Battambang

Vrijdag 5 februari 2010
Dag 125: Een lange, erg lange boottocht

Pff, wat een dag was het vandaag. Zo moest ik namelijk tegen half zes m'n bed al uit, zodat ik nog de tijd had om te douchen, te ontbijten en uit te checken, alvorens ik om 6.15 uur werd opgehaald door een busje. Nadat deze bij andere hotels nog verder werd volgepropt, reden we in een kwartiertje naar een rivier waar een boot voor ons klaar stond. Het was een boot voor zo'n kleine 40 personen en onderin stonden houten banken waar een groot deel daarvan kon plaatsnemen. De resterende personen konden net als de meeste koffers en rugtassen bovenop het dek gaan zitten. Met een geheel volle bak vertrokken we uiteindelijk rond 7.30 uur, een halfuur later dan gepland. De tocht die hierna volgde was er een die ik niet snel meer zal vergeten. Volgens de Lonely Planet was dit de meest spectaculaire boottocht van het land en in zekere zin kunnen ze hiermee heel goed gelijk hebben. Het uitzicht was namelijk zeer vermakelijk. Zo vaarden we eerst langs enkele houten hutjes aan de oever, waarna we al snel het Tonle Sap Lake bereikten, het grootste meer van het land. Uiteraard was hier niet enorm veel te zien, simpelweg omdat het zo groot was. Na een tijdje kwamen we echter weer bij de kust, waar netten tussen het riet waren geplaatst voor de visvangst en hier en daar locals op kleine bootjes rondvaarden. Aangezien we een Bird Sanctuary passeerden, zagen we ook nog enkele vogels voorbij vliegen. Hierna volgde de route over een rivier welke naar Battambang leidde, de tweede stad van Cambodja. Hier was het geweldig om te zien hoe de bevolking hun dorpjes op het water had gebouwd. Alles dreef hier langs de oever: huisjes, winkeltjes, schooltjes en de politiebureaus. De bewoners zaten ontspannen op hun veranda, of dreven rond in kleine bootjes. Alle kinderen vonden het geweldig om ons voorbij te zien komen varen, waardoor ze enthousiast 'hello' riepen en uitbundig naar ons zwaaiden (sommige maakten zelfs luchtzoenen). Voor lange tijd hebben wij onze armen dus ook lam gezwaaid. Rond 12.30 uur maakten we een stop bij een drijvend restaurantje, waar we de boot even konden verlaten als we dat wilden. Hier bevond zich tevens de toeristenboot die de omgekeerde route volgde. We kregen te horen dat we halverwege waren, terwijl we allemaal gehoopt hadden dat de boot er inderdaad maar zeven uur over zou doen. Zo goed de eerste helft van de tocht was, zo erg was de tweede helft. De rivier werd hier vele malen smaller, het water was ondiep (het was immers het droge seizoen) en er waren ontzettend veel bochten. Daarnaast moesten we stroomopwaarts, zodat we soms met een slakkengangetje vooruit kwamen, ondanks dat de boot zichzelf een speedboot noemde. Maar misschien was het maar goed ook dat we niet constant heel hard gingen, want de tocht was al gevaarlijk genoeg. Op enkele momenten gaf de kapitein namelijk meer gas, maar in bijna alle gevallen had dit wel vervelende gevolgen. Zo zijn we een paar keer te snel richting een bocht gevaren, waarna we niet meer konden remmen en tegen de oever aan vaarden. Snel sturen was ook niet echt mogelijk, want lange tijd helde de boot gevaarlijk naar rechts, waarbij we bij elke bocht (of het nou naar links of rechts was) vreesden voor het ergste. Kapseizen deden we gelukkig elke keer net niet. Ook was er een bocht waar een andere boot plots kwam opduiken. Aangezien we allebei te hard gingen, ramden we eerst tegen deze boot aan, waarna we recht in iemands huis langs de oever vaarden. Gelukkig bleef de schade beperkt. Hier bleef het niet bij. Op een klein recht stuk, temidden van twee dode bochten, vielen er twee fietsen van het dek af. Terwijl een van de bootsmannen het vieze bruine water in dook om ze te zoeken, toeterde de kapitein om andere boten van onze aanwezigheid te waarschuwen. Uiteindelijk werden de fietsen gevonden en weer bovengehaald. Tenslotte moesten we op een gegeven moment ook even stoppen aangezien de luidruchtige motor begon te roken. Het was gelukkig maar van korte duur. Na al deze perikelen was het allerlaatste stukje van de rit (een halfuur ofzo) gelukkig weer normaal. Alhoewel we de houten bankjes ondertussen al behoorlijk zat waren, was het nog wel leuk om te zien hoe de vele locals hier in het water verbleven. Kleine kinderen waren hierin aan het zwemmen of aan het spelen, terwijl vele jongeren en oudere mensen hier 'lekker' in bad gingen en zichzelf stonden te wassen. Na een slopende tocht van elf uur bereikten we na zonsondergang om 18.30 uur de oever van Battambang, waar ik met een moto naar een guesthouse reed. Ik kon hier een prima kamer op de vierde verdieping krijgen, alhoewel ik allesbehalve blij werd met het toiletbezoekje dat ik hier pleegde. De deur ging namelijk niet meer open, omdat het slot niet meer reageerde op de draaiknop. Als een rat zat ik in deze warme en benauwde val, met slechts een heel klein raampje. Na veel getrek aan de deur wist ik deze gelukkig te forceren, waardoor ik weer vrij was. Ik liet het de receptie wel even weten, zodat ze er iets aan kunnen doen voordat toekomstige gasten in dezelfde benarde situatie terechtkomen. Bij een tentje aan de overkant probeerde ik wat te eten, maar aangezien ik me al een tijdje niet enorm lekker voelde (niet zozeer door de boot, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten) kwam er niet veel in. Terug in het hotel kwam alles er echter wel uit, waarna ik moe in bed ben gaan liggen om te slapen. Wat rust en slaap had ik na een paar lange dagen namelijk wel nodig.

Zaterdag 6 februari 2010
Dag 126: De Battambamboo Express

Vanochtend heb ik erg lang uit liggen slapen, wat weer eens erg fijn was. Aangezien ik me wat zwakjes voelde, heb ik erg rustig aan gedaan. Op een gegeven moment ben ik wel naar een restaurantje in de buurt gegaan om te eten. Een verse fruitsalade deed me in ieder geval weer goed, zodat ik genoeg puf had om de dag door te komen. Heel veel heb ik echter niet gedaan, simpelweg omdat er in Battambang niet heel veel te doen is. Alhoewel het na Phnom Penh de grootste stad van Cambodja is, is het niet razend groot en valt de drukte ook redelijk mee. Ik heb er in de volle zon een beetje doorheen gelopen: over de markt, langs het water en door enkele andere straten. Terug bij het hotel heb ik een busticket naar Phnom Penh geboekt voor morgen, waarna ik m'n reisverslag weer een beetje heb bijgehouden. Later in de middag waagde ik me aan de enige attractie die Battambang echt rijk is: de bamboetrein. Geen idee wat dit inhoudt? Geen probleem, ik had eerst ook geen flauw idee. Met een moto werd ik over een hobbelige zandweg naar het beginpunt gereden. Hier bevond zich een enkelbaans spoorweg waarop enkele treintjes klaarstonden. Het zijn geen treintjes zoals wij ze kennen. Eigenlijk zijn het gewoon vlotten van bamboe (2 bij 3 meter) waar twee paar wielen onder zitten. Een motor (zoals die van een boot)aan de achterkant dreef de achteras dan aan, zodat de 'trein' dan kon rijden. Alhoewel locals de treintjes 's ochtends vroeg schijnen te gebruiken om etenswaren naar de markt te vervoeren, worden ze de rest van de dag voornamelijk voor toeristen gebruikt. Aangezien er geen andere toeristen aanwezig waren, nam ik een eigen treintje, waarbij een lokale jongen de motor bediende. Het was een zeer leuke rit door het boerenland! Met een behoorlijke vaart hobbelden we zo over het allesbehalve vlakke en rechte spoor. De rails waren namelijk niet altijd even goed op elkaar aangesloten. Toch was het uniek om zo voorop de trein te zitten. Maar dan nu de hamvraag: aangezien het een enkelbaans spoor is, wat te doen bij een tegenligger (aangezien je na 8 km omkeert)? Het antwoord daarop is vrij simpel: een van de twee stapt van de trein af, tilt het vlot van de wielen af, plaatst deze naast het spoor, pakt vervolgens de twee paar wielen (welke op halsters leken) en legt ook deze opzij. De andere trein kan dan passeren, waarna de trein weer in elkaar gezet wordt! Dit gebeurde ons op de heen- en terugweg enkele keren, maar is wel geweldig om te zien. Bij het eindpunt kon ik een drankje drinken bij een oude man die een klein beetje Frans kon, waarna de trein werd omgedraaid en we teruggingen. Heel lang duurde de ritjes niet, maar vermakelijk waren ze wel. Terug bij het guesthouse heb ik m'n verslag weer zitten updaten, waarna ik naar een restaurant ben gegaan om te eten. Nadat ik nog enkele foto's heb uit lopen zoeken, wilde ik naar een internetcafé gaan om ze online te plaatsen. Helaas bleken deze tegen 22 uur al dicht te zijn, waardoor ik slechts gebruik kon maken van de Wifi in het guesthouse alvorens te gaan slapen.

Zondag 7 februari 2010
Dag 127: Een warm weerzien in Phnom Penh

Je kunt een lang verhaal kort maken en een kort verhaal lang maken. Vandaag zal ik m'n korte verhaal kort houden, simpelweg omdat ik niet heel veel bijzonders heb gedaan. Om 8 uur stond ik op, zodat ik voldoende de tijd had om m'n spullen te pakken en ergens te ontbijten. Vijf kwartier later werd ik namelijk met een motorbike opgehaald en (na één verkeerde poging) naar het juiste busbedrijf gebracht. M'n volgende bestemming van deze reis is Kampot, maar aangezien daar vanuit Battambang geen bussen naartoe rijden, nam ik vandaag de bus terug naar Phnom Penh, om dan morgen verder te reizen. De busrit verliep zonder problemen en was verder niet heel erg noemenswaardig, behalve dat we nog ergens een stop gemaakt hebben om te lunchen. Om 15.30 uur arriveerden we in Phnom Penh, waar een meute tuktukchauffeurs alweer klaarstond om reizigers naar hun eindbestemming te brengen. Aangezien het Tat Guesthouse me vorige week zo goed beviel, ging ik hier opnieuw naartoe. Door de gehele familie (de meeste personen zijn familieleden, maar ook het overige personeel wordt net als de huppelgrage hond en de gasten tot de familie gerekend) werd ik hier warm onthaald. Een kamer hadden ze echter helaas niet voor me, maar in hun TatToo Guesthouse iets verder in de straat hadden ze voor $2 nog wel een vrij bed in de dorm. Uniek was deze dorm wel, aangezien dit het grote balkon van de 4e verdieping was. Aan twee kanten was het dus helemaal open en op de vloer bevonden zich enkele bedden met muskietennetten. Bij het restaurant van het gewone guesthouse heb ik vervolgens het merendeel van de resterende middag en avond doorgebracht. Zo heb ik hier eventjes verstoppertje lopen spelen met de twee vrolijke kleinzoons van de eigenaar, heb ik met een gast gekletst die hier vorige week ook al zat, heb ik eindelijk m'n foto's van Cambodja kunnen uploaden, keek ik op tv naar Wipeout terwijl ik rijst met tomyam als diner probeerde (wat me helaas niet zo beviel) en heb ik een hele tijd zitten studeren voor iets voor volgende week. Uiteindelijk ben ik op tijd gaan slapen, aangezien ik ook een bus naar Kampot had geboekt, en wel om 8 uur al.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!