Donderdag 24 juli 2008 - Dag 14
We stonden vroeg op, kregen ontbijtpakketjes van het hotel mee en vertrokken om 6.00 uur met een nieuw busje en een nieuwe chauffeur naar Dahab. Het eerste uur verliep vrij traag, omdat het druk was in Cairo en we nog een extra chauffeur moesten ophalen. De lange rit door de bergachtige Sinaï-woestijn was lang en de activiteiten in de auto beperkten zich voornamelijk tot slapen en lezen. Onderweg hadden we enkele tussenstops om bij te tanken. Halverwege de middag bereikten we Dahab, een kustplaats die geliefd is bij duikers en snorkelaars. Het dorpje zag er klein en niet heel spectaculair uit. Het hotel, of in ieder geval de receptie, was ook nog eens in aanbouw! Daarachter stonden diverse gebouwtjes met kamers. Na het inchecken probeerden we het zeewater uit, dat helder blauw was. De rotsbodem was echter niet zo fijn om overheen te lopen (en je moest uitkijken voor zee-egels), laat staan om het diepere water in te gaan, of uit te komen. Daarom doken we ook al snel het heerlijke zwembad in. Vanaf de kaart bestelden we lekkere sandwiches. ‘s Avonds, toen de zon alweer onder was gegaan en we de lichtjes van een legerbasis in Saoedi-Arabië aan de overkant van het water zagen, zijn we de boulevard overgegaan. Het zag er hier gezellig en sfeervol uit vanwege de hotels, kleurrijke restaurantjes en verschillende winkeltjes. Na een behoorlijk stuk lopen, keerden we om, kochten we wat bij een supermarkt en gingen we bij The Funny Mummy zitten, waar we zittend op lekkere kussens genoten van lekkere drankjes. Terug op de kamer viel ik vanwege de vermoeidheid snel in slaap. De extreme warmte, omdat er geen airco was en slechts een ventilator, kon daar niet tegenop.

Vrijdag 25 juli 2008 - Dag 15
Op deze dag konden we lekker lang blijven liggen, totdat we vanwege de warmte ons bed wel uit moesten. Toch viel het buiten wel mee, aangezien er een behoorlijk windje stond. Het ontbijt was prima, waarbij ze ditmaal zelfs gewoon brood hadden dat je kon roosteren. Om 11.00 uur was het tijd voor onze allereerste duikles, behalve voor Michelle, omdat ze dat al kon. Eerst moesten we een formuliertje tekenen, om vervolgens een wetsuit, slippers en een bril te passen. Na een uitleg van een instructrice vertrokken we met een auto naar The Lighthouse, een mooi stuk rustig water ietwat verderop. Hier kleedden we ons om en kregen we nog een vest met de zuurstoffles en -slang op onze rug. Dat was behoorlijk zwaar. In het water gelukkig een stuk minder. Met z'n tweeën kregen we van een andere instructeur eerst twee oefeningen: water in je bril laten lopen en deze eruit blazen met je neus en je mondstuk in en uit doen. Ademen bleek sowieso erg lastig en eng te zijn in het begin, maar na een tijdje ging het steeds beter. Dat was dan ook het moment om het diepe in te duiken. De instructeur zat achter ons en regelde de lucht om te zakken en te stijgen. Ademen en rondkijken was eigenlijk het enige om zelf te doen. En er was veel te zien! Overal zwommen (scholen met) gekleurde vissen en op de grond was veel koraal te zien. Dat was allemaal erg mooi en gaaf om te zien. Hoe dieper we kwamen, hoe minder er echter te zien was. Langzaamaan gingen we weer omhoog (terwijl we 25 piaster vonden en eerlijk deelden), totdat we na zo'n 40 minuten het zonlicht weer op de bodem zagen schijnen en de oppervlakte bereikten. Het duikavontuur was weer voorbij en achterin een truck reden we terug naar het hotel, waar we de rest van de middag in en om het zwembad hingen. 's Avonds gingen we met z'n zevenen, dus inclusief Mohammed, naar The Funny Mummy, om daar lekker te eten en lang en gezellig te blijven zitten, terwijl de katten om eten smeekten. We deden nog wat simpele woordspelletjes en tegen middernacht gingen we terug om te slapen.

Zaterdag 26 juli 2008 - Dag 16
Vandaag was het tijd om met kamelen de Sinaï-woestijn in te trekken. Daarvoor stonden we tijdig op en brachten we onze bagage naar de receptie, zodat we met onze handbagage in het busje stapten en naar de beginplek reden. Daar stonden enkele kamelen voor ons klaar, die werden afgeladen met de bagage en een rijder, een van ons dus. Drie jongetjes van ongeveer 13 jaar oud gingen met ons mee. De tocht was warm en zwaar, maar wel erg mooi. We reden/liepen door vlakten van zand en steen die omgeven waren door bergen. Het rijden op de kamelen was eerst wat vreemd, maar het zat op zich niet verkeerd. Alleen gingen je bovenbenen na een tijdje wat pijn doen. Het was gemakkelijk om de kamelen te besturen met een teugel, maar ze waren dan ook al tam en kenden de route ook al wel. Een stuk over rotsen moesten we allemaal lopen, omdat het voor de kamelen anders niet te doen zou zijn. Bij een berg bleven we in de schaduw rusten, maar al snel gingen we ter voet een stuk de bergen in. Door een heel smal ravijn klommen en klauterden we, wat soms nog tot gevaarlijke situaties leidde. Desondanks was dit erg gaaf en eigenlijk wel het meest avontuurlijke van deze vakantie. Na een lange pauze en een prima lunch in de middag, vervolgden we onze tocht. Het zonnetje scheen nog steeds schel en het mulle zand maakte de tocht zwaar. Gelukkig stond er vaak een lekker windje. Na een uurtje kwamen we bij een oase zoals we hem verwachtten: boompjes en een paar simpele huisjes in de woestijn tussen de rotsen, aangevuld met een paar inwoners, kamelen, geiten en een ezel. In een open, maar met bladeren overdekt hutje met kussens, mochten we uitrusten. Het leek alsof het hele kampje uit kinderen bestond, op een enkele dorpsoudste na. Meisjes probeerden ons sieraadjes en andere souvenirs te verkopen. Toen de avond was gevallen, kregen we in het hutje een simpele, maar lekkere pastamaaltijd. Het is jammer dat we maar weinig van de lucht konden zien, want er waren erg veel sterren. 's Avonds wilden de kinderen een feestje bouwen, maar echt veel muziek was er niet en veel muziek wisten ze ook niet maken, waardoor het kleine beetje gedans wat moeizaam verliep. Op een gegeven moment werden er dan ook spelletjes gespeeld, zoals de twee handjeklapspellen van vorige keer. Maar nu waren er ook nog meer klapspelletjes, handje drukken en met een glaasje water op het hoofd proberen op te staan, iets dat soms tot een nat hoofd leidde. Daarna was het bedtijd en konden we gaan slapen in onze slaapzakken, op de matjes en de kussens die in het hutje lagen. Koud was het niet, zodat we prima konden slapen. De enige die niet snel in slaap kon komen, was Ilona, vanwege het gesnurk van Mohammed.

Zondag 27 juli 2008 - Dag 17
Nadat iedereen langzaamaan wakker was geworden (door een vervelend fluitende vogel of andere personen), kregen we een vrij simpel ontbijtje, waarbij de chocokoekjes geliefd waren. Terwijl de kamelen werden volgeladen, vertrokken we zonder kamelen opnieuw door een canyon, zodat we weer in een prachtig berglandschap over de rotsen konden klimmen. Koen vond dat maar niets en Mohammed leek het gek genoeg nog wel het vermoeiendst te vinden. Aan het einde van de tocht van een uurtje kwamen we aan bij een hutje waar we even konden uitrusten en moesten wachten op de kamelen, die een andere route hadden genomen. Op een kameel reden we vervolgens naar de weg, waar een busje ons kwam oppikken. De kamelentocht was zeker niet lang, maar mijn kameel van vandaag reed toch beduidend minder lekker dan die van gisteren. Toen we weer bij het Dyarna Hotel aankwamen (en de chauffeur niet zo blij leek te zijn dat we ditmaal eens geen fooi gaven), bleken er opeens geen kamers meer voor ons te zijn, waardoor we moesten verkassen naar het hotel ernaast, het Seaview Hotel. Heel erg was dit niet, omdat deze kamers wel een airco hadden en nog wel een vrij stille ook. De rest van de middag hebben we niet veel meer gedaan, eigenlijk een beetje rond het zwembad van het oude hotel gehangen. (Omdat we het sfeertje daar veel gezelliger vonden.) Hier konden we ook zien hoe Anne en Koen hun eerste duiklessen in het zwembad volgden, iets dat ze de komende dagen flink willen doorzetten om een basisbrevet te halen. 's Avonds hebben we opnieuw lekker bij The Funny Mummy gegeten, waar ik voor de 3e keer een heerlijke Mixed Juice bestelde naast de maaltijd. Arthur en Ilona zijn voor de verandering zelf uit eten gegaan. Omdat we aardig moe waren, zijn we daarna vroeg naar de hotelkamers gegaan.

Maandag 28 juli 2008 - Dag 18
Vandaag was het een luie en ontspannen dag. We konden rustig opstaan om daarna te ontbijten. In plaats van een buffet, werd er in het Seaview Hotel een ontbijtje voor je klaargemaakt, met dun brood, ei, een paar soorten beleg, komkommer en tomaat. Het was eetbaar, maar niet geweldig. Koen en Anne hebben de hele dag besteed aan hun duikcursus achter de tv en bij The Lighthouse. Ook Michelle, die al kon duiken, ging de onderwaterwereld bekijken. Arthur, Ilona en ik zijn de bazaar van Dahab af gegaan, waar de verkopers in de winkeltjes gelukkig een stuk minder opdringerig waren. We kochten nog wat leuke souvenirs. De rest van de middag hebben we liggen relaxen bij het zwembad. Iets voor vijven werden we echter opgehaald met een auto, waarmee we naar een zeer groot en luxe hotel ietwat verderop werden gereden. Hier kregen we een vest aan en mochten we met z'n drieën plaatsnemen op een bananenboot voor een wilde rit van zo'n 20 minuten door het water. De man op de motorboot voor ons zette er flink de vaart in, zodat we ons heel goed moesten vasthouden om niet in het water te vallen. Vanzelfsprekend ging dit niet goed, waardoor we nog aardig vaak (maar Ilona en Arthur vaker!) in het water werden geslingerd en zout water konden happen. In de tussentijd grinnikte de man op de boot hard, hij leek er ook heel veel lol in te hebben om ons te pesten. Alhoewel Ilona zich had bezeerd (omdat ik per ongeluk bovenop haar was gevallen), vonden we het toch een zeer gave ervaring. Terug in het hotel wisselden we de duik- en bananenbootverhalen uit. Rond etenstijd vertrok de groep naar een ander restaurantje (Same Same) op de boulevard, terwijl Anne en ik gewoon wat fruit kochten in de supermarkt, omdat we niet zo'n honger hadden. Op het balkon van de hotelkamer hebben we meloen zitten eten. Vervolgens liepen we door een leeg, kaal en donker stuk land een stuk zuidelijker langs de kust, op zoek naar iemand die we in het vliegtuig hadden ontmoet en nu ook in Dahab zou zitten. Toen we de bewoonde wereld bereikten en het hotel vonden, was er niemand en gingen we terug naar het hotel. Daar hebben we Alette alsnog ontmoet, waar we verhalen uitwisselden over (de verschillen tussen) de reizen van Shoestring en Koning Aap. Laat op de avond, toen de anderen ook terugkwamen, was het wel bedtijd.

Dinsdag 29 juli 2008 Dag 19
Dit was een van de meest indrukwekkende dagen van de vakantie, aangezien we weer een hele ervaring rijker zijn. Nadat we vanochtend waren opgestaan en buiten hadden ontbeten, vertrokken Koen en Anne naar een plek waar ze hun laatste twee duiken en een theorie-examen hadden voor hun duikbrevet. Aan het eind van de dag kwamen ze vermoeid, maar geslaagd, terug bij het hotel. Arthur, Ilona en ik zijn echter met een pick-up naar The Blue Hole gebracht, een zeer bekende snorkel- en duikplek in Egypte. Het was een klein halfuurtje rijden en onderweg zagen we overal geraamtes van gebouwen die overal in Dahab uit de grond waren gestampt, maar nog lang niet af waren. Na een hobbelig zandweggetje met enorm veel kamelen kwamen we aan bij The Blue Hole, waar we van een man bij een restaurant enige uitleg kregen. We konden onze spullen daar achterlaten en een bril, snorkel en flippers uitzoeken. Vervolgens konden we bij de rotsen het water in om daar te snorkelen. En dat was echt prachtig om te zien! Terwijl de golven ons vooruit duwden, konden we genieten van het mooie koraal en de vele mooie vissen van de Rode Zee. We zagen ze in allerlei soorten, maten en kleuren, van grauw en grijs tot zwart met wit en fel blauw en geel of groen. Toen we in de diepte keken, begrepen we waar The Blue Hole zijn naam aan te danken heeft. Toch waren de meeste dingen wel aan de oppervlakte te bewonderen. Sommige vissen leken wel met ons mee te zwemmen, sommigen zaten lekker tussen het koraal, anderen lagen op hun zij te slapen en hele scholen bewogen schichtig heen en weer, om ons heen. Na ongeveer een uurtje gingen we het water weer uit en relaxten we op een bedje en in het restaurantje. Bij de tweede keer snorkelen liepen we een stuk stroomopwaarts (waar we langs gedenkstenen liepen voor degenen die hier waren verdronken), om stroomafwaarts langs de kust terug te snorkelen. We bleven onder de indruk. Het enige dat jammer was, was dat het bij het eindpunt wat druk was van andere snorkelaars, die niet altijd even goed aan het opletten waren. In de middag genoten we van een lekkere shish kebab, hamburger en vruchtenpannenkoek. Toen de zee iets rustiger was, konden we nog een stuk verder gaan snorkelen. Nu zagen we ook clownvisjes, zoals Nemo, en de giftige scorpionfish. Aan het eind van de middag werden we samen met andere mensen en etenswaren achterin de pick-up gedropt om terug te rijden naar het hotel, waar we elkaar vertelden over onze avonturen. Om 20.00 uur gingen we, zonder Anne, omdat ze moe was, naar het restaurantje Alladin, waar we lekker en gezellig hebben gegeten. Daarna genoten we van een welverdiende nachtrust.

Woensdag 30 juli 2008 - Dag 20
Ondanks dat we op deze laatste echte vakantiedag niet veel gedaan hebben, hebben we ons alsnog prima vermaakt. 's Ochtends konden we rustig aan doen en Koen en Michelle waren de enigen die diep de zee in wilden duiken. Met z'n vieren hebben we daarom bij het zwembad liggen zonnen. Aan het begin van de middag wilden we echter weer gaan snorkelen, zodat we een snorkeluitrusting huurden en over de boulevard naar The Lighthouse liepen. We legden onze spullen bij bedjes neer en gingen met flippers, bril en snorkel het water in, om ook hier van de visjes en het koraal te genieten. Het zag er mooi uit, maar het was lang niet zo indrukwekkend als The Blue Hole van gisteren. Er stond ook een sterke stroming, dat het zwemmen niet echt makkelijker maakte. Leuk om te zien was hoe een man de vissen voerde, waardoor ze allemaal op hem af kwamen en achter hem aan bleven zwemmen. Na een tijdje kregen we het koud en gingen we eruit om te zonnen. Terwijl Arthur en Ilona bleven liggen, zijn Anne en ik teruggegaan om te snorkelen in de zee voor het hotel. Dit wilde vanwege de vervelende ondergrond, de kans op het trappen op een zee-egel en de ruwe golven niet echt lukken. 's Avonds, toen Koen opnieuw ging duiken, zijn we voor het laatst met Mohammed, gaan eten bij Ali Baba. Het eten smaakte hier erg goed. Een voorafje en nagerecht werden ons nog cadeau gedaan. Het was alleen jammer dat het wachten op de rekening, die uiteindelijk niet kwam (we moesten individueel aan de kassa betalen), zo lang duurde. Terwijl Arthur en Ilona langzaam teruggingen naar het hotel en Mohammed en Michelle gezellig bleven zitten, zijn Anne en ik nog langs de winkeltjes gelopen, zodat ze eindelijk haar cadeautjes voor thuis kon kopen. Het viel ons op hoe anders de verkopers zich hier gedroegen. Ze zijn veel minder opdringerig dan in andere steden en ondanks dat je nog steeds moest onderhandelen, liggen de beginprijzen hier beduidend lager. Veel te laat, tegen 1.00 uur, kwamen we terug bij het hotel, voor een laatste korte nacht in Egypte.

Donderdag 31 juli 2008 - Dag 21
We stonden alweer om 6.30 uur op, om daarna een laatste ontbijtje te nuttigen. We pakten onze laatste spullen in en plaatsten deze in het busje, dat voor ons klaarstond naast het hotel. Om 8.00 uur vertrokken we en begonnen we aan onze laatste lange rit in Egypte, aangezien we helemaal terug moesten naar Cairo. We reden een iets andere route, langs de kust, dan de heenweg en namen ook de Suez-tunnel. In de auto vielen de meesten in slaap en slechts af en toe werd er een boekje bij gepakt. Twee keer pauzeerden we bij een restaurantje, waar het personeel ook maar suf voor zich uit zat te staren. Tegen een uur of vier kwamen we opnieuw aan bij het Indiana Hotel, waar we jammer genoeg op een erg snelle en simpele manier afscheid namen van Mohammed. Hierna hebben we onze spullen in de kamers gelegd en hebben we bij het zwembad gehangen. Om 20.00 uur zouden we met z'n allen gaan eten, maar uiteindelijk zijn Michelle en Anne naar de KFC gegaan en ben ik met Arthur, Ilona en Koen weggegaan. We liepen een stukje verder, in de buurt van de plek waar we op dag 3 ook al ronddwaalden. Hier vonden we een PizzaHut, waar we heerlijk genoten van voorafjes en pizza's. De rest van de avond hebben we uitgezeten op de hotelkamers.

Vrijdag 1 augustus 2008 - Dag 22
Om 00.30 uur kwam een busje ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. Voor het laatst reden we door de, zelfs nu nog, chaotische stad. Bij het vliegveld checkten we onze bagage in, om vervolgens nog ongeveer een uur te wachten totdat we de vertrekhal in mochten. Terwijl we al aardig moe waren, hebben we in enkele winkeltjes staan kijken en zijn we bij een cafeetje iets gaan drinken. Om 2.55 uur mochten we naar de vertrekhal, waar ons handbagage ook nog eens door de scanner werd gehaald. In de hal kletsten we nog wat met de andere Nederlanders van Koning Aap. Na een behoorlijke tijd mochten we eindelijk de bussen in, die ons naar het vliegtuig brachten. Arthur en Ilona zaten bij elkaar in het vliegtuig, Koen en Michelle hadden elk een eigen plek en Anne en ik zaten bij elkaar. Even na vieren, iets over tijd, vertrok het vliegtuig op weg naar Schiphol. Ditmaal had het vliegtuig schermpjes in de stoelen zitten, waardoor we de gelegenheid hadden om films te kijken, spelletjes te spelen of muziek te luisteren. We vermaakten ons met de film 27 Dresses. Ondertussen kregen we nog wat te drinken en later een ontbijtje met een pannenkoek, een broodje en fruit. Een tweede film konden we helaas niet af kijken, aangezien de systemen een halfuur voor landing uit werden gezet. Om ongeveer 7.30 uur Nederlandse tijd, dus weer een uurtje vroeger, zijn we geland in Amsterdam, waar we bij de bagagebanden lang op onze koffers en tassen hebben staan wachten. Toen was het helaas tijd om afscheid van elkaar te nemen. De geweldige en onvergetelijke vakantie was voorbij. We zeiden elkaar gedag en gingen vervolgens onze eigen weg, op weg naar huis.