Dag 1: Terug naar waar het allemaal eindigde
Zondag 11 maart 2012

Azië 2.0 is begonnen! In tegenstelling tot wat ik in het vorige bericht vermeldde, begin ik stiekem toch op de plek waar mijn reis twee jaar geleden is geëindigd. Voordat ik namelijk in Manila aan kan komen, heb ik een vlucht naar Kuala Lumpur moeten nemen, waar ik ten tijde van dit schrijven zit te wachten op mijn transfer. Het was een lange zondag (alhoewel het hier nu eigenlijk al maandag is), welke al vroeg begon.

Aangezien mijn vlucht om 12 uur zou vertrekken vanaf Schiphol, was ik al ruim op tijd op de luchthaven aanwezig. Het inchecken had ik thuis al gedaan, dus hoefde ik slechts mijn bagage af te geven en door de douane heen te lopen. Alhoewel hier in eerste instantie een aardige rij stond, bleek deze best mee te vallen. Bij een winkeltje kocht ik een opblaasbaar nekkussentje, aangezien ik vermoedde dat dit tijdens lange vluchten een stuk relaxter zou zitten dan zonder. De gate ging al vroeg open, maar dit leidde daarna gewoon weer tot lang wachten om daadwerkelijk het vliegtuig in te stappen. Het was een groot vliegtuig, maar tot ieders verbazing bleef het redelijk leeg. Op mijn hele rij bijvoorbeeld, waar plek is voor 9 man, zat ik slechts met één andere persoon. Het was zodoende wel luxe om een eigen bank te hebben! We vertrokken mooi op tijd en werden in de 11,5 uur die volgde behoorlijk volgepropt met lekker eten. Het was uiteraard een lange en vermoeiende vlucht, maar gelukkig wist het entertainmentsysteem enige tijd te doden en hielp het kussentje me om net iets lekkerder m'n ogen te kunnen sluiten.

Met zeven uur tijdverschil zijn we om 6.40 uur in het donker (met een fraai verlicht Maleisië) geland op het grote vliegveld van Kuala Lumpur. Het wachten bij de volgende gate kon beginnen.

Tip van de dag: zorg dat je niet teveel gegeten hebt voordat je een lange vlucht met Malaysia Airlines maakt!

Dag 2: Aankomst in de Filipijnen
Maandag 12 maart 2012

Het wachten leek een eeuwigheid te duren, maar toen de gate eindelijk open ging, was de tweede en laatste vlucht naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, een feit. Toch volgden er nog meer dan 3 vermoeiende uren in een vol vliegtuig. M'n kussentje en een ijsje zorgden ervoor dat het nog vol te houden was. Op Filipijnse bodem verliep de douane redelijk vlot en even later liep ik met m'n grote rugtas naar buiten. Het was hier 27 graden, benauwd, maar behoorlijk bewolkt. Met een taxi ben ik het centrum van Manila in gereden, waar het een drukte van jewelste was. Auto's en busjes reden in grote getalen rond en veel bewoners liepen op de stoepen. Het was inderdaad weer een grote en drukke, maar op het eerste gezicht niet heel erg moderne, Aziatische hoofdstad. De taxichauffeur was een vrolijke en enthousiaste man, sprak Engels op een redelijk niveau (wat te verklaren is door de Amerikaanse invloed in het verleden en het vele gebruik van Engels hier), was nieuwsgierig naar wat ik hier kwam doen en vertelde ook nog het een en ander over zichzelf en de Filipijnen. Ondanks m'n vermoeidheid wist me dit toch weer wat energie te geven.

Halverwege de middag kwam ik aan bij m'n plaats van bestemming, waar ik enige tijd op m'n bed heb gelegen om uit te rusten. De douche was ook zeer welkom! Aan het begin van de avond heb ik vervolgens een vluchtig kijkje genomen in een enorm groot winkelcentrum met meerdere verdiepingen. Het was hier een zeer drukke bedoeling, maar alle winkels en restaurantjes waren dan ook allemaal open. Manila is toch moderner dan op het eerste gezicht lijkt, omdat hier echt alles te vinden was wat in de westerse wereld ook te verkrijgen is, maar dan aangevuld met allerlei Aziatische eetgelegenheden! Toch begon m'n vermoeidheid weer toe te slaan, en in plaats van buiten een uitgebreider kijkje te nemen, ben ik vroeg teruggegaan naar m'n kamer om m'n gemiste slaap in te halen. M'n eerste echte dag Manila morgen wil ik namelijk wel goed benutten!

Tip van de dag: plan tijd in om bij te komen van een jetlag!

Dinsdag 13 maart 2012

Het was vandaag m'n eerste volledige dag in Manila en in de ochtend en middag heb ik diverse kanten van deze grote stad gezien. Kort gezegd is het een drukke, afwisselende, maar niet heel erg aantrekkelijke hoofdstad, vooral als ik hem vergelijk met de overige Aziatische hoofdsteden.

De grootste toeristentrekker is Intramuros, de oude stad die in de geschiedenis (met zowel de Spanjaarden, Amerikanen als Japanners) veel heeft moeten doorstaan. Deze grote wijk is, zoals de naam al doet vermoeden, omringd door een dikke muur, met daar weer omheen een aangelegde golfbaan. Binnen was het een wirwar van straatjes (gewone woonwijken) waar veel lokaal volk op de been was. Her en der waren echter enkele bezienswaardigheden verspreid. Het weer zat helaas niet: het was warm en benauwd, maar nog erger was, was dat het regende. Een paraplu was echt wel noodzakelijk om niet na een minuut behoorlijk nat te zijn. Verkopers haakten hier dan ook slim op in. Bij een bezoekerscentrum kon je een ticket kopen voor een bepaald gedeelte van Intramuros: Fort Santiago. Er was hier een kort geschiedenisfilmpje te bekijken, en na het lopen tussen gras, bomen een fontein en een blauwe tramwagon, kon je de Rizal Shrine bekijken, waar nu enkele historische voorwerpen te aanschouwen waren. Veel toeristen hingen hier echter niet rond; wel was er een grote klas middelbare scholieren. De kerker was helaas niet toegankelijk en ik keek verder rond door de gehele wijk. Aantrekkelijk was het hier niet echt. Alhoewel er wel een paar aparte gebouwen stonden, zoals een kathedraal, waren er verder alleen maar armoedige gebouwen in de kleine straatjes te vinden. Er lag veel rommel, een groot aantal zwerfkatten probeerden hier en daar eten bij elkaar te vissen, volwassenen hingen rond, sliepen op de grond, of stonden bij een kraampje eten te verkopen, scholieren lummelden ook maar wat rond, en jonge kinderen renden soms halfnaakt heen en weer.

Vlak naast Intramuros lag Rizal Park, het uitgestrekte stadspark. Volgens de Lonely Planet waren hier diverse bezienswaardigheden, maar het museum en het planetarium waren dicht, en de botanische tuinen werden op de schop gegooid. Wat overbleef waren een tweetal grote standbeelden, een meer waar de fonteinen niet werkten, gekleurde vlaggetjes, enkele gezichten en een enorme maquette in het water in de vorm van de landkaart van de Filipijnen. Via vele straten met huizen, winkeltjes en eetkraampjes liep ik naar het zuiden. Op straat was het druk, voornamelijk van de lange jeepneys, de lokale bussen die in grote getale kriskras door de stad rijden. Alhoewel ik er liever geen ritje in wil maken, zien ze er allemaal van buiten wel erg leuk en origineel uit, omdat ze geverfd zijn in opvallende felle kleuren en/of allerlei afbeeldingen hebben. In de buurt bevond zich Robinson Mall, een groot en modern winkelcentrum dat eigenlijk enigszins uit de toon valt midden in een wijk met povere gebouwen, gevaarlijke straten en diverse duistere barretjes. Toch was het winkelcentrum leuk om te zien vanwege z'n diversiteit. Hierna liep ik een stuk langs het water, de Manila Bay, waar vele jachtboten in het water dobberden, en kwam ik langs de dierentuin en het cultureel centrum.

Behalve de jeepneys heeft de stad nog een ander handig vervoermiddel: de bovengrondse metro. Alhoewel deze niet bepaald veel lijnen heeft, gaat de noord-zuidlijn langs een groot aantal plekken, net als de oost-westlijn. Zoals te verwachten was, was het op de stations (welke je kunt bereiken door aardig wat trappen op te wandelen) en in de metro behoorlijk druk; je was bijna letterlijk een sardientje in een blik. Ook het kruispunt van beide lijnen was zeer druk, wat vooral te merken was door de beperkte ruimte en de plichtmatige controle van tassen. Maar misschien nog wel drukker was het op de weg onder het station, met veel bussen en auto's. Terwijl het noorden van Manila het oude stadsgedeelte is, is het zuidoostelijke gedeelte voornamelijk het financiële zakendistrict. De omgeving ziet er hier dan ook weer heel anders uit. Grote en hoge gebouwen zijn hier langs de wegen gevestigd, de straten zijn schoner en de mensen zien er rijker en netter uit. Hier bevindt zich ook de wijk Ayala, met een enorme hoeveelheid winkelcentra, allemaal aan elkaar verbonden door een pleintje, gangen, of verhoogde voetpaden. Wat je ook maar zoekt, het is hier ongetwijfeld te vinden. Het verbaasde me dat ook hier veel man op de been was, en dat voor een gewone dinsdagmiddag! Tevens is hier het Ayala Museum te vinden, welke ik bezocht heb. Over enkele verdiepingen maak je kennis met gouden sieraden, ouderwetse kleding, Aziatische keramiek, Filipijnse schilderijen, een grote hoeveelheid prachtige diorama's die de geschiedenis weergeven, een collectie spullen van een zeer belangrijke geschiedenispersoon hier (Ninoy Aquino) en een dozijn modelschepen. Nadat ik ook hier alles gezien had, inclusief een standbeeld van deze man op een kruispunt in de buurt van de winkelcentra, ben ik in de avond teruggekeerd naar m'n kamer om m'n voeten de rust te geven die ze verdiend hadden.

Tip van de dag: kijk 's avonds goed uit waar je loopt; voor je het weet val je in één van de vele gaten in de stoep of straat! En dat doet pijn

Woensdag 14 maart 2012

Op mijn tweede dag in Manila heb ik me aardig verslapen. Op zich geen probleem, aangezien ik niet ontzettend veel meer van plan was te gaan doen. Het meeste had ik immers gisteren al gezien. Met de bovengrondse, waarvan ik me afvraag op welk moment van de dag de treinen niet bomvol mensen staan, ben ik naar Chinatown afgereisd. Ik was blij dat juist net tijdens dat ritje een aardig buitje viel. In Chinatown was het -hoe kan het ook anders- behoorlijk druk. Soms vraag ik me echt af wat mensen hier de hele dag bezighoudt, of hoe men de dag doorkomt door de hele dag met een klein kraampje waardeloze spullen op straat te staan en er lui bij te hangen. Aan de rand van de wijk bevond zich de Santa Cruz Church, een grote kerk. Zeer opvallend was dat direct voor de deur zich een parkeerplaats c.q. basketbalveld met een beeld van Maria bevond. Ik liep de hoofdstraat van de wijk door, waar de bekende winkeltjes van elk Chinatown waar dan ook ter wereld aanwezig waren: medicijnwinkeltjes, juweliers, winkels met gouden katten en beelden van draken, en dumplingzaakjes. Aan het einde van de straat bevond zich ten slotte nog de Binondo Church, met daarvoor een pleintje met mannen die je een ritje in een paardenkar aanbieden. Voor wie dit bedoeld is, zou ik niet weten, aangezien ik de hele tijd geen enkele andere toerist ben tegengekomen.

Terug bij de metrostation heb ik een behoorlijke tour met de bovengrondse gemaakt, wat op zich een goed beeld gaf van de omvang van de stad. Ik ging helemaal naar het noorden en had zo uitkijk op vele eenvoudige wijken, met huizen met daken die bestonden uit ijzeren platen. Ook reden we langs de grote Chinese begraafplaats, met een hoop zeer grote graftombes. Bij het eindpunt dacht ik te kunnen overstappen op een andere lijn (de kaart van de Lonely Planet leek dit te suggereren; lijnnetkaarten op metrostations ontbreken), maar dit was niet het geval. Ik keek zodoende eventjes rond bij Monumento (genoemd vanwege een rotonde met een monument), om vervolgens een stuk terug te reizen en halverwege over te stappen op een nieuwe lijn. Het was te merken dat deze nieuwer was, aangezien de stations een stuk mooier waren. Met de bovengrondse reed ik ditmaal helemaal naar het oosten, waarbij het me opviel dat 99% van de mensen in de trein onder de 30 jaar was (de gemiddelde leeftijd van de Filippino's is ook niet bar hoog), en Engels hier misschien nog wel een grotere taal is dan het lokale Tagolog, omdat krantjes en advertenties vaak in het Engels gedrukt zijn.

Het is en blijft frappant om te zien hoe armoedig sommige mensen hier zijn, hoeveel doodeenvoudige marktkraampjes overal staan, maar verspreid door de stad toch ook een groot aantal luxe winkelcentra te vinden is. Zo ook in het oosten van Manila, waar een hele wijk bijna gedomineerd wordt door de SM Mall (Shopping Mall Mall?), opnieuw een monsterlijk groot winkelcentrum met honderden winkels en restaurants van zo'n beetje elke keten die je kunt bedenken. Dineren was hier daarom geen enkel probleem, net als het surfen op internet dankzij een gratis wifi-verbinding. Hier kwam helaas ook een treurige kant van het land naar boven. Naast me zaten namelijk een oudere Zwitserse man en een jongere Filipijnse vrouw. De man beloofde de vrouw van alles, zoals ziekenhuiskosten, verzekeringen en een verblijf bij hem. Hij zag het al helemaal voor zich. In ruil daarvoor zou zij leren autorijden, zodat zij hem als chauffeuse kon rondrijden, zij voor hem kon koken en nog wel meer. Het was me niet duidelijk hoe de vrouw hierop reageerde, aangezien ze niet heel veel wist te zeggen. Het is helaas een vreemde manier van uitbuiting, als je het zo kunt noemen. In de avond verliet ik het fijn van airco voorziene gebouw en ging ik weer terug naar m'n kamer, onderweg nog wel lopend langs een avondmarkt met kraampjes met sieraden, illegale dvd's en telefoonbatterijen.

Tip van de dag: als je kunt kiezen tussen een Banana, Mango, of Seasonal Fruit Shake, doe dan geen moeite om de laatste te kiezen; je krijgt dan de vraag of je banaan of mango wilt.