Dag 8: Onder de lokale bevolking
Zondag 18 maart 2012

Soms is de reis mooier, specialer en unieker dan de bestemming. Vandaag gold dat zeker tot op zekere hoogte. Zo dacht ik dat aan het begin van de dag in ieder geval nog, alhoewel de vermoeidheid de overhand ging nemen en ik meer en meer verlangde naar de eindbestemming.

Om te beginnen nam de avond gisteren nogal een andere wending nadat ik mijn verhaal had beëindigd. Een groep Koreanen nam de boel over bij het resort, waardoor het een stuk drukker werd. Na werktijd heb ik met Cherry echter nog een hele tijd in één van de bars gezeten met live muziek, vervolgens aan de haven nog kipsaté zitten eten en daarna nog een hele tijd bij het resort gehangen. Het werd uiteindelijk maar een erg korte nacht, aangezien ik vroeg wilde opstaan voor een lange reisdag. Bij het ontbijt werd nogmaals duidelijk hoe leuk het personeel hier was en hoe jammer ze het vonden dat ik wegging. Met nog net geen tranen in de ogen zwaaide iedereen me uit, in de hoop me snel terug te zien. Ik liep naar de straat met de jeepney naar het centrum van Puerto Galera. Eenmaal in het centrum moest ik een stukje lopen naar de terminal voor jeepney's, waarvan er eentje naar Calapan zou gaan, mijn volgende tussenstop. De jeepney zou echter niet vertrekken voordat deze vol zat, dus heb ik nog een tijd zitten wachten op meer personen en meer bagage. Dat werden er uiteindelijk een stuk meer dan ik had gedacht. Elke keer moesten we verder en verder inschuiven zodat er nog iemand bij kon. Uiteindelijk zaten we met een kleine 30 man achterin gepropt, met alle bagage tussen de benen. Van bewegingsvrijheid was nauwelijks sprake. Verder hing er nog iemand achter op de wagen, zaten er drie personen rechts van de bestuurder en nog iemand tussen de chauffeur en de linker deur geklemd. In deze volle bak legden we vervolgens een afstand af van een kleine 50 kilometer. Snel ging het niet, aangezien er regelmatig mensen uitstapten en nieuwe mensen onderweg werden opgepikt. Daarnaast was de slingerende bergweg op vele plekken opengebroken en waren ze bezig met overige wegwerkzaamheden. Toch was het een erg grappige en unieke ervaring van 1,5 uur, met de continue pick-ups van mensen, slapende kinderen op m'n been, nieuwsgierige mensen die wilden weten wie ik was, de vrouw tegenover me die ongegeneerd haar baby borstvoeding gaf, en de mooie bosachtige en landbouwachtige omgeving waar we doorheen reden.

De vrouw tegenover me had aangegeven dat ze naar Roxas moest met haar kinderen en dat ze vanaf Calapan een minivan wilde nemen. Aangezien dat ook mijn volgende tussenstop zou zijn, vertelde ze me dat ik met hen mee kon reizen. Iets later zaten we met z'n vijven in een minivan met een hamburger die we op de hoek bij een kraampje hadden gehaald. Uiteraard moesten we opnieuw wachten op meer mensen, dus hebben we nog een aardige tijd stilgestaan en vertelde de vrouw meer over haarzelf en de stinkende bevolking in de bergen rond dit dorp. Alhoewel de minivan uiteindelijk ook aardig werd volgepropt, zat deze toch een stuk comfortabeler dan de jeepney, waardoor de drie uur die volgden redelijk uit te houden waren. Vanzelfsprekend stopten we nu ook voortdurend om studenten op te halen, mensen naar hun werk te brengen en ze op de meest afgelegen plekken te droppen. Ondanks dat deze manier van reizen allesbehalve rustig en snel verloopt, is het wel een zeer unieke ervaring die je zeker eens moet meemaken. Je leert op deze manier zoveel meer kennen over de leefstijl van de lokale bevolking en ziet veel meer dan dat je zou zien dan als je simpelweg het vliegtuig zou pakken.

Rond 15 uur kwam ik aan in Roxas, waar ik werd afgezet bij de pier. Hier bevond zich de ferry naar Caticlan, welke een uur later zou vertrekken. De ferry leek verdacht veel op degene die ik twee jaar terug had van en naar Koh Chang en bestond uit een gedeelte voor auto's en vrachtwagens en twee personendekken. Hier was het voor de verandering niet zo druk, dus had ik een gehele bank voor mezelf. De overtocht duurde maar liefst vier uur, wat op de harde plastic banken erg lang duurde en saai was. Gelukkig kon ik m'n nekkussentje gebruiken om wat lekkerder op de bank te liggen (net zoals alle Filipino's ook deden). Met muziek op de achtergrond -de kapitein had een aardig gevarieerde mix met o.a. Billy Jean, My Heart Will Go On, Breathless, Shalalala, Shaggy en Barbie Girl- ging de tijd wel voorbij. M'n diner bestond uit instant noodles die ze hier verkochten.

In het donker kwamen we aan bij de haven van Caticlan, waar ik me eerst zorgen maakte over de aanwezigheid van boten naar Boracay op dit tijdstip. Gelukkig waren deze er nog wel vanwege de grote hoeveelheid toeristen bij de haven (in tegenstelling tot op de grote ferry), waardoor ik even later op een klein bootje zat die in een kwartiertje naar Boracay voer. Toen kon ik eindelijk beginnen aan het laatste stuk van mijn reis. Met een tricycle ging ik naar m'n hostel in het centrum van dit 9 km lange eiland. Stranden heb ik nog niet gezien, wel de weg die aan weerszijden stond volgebouwd met hotels, restaurants, bars en winkeltjes. Bij het hostel werd ik enthousiast ontvangen met een welkomstdrankje en kwam ik de backpackersvibe die ik twee jaar terug vaker was tegengekomen, opnieuw tegen. Aardig wat mensen hadden zich in de openbare ruimte verzameld, bij de bar met muziek, rond de pooltafel of in de lounge. Ik voelde me echter behoorlijk moe, dus heb ik niet bijster veel meer gedaan, alvorens in m'n dorm bij te komen van een ongetwijfeld onvergetelijke reisdag.

Tip van de dag: neem eens het lokale vervoer in plaats van het vliegtuig, maar trek er wel aardig wat tijd voor uit!

Opvallend feitje: ze zijn hier in de ban van Angry Birds merchandise; overal zie je vloerkleedjes, rugtassen, shirtjes en zelfs Rubik's kubussen van dit spelletje!

Dag 9: Een regenachtig Boracay
Maandag 19 maart 2012

Zoals Scheveningen in de zomer enorme hordes Duitsers naar zich toe lokt, wordt Boracay overspoeld door enorme meutes Chinezen en Koreanen. En in plaats van een idyllisch tropisch eiland, is Boracay een gigantisch toeristenmekka zoals Phuket in Thailand. Dat zijn tot dusver m'n eerste conclusies over Boracay.

Na een warme, maar goede nacht kon ik in het hostel een ontbijtje nemen. Vandaag was m'n eerste van enkele dagen in Boracay en het meest populaire White Beach stond vandaag op het programma. Het hostel ligt precies in de strook land tussen het strand en de hoofdweg, nogal afgelegen van alle andere dingen, tussen bomen, zandpaden en bouwterrein. Ik liep een stukje over de hoofdweg naar de D'mall, een centraal plaza volgebouwd met strandwinkeltjes en restaurantjes. White Beach zelf was een zeer lang strand van zeker 2 km, maar niet extreem breed. Het zand was inderdaad prachtig wit en het water mooi azuurblauw. Palmbomen sierden de rand van het strand. Langs het gehele strand stond het bomvol met resorts, bars, restaurants, winkels, duikshops, tattooshops en massageplekken. Het stikte er van de mensen, voornamelijk Chinezen en Koreanen, allemaal gekleed in kleurige vakantiekleding of badkleding, met zonnebrillen, hoeden en grote fotocamera's. Om de 10 meter werd je aangesproken of je een massage wilde hebben, een zonnebril of hoed wilde kopen, of één van de vele activiteiten wilde ondernemen, zoals jetskiën, kitesurfen, duiken en varen met een bananenboot. Alles wat je maar op en rond het water zou kunnen doen, was hier mogelijk. Ik ben een aardig eind in beide richtingen gelopen en overal bleef het net zo druk. Het strand zelf was echter een stuk rustiger, wat een zeer logische verklaring had: het was behoorlijk bewolkt en zo nu en dan regende het. Dit was erg jammer, waardoor even lekker op het zand zitten niet echt een optie was. Ergens in de middag was ik weer terug bij het hostel, om te relaxen met een boek in de (overdekte) lounge.

In de avond krijgt White Beach een make-over. In plaats van de tentjes met fruit shakes vallen nu alle restaurants op, met tafels en stoelen op het strand, lampjes in de palmbomen en podia met live bandjes. Bijna elk restaurant had vissen en kreeften in een bak met ijs liggen, een barbecue opgesteld, of een groot buffet uitgesteld, waar je zoveel kon eten als je maar wilde voor een vast bedrag. Prijzig was het hier overal, zoals te verwachten was. Ook in de bars was het nu een stuk drukker, met veel aanbiedingen zoals ‘X cocktails halen, 1 gratis' of een happy hour dat de hele dag duurde. Verder speelde muziek van diverse kanten en stonden hier en daar acrobaten met vuur opgesteld. Al met al was het hier echt een typische luxe vakantiebestemming, waar je met gemak dagen kunt besteden met ontspanning en vermaak, als dat tenminste je ding is.

Tip van de dag: als je van plan bent te gaan dineren bij een all-you-can-eat buffetrestaurant, zorg dan dat je op tijd bent; dat wil zeggen, voordat er een hele buslading aan Aziaten binnen komt stormen en al het eten voor je weggraaien.

Opvallend feitje: het gebruik van tablets, smartphones en laptops/netbooks onder backpackers is enorm gestegen sinds mijn laatste lange trip!

Dag 10: Uitkijken
Dinsdag 20 maart 2012

De dag begon vanochtend nog somberder dan gisteren. Voor lange tijd bleef het regenen, waardoor de meeste mensen hier genoodzaakt waren rond te hangen in de openbare ruimte van het hostel. Zelfs nadat de regen eventjes ophield, ging het daarna gewoon weer door. Niet echt ideaal op een tropisch eiland waar anders niet heel te doen valt. Gelukkig biedt het hostel ontbijt en lunch aan, zodat ik gewoon kon eten wanneer ik wilde.

Na het middaguur stopte het gelukkig met regenen en bleef het droog tot in de avond. Vandaag heb ik één van de andere stranden bekeken. Boracay is een lang, maar smal eiland, met aan de ene zijde White Beach en aan de andere zijde Bulabog Beach. Hoewel de eerste ontzettend toeristisch is, is de tweede dat zeker niet. Het strand zag er vies uit vanwege allemaal aangespoeld zeewier of iets dergelijks en langs het strand waren nauwelijks resorts en restaurants, of alles wat je maar aan de andere zijde kon vinden. In plaats daarvan stonden er slechts een tiental kitesurfshops, aangezien er aan deze kant meer wind staat, wat de situatie voor kitesurfen een stuk beter maakt. Heel veel wind stond er vandaag echter niet, waardoor het water behoorlijk leeg was, op enkele ervaren kitesurfer na. Via een redelijk verlaten weg naar het noorden liep ik een berg op, waarlangs diverse resorts en stukken land lagen. Deze stonden echter bijna allemaal leeg of waren te koop aangeboden, iets wat me niet heel erg verbaasde. Hier en daar stonden enkele simpele huisjes van de lokale bevolking, met kippen in de tuin en wasgoed aan het hek. Bovenop de berg kwam ik opeens weer toeristen tegen -opnieuw een buslading Koreanen- aangezien je hier met een buggy kon rondcrossen. Daarnaast bevond zich hier een uitkijktoren. Deze beklom ik, waarna ik een erg mooi uitzicht had over het hele eiland. Ik zag beide uiteinden van het eiland en de twee grote stranden, waarbij het contrast tussen beide opnieuw goed opviel. Uiteindelijk liep ik weer terug naar beneden en via enkele simpele straatjes met huizen voor de lokale bevolking, kwam ik weer op de hoofdweg uit. Het was apart om te zien hoe groot het verschil was tussen de hoofdweg en de ernaast gelegen weg voor de lokale bevolking. De ene was een mooie geasfalteerde weg met aan weerzijden allerlei winkels en prima huizen, terwijl de andere bestond uit hobbels en zand met zeer simpele houten huisjes.

Bij het resort heb ik mijn voeten heerlijk laten rusten en kennisgemaakt met diverse andere personen die hier verblijven. In de avond ben ik met hen naar het strand gegaan voor een hapje en drankje. Het was langs het strand een drukke bedoeling en in en rond de bars en restaurants hing een losse en ontspannen sfeer. Het was daarom niet al te moeilijk om me hier prima te vermaken.

Tip van de dag: neem iets te lezen mee voor als het met bakken uit de lucht komt vallen!

Opvallend feitje: als je een blik werpt op andermans computerscherm, zie je 9 van de 10 keer dezelfde pagina in beeld: Facebook.

Dag 11: In het golvende water
Woensdag 21 maart 2012

Vandaag was het tot m'n vreugde een stuk betere dag dan de afgelopen twee. Alhoewel de zon zich niet heel veel heeft laten zien, was het tenminste een mooie en droge dag. In de ochtend heb ik rondgekeken bij diverse duikshops om te zien welke duiken ze in de aanbieding hadden. Ook hier leek het me leuk om een keer het water in te duiken. Elke vereniging bood diverse duiken naar één van de vele plekken rondom het eiland. Eentje sprak me wel aan, waarna ik een plekje reserveerde voor in het begin van de middag. Op de weg terug naar het hostel bleef het geinig om te zien hoe veel Koreaanse meiden allemaal in hun zomerjurkjes staan te poseren voor de fotocamera van hun vriend, hoe Filipijnse kinderen op een sierlijke wijze de tekst ‘Boracay' in een berg zand ingraveren, en hoe toeristen enthousiast aan het koppeltjeduikelen zijn op een trampoline en met een bungeekoord.

In de middag was ik terug bij het duikcentrum, waar ik meteen een lunch aangeboden kreeg die daar onder de aanwezigen gedeeld werd. Na het passen en meten van de duikuitrusting, liepen we met alle spullen naar de boot en voeren we een stukje van het eiland af, over de golvende oceaan. Mijn duikmeester was een ervaren Nederlandse man en samen met nog twee anderen doken we even later naar een diepte van 23 meter. In de 46 minuten die volgden, zwommen we rond, keken we naar het afwisselende koraal en de zwemmende visjes, waaronder twee grote antennaria (in het Engels veel eenvoudiger een ‘frog fish' genoemd) en een blauw gevlekte rog. Alhoewel de duik niet zo mooi was als die van afgelopen week, was het de moeite waard. Eenmaal terug bij het duikcentrum kon ik weer een stempeltje in m'n logboek zetten. Nadat ik gesmuld had van een maïskolf, welke op het strand worden aangeboden, liep ik terug naar het hostel om heerlijk te relaxen.

Aangezien ik bij het hostel ondertussen al aardig wat mensen kende en ik ook nieuwe mensen leerde kennen, verstreek de tijd snel genoeg. Rond etenstijd kwam er zelfs iemand optreden! Met leuke en relaxte muziek op de achtergrond had iedereen het klaarblijkelijk erg naar z'n zin, waardoor iedereen tot laat in de avond bij het hostel bleef hangen. Toen anderen daarna alsnog het strand opnieuw opzochten, hield ik het slechts bij een hapje eten (lekkere saté voor nog geen 20 cent!) en ging ik richting bed. Het zal morgen namelijk weer een lange reisdag gaan worden naar m'n volgende bestemming! Alhoewel m'n verblijf in Boracay in het begin niet heel indrukwekkend was, heb ik het naarmate de tijd verstreek toch veel meer naar m'n zin gehad vanwege de leuke mensen!

Tip van de dag: doe geen moeite om Nederlandse vertalingen van alle vissen op te zoeken; in het Engels zijn ze vaak veel makkelijker!

Opvallend feitje: ook de Filipijnse kleuters houden van chips en Coco-Cola.