een vuist en hebben enorme ogen. Tot niet heel lang geleden werden spookdieren nog gevangen gehouden in kooitjes en verhandeld op de markt, en nam de populatie enorm af. Gelukkig is daar nu verandering in gekomen en zijn er een paar reservaten voor de beestjes aangelegd, waaronder degene die wij bezochten. We kregen enige uitleg over de beestjes (zo zijn ze ondanks hun grote ogen bijna stekeblind, maar horen kunnen ze extreem goed), alvorens een stuk door het woud te lopen om ze op te zoeken. We vonden er uiteindelijk vier, alhoewel het af en toe even goed zoeken was om ze ook daadwerkelijk in je vizier te krijgen, ook al werd er naar ze gewezen. Ze waren namelijk zo klein! Omdat het overdag was, bleven ze redelijk ongestoord verder slapen in de takken. Maar bijzondere beestjes waren het zeker, vooral vanwege hun unieke uiterlijk!

Na een rit van een half uur arriveerden we uitgehongerd bij een rivier. Dat we allemaal honger hadden kwam goed uit, want hier hebben we een uur durende cruise gemaakt op een boot, over water dat in het goede seizoen smaragdgroen en blauw is, maar nu modderig bruin was. Op de pier werden we verwelkomd door enkele mannen die op hun gitaren muziek speelden. Aan boord stonden gedekte tafels en was er een uitgebreid buffet van verschillende lekkernijen. Het eten liet ons zeer goed smaken, net als de inhoud van de kokosnoot die bij ieder op tafel stond. Ondertussen voeren we een stuk over de rivier, begrensd door vele bomen en planten, en onder begeleiding van twee personen die zongen. Halverwege was ook een lokale schoolklas opgetrommeld om ons aan de oever hun zang- en danskunsten te demonstreren.

Tijdens de busrit die volgde na de boottocht reden we over slingerende bergwegen door een door mensen aangelegd bos, wat opviel vanwege de andere vegetatie dan op de rest van het eiland. We kwamen uiteindelijk uit bij het meest bijzondere stukje landschap van het eiland en misschien wel van het land. Het beschermde gebied hier was in ieder geval één van de meest aparte landschappen die ik ooit gezien had. Na een klim met de bus en de benenwagen hadden we een uitzicht over de Chocolate Hills, een gebied met meer dan 1200 heuvels met perfecte rondingen. Alhoewel geologie ons vertelt dat deze uit karst bestaan, begroeid met gras, en deze zich in de afgelopen millennia zo gevormd hebben, vertellen oude volksverhalen over enorme tranen of zekere rondingen van reuzenvrouwen. De naam hebben de heuvels in ieder geval te danken aan hun kleur, die in de juiste periode van het jaar bruin aannemen. Nu zaten ze een beetje tussen groen en bruin in. Het was het bezoeken zeker waard. Precies op tijd stapten we weer de bus in, aangezien er een enorme regenbui losbarstte, welke we al aan zagen komen vanwege de erg donkere lucht. Toen we even later aankwamen op de volgende locatie, was het gelukkig weer droog en konden we zonder problemen een vlindertuin bezoeken. Diverse mooi gekleurde vlinders vlogen hier rond, waarbij ons verder rupsen en cocons werden getoond.

De oudste stenen kerk van het land was onze volgende stop. Omdat het vandaag zondag was, was er een mis bezig. Ook in andere katholieke kerken die we hierna onderweg tegenkwamen, was het een drukte van jewelste van personen die de missen bij wilden wonen. De middag was alweer bijna tot een eind gekomen en we hadden er een lange dag op zitten. Uiteraard zouden we het eiland niet verlaten totdat we souvenirs gekocht hadden, waardoor we ten slotte bij een grote souvenirwinkel werden afgezet om T-shirts, spookdierknuffeltjes, chocolaatjes of andere lekkernijen te kopen. En speciaal voor ons kregen we nog een paar procent korting! Hierna werden we teruggebracht bij de ferry, waarna we onder begeleiding van regen en onweer terug naar Cebu voeren. Ditmaal kozen ze een film die wel binnen de reistijd paste en werd de film daarna -over Justin Bieber- gelukkig pas 5 minuten voor aankomst gestart. Het was over achten toen we in Cebu aankwamen en ik met een taxi terugging naar m'n hotel. Het was een lange, vermoeiende, maar bijzondere dag, waardoor een snel diner er wel in ging en ik de rest van de avond heerlijk heb uitgerust op m'n kamer.

Tip van de dag: als je iets tegen My Heart Will Go On van Celine Dion hebt, vergeet dan geen oordopjes mee te nemen naar de Filipijnen; vandaag was alweer de vijfde keer in twee weken dat ik het nummer voorbij hoorde komen.

Opvallend feitje: de ogen van een spookdier zijn in verhouding tot het hoofd 150 keer zo groot als de ogen van een mens.

Dag 16: Wachten op de boot
Maandag 26 maart 2012

Na twee drukke dagen in Cebu was het vandaag maar een rustige en saaie dag. Ik werd laat wakker, bewonderde voor de laatste maal de mooie badkamerdeur (de deur had een logo waarop stond ‘Pretty Door') en liep naar de receptie om mijn ontbijt door te geven. De gebruikswijze hiervoor is nogal apart. Je geeft je bestelling beneden door bij de receptie, loopt vervolgens naar het terras op de bovenste verdieping, waarna je wacht tot je eten in plastic verpakte bakjes wordt gebracht. Ach, het was in ieder geval inclusief de kamerprijs.

Omdat ik in de avond de boot naar mijn volgende bestemming wilde nemen, ging ik naar het ticketbureau van Trans-Asia Shipping om een ticket te kopen. Je moet hier echter wel ruim de tijd voor uittrekken, omdat het allesbehalve snel gaat. Alhoewel er meerdere medewerkers aanwezig waren (en niets leken te doen), was slechts één vrouwtje aangewezen om alle mensen te helpen. Gelukkig was ik niet de enige die het wachten van een half uur lang vond. Door de enorme bloedhitte liep ik uiteindelijk met een ticket langs een drukke weg, waarlangs diverse kraampjes stonden waar je grafstenen en -platen kon laten maken. Ook de lokale bevolking kon niet goed tegen de zon en liep rond met paraplu's of kartonnen bordjes boven hun hoofd. Ik liep verder door een park waar chauffeurs lagen te pitten op hun motors of in de cabine van hun vrachtwagen; deuren open om het kleine beetje wind wat er stond op te vangen. Zelf zocht ik uiteindelijk verkoeling in het aircoparadijs dat Ayala Center heet en nam ik een fruit shake terwijl een Amerikaanse jehovagetuige een praatje met me maakte. Bij het hotel heb ik in het restaurant vervolgens gewacht totdat ik naar de haven kon vertrekken.

Om 16 uur stond ik bij de haven, wachtend in de lange rij voor de incheckbalie. Ook hierna kon ik nog samen met vele andere mensen wachten in de vertrekruimte. Toen het eindelijk zo ver was, werden we met een bus naar de boot gebracht. De slaapvertrekken (zowel binnen als buiten) zagen er op deze boot een stuk beter uit. De (stapel)bedden hadden veel meer privéruimte, in plaats van dat ze allemaal op elkaar gepropt zaten. Daarnaast waren ze een stuk groter, waardoor ook westerse personen geen probleem zouden hebben met slapen. Opnieuw kon je -onder borg- beddengoed krijgen. Verder had je nu zelfs een lampje en stroom, waardoor ik zonder problemen een film op m'n laptop kon kijken in de avond. Het was iets rustiger op de boot dan de vorige keer, mede vanwege het kleinere aantal slaapplekken. Ook de kantine was iets kleiner, maar uiteraard kon ik ook hier weer een maaltijd van noedelsoep krijgen. De boot had naast vracht en mensen ook nog enkele andere opvallende passagiers aan boord (en daarmee bedoel ik niet de paar kakkerlakken op het toilet); verspreid over diverse dekken stonden een hoop kleine rieten tassen waar pluimveren uit staken. Af en toe klonk er gekakel. Nadat een man zijn haan nog even herplaatste in zijn tas, liep ik naar het achtersteven om te kijken hoe de boot om 18 uur uit zou varen. Geheel op tijd volgens Filipijnse begrippen vertrok de boot twee uur later aan haar tocht naar Masbate, een plaats een stuk noordelijker in de Filipijnen, welke ik zal gebruiken als transfer naar de Bicol-regio.

Tip van de dag: voor Hollandse tulpen hoef je helemaal niet naar Nederland te gaan; je kunt ze ook gewoon in de Filipijnse winkelcentra vinden.

Opvallend feitje: een Filipijnse kip is haar leven niet zeker, vooral niet als ze in boodschappentassen zitten! En met gefrituurde kip verkrijgbaar op elke hoek van de straat, is het duidelijk waar ze uiteindelijk belanden. Ook de Filipijnse haan is zijn leven niet zeker, aangezien er hier en daar ‘cock fights' gehouden worden, waarbij hanen mesjes aan hun poten gebonden krijgen en ze tegenover een andere haan gezet worden in kampioenschappen.