Dinsdag 16 februari 2010
Dag 136: Terug naar Thailand

Het was tijd om Cambodja te verlaten. Nadat ik tegen 6.30 uur was opgestaan en erna had ontbeten, werd ik om 7.30 uur door een tuktuk opgehaald. Deze bracht me helemaal naar -houd je vast- de hoek van de straat, een kleine 200 meter verderop. Hier kon ik samen met enkele anderen wachten op de grote bus die ons naar de grens zou brengen. Deze rit van zo'n 4 uur zou m'n laatste in Cambodja zijn. Snik, ik zal de karaoke gaan missen. Bij Koh Kong, de grensplaats in het westen van het land, stapten enkele mensen uit en kreeg de rest de gelegenheid om Thaise arrival en departure kaarten in te vullen. Na nog een klein stukje rijden arriveerden we bij de grens, waar we de bus moesten verlaten. Hier konden we achterin de rij gaan staan om bij een loket de Cambodjaanse exit stempel te halen. We waren namelijk niet de enige touringbus hier. Lopend kon ik uiteindelijk de grens over, waar ik opnieuw in een lange rij kon gaan staan om de Thaise entry stempel te halen. Als ik wil, kan ik hier 60 dagen blijven, maar het zullen er ongetwijfeld minder gaan worden. De baht, de begroetingen en het links rijden voelden in ieder geval al bekend aan. Voordat ik dat links rijden echter weer kon ervaren, heb ik wel een zeer lange tijd moeten wachten om een minibus in te mogen stappen die me richting Ko Chang zou brengen. Ik had namelijk een ticket voor m'n gehele reis naar dit eiland en was dus afhankelijk van speciale operators. De eerste minibus die naar Ko Chang ging mocht ik met mijn ticket daarom niet in. Nadat ik drie kwartier lang minivans zag vertrekken naar Ko Samet, Pattaya en Bangkok, kon ik uiteindelijk toch met die eerste minivan mee, die er nog steeds stond. De rit die volgde duurde vanwege het tempo waarmee we reden niet enorm lang, zodat we na een uur de stad Trat doorkruisten en uitkwamen bij de haven van Laem Ngop. Hier moesten we even wachten op de ferry, een grote boot voor auto's en personen, welke ons in een uur naar het eiland Ko Chang bracht. Onderweg konden we genieten van de felrode zon die in het water verdween. In het donker meerden we aan bij een haventje in het noorden van dit eiland. Hier stond iedereen verbaasd om zich heen te kijken, aangezien we ontvangen werden door slechts één pickup truck. Dit was bij lange na niet genoeg. Lopen was ook geen optie, want er was verder niets in de buurt. Gelukkig kwamen er na een tijd nog twee trucks aan rijden. Alhoewel dat nog niet veel was, wist ik me met een Israelische meid, die naar hetzelfde resort als ik wilde gaan, voorin te proppen (achterin was het al vol). Tijdens de rit naar de Lonely Beach in het westen kwamen we erachter hoe ontzettend groot dit eiland was (na Phuket is het de grootste). Via slingerende bergpaden kwamen we keer op keer door kleine 'dorpjes' vol met resorts (zowel hotels als plekken met talloze bungalows), bars en restaurants. Elk 'dorp' had daarnaast zijn eigen strand, welke we vanuit de truck echter niet konden zien omdat er resorts voor stonden (en het donker was). Toeristen waren er in grote getale. Na een lange rit kwamen we bij Lonely Beach uit (een van de meest populaire), waar ik bij Little Eden, aan de voet van de berg en omgeven door bomen, een leuke bungalow met een hangmat had. Omdat het al aan de late kant was, had ik honger, dus was het fijn om weer de vertrouwde padthai te eten. Alhoewel er 's avonds overal om me heen luide muziek werd gedraaid, heb ik niet veel meer gedaan en heb ik geprobeerd in slaap te vallen. Ik was wel weer even toe aan een goede nacht rust.

Woensdag 17 februari 2010
Dag 137: Een dag op de olifant

Vandaag heb ik een erg luie en rustige dag gehad, waarbij ik om te beginnen lekker lang heb uitgeslapen. Nadat ik laat was opgestaan en m'n ontbijt/lunch had genuttigd, besloot ik om het deel van Olifanteneiland (Ko Chang betekent letterlijk Eiland Olifant) waar ik verbleef een beetje te verkennen. Het was ook hier een toeristische bedoeling, waar ik al snel achterkwam door een beetje over de hoofdweg te wandelen en een pad richting het water te nemen. Het stond hier helemaal volgebouwd met restaurantjes, barretjes en kleine en grote bungalows (verwacht echter geen Center Parcs). Daarnaast had je ook nog een paar winkeltjes, vele touroperators en een opmerkelijk groot aantal tattooshops. Via enkele bungalows bereikte ik het water, maar een strand zat hier niet. Wel zag ik verder naar het zuiden en noorden twee mooie tropische strandjes liggen. Ik besloot naar de noordelijke te lopen (Lonely Beach), om er vervolgens tot het einde overheen te gaan. Het strand was vrij smal en alhoewel er heus genoeg mensen waren, was het niet ontzettend druk. Vele mensen zullen namelijk ook wel gewoon bij hun bungalow zitten of op een boot zitten om andere omliggende eilandjes te verkennen. Enkele Thaise mensen verhuurden opblaasmatjes en hier en daar zag ik iemand in een kajak voorbij peddelen. Het was een warme en zonnige dag, dus het lichte briesje wat hier stond was erg aangenaam. Aan het eind van het strand keerde ik terug naar de weg om daarover terug te lopen. Een wandelpad was het echter niet, zodat ik langs de zeer heuvelachtige autoweg moest blijven. Eenmaal teruggekomen heb ik een tijdje rondgeshopt bij enkele duikscholen. Het duiken in Sihanoukville was me namelijk zo goed bevallen dat het me wel leuk leek om ermee verder te gaan! Volgens de operators was de leukste en beste vervolgoptie voor mij de PADI Advanced Open Water cursus, waarbij je in totaal vijf duiken maakt. Twee daarvan zijn verplicht (een diepe duik en een navigatieduik) en voor de drie anderen kun je kiezen uit een universele lijst van zogenaamde Adventure Dives (mits de omstandigheden zich daarvoor lenen; duiken in een meer op grote hoogte gaat hier bijvoorbeeld namelijk niet). Met een AOW certificaat heb ik dan de bevoegdheid om overal tot een diepte van 40 meter (alhoewel 30 meter het aanbevolen maximum is) te duiken, wat in Zuid-Thailand vele nieuwe mogelijkheden zal openen. Alhoewel Andy me een vriend had aanbevolen die hier instructeur was bij een school, heb ik uiteindelijk toch bij een andere school geboekt. BB Divers was namelijk een professionele Belgische duikschool met vele Nederlandse en Belgische medewerkers, waar het me bij binnenkomst meteen goed beviel. De vriendelijke Hanah die achter de balie zat, zou tevens mijn instructrice worden voor de komende twee dagen. Op beide dagen zal ik 's ochtends worden opgehaald, waarna we met de BB Boat het ruime sop kiezen en de ene dag twee en de andere dag drie duiken zullen maken. Ik had opnieuw geluk, want ik was de enige student. En privéles is uiteraard een stuk beter. Gewapend met een nieuw boek (waarin alle benodigde theorie staat voor de Adventure Dives) ging ik terug naar m'n bungalowpark om er in het restaurant (een lounge met kussentjes op de grond) te eten. Hierna heb ik heerlijk in de hangmat voor m'n bungalow geslingerd, om me met m'n boek voor te bereiden op de duiken van morgen. Tevens kreeg ik hier gezelschap van de grootste gekko die ik tot dusver rond heb zien lopen. Alhoewel je in heel ZO-Azië op vele muren (en op vele andere plekken) kleine gekko's ziet zitten van een centimeter of tien, was het voor het eerst dat ik een grote en dikkere variant van minstens 30 cm zag. Rustig zat het beest op de onderkant van de afkapping voor m'n bungalow, doodstil voor zich uit starend. Zo nu en dan zette het enkele stapjes om vervolgens weer een richting uit te blijven kijken. Echt actieve beesten zijn het niet. Het was in ieder geval een uniek huisdier hier. Na het maken van m'n huiswerk (in plaats van een theorie-examen moet je per duik een aantal kennisvragen maken) ben ik naar bed gegaan, om uit te rusten voor een nieuwe duikdag!

Donderdag 18 februari 2010
Dag 138: Zwemmen met de visjes

Na een ontbijt werd ik om 8.30 uur opgehaald door een pick-up truck van BB Divers, waarin enkele andere mensen ook al klaarzaten om te duiken of snorkelen. Nadat we nog meer personen hadden opgehaald, begonnen we aan een snelle en slingerende tocht door de gevaarlijke (maar gelukkig goed geasfalteerde) bergweg die bijna helemaal rond het eiland loopt. Heel lang was de rit echter niet, aangezien we naar een haven aan de zuidelijke kust gingen. Via een enorm lange pier op het water, welke aan weerszijden volgebouwd was met visrestaurantjes, souvenirwinkeltjes en touroperators, liepen we naar het hoofdgebouw van BB Divers. Het werd hier behoorlijk druk, waarbij iedereen door de medewerkers geholpen werd aan snorkel- en duikuitrusting. Met een man een 25 liepen we vervolgens naar het einde van de pier, waar vele boten klaarstonden om mensen dagtochtjes te laten maken naar verlaten eilandjes met tropische strandjes en mooie koraalriffen. Wij stapten de BB Boat op, welke op het onderste dek voorzien was van vele flessen lucht voor de duikers en bovenop bankjes had voor ons. Op het voorsteven bevond zich zelfs een klein boeddha altaartje. Na een korte introductie vertrokken we naar Koh Rang, een eiland dat zo'n anderhalf uur naar het zuiden varen lag. Het was opnieuw een mooie dag (alhoewel er heus ook nog genoeg wolken waren), dus dat beloofde wat. Samen met Hanah bereidde ik me voor op de eerste duik van vandaag, een Adventure Dive welke door elke instructeur ten zeerste wordt aanbevolen: Peak Performance Buoyancy. Controle over je drijfvermogen is het belangrijkste aspect van duiken, dus het is verstandig om dit te leren beheersen. Nadat de boot voor anker was gegaan, snorkelaars het water in waren gesprongen en fun divers het rif gingen verkennen, doken Hanah en ik ook met onze uitrusting het water in. Het begon inmiddels vertrouwd aan te voelen. Zelfs de quote 'Bruce Willis Ruins All Films' is hier bekend, net als 'Bangkok Women Rarely Are Female' (alhoewel hier op de duikschool door de Nederlandse medewerkers ook wel wordt gezegd: 'Belgian Women Rarely Are Funny'. Beide zijn immers beter te onthouden dan 'Begin With Review And Friend'. Geen ideew waar dit allemaal over gaat? Het is een geheugensteuntje om de veiligheid van je uitrusting te checken voordat je het water in gaat: BCD, Weights, Releases, Air, Final Okay. Nadat we een extra check hadden gedaan met m'n loodgordel, doken we naar een diepte tussen de 6 en 9 meter. In plaats van de saaie (maar noodzakelijke) oefeningen van de Open Water cursus te doen, hebben we hier spelenderwijs geprobeerd mijn drijfvermogen te verbeteren. Zo hebben we, terwijl we neutraal in het water hingen, loodblokjes aan elkaar overgegeven. Aangezien dat je gewicht verandert, moet je je longvolume goed aanpassen om neutraal te blijven. Ook hebben we het spelletje met een lepel en een balletje gespeeld, waarbij je zo snel mogelijk een afstand moet afleggen zonder het balletje te laten vallen. In ons geval hing het lichte balletje echter onder de lepel, zodat je moest zien te voorkomen dat deze omhoog schiet. Hoe horizontaler je blijft hangen, hoe beter dit lukt. Daarnaast heb ik nog lepel in het zand moeten raken, door zo laag mogelijk te zwemmen zonder de bodem aan te raken en heb ik onder een stokje door moeten zwemmen met m'n gezicht naar beneden, maar ook naar boven, wat vanwege een verlies aan orientatie een stuk lastiger is. Nadat we zonder zwemvliezen nog een moonwalk op de bodem hadden gemaakt (wel oppassen voor pijnlijke zeeëgels!), hebben we nog een stuk rond kunnen zwemmen. Dat is immers het voordeel als je privéles hebt. Helaas trof ik het opnieuw slechter dan gebruikelijk was en was het zicht slechts zo'n 6 meter, terwijl normaal gesproken het dubbele wordt gehaald. Ondanks dat was het onderwater mooier dan in Cambodja. Er was veel koraal op de bodem, anemonen bewogen rustig heen en weer en overal waren vele vissen te bewonderen. Sommigen daarvan zwommen alleen, maar soms zagen we ook enorme scholen met honderden vissen. Groot waren ze meestal niet, maar we hadden wel het geluk om een grote pufferfish tegen te komen. Na een uurtje klommen we de boot weer op, waarna we een stukje verder vaarden en konden lunchen. Op een volgende locatie maakten we m'n tweede duik: Underwater Navigation. Deze is erg noodzakelijk, aangezien navigatie onder water een stuk lastiger is dan boven water. Aan de hand van onder andere de bodemcompositie, lichtinval en een kompas kun je er echter voor zorgen dat je minder snel verdwaalt. Hierbij hebben we tevens m'n zwemsnelheid gemeten, uitgedrukt in het aantal beenslagen per minuut. Een van de verdere oefeningen was het zwemmen van een vierkant met en zonder kompas, wat me goed afging. Op de terugweg zwommen we weer langs mooi koraal, waarbij we naast alle gebruikelijke vissen (zie daarvoor een overzicht van vissen in ZO-Azië) nog het geluk hadden om een aal zich te zien verschuilen onder een rots. Terug boven water vulde ik m'n logboek in, terwijl we terug naar Ko Chang vaarden. Het was een mooie dag geweest. Nadat we enkele personen op het bijna verlaten eiland Ko Wai hadden afgezet, arriveerden we rond vijven weer bij de haven van Ko Chang. De pick-up truck bracht me terug naar de bungalow, waar ik lekker gegeten heb en ik me in m'n hangmat alweer voorbereidde voor morgen. Nu had ik namelijk drie hoofdstukken te lezen, wat nog aardig wat tijd in beslag nam. Nadat ik m'n gekko welterusten had gewenst, ben ik lekker gaan slapen.

Vrijdag 19 februari 2010
Dag 139: Het dieptepunt van mijn carrière

Vanochtend begon op dezelfde manier als gisteren, met het enige verschil dat ik geen uitrusting meer hoefde te passen en dat ik met andere mensen (maar dezelfde crew) de boot op ging. Nadat we waren uitgevaren, merkten we dat het weer vandaag minder was dan gisteren. Er was meer bewolking en er stond duidelijk meer wind, wat resulteerde in meer golven. Deze ochtend stond voor mij een Deep Dive op het programma, een duik waarbij we een diepte van 30 meter proberen zullen te bereiken. Voordat we het water in gingen, deden we een spelletje waarbij ik op een bordje de nummers 1 t/m 30 moest aanwijzen, welke door elkaar gehusseld stonden. Aangezien mensen vanaf ongeveer 20 meter last kunnen krijgen van stikstofnarcose (alhoewel dit slechts een handjevol mensen betreft) zijn de risico's bij diep duiken iets groter. Sowieso schijnt je reactievermogen er iets op achteruit te gaan, vandaar dat we deze test op 28.5 meter hebben herhaald. Lager kwamen we namelijk niet, nadat we via de ankerlijn een deel waren afgedaald en via het rif en een zandbodem dieper waren gezwommen. Verder had Hanah een zakje chips meegenomen om te laten zien hoe de diepte de kleur rood doet verdwijnen, maar bovenal om te laten zien wat de druk met de lucht in het zakje doet. Toen ik in Tibet zat, op grote hoogte, moest je oppassen dat zakken chips niet uit elkaar spatten omdat ze helemaal bol gingen staan. Hier was precies het omgekeerde aan de hand: alle lucht was helemaal samengeperst. Om de druk nog beter te demonstreren had Hanah een ongekookt ei meegenomen, welke ze openbrak. Alhoewel het eiwit wat wegvloeide, bleef het eigeel een mooi rond bolletje, welke we voorzichtig heen en weer konden pingpongen! Vanwege gezondheidsrisico's en het feit dat je de lucht in je cylinder ook sneller verbruikt, konden we slechts 10 minuutjes hier blijven. Meer was echter ook niet nodig, aangezien er hier niet veel te zien was. We gingen daarom terug naar ondieper water, waar we rond enkele prachtige rotsen met koraal en een groot scala aan vissen hebben gezwommen. Tussen een van de kloven vonden we zelfs een kleine doorgang in de rots waar we doorheen konden zwemmen. Een kleurrijke, maar giftige anemoon en een scorpionfish waren twee van de bijzondere wezens die we zagen. Aan de oppervlakte wees een van de crewleden in een zekere richting, waarbij hij met z'n gebrekkige Engels 'big fish' wist te roepen en z'n armen ver uit elkaar strekte. Vanwege de golven zagen wij echter niets en helaas was de grote walvishaai, welke heel dichtbij ons bleek te zitten, alweer verdwenen toen we aan boord gingen. Onder water zoeken had vanwege het slechte zicht weinig zin. Nadat we de snorkelaars op een andere plek hadden opgepikt, hebben we geluncht, waarna het tijd was voor de briefing van m'n volgende duik: Underwater Photography. Hanah gaf me haar digitale camera, waarvoor ze een speciale waterdichte box had. Tijdens de duik die volgde heb ik geprobeerd vele mooie foto's te schieten, maar als je weet hoe moeilijk dat op het land soms al wel niet kan zijn, bedenk dan maar hoe je dat onderwater moet doen. Een totale beheersing over je drijfvermogen is een pre, want je wilt immers geen beweging op de foto en je wilt de bodem, rotsen of het koraal ook niet raken. Vanwege het gebrek aan goed licht wil je daarnaast dicht bij het onderwerp komen en een flits gebruiken indien nodig. En oh ja, vissen zwemmen rond. Ondanks de moeilijkheden heb ik toch nog enkele mooie herinneringen weten vast te leggen, zodat ik mijn duikavontuur ook nog op foto's terug kan bekijken. We lieten de kerstboomworpjes en de zeekomkommers achter en gingen met de boot weer terug naar Ko Chang. Ook vandaag heb ik weer een geweldige dag gehad; het duiken wordt steeds leuker! Maar die vijfde duik dan? Die zou nog volgen, en wel nadat we na enkele sandwiches op de pier vlak voor zonsondergang de boot weer opstapten. We werden vergezeld door een Fransman die ook wel een nachtduik wilde maken! Terwijl donkere wolken zich samenpakten rond en boven Ko Chang, vaarden we in de steeds wilder wordende golven een stuk van de kust vandaan. Toen het begon te schemeren zijn we met een goede zaklamp het water in gesprongen, om snel onder te duiken om zo minder last van de golven te hebben. De 45 minuten die volgden waren op z'n minst zeer uniek te noemen. Het was namelijk donker, heel donker en je was geheel afhankelijk van je eigen skills en zaklamp. Het blikveld was uiteraard stukken kleiner, maar het slechte zicht maakte het er ook niet duidelijker op. Het was noodzakelijk dat we bij elkaar bleven, want elkaar terugvinden is niet eenvoudig. De duikplek was wel prachtig, waarbij we langs grote wanden en en over rotsen met koraal zwommen. Wel moesten we oppassen hier niet tegenaan te zwemmen, wat naast het gebrek aan licht nog moeilijker werd gemaakt door stevige 'surge', een schommelende stroming. Alhoewel het aantal vissen niet denderend hoog was, zagen we wel enkele vissen die overdag niet actief zijn. Toen we weer richting de oppervlakte zwommen, had ik opnieuw een aparte ervaring, aangezien het heel erg vreemd is om in het donker door water te zwemmen terwijl je helemaal niets om je heen ziet. Zonder herkenningspunten zwem je gewoon door de leegte, terwijl je je gevoel van orientatie geheel verliest. Gelukkig kon ik Hanah nog volgen, die een stuk voor me uitzwom (de Fransman zat ergens achter me) en ons met haar kompas perfect naar de boot wist terug te leiden. Met enige moeite klommen we de boot weer op, waarna we door de woeste wateren terug vaarden naar Ko Chang. Na enig papierwerk zat m'n cursus er op en kan ik me vanaf nu een Advanced Open Water duiker noemen, een status waarmee ik in principe enorm veel kan doen als het op duiken aankomt! Wordt vervolgd! Nadat ik Hanah bedankt had voor twee leuke, leerzame en gezellige dagen, was het tijd om terug te keren naar m'n bungalow. Ik hoefde niets meer te lezen, dus kon ik rustig gaan slapen na deze lange, maar geweldige dag.

Zaterdag 20 februari 2010
Dag 140: Slingeren in m'n hangmat

Over vandaag heb ik eigenlijk bar weinig te melden. Het was namelijk gewoon een rustdag om bij te komen van twee drukke duikdagen. Zo stond ik om te beginnen al behoorlijk laat op. Het was heerlijk om weer te kunnen uitslapen. De bewolking die gisteravond boven het eiland hing, was nog niet verdwenen en sinds m'n dag in Savannakhet heb ik weer eens regen gevoeld. Laat ik in ieder geval zeggen dat ik het zeker niet gemist heb. Het warme tropische weer is toch een stuk aangenamer! Bij het restaurant heb ik lekker ontbeten, waarna ik voor m'n bungalow in m'n hangmat heb liggen slingeren. Buiten lopen was nu niet echt een optie. Ik had gelukkig wel de beschikking over wifi op m'n telefoon, dus heb ik naast het bijhouden van m'n reisverslag een tijd kunnen internetten en zodoende wat mails kunnen beantwoorden. M'n voornaamste tijdsverdrijf was echter het online kijken van Domino Day 2009, wat dan al wel vier maanden oud is, maar ik dus wel gemist had. Het was desalniettemin erg vermakelijk en ik was verrast dat het belspel met de omgedraaide dominostenen eindelijk uit het programma was geschrapt! Toen het later in de middag opklaarde en de zon weer volop scheen, heb ik met een boek nog even op het strand gezeten. In de avond heb ik bij een restaurant lekker kunnen eten, waarna ik een minibus naar m'n volgende bestemming heb geboekt. Aangezien deze morgenochtend vertrekt, ben ik niet al te laat gaan slapen. Ko Chang zat er op.