Dag 6: New York is supercalifragilisticexpialidocious
Vrijdag 19 november 2010

Het was vandaag mijn allereerste volledige dag in New York en die wilde ik volop benutten. Dus stond ik om 7.45 uur op en liep ik naar de kleine ontbijtzaal van het hostel toe. Hier kon ik, helaas tegen betaling, ontbijten met een bagel. Ik liep vervolgens naar de metro toe. Meteen was de levendigheid van de stad merkbaar, aangezien er om de hoek al een kraampje stond met ontbijtproducten (bagels en pretzels) en in het metrostation enkele Indonesische zangers muziek stonden te maken. Met metrolijn 1 ben ik helemaal naar het meest zuidelijke puntje van Manhattan gegaan. Ik kon nog een zitplekje krijgen, maar het werd steeds en steeds drukker in de wagon. Tegen het einde, na meer dan 30 minuten, werd het echter beduidend rustiger. Bij South Ferry stapte ik uit, waarna ik meteen in Battery Park was beland. Hiervandaan was het mogelijk om de ferry te nemen naar Staten Island, maar dit deed ik niet. In plaats daarvan liep ik door het parkje naar de kade, waar een fris windje stond, ook al scheen de zon gelukkig heerlijk. Vanaf de kade had je een mooi uitzicht over de haven, met in de verte het silhouet van het Vrijheidsbeeld en Ellis Island. Een andere ferry kon je naar deze twee plekken brengen, iets dat vele toeristen op dat moment van plan waren. Ik echter nog niet, want ik bekeek enkele Navy en Air Force memorials in het parkje en liep noordelijk naar het ernaast gelegen Bowling Green, een ander klein parkje met een niet-werkende fontein. Naast het parkje bevond zich op het kruispunt van twee straten een aparte bezienswaardigheid: de Raging Bull. Dit is een groot, niet al te vriendelijk kijkende bronzen stier waar toeristen maar al te graag mee op de foto willen, ofwel aan de voorkant, dan wel met z'n achterkant.

Overal om me heen bevonden zich hoge gebouwen, dus het was verleidelijk om continu met je hoofd omhoog te lopen. Toch was dat niet zo verstandig, aangezien ik via enkele smallere straatjes met wegwerkzaamheden naar het befaamde Wall Street ben gelopen. Alhoewel dit bij iedereen behoorlijk groots in de oren klinkt, valt het in werkelijkheid nog best tegen. Wall Street zelf is namelijk nogal een smalle straat en ondanks dat de New York Stock Exchange zich hier bevindt, maakt de Federal Hall die er tegenover zit meer indruk. Aan de buitenkant was er weinig van de hectiek van de beursvloer te merken: het gebouw zat half ingepakt met een groot spandoek en was omringd met allerlei hekwerken. In plaats van drukke zakenmensen met telefoons en koffers waren het toeristen die buiten alom aanwezig waren om het timpaan van het gebouw te fotograferen. Helaas was het niet mogelijk het gebouw te betreden, dus was ik hier al snel verdwenen. De Federal Hall, met een beeld van George Washington, zag er van binnen wel mooi uit, maar veel was er niet te doen. Ik liep Wall Street daarom maar uit en kwam terecht bij de Trinity Church, een mooi kerkje te midden van alle drukte en hoge gebouwen. Binnenin waren er fraaie glas-in-lood ramen te bekennen. Nadat ik iets noordelijker was gelopen tussen de straten met vele auto's en taxi's, kwam ik terecht bij een groot bouwterrein dat gedeeltelijk was afgeschermd. Het was een grotendeels lege vlakte, waar hier en daar al begonnen was aan de bouw van nieuwe torens. Ik bleek te zijn aangekomen bij Ground Zero, het gebied waar tot 11 september 2001 het World Trade Center heeft gestaan met zijn bekende Twin Towers. Ik kan me het verschrikkelijke nieuws uit die periode nog goed herinneren, en werd er hier in een klein tijdelijk bezoekerscentrum opnieuw mee geconfronteerd. Vele verhalen waren hier aan de muren gehangen, net als foto's en honderden posters met ‘Vermist'. Hier en daar lagen gevonden bezittingen van slachtoffers en hing er in een andere vitrine een gescheurd brandweerpak. Boven een trap hingen honderden papieren gekleurde kraanvogeltjes, welke door Japan geschonken waren. Er hing hier een droevige sfeer; mensen waren stil of snikten zachtjes. Aan de overkant van het terrein bevond zich een kerk, die sinds die dag een geheel andere betekenis heeft gekregen. Het was nu een gedenkplaats voor de slachtoffers en beschikte over vele insignes van brandweerlieden en een paar dozijn gedoneerde knuffels.

In een parkje met de afgesloten City Hall heb ik eventjes uitgerust, waarbij ik gezelschap kreeg van een eekhoorntje die maar al te graag één van de M&M's wilde hebben die ik aan het eten was. Het beestje was nieuwsgierig en helemaal niet bang, dus klom het gerust op m'n schoot voor iets lekkers. Uiteindelijk liep ik verder naar het oosten, naar Pier 17, dat aan de East River ligt (westelijk van Manhattan ligt de Hudson River). Aan de kade waren enkele mooie zeilschepen te vinden, terwijl de pier stond volgebouwd met toeristenwinkeltjes en restaurantjes. Met een lekker zonnetje in m'n gezicht kon ik uitkijken over de rivier, waarover de Brooklyn Bridge gebouwd was en leidde naar de wijk Brooklyn. Helaas stond een gedeelte van de brug in de steigers, maar het was desondanks mooi om te zien. Het schepenmuseum heb ik niet gezien, evenmin de Bodies tentoonstelling, maar wel heb ik enkele winkeltjes bekeken en ergens een broodje gyros als lunch genuttigd. In de buurt bevond zich een TKTS-kantoortje, waar tegen fikse kortingen goede kaartjes worden weggedaan voor Broadway-musicals voor diezelfde dag. Ik had gelezen dat de rijen op Times Square bij eenzelfde kantoortje ontzettend lang kunnen zijn, maar hier was dat niet het geval. Ik besloot in de rij van zo'n 20 man te gaan staan en met 40% korting een goede plaats te bemachtigen voor een heuse Broadway-show! Het duurde echter nog even voordat de show zou beginnen, dus kon ik nog genoeg andere activiteiten ondernemen.

Met de express-variant van metrolijn 2 ben ik richting het 381 meter hoge Empire State Building gegaan. Eenmaal weer boven de grond zat ik even te puzzelen welke kant ik uit moest, omdat het hoogste gebouw van New York hier niet echt opviel tussen alle andere hoge gebouwen. Nadat ik de ingang had gevonden en de ontvangsthal had bewonderd, ben ik een verdieping hoger gegaan om een New York City Pass te kopen, een boekje met zes toegangstickets voor New York attracties tegen een fikse korting, waaronder die van het Empire State Building. Het was niet extreem druk en even later zat ik in een lift die me in 40 seconden naar de 80^e verdieping bracht. Met een andere lift kon ik vervolgens nog eens 6 verdiepingen hoger klimmen. Hier bevond zich een observatieplatform waar vanaf je een adembenemend uitzicht had over Manhattan en de omgeving. Het platform was aan alle kanten open en het waaide er flink; het was er daarom stukken kouder dan aan de grond. Wel was de rand afgeschermd met spijlen, zodat je er niet vanaf kon springen. Ik had een audio guide bij me die me interessante informatie gaf over de gebouwen in alle acht de windrichtingen. Beneden op straat zag ik kleine autootjes voorbij rijden, nog kleinere stipjes voorbij lopen, op een witte vlakte mensen voorbij schaatsen en in de verte zag ik de wolkenkrabbers van het financiële district, met de haven op de achtergrond. Aan andere kanten zag ik New Jersey, noordelijk Manhattan (met slechts een gedeelte van Central Park), Queens en Brooklyn. Meer dan een uur heb ik hier bovenop deze wolkenkrabber gestaan, terwijl de zon steeds lager kwam te staan. Een mooie goudgele gloed viel over de stad heen. Na deze mooie belevenis ging ik terug naar beneden, waar ik langs Macy's liep, 's werelds grootste warenhuis. Alhoewel ik er nog niet in ben gegaan, heb ik wel de zes etalages bekeken waar een interactief kerstverhaal bezig was. Het had wel iets weg van Disneyland, met bewegende poppen, een stem voor het verhaal en achtergrondmuziek. De hele stad was overigens al helemaal in de kerstsfeer, met versieringen en lampjes overal.

Via Broadway, een weg die overigens niet alleen maar bestaat uit theaters, maar helemaal van noord- tot zuid-Manhattan loopt, ben ik naar Times Square gelopen. Alhoewel de lucht steeds donkerder werd, werd het in de straten steeds lichter. Overal om me heen stonden namelijk hoge gebouwen die vol hingen met reusachtige advertenties, grote borden met neonreclame, andere reclamebanners en logo's. Het was daarnaast ontzettend druk op zowel de straat als de stoep. Vele gele taxi's reden om me heen, af en toe afgewisseld door gewone auto's of limousines. Aangekomen op Times Square bleef ik ook m'n ogen uitkijken. Overal waar je maar kijkt, zie je posters van aankomende films of musicals, flitsen de reclamefilmpjes aan je voorbij en worden trailers afgespeeld. Toeristen zie je om zich heen kijken, zich vergapend aan alles wat er hier over hen heen komt. Het gevoel dat je hier krijgt is onbeschrijflijk en kun je alleen voelen door daar echt aanwezig te zijn. Er was verder nog een filmploeg bezig met het filmen van fotomodellen, liepen er een rode en blauwe Elmo rond, stond er een reusachtige rij voor het TKTS-kantoor en kwam er een auto voorbij rijden met die typische headbangende ‘niggas' met rapmuziek. Bij een tentje heb ik snel een slice pizza gegeten en een blikje Mountain Dew gedronken, een erg lekker drankje dat moeilijk te omschrijven is, maar nog het meest weg heeft van een combinatie van 7-Up en Fanta. Op Times Square waren verder vele winkels en restaurants, waaronder een ESPN, Planet Hollywood, Hard Rock Café, Disney Store, M&M's World, McDonald's en een grote Toys'R'Us waarin je een reuzenrad in kon en op de foto kon met Spiderman en een enorme T-Rex. Ik liep naar het bekende 42^nd Street, waar vele theaters zaten, souvenirwinkeltjes, bioscopen en Madame Tussauds. Nadat ik enkele souvenirtjes had gekocht, betrad ik het New Amsterdam Theater, wat zich langzaamaan vol begon te stromen. Hier begon om 20.00 uur de ontzettend vrolijke musical Marry Poppins! In de 2,5 uur die volgde, heb ik me hartstikke vermaakt met het professionele toneel en de aanstekelijke liedjes. Ondanks dat dezelfde musical nu ook in het Circustheater in Scheveningen draait, is de belevenis hier toch een stuk bijzonderder! Het was voor mij tevens een ideaal moment om uit te rusten van deze lange en drukke dag. Na de musical heb ik daarom dan ook meteen de metro gepakt om terug te keren naar het hostel, om daar te gaan slapen. Het was in ieder geval wel een superleuke en onvergetelijke dag!

Dag 7: Een kunstig uitzicht
Zaterdag 20 november 2010

Om 8.00 uur was het tijd om op te staan, waarna ik een lekkere douche heb genomen. Die douche werkt hier trouwens ook weer ietsje anders, aangezien je slechts één draaiknop hebt. Hoe harder je hem zet, hoe warmer hij tevens wordt. Afijn, na een ontbijt met een muffin ben ik weer op pad gegaan. Met de metro ging ik één halte downtown, waarna ik Central Park van west naar oost ben overgestoken. Dit is echter niet iets dat je in vijf minuutjes doet, aangezien dit park ontzettend groot is. Vanwege de herfst zag het park er nu wel prachtig uit, met bomen in alle kleuren en gele bladeren overal op de grond. Ik was niet de enige hier; nog vele andere mensen waren hier de hond aan het uitlaten, liepen rond, stonden op een van de vele tennisbanen te tennissen, speelden in de speeltuin of waren aan het joggen rondom een groot meer. Zo druk de stad zelf is, zoveel rust was hier te vinden. Aan de oostzijde aangekomen, kwam ik nog veel meer joggers tegen, die op een bepaalde plek zelfs werden toegejuicht door anderen. Over 5^th Avenue liep ik zuidwaarts, waarbij ik langs het Guggenheim Museum ben gelopen. Het museum zelf heb ik niet bezocht, maar het gebouw zag er vanwege zijn spiraalvorm wel erg apart uit. Nog aparter zelfs waren de stukken sneeuw en ijs die hier in de straten lag. Het vroor namelijk niet en ik had het nergens anders zien liggen. Een stukje verder stond het Metropolitan Museum of Art, één van 's werelds grootste en meest bezochte musea. Bij binnenkomst kreeg ik een plattegrond, die hard nodig was om je te kunnen navigeren in dit enorme complex van twee verdiepingen. Kunst over de hele wereld was hier verzameld en gegroepeerd op regio en/of thema. Zo'n vier uur heb ik hier doorgebracht om het meeste te bekijken, alhoewel je ook hier weer vele uren meer nodig hebt om alles goed tot je door te laten dringen. Een opsomming van enkele afdelingen: een grote Egyptische afdeling met zelfs een hele tempel, allerlei Amerikaanse interieurs, Europese schilderijen waaronder Van Gogh, Griekse en Romeinse sculpturen, Chinese kunst, Japanse tekeningen, beelden uit Zuidoost-Azië, vreemde maskers uit Oceanië, beeldjes uit Midden-Amerika, wapens en harnassen van over de hele wereld, middeleeuwse woonkamers, moderne kunst. Het was druk in het museum en dan was het niet eens het hoogseizoen. Veel bezoekers waren echter ook scholieren en studenten die aantekeningen maakten bij de artefacten, of ze juist op professionele wijze aan het natekenen waren.

Nadat ik m'n maag tussendoor had gevuld met een soepje en achteraf met een hotdog, liep ik halverwege de middag verder over 5^th Avenue, langs Central Park, waar ik speeltuintjes, een kinderboerderij en de kleine Zoo tegenkwam. Ook was ik getuige van een fotosessie van enkele bruidsparen. Na het park begon New Yorks meest geliefde winkelgedeelte. Het was een frisse, maar lekkere zaterdagmiddag en drommen mensen waren hier naartoe gekomen om hun hard verdiende centjes uit te geven in de vele dure designer winkels die hier te vinden waren. Grote namen als Prada en Louis Vuitton waren hier eerder regel dan uitzondering. Kerstversiering was alom aanwezig, net als het verkeer, dat bij de kruispunten afgehandeld moest worden met verkeersregelaars. Voetgangers zijn ook vrij makkelijk in het negeren van stoplichten. Zodra de weg maar even vrij is, steekt men over. Het is ook een erg leuk gezicht om twee enorme menigtes tegen elkaar in te zien lopen op het moment dat het oranje handje van het stoplicht verandert in een wit lopend mannetje. Tussen alle hoge gebouwen en winkels door stond ook de St. Patrick verstopt, een grote kerk met mooie glas-in-lood ramen en altaren. Binnenin was het vele malen rustiger dan buiten en ideaal om even uit te rusten. Buiten kocht ik bij een kraampje van Nuts 4 Nuts een zakje cashewnoten. Anders dan bij ons zijn deze geroosterd met honing, met als gevolg dat ze heel zoet smaken, in plaats van zout, en dat velen aan elkaar geplakt zitten. Het was niet geweldig, maar op zich wel te eten. Op de foto gaan met enkele surfdudes in een winkel sloeg ik af (in tegenstelling tot enkele zwijmelende meiden), net als het aanbod om later deze week een signeersessie van Justin Bieber en de Kardashians bij te wonen. In plaats daarvan sloeg ik af en liep ik naar Grand Central Terminal, het grote en drukke station. Ik was niet van plan een treinrit te gaan maken, maar wilde wel even de mooie hal zien, wat het bezoekje best waard was.

Via de niet al te spectaculaire Public Library liep ik door Bryant Park, waar een kunstmatige ijsbaan was aangelegd die ik niet kon zien vanwege de omheiningen. Wel was ik getuige van de enorme rij met mensen die hier graag even op wilden gaan schaatsen. Iets verderop stond Rockefeller Center, een groot terrein met meerdere wolkenkrabbers. Op de begane grond van de gebouwen had je Rockefeller Plaza met meerdere winkels, in het midden lag opnieuw een ijsbaan, welke wel zichtbaar was en waar iedereen op een kluitje stond te schaatsen. Naast de ijsbaan was de bekende grote kerstboom van New York neergezet, maar helaas stonden hier nog allerlei steigers omheen. Het ontsteken van de boom zullen ze pas de dinsdag na Thanksgiving doen, halverwege volgende week dus. Ik nam een kijkje bij de winkel van de tv-zender NBC, welke hier in een van de gebouwen gevestigd zit. Het is hier bijvoorbeeld mogelijk om in het publiek van enkele late night talkshows terecht te komen, maar dat kan uiteraard niet zonder een ver van te voren gemaakte afspraak. Vervolgens heb ik een ticket van mijn City Pass ingewisseld voor een kaartje voor Top of the Rock, opnieuw een observatieplatform. Maar aangezien het nu donker was, zou dat een totaal ander beeld geven. Na een introfilmpje ging ik met een lift naar de 68^e verdieping. Onderweg werd er op het dak van de lift nog een filmpje afgespeeld en was er zelfs doorheen te kijken, zodat je de verlichte liftschacht zag. Een echt indrukwekkend schouwspel kreeg ik echter pas toen ik boven was aangekomen en via trappen op een platform nog twee verdiepingen hoger kwam. Het uitzicht over de stad was ook in het donker ontzettend prachtig, alhoewel je ditmaal een stuk minder zag. Zo ver als je kon kijken zag je een zee van lichtjes. Enkele hoge gebouwen in de buurt waren daarnaast op een speciale manier verlicht, zoals het Empire State Building, dat groen en paars uitstraalde. Ondanks de glazen platen (met open stukjes ertussen) was het hier bovenop helaas erg koud vanwege de wind, dus bleef ik niet al te lang. Ik ging terug naar beneden, en liep vervolgens langs de Radio City Music Hall, waar een hele rij mensen stond te wachten om naar binnen te mogen voor een kerstvoorstelling. Bij een steakrestaurantje, wat een combinatie leek te zijn van een McDonald's en een gewoon restaurant, nam ik eindelijk weer eens een fatsoenlijk diner met heerlijke steak, gepofte aardappel, knoflookbrood en sla.

Later op de avond ben ik op Times Square de M&M's World Store in gegaan en heb ik me staan verbazen over alle accessoires die je hier kon kopen van de bekende chocolaatjes. Zo kon je uit enorme buizen M&M's in alle kleuren krijgen, maar had je ook van alles: van douchegordijnen tot borden en bestek, en van knuffels tot een schaakset. Een speciale Monopoly-editie ontbrak ook niet, net als snoepmachines in de vorm van het Vrijheidsbeeld, maar dan met een vrouwelijke M&M. Het was erg grappig om te zien. Buiten was het opnieuw erg druk en probeerden sommige personen de rest van het volk een comedyshow aan te praten. Ik bekeek echter de Disney Store en liep vervolgens naar de ACM 25, een bioscoop met 25 zalen. Hier was Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 nog maar net in première gegaan en daar was ik best nieuwsgierig naar. Met m'n creditcard (iets dat je hier zeker moet hebben) kocht ik een kaartje, waarna de gave film om 21.20 uur begon. Het was een leuke avond, waarna ik iets voor twaalven moe terug kwam bij het hostel om te gaan slapen.

Dag 8: Lady Liberty
Zondag 21 november 2010

Om 8.00 uur stond ik op, waarna ik snel heb ontbeten en een uur later naar de metro liep. Hiermee ben ik opnieuw helemaal naar het zuiden van Manhattan gegaan. Ditmaal nam ik wel de ferry die ik hier eergisteren had zien liggen. Voordat we echter op de boot konden stappen, werd iedereen ondergaan aan een strenge controle. Het was uiteindelijk een drukke bedoeling op de twee dekken die de ferry rijk was, maar op zich maakte dat niet veel uit, want de overtocht naar Liberty Island duurde niet langer dan 20 minuten. Steeds dichterbij kwamen we bij het eiland waarop het Vrijheidsbeeld fier overeind stond. Met onder de linkerarm een plaquette met de datum van de onafhankelijkheidsverklaring en een omhoog gestoken fakkel in de rechterhand, zag de groenblauwe Lady Liberty er indrukwekkend uit. De ferry voer om het eilandje heen om aan te meren aan de andere zijde. Vanaf het eiland, dat verder niet veel meer had behalve een vlag, een gebouwtje en enkele bomen, had je een mooi uitzicht over de haven en het zuiden van Manhattan. Ook kon je vanaf hier de achterkant van het Vrijheidsbeeld bekijken, maar die was toch iets minder interessant. Ik had van tevoren al een ticket gekocht om ook het voetstuk van het beeld te betreden. Als je naar de kroon wilt gaan, moet je een jaar van tevoren boeken. Dit had ik niet gedaan, maar wel mocht ik het museum bezoeken. Na opnieuw een erg strenge controle en na het plaatsen van mijn rugtas in een locker met vingeridentificatie, kon ik het museum in. Het begon met de grote originele fakkel, welke later vervangen was door een nieuwe en nu hier stond. Verder liet het museum zien hoe het Franse bouwwerk vanaf 1881 in enkele jaren is gebouwd en welke renovaties het heeft ondergaan in de laatste 50 jaar. Zo stond er hier bijvoorbeeld nog de mal van zowel het gezicht als de voet. Daarnaast had ik de mogelijkheid om 156 treden omhoog te klimmen naar de bovenkant van het voetstuk, waarvandaan je naar boven het beeld in kon kijken. Buiten had je opnieuw een mooi uitzicht over de omgeving. Op het water bevonden zich vele boten en zo nu en dan vloog er een helikopter voorbij, welke van de politie kon zijn, maar ook voor toeristen. Terug beneden heb ik nog een compleet rondje om het Vrijheidsbeeld gemaakt voor de nodige foto's. De vele andere toeristen hier deden hetzelfde; de aanwezige meeuwen deden echter gewoon hun ding, wat niet bijster veel was. Ik liep terug naar de ferry, welke me naar Ellis Island bracht. Op het eiland stond een mooi groot gebouw waar vroeger alle immigranten aankwamen, alvorens in New York te kunnen wonen. Het gebouw was nu omgetoverd tot een museum met vele ruimtes die informatie gaven over het gehele immigratieproces. Zo kwam op drie verdiepingen, met een grote centraal gelegen hal, onder andere de toestand op de schepen aan bod, net als de diverse intelligentie- en psychologische tests, banen en de groei van de populatie. Nadat ik hier alles had gezien, ging ik met de ferry terug naar Battery Park, om daar te lunchen met een hotdog. Helaas kwam een eekhoorntje net iets te laat om eten te bietsen, aangezien de hotdog niet bepaald groot was en daardoor vrij snel op was.

Met de metro ben ik vervolgens naar Macy's te gaan, om 's werelds grootste warenhuis eens te ervaren. Groot was het zeker, want ik was ergens een deur binnen gestapt en kwam op een enorme vloer terecht vol met parfum. Met de oude roltrap ben ik tot de 8^e verdieping gegaan, om bijna alleen maar vrouwenkleding tegen te komen. De 8^e was namelijk gewijd aan allerlei leuke kerstartikelen en enkele huishoudelijke artikelen. Het bleek dat er naast deze enorme afdeling nog een enorme afdeling zat en dat die wel gewijd was aan mannenkleding. Het had allemaal nog het meeste weg van een reusachtige V&D en niet van de Harrods uit Londen, zoals ik had verwacht. Na een chocolate chip cookie en een aardbeien shake ben ik naar 42^nd Street gegaan, waar ik Madame Tussauds heb bezocht. Met de lift werd ik naar de 9^e verdieping gebracht, waar ik vervolgens vijf verdiepingen werd ondergedompeld in de wereld van de grootste sterren. Van een enorm aantal zangers en zangeressen, acteurs en actrices, mensen uit de geschiedenis, hoogwaardigheidsbekleders en sportlui was hier een wassen beeld vervaardigd. De ruimtes waarin ze stonden waren leuk en toepasselijk aangekleed. Alhoewel de meeste personen me bekend voor kwamen, kende ik ze niet allemaal, maar dat is logisch als er ook Amerikaanse tv-sterren en vele sporters tussen zitten. Het was in ieder geval erg leuk om de beelden te zien en er uiteraard foto's van te maken. Zomaar bij Obama op de foto gaan, kon overigens niet, aangezien hier een professionele fotograaf bij stond en je voor die foto moest betalen. Ondanks dat er ook nog een korte 4d-film was van The Polar Express (met wind en sneeuw), was de toegangsprijs met $35 sowieso aan de hoge kant, vooral omdat je het redelijk snel hebt gezien. Maar desondanks is het toch het bezoekje waard.

Buiten bekeek ik op het bruisende Times Square een optreden van enkele dansers, alvorens bij het Rockefeller Center een kijkje te nemen in de Lego Store en bij een grote glimmende Swarovski ster. Bij een Italiaans restaurantje heb ik vervolgens lekker gegeten, om daarna naar Columbus Circle te lopen. Dit was een rotonde in de zuidwestelijke hoek van Central Park met een standbeeld van de bekende ontdekkingsreiziger. Hier bevond zich ook Time Warner Plaza, een winkelcentrum waarin ik diverse winkeltjes ben in gegaan en me onder ander heb vergaapt aan het mooie effect van enkele 3d-tv's. De bomen voor het gebouw waren helemaal versierd met kerstlichtjes en ook in de grote hal hingen allerlei sterren die continu van kleur wisselden. Het was een sfeervol gezicht. Nadat iemand me de weg had gevraagd omdat hij dacht dat ik een local was, ben ik met een alternatieve metro (omdat de makkelijkste gesloten was vanwege onderhoud) terug naar het hostel gegaan. Hier kwam ik om 20.00 uur al aan, maar omdat ik erg moe was, heb ik niet veel meer gedaan en ben ik op tijd gaan slapen.

Dag 9: De vele gezichten van New York
Maandag 22 november 2010

Alhoewel m'n wekker vandaag om 8.00 uur ging, stond ik pas om 8.45 uur op, wat ietwat aan de late kant was gezien de tour die ik had geboekt. Met enige haast heb ik na een ontbijtje een metro genomen, om ergens over te stappen op een metro naar Grand Central Terminal. Dit was de dichtstbijzijnde metro voor het hoge, blauw glimmende hoofdgebouw van de Verenigde Naties aan de East River. Aan de straatkant wapperden de vlaggen van alle landen in de wind. Ik liep het bezoekerscentrum in, waar ik me na een screening kon aansluiten bij de tour van 10.30 uur. Met een groep van een kleine 20 man werden we door een Japanse gids door dit bijzondere gebouw geleid. De VN opereren in zes verschillende takken, waarvan er vijf hier zijn gevestigd. De locatie van de zesde tak, het Internationaal Gerechtshof, kende ik maar al te goed, omdat ik er vijf minuten vandaan woon. In het gebouw kregen we diverse muurschilderingen te zien, waaronder een van justitie en een andere met allemaal gezichten van mensen over de hele wereld. Dit laatste om aan te geven hoe divers we allemaal zijn, maar wel allemaal gesteund worden door de VN. We kregen ook een blik op de officiële ingang voor de ‘belangrijke mensen'. In een hal kwamen alle millenniumdoelen aan bod en zagen we ook de overlevingspakketten die de VN naar hulpgebieden stuurt. Zo was er een tas die een geheel gevulde tent bevatte (dekentjes, pannetjes, voedsel, etc.) en een koffer waarin allerlei schoolmateriaal zat. Uiteraard werd Haïti genoemd als actueel ontwikkelingsland. Bij een kartonnen bord kon je nog op de foto met de huidige secretaris-generaal Ban Ki-moon, waarna we de grote vergaderzaal betraden waar, voornamelijk in september, alle 192 landen aanwezig kunnen zijn. Voor elk land was er een tafel voor zes personen, voorzien van vertalingsapparatuur en een stemkastje. Daarnaast was er een centrale tafel voor de secretaris-generaal en konden media zich verschuilen in kamertjes achter spiegelachtige ramen. Aan de zijkanten waren twee abstracte schilderingen te vinden van Franse studenten. De zaal was imposant en zeker het hoogtepunt van de 70 minuten durende tour. Hierna kregen we namelijk alleen nog maar een beeld uit Nagasaki te zien dat aan de achterkant verschroeid was door de atoombom, enkele landmijnen uit Cambodja en wapens die waren omgebouwd tot muziekinstrumenten. Het was een leuke tour, waarna ik met de metro verder ging naar het MoMA, het Museum of Modern Art. In zo'n 1,5 uur heb ik hier de moderne kunst bekeken die verspreid was over zes verdiepingen. Mijn bezoek was vluchtig, aangezien het meeste niet echt m'n ding was. Zo waren er vele schilderijen, waarvan Picasso, van Gogh en Monet de voor mij bekende namen waren. Verder stonden er maquettes van gebouwen, enkele sculpturen, multimediale kunst en was er de kunst van een gil, dat om de zoveel minuten tot in de verste hoeken van het museum te horen was. Nadat ik een lange tijd in de rij van de garderobe had gestaan om m'n jas op te halen, heb ik buiten een hotdog verorberd, alvorens aan m'n middagprogramma te beginnen.

Met twee metro's ben ik helemaal door Brooklyn heen gereisd. Alhoewel het eerste deel van de rit ondergronds was, kwamen we vlak voor de Brooklyn Bridge boven de grond, wat voor de rest van de rit ook zo bleef. Na de brug volgde een tocht van meer dan een half uur, waarbij ik uit kon kijken over de kleine en lage huisjes van de wijk Brooklyn. Het zag er hier totaal anders uit dan in Manhattan; alles was veel simpeler. Op muren was graffiti zichtbaar en in de metro nam het aantal Afro-Amerikanen gestaag toe. Ik ging door tot het eindpunt, Coney Island. Hier bevond zich een lange promenade naast het enige strand waarover New York beschikt. Voordat ik deze promenade betrad, liep ik eerst langs Nathan's Famous Hotdogs, 's werelds meest bekende hotdogzaak. Naast de geroemde broodjes worst wordt hier elk jaar op Onafhankelijkheidsdag (4 juli) een hotdog-eetwedstrijd gehouden, waarbij Joey Chestnut nu al enkele jaren recordhouder is. Dit jaar heeft hij bijvoorbeeld 66 hotdogs naar binnen weten te werken in 12 minuten. Ik was niet de enige op de promenade, maar heel erg druk was het ook niet. Op zich was het een prima dag om hier uit te waaien en te genieten van de steeds lager staande oranje zon, maar veel meer was er op dit moment niet te beleven. In de zomer is dat echter een ander verhaal, omdat er vele strandtentjes zijn en er zich hier een complete kermis bevindt. Deze kermis zag er nu eng en verlaten uit achter de gesloten tralies. Naast enkele kleine attracties vielen in het bijzonder het Wonder Wheel op, een reuzenrad, en de Cyclone, een befaamde houten achtbaan. De rest van de kermis en de tentjes, net als een ‘Shoot the Freak' hoekje, zag er behoorlijk vervallen uit. Dit komt omdat heel Coney Island de laatste jaren langzaamaan in verval is geraakt en het nog onduidelijk is wat er in de toekomst mee gaat gebeuren. Ik liep in ieder geval verder over de promenade en liep langs een zeeaquarium en een open terrein waar vele mensen aan het squashen waren, de meesten echter zonder racket.

Iets verderop ging ik de metro weer in en stapte ik uit bij Prospect Park. Ik was van plan hier doorheen te lopen, maar aangezien het al schemerdonker was geworden, besloot ik dat maar niet te doen. Via een iets drukkere weg liep ik daarom langs het park en de botanische tuin naar het Grand Army Plaza, een rotonde met een bouwwerk dat wel heel veel weg had van de Arc de Triomphe in Parijs, met als grootste verschil dat er hier een standbeeld met paarden bovenop stond. In het donker was deze mooi verlicht. Ik liep een straat in met diverse winkeltjes en restaurantjes. Bij een klein lokale snackbar gaf ik me vervolgens over aan 10 heerlijke buffalo wings, patat, wortel en selderij. Met de metro ben ik vervolgens naar het noordoosten van de wijk gegaan, om een stuk over Brooklyn Heights Promenade te lopen. Het eerste wat me opviel was dat de wijk hier een stuk duurder en netter was dan waar ik eerder was. De huizen waren opvallend groter en mooier. De promenade langs de East River was ook prachtig. Alhoewel de bouw van het park hier nog niet af was, had je wel een prachtig uitzicht over de gehele oostelijke zijde van Manhattan. Alle hoge gebouwen waren uiteraard weer verlicht, wat mooi afstak tegen het kalme water. Daarnaast maakten de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge het fotogenieke plaatje compleet. Nadat ik hier een tijdje had rondgedwaald, ben ik via half opengebroken straten onder de Manhattan Bridge door naar de metro gelopen. Hier nam ik een express trein naar Columbus Circle, om m'n tocht naar het hostel te vervolgen met een lokale trein. Nadat ik nog even gebruik had gemaakt van het draadloze internet in het hostel, ben ik op tijd naar bed gegaan. Opnieuw was het een lange, maar plezierige dag.

Dag 10: Natuurlijk!
Dinsdag 23 november 2010

Nadat ik om 8.45 uur was opgestaan en had ontbeten, heb ik de metro gepakt naar 81^st St. Meteen toen ik de metro uitstapte, maakte ik kennis met wat er zich boven me bevond: het American Museum of Natural History. De tegels aan de wanden waren namelijk versierd met afbeeldingen van dinosaurusfossielen, één van de hoogtepunten van dit museum. Om 10.00 uur liep ik naar binnen, waarna ik er achter kwam dat ook dit museum weer eens supergroot was. Alhoewel het museum veel weg had van het museum in Washington DC, had ik hier alle tijd om op m'n gemakje alle tentoonstellingen op de vier verdiepingen af te gaan. Ik heb daarom dan ook zes zeer interessante uren doorgebracht in dit enorme complex. Nadat ik een hal over meteorieten en planeten had bezocht, nam ik met vele anderen, waaronder enkele schoolklassen, plaats in het Hayden Planetarium. Op een groot koepelscherm kregen we hier in ongeveer 20 minuten door Whoopi Goldberg een bijzondere rondleiding door het heelal, met duidelijke uitleg over het ontstaan van het heelal en zeer fraaie plaatjes. Verder beschikte het museum over vele hallen met mooi versierde etalages waarin dieren stonden opgesteld uit een bepaalde regio. Alhoewel het er mooi uit zag, vond ik het een enigszins slap aftreksel van een dierentuin. Andere hallen waren wel interessanter, met informatie over bossen, de toendra, water, mensen en apen. Artefacten over de hele wereld kwamen ook voorbij, zoals mineralen (waaronder een zeer zeldzame blauwe diamant), Afrikaanse en Aziatische kunst, een beeld van Paaseiland, allerlei Maya- en Inca-beeldjes uit Mexico en Peru en vele attributen van indianen. De bovenste verdieping was bijna helemaal gewijd aan skeletten en fossielen. Deze maakten in Washington al een enorme indruk, maar hier waren vooral de fossielen nog veel imposanter. Er waren er ook veel meer. Dinosaurussen in alle soorten en maten stonden hier in volle glorie opgesteld en werden door alle bezoekers met grote ogen aangekeken. Speciaal was het zeker.

Rond 16.00 uur had ik alles zo'n beetje gezien en was ik ook wel museum-moe. Met de metro ben ik daarom naar de wijk Harlem gegaan, wat ten noorden van Central Park ligt. Hoewel dit gebied vroeger landbouwgrond was voor de Hollanders, stonden er nu mooie en minder mooie gebouwen. Sommige gebouwen waren namelijk al vervallen, aangezien de wijk een tijd lang heeft leeggestaan omdat de blanke bevolking zich vestigde in midtown. Nadat de huizenprijzen waren gedaald, begon er een enorme toestroom van Afro-Amerikaanse inwoners. Dit was duidelijk te merken toen ik bij 125^th Street uitstapte. In midtown kon ik prima doorgaan als local, maar hier was het overduidelijk dat ik de toerist was. Op straat was het ook allemaal een stukje drukker: mensen hadden meer contact met elkaar, stonden bij elkaar in groepjes, praatten allemaal iets luider, op de stoep stonden allerlei kraampjes met illegale dvd'tjes, etc. De gehele sfeer was toch net wat anders; niet onveilig, maar wel anders. Een klein uurtje heb ik hier rond gelopen, waarbij ik nog langs het Apollo Theater kwam, bekend om zijn comedy nights. Met de metro ben ik vervolgens een behoorlijk stuk downtown gegaan, om uit te stappen in Chinatown. Ook hier kwam ik weer in een compleet andere wereld terecht. Alle borden van de winkeltjes (simpele kruidenverkopers, fruitstalletjes, juweliers, hangende gegrilde eenden) waren in het Chinees, de bevolking was Aziatisch en de sfeer was weer anders. Het had inderdaad veel weg van m'n ervaringen in China, maar dan in een iets luxere omgeving. Bij een Vietnamees restaurantje (alle Aziatische landen waren hier vertegenwoordigd) nam ik het lekkere pad thai, waarna ik een blokje om heb gelopen. Tot m'n grote verbazing liep ik van een Chinees straatje opeens over in een straatje dat geheel in Italiaanse sferen was. Ik was aangekomen in wat er nog over was van Little Italy. Hier hingen Italiaanse vlaggen aan de muren en stonden er ijscozaken, pizzeria's en restaurantjes met leuke terrasjes op de stoep. Om me heen hoorde ik mensen Italiaans praten. Twee straatjes verder veranderde alles echter weer in het Chinees. Heel bizar! Met de metro ging ik vervolgens weer een stukje uptown, om een kijkje te nemen in het niet al te bijzondere en half afgesloten Madison Square Park. Hier had ik ook een goede blik op een klokkentoren en het smalle, driehoekige Flatiron Building. Dit bezoek was slechts van korte duur, want hierna ben ik terug gegaan naar het hostel, om daar niet veel meer te doen behalve slapen.

Dag 11: Muren vol met graffiti, halleluja!
Woensdag 24 november 2010

Het is duidelijk dat de vermoeidheid begint in te slaan, aangezien ik elke dag steeds later op lijk te staan. Zo ook vandaag, toen ik er pas om 9.00 uur uit ging. Via enkele metro's ben ik een uurtje later helemaal naar het noorden gegaan, waar zich de wijk The Bronx bevond. In ieders oor klinkt dit als een beruchte multiculturele wijk, wat vast ook niet helemaal onwaar zal zijn (geweest), maar ik vond dat ik er best even een kijkje kon nemen. En het hele kleine stukje dat ik er van heb gezien, viel heel erg mee. Toen ik boven de grond kwam, kwam ik uit bij een van de hoofdwegen door deze wijk, de Grand Concourse. Het was rustig en slechts enkele mensen liepen op dit tijdstip door de straten. Wat me in de metro al was opgevallen en hier buiten ook weer, was dat het gros van de mensen elkaar aansprak in het Spaans. Schijnbaar had dit gedeelte van de wijk een hoop immigranten uit Latijns-Amerika. Advertenties bij bushokjes waren ook al Spaans, net als sommige borden, zoals die van de apotheek. Het was fris buiten, een stuk kouder dan de afgelopen dagen, dus liep ik in een flinke pas weer zuidwaarts, waar ik uitkwam bij het Yankee Stadium. De Yankees is misschien wel het bekendste honkbalteam van de stad en bij de meesten hier zeer geliefd. Rond het stadion hingen groepjes jongeren en bevonden zich aardig wat fastfoodrestaurants. Het was een groot stadion met meerdere gates. Bij eentje kon ik een klein beetje naar binnen kijken en zag ik in de verte de blauwe stoeltjes van de tribune. Ik vond het niet nodig om een hele tour door het stadion te maken, maar ben wel eventjes het winkeltje ingestapt om te kijken naar de officiële Yankee petjes, shirtjes en honkballen. Tot zover mijn korte bezoek aan ‘Da Bronx'.

Het was nu tijd om weer een nieuwe wijk te bezoeken en daar iets langer te blijven. Met de metro maakte ik de rit terug naar Manhattan, om van daaruit met lijn 7 door te gaan naar Queens. Vlak nadat we in Queens waren aangekomen, ben ik al uitgestapt. Het was de halte bij MoMA PS1, een zustergebouw van het Museum of Modern Art, maar ik ben niet naar deze kunst gaan kijken. In plaats daarvan heb ik me gefocust op de kunst op het gebouw er tegenover. Deze plek wordt ook wel 5 Pointz genoemd en is een gebouw dat aan alle kanten op een legale wijze volledig onder is gekalkt met graffiti. Nou ja, ‘gekalkt', het was allemaal wel op een hele mooie en professionele wijze gedaan. De tags vond ik niet bijster interessant, maar de tekeningen die gemaakt waren, zagen er wel erg grappig en/of leuk uit. Zo waren er afbeeldingen van wormen, ratten, rappers, vrouwen, fantasy figuren, Batman, Alice in Wonderland, helikopters en nog veel meer. Of je graffiti nou wel of niet kunt waarderen, indruk maakt dit zeker. Met de metro ben ik vervolgens helemaal naar het einde van lijn 7 gegaan, helemaal in het oosten van Queens. Onderweg in de bovengrondse metro kwam ik opnieuw vele kleine en lage huisjes tegen, met hier en daar graffiti en ook hier zo nu en dan Spaanstalige borden. Aan het eind had je echter de wijk Flushings, wat een enorm Chinatown was, nog groter dan die in Manhattan. Net als daar krioelde het hier van de Aziaten, die tussen de vele winkeltjes op zoek waren naar een eettentje voor de lunch. Op Main Street heb ik echter niet gegeten, maar wel heb ik ergens pork buns gekocht, om ze mee te nemen in de metro. Hiermee ging ik één halte terug, om eerst een blik te werpen op het andere grote honkbalstadion van de stad, de Citi Field van de Mets, om vervolgens het Flushing Meadows Corona Park in te lopen. Eerst liep ik langs een remise voor een groot aantal metrotreinen, waarna ik tussen de groene heuveltjes en half kale bomen van het park liep. Na een tijdje kwam ik uit bij een plein met de Unisphere, een enorme open stalen constructie in de vorm van een wereldbol. Deze zag er erg apart, maar wel mooi uit! Terwijl ik de bol vanaf een bankje bekeek, genoot ik van de pork buns. Ook stond hier een museum en nog een ander gebouw met een toren, maar veel bezoekers zullen hier vast niet komen, aangezien ik, op de eekhoorntjes na uiteraard, bijna de enige was in het park. Ik liep terug naar de metro en reed terug naar Manhattan.

Vervolgens bezocht ik de westkant met de Hudson River, in de wijk Chelsea. Voordat ik de kade bereikte, liep ik nog door Chelsea Market, een apart klein winkelcentrumpje in een rioolachtige gang. Aan de kade bevond zich Chelsea Piers, een groot sport- en entertainmentcentrum. Ik kwam er niet om te bowlen of fitnessen, maar ben wel om een van de pieren gelopen, waarop zich een uniek golfterrein bevond. Het hele terrein was vanwege het water afgeschermd met netten, maar de baan was slechts één groot rechthoekig vlak. Aan de kant van het gebouw stonden allemaal hokjes naast en bovenop elkaar, als een grote letterbak. In sommige hokjes stond dan een golfer balletjes weg te slaan. Een medewerker reed met een speciale wagen rond over het terrein om de balletjes te verzamelen. Blijkbaar is het slechts bedoeld om je slag te oefenen, in plaats van echt te golfen. Het uitzicht vanaf de kade was mooi, aangezien de zon al laag stond en New Jersey zich aan de overkant bevond. Veel hoge gebouwen bevonden zich daar overigens niet. Iets verderop heb ik in het mooie West Village iets gedronken, alvorens door enkele straatjes naar het kruispunt van Grove Street en Bedford Street te lopen. Toen ik in de buurt een bus met ‘TV & Movie Tours' voorbij zag rijden, wist ik dat ik goed zat. Op het kruispunt zag ik aan de overzijde al enkele mensen foto's maken van het gebouw aan hun overkant. Ook ik ging hier staan, om het gebouw te aanschouwen dat in de serie Friends werd gebruikt als het gebouw waarin zich het appartement van onze zes vrienden bevond. Je zal er maar echt wonen en elke dag al die toeristen aan de overkant moeten accepteren. Met de metro ging ik terug naar het hostel.

Om 18.00 uur stond ik samen met de Engelse Roger en een Japanse toerist in de hal klaar voor een speciale tour in Harlem. We werden opgehaald door Ed, een oude man die al zijn hele leven lang een New Yorker is en nu in The Bronx woont. Het was een vriendelijke man en met hem liepen we naar Central Park, waar we op de bus stapten naar Harlem. Het reizen ging op deze manier iets langzamer, maar je zag wel een stuk meer, wat leuker werd gemaakt door Ed, die hier en daar uitleg gaf over de gebouwen. Daarnaast hadden we genoeg tijd. Nadat we waren uitgestapt, vertelde hij nog meer geschiedenis over de wijk (de zwarten en blanken, de huizen), wat erg interessant was. Iets voor zevenen stapten we de Abyssinian Baptist Church binnen, welke al behoorlijk gevuld was met Afro-Amerikanen en enkele toeristen. Hier begon even later een bruisende gospel kerkceremonie van 50 minuten. Jeetje, wat was dat een ontzettend unieke ervaring! De predikant was een man die zijn zegje niet op een droge manier deed, maar luidkeels uit volle borst zong, samen met een gospelkoor op de achtergrond. Tijdens de levendige liedjes over Jezus werd er ook door het publiek enthousiast meegeklapt en gezwaaid. Sommigen reageerden op sommige zinnen met een luid ‘yeah', of swingden helemaal mee. Het is bijna onbeschrijflijk hoe het was om dit mee te maken, het bruiste in ieder geval van de energie. Niet voor de volle 50 minuten overigens, aangezien er ook gewoon een stukje uit de bijbel werd voorgedragen en dit daarna door iemand werd uiteengezet. Daarnaast ging er een schaal langs om geld te doneren, waarvan morgen de Thanksgiving-lunch van zal worden betaald. Toen de ceremonie was afgelopen, gingen we met de metro terug, waarna ik met Roger in een eenvoudig tentje ben gaan dineren met een chicken caesar wrap. Het was een gezellig avondje, alhoewel we op tijd weer terug gingen naar het hostel. Morgen zou voor mij namelijk een ontzettend lange dag gaan worden. Nadat ik mijn spullen had ingepakt, ben ik voor de laatste keer deze vakantie lekker gaan slapen.

Dag 12: Thanksgiving
Donderdag 25 november 2010

Happy Thanksgiving! Hoe bijzonder kan het zijn om het grootste Amerikaanse feest in New York City mee te maken? Heel bijzonder! Het was daarmee een perfecte afsluiter van een geweldige korte vakantie in de States. Aan alle leuke dingen zit echter een keerzijde, want m'n wekker ging vanochtend al om 6.00 uur. Dit was ook wel nodig, want om 7.00 uur moest ik al klaar staan in de lobby van het hostel en in die tijd moest ik m'n laatste spullen nog inpakken, m'n tas in een locker stoppen en ontbijt halen bij de Starbucks om de hoek, aangezien dat bij het hostel nog niet kon. Met een enorme groep mensen van het hostel zijn we vervolgens naar de metro gelopen, om daarmee naar Columbus Circle te reizen. Alhoewel de hele groep elkaar hier kwijt raakte, heb ik een hele tijd met Roger opgetrokken om het grootste schouwspel van Thanksgiving te bekijken: de Macy's Thanksgiving Parade, welke vanaf 9.00 uur vanaf het American Museum of Natural History zou starten en over diverse wegen naar het eindpunt bij Macy's zou gaan. We stonden helaas aan de verkeerde kant van de rotonde, dus gingen we op zoek naar een goede plek om de parade voorbij te kunnen zien marcheren. Helaas waren wij bij lange na niet de enige en leek heel New York uit te zijn gelopen om hetzelfde te doen. De stoepen langs de straten stonden al helemaal vol met mensen en het duurde daarom even voordat we via een zijstraat op de weg langs Central Park West een redelijke plek konden vinden. Het was even dringen, maar uiteindelijk stonden we achter een groep kinderen, zodat we over hen heen prima de weg konden zien. Het was koud, maar vanwege de hele menigte stond iedereen redelijk beschut tijdens het dikke uur dat we nog moesten wachten. Om 9.10 uur begon de parade eindelijk en startte een bijna onophoudelijke stroom van enorme ballonnen en bands van 1 uur en 45 minuten. De hele parade draaide voornamelijk om deze ballonnen, welke in de lucht hingen en werden vastgehouden door mensen op de grond. Elke ballon was in de vorm van een figuur, waarbij de meeste afkomstig waren van tv-series, tekenfilms en animatiefilms. Zo kwam Pikachu voorbij, net als Shrek, Spiderman, een smurf, Snoopy, Hello Kitty, Buzz Lightyear, Kermit de Kikker en vele anderen. De ballonnen werden afgewisseld met reusachtige drumbands uit allerlei Amerikaanse staten. Elke band had weer zijn eigen uniform en aankleding. Daarnaast kwamen er de nodige praalwagens voorbij, die ook allemaal hun eigen thema hadden, zoals een kalkoen (hoe toepasselijk bij Thanksgiving) en een piratenschip. De sterren Kylie Minogue, Kanye West en Jessica Simpson bevonden zich ook lachend en zwaaiend op zulke wagens. Het was een lange, maar zeer vermakelijke parade, welke werd afgesloten door de Kerstman die vrolijk in zijn arrenslee zat.

Nadat de Kerstman voorbij was gekomen, haalde de politie de hekken weg en stroomde de hele meute uiteen. Het merendeel liep Central Park in, wat Roger en ik ook deden. Het was tevens een goede manier om al een deel van dit immens grote park te zien. We liepen naar 5^th Avenue, waar we ons bij de Starbucks opwarmden met een beker gingerbread latte. Bij Rockefeller Center zeiden we elkaar gedag en gingen we onze eigen weg. Ik nam een kijkje in Rockefeller Plaza, maar het meeste was vandaag gesloten. Ik kocht nog enkele souvenirtjes en een pretzel en keek vervolgens naar een breakdance optreden, waar een klein jochie van een jaar of 5 tot grote hilariteit van het publiek mee probeerde te doen. Ik liep het zuiden van Central Park in, wat er met zijn watertjes, rotsen en herfstkleuren prachtig uit zag. Hier was ook een grote ijsbaan aangelegd, waarop vele mensen hun Thanksgiving-middag doorbrachten. Terwijl ik me boog over m'n matige pretzel, bekeek ik hoe de mensen talloze rondjes bleven schaatsen en zo nu en dan vielen en geholpen werden door het personeel. Na m'n pretzel liep ik verder door het park. Helaas begon het te miezeren, dus dat was iets minder. Toch wist ik nog redelijk droog de brug te bereiken met daaronder de Bethesda-fontein met een engel. Erachter lag opnieuw een watertje, waar een stel het nogal het beste moment vond om gezellig te gaan roeien. Verder noordelijk liep ik langs een groot grasveld, waar tijdens de zomer vaak openluchtconcerten worden gehouden. Aan het park leek geen einde te komen, dus besloot ik er aan de westkant uit te gaan en pakte ik de metro naar het Lincoln Center. Veel bijzonders was er hier niet te zien; wel kon ik er even relaxen in de openbare hal. Dit centrum was immers een concertgebouw waar voornamelijk 's avonds voorstellingen worden gehouden. Nu werd er bijvoorbeeld reclame gemaakt voor een Notenkraker-ballet, precies op tijd voor de Kerst. Het allerlaatste wat ik nog bezocht heb, bevond zich opnieuw in Central Park, maar aan de rand ervan ter hoogte van 72^nd Street, dus duurde het niet lang voordat ik het bereikte. Op de grond stond in grote letters het woord ‘Imagine', waaromheen bloemen waren neergelegd in de vorm van een hart. Dit was om de neergeschoten John Lennon te herdenken.

Terug in het hostel heb ik tot 16.00 uur niet veel bijzonders meer gedaan. Op dat tijdstip begon in de kelder namelijk het gratis Thanksgiving-diner. Thanksgiving is in Amerika een beetje vergelijkbaar met Kerst, alhoewel het nog grootser gevierd wordt, maar dan zonder cadeautjes: een gezellig samenzijn met de familie, 's avonds NFL kijken (American football) en een maaltijd met kalkoen eten. Het hostel had iets soortgelijks voor ons georganiseerd. We konden met z'n allen in de rij gaan staan om een bordje te halen met kalkoen, aardappelpuree, diverse groenten en een sausje. Vervolgens konden we plaatsnemen op een van de lekkere banken en kijken naar een beamerscherm met de wedstrijd van deze avond. De wedstrijd afkijken kon ik niet (het is maar een vreemd spel, dus erg vond ik dat niet), aangezien ik mijn spullen moest pakken en het hostel moest gaan verlaten. Sterker nog, het was tijd om New York City te verlaten. Met twee metro's ben ik bijna helemaal tot het einde van Brooklyn gereden, wat een behoorlijke tijd duurde. Hier stapte ik uit bij de halte van JFK International, waar ik over moest stappen op de airtrain die je naar je terminal zou brengen. Voor $5 was dit een enorme oplichterij, aangezien het, ondanks het enorme formaat van het vliegveld, maar een kort stukje van minder dan 10 minuten was. Maar ja, je moest wel. Gelukkig benutte ik de volledige $5, want ik moest naar de laatste terminal 7. Ik was hier al om 18.30 uur, wat veel te vroeg was, maar ik had het zekere voor het onzekere genomen op deze Thanksgiving-avond. Zo groot het vliegveld was, zo klein was de terminal. Al snel had ik mijn boarding passes naar Londen en Amsterdam en had ik mijn bagage ingecheckt. Alhoewel de VS in komen een eeuwigheid duurde, liep ik hier in een mum van tijd door de beveiliging heen, waarna ik mijn tijd kon uitzitten in de wachtruimte. Vanwege Thanksgiving was het hier rustig en hing er een gemoedelijke en vrolijke sfeer bij het personeel. Over de intercom werd er zelfs gegrapt door kalkoengeluiden te laten horen, wat bij iedereen een glimlach op z'n gezicht leek te toveren. Op een tv-scherm heb ik het vervolg van de NFL wedstrijd kunnen bekijken, maar ik blijf het maar een dom spel vinden. Iets over tienen konden we eindelijk aan boord gaan van het grote vliegtuig. In het donker stegen we om 22.50 uur op, waarna we een drankje en een maaltijd aangeboden kregen en even later de lichten werden uitgedaan. Mijn avontuur in Amerika was voorbij.

Dag 13: Terug naar huis
Vrijdag 26 november 2010

In het vliegtuig heb ik wisselvallig kunnen slapen. Ik had het geluk niemand achter me te hebben, dus kon ik m'n stoel op z'n verst naar achteren zetten zonder iemand in de weg te zitten. Toch sliep het niet lekker en werd ik na elk half uur of zoiets wel weer even wakker. Toch heb ik enigszins kunnen bijkomen van een lange dag. De vlucht duurde met een kleine 7 uur sowieso niet heel erg lang. Nadat we een ontbijt hadden gekregen die bestond uit een muffin en een sapje, kwamen we om 10.30 uur Engelse tijd aan op Londen Heathrow. In plaats van een bus, kwam we nu gewoon via een sluis de terminal in, alhoewel we hiervandaan nog wel een stukje met een metro naar de hoofdterminal vervoerd moesten worden. Ik moest hier opnieuw in dezelfde security rij gaan staan als op de heenweg, maar gelukkig was het ditmaal minder druk. Gevolg was wel dat ik extra lang moest wachten in de hal, dus heb ik aardig wat bladzijden van m'n boek kunnen lezen. Ter afwisseling heb ik ook door m'n 1270 foto's zitten scrollen op m'n fototoestel! Ik heb thuis dus nog aardig wat uit te zoeken! Om 13.40 uur vertrok het vliegtuig naar Schiphol. Het was maar een korte vlucht van 45 minuten, dus het duurde niet lang voordat ik weer op Hollandse bodem stond. Alhoewel de douane redelijk snel ging, konden we wel een hele tijd wachten op de bagage. Nog net op tijd wist ik om 16.30 uur (Nederlandse tijd) de trein te pakken naar Den Haag, waar ik precies op tijd thuis kwam voor het avondeten.

Mijn trip van een kleine twee weken naar Washington DC en New York City zat er op. In deze dagen heb ik enorm veel gezien en gedaan, dus moe ben ik zeker. Maar het was wel super om deze twee wereldsteden te bezoeken en ik heb me geen moment verveeld. DC was met 3,5 dag misschien ietwat aan de korte kant, maar in 7 dagen heb ik echt zo goed als alles van NYC kunnen zien. Al met al kijk ik terug op een geweldige tijd, waarbij ik niet kan wachten om nog eens terug te keren naar de Verenigde Staten om de rest van het land te bekijken. Maar dat voor ergens in de toekomst! Bedankt voor het lezen en hopelijk tot een volgende keer!