Zondag 3 januari 2010
Dag 92: Als falang in een nieuw land

Vanochtend stond ik redelijk vroeg op (8.10 uur), aangezien ik op tijd naar Laos wilde vertrekken. Maar aangezien ik plots op het idee kwam om nog even van de Wifi op m'n telefoon gebruik te maken en naar de (erg lollige) oudejaarsconferentie van Guido Weijers te kijken, zat ik pas tegen half elf aan m'n ontbijt. Achteraf had ik er echter geen spijt van. Met een taxi (welke ik vandaag wel redelijk snel wist te vinden (of andersom eigenlijk)) ging ik naar het gewone busstation in het centrum, aangezien de bussen naar Chiang Khong hiervandaan vertrekken. Chiang Khong is een klein dorpje aan de Mekong rivier, in het verre noordoosten van Thailand. De enige reden om hierheen te komen, is de grensovergang met Laos, welke aan de oostelijke oever ligt. Om 12 uur zou de eerstvolgende bus vertrekken, dus stapte ik deze in toen deze arriveerde. Het ritje kostte niet meer dan een normale maaltijd (65 baht), maar was zonder airco en duurde slechts 2 uur. In Chiang Khong nam ik vervolgens een tuktuk naar de pier waar ferry's je naar de overkant konden brengen. Hier raakte ik aan de praat met een Franstalig Belgisch koppel dat voor vandaag dezelfde plannen had als ik. Uiteindelijk zijn we tot het eind van de avond met elkaar opgetrokken. Aan de oever bevond zich een immigratiekantoortje, waar we eerst een paspoortstempel moesten halen om aan te duiden dat we Thailand vandaag zouden verlaten. Hierna konden we, tegen betaling uiteraard, aan boord van een simpele houten boot stappen. Even later vertrokken we en lieten we Thailand achter ons liggen. Iets meer dan een maand heb ik in de noordelijke helft van Thailand verbleven. Zeggen wat me beter is bevallen (China, Vietnam of Thailand), kan ik niet. Thailand was vaak in ieder geval anders dan ik mezelf had voorgesteld, danwel in positieve, danwel in negatieve zin. Gelukkig doen alle positieve momenten de enkele mindere momenten verbleken. Zo vond ik het oosten wat tegenvallen en vond ik het jammer vaak geen dorms tegen te komen. Maar o, wat was Bangkok een wereldstad (en zo anders dan de rest van het land)! En wat heb ik een lol gehad in Chiang Mai! En wat was de natuur op vele plekken wonderschoon! En wat waren de oude tempels ronduit indrukwekkend! En dan hebben we ook nog de prachtige wats, de wilde dieren, de vriendelijke bevolking, het lekkere eten, de bijzondere geschiedenis, de vrolijke festivals, het diepe respect voor de koning en ga zo maar door! Ok, natuurlijk heb je hier en daar een hurktoilet, vliegen er constant muggen om je heen, lopen er hagedisjes over de muren, wordt je tureluurs van het Thaise schrift of sta je midden op een markt plots stil vanwege het volkslied, maar ach, dat hoort er gewoon bij en maakt de Thailand-ervaring alleen maar completer. Het was een geweldige maand en ik kijk er nu al naar uit om in februari terug te keren, ook al zal ik dan letterlijk en figuurlijk een hele andere kant van het land gaan zien. Een bezoek aan dit land kan ik zeker iedereen wel aanbevelen, gewoonweg omdat Thailand zo divers is en er voor ieder wel wat wils is. De komende maand zal ik echter gaan ontdekken hoe divers Laos is, het minst ontwikkelde land hier in Zuidoost-Azië. Heel groot is het land niet en veel inwoners zijn er ook niet, maar reizen door het land zal waarschijnlijk minder soepel verlopen, aangezien ik niet altijd de beste verhalen heb gehoord over de staat van de wegen. Busritten van zo'n 10 uur voor een afstand van 200 km zijn eerder regel dan uitzondering. Verder schijnt het een zeer relaxed land te zijn met vriendelijke en rustige mensen en mooie natuur (bergachtige jungle in het noorden en vlakke landbouwgrond in het zuiden). We zullen het na vandaag gaan merken; grensplaatsje Huay Xai schijnt namelijk niet representatief te zijn voor de rest van het land. Nadat ik voet aan wal had gezet, zette ik mijn eerste stappen door Laos, op weg naar het immigratiekantoortje een paar meter verderop. Na het haastig invullen van wat papierwerk (het vrouwtje hier was allesbehalve rustig) moest ik voor $36 een visum voor een verblijf van 30 dagen kopen. Betalen kon echter ook met Thaise baht of met het betaalmiddel van Laos: de kip. Na het verkrijgen van een visum, enkele stempels en 700.000 kakelende knaken (zo'n 55 euro; de automaat kon je niet in één keer miljonair maken), ging ik eerst naar het hoofdkantoor van de Gibbon Experience, een enorm populaire en vrijwel altijd volgeboekte driedaagse jungletocht met ziplines (à la tokkelbaan) en boomhutten. Voordat ik op zoek ging naar een guesthouse en/of verder vervoer naar Luang Namtha, wilde ik weten of ik nog mee kon gaan op deze tocht. Zoals gedacht had ik pech en waren er al twee volle groepen van acht personen voor morgen. Ik kon echter wel tegen zevenen terugkomen en hopen dat iemand geannuleerd had. Met gekruiste vingers zocht ik een guesthouse, welke ik al snel vond (net als het Belgische koppel overigens), simpelweg omdat Huay Xai slechts één straat heeft met enkele huizen, restaurantjes en guesthouses. Alhoewel de kamers simpel waren, gaf het Friendship Guesthouse vanaf het balkon wel een aangenaam uitzicht op de straat en de daarnaast liggende Mekong. We ontmoetten hier een Fransman, waarmee we naar een restaurant zijn gegaan voor een late lunch. De erg jonge meisjes in het restaurant gaven ons een menu, maar wisten niet echt wat ze moesten doen toen we enkele gerechten en drankjes aanwezen. Aangezien we niet veel hadden aan nee-schuddende lachebekjes, zijn we elders gaan zitten, waar de service wel iets beter was en we even later de smaak konden proeven van het hier in Zuidoost-Azië befaamde Beerlao (en loempia's). Terug in het guesthouse ontmoetten we vervolgens nog een Noor, waarna we een stukje langs het water hebben gelopen (nou ja, op de autoweg die het water volgt). De lokale bevolking deed zoals gewoonlijk gewoon z'n ding, terwijl enkele kinderen af en toe lachten en zwaaiden toen we langsliepen. Nadat we een Koreaanse reisgenoot van de Noor hadden opgepikt, zijn we in een restaurant gaan zitten voor een drankje, welke later werd uitgebreid met een barbequemaaltijd. Terwijl we toekeken hoe de vele straathonden voor het restaurant aan een massale orgie begonnen, kregen wij onze stokjes kipsaté geserveerd. Het werd met z'n allen een gezellige (maar aangezien we vrij noordelijk en hoog zitten wel een koude) avond, waar iedereen z'n reisplannen voor de volgende dag(en) uitstippelde. Bij het kantoortje van de Gibbon Experience kon ik vervolgens een gat in de lucht springen, aangezien er een afmelding was bij de Waterfall-variant en ik de volgende morgen mee kon gaan! Na betaling van een eigenlijk extreem hoge prijs en het ondertekenen van een verklaring waarin op diverse manieren vermeld stond dat zij niet verantwoordelijk zijn voor mijn eventuele dood, liep ik blij terug naar het guesthouse. Hier pakte ik m'n spullen voor de trekking, waarna ik lekker ben gaan slapen.

Maandag 4 januari 2010
Dag 93: De Gibbon Experience

Vroeg stond ik op, waarna ik erachter kwam dat de kraan van mijn douche ontbrak. Nadat ik genoegen had genomen met de wastafel met koud water, checkte ik uit, nam ik een ontbijt (bananenpannenkoek, oftewel een pannenkoek waarop enkele schijfjes banaan worden gelegd) en liep ik naar het kantoortje van de Gibbon Experience, waar we om 8.30 uur moesten verzamelen. Hier maakte ik kennis met twee Duitse koppels, een Australisch koppel (allen tussen de 25 en 30 jaar) en een avontuurlijke Duitse vrouw van 68. Onze grote rugzakken konden we in een kamertje kwijt, waarna we konden plaatsnemen rond een monitor voor een filmpje met veiligheidsvoorschriften. Bij de Gibbon Experience draait het namelijk vooral om de ziplines: kabels welke tussen twee bomen gespannen zijn. Met een tuigje, welke vrijwel gelijk was aan een klimuitrusting en je volgens de video aan moest trekken als een luier (alsof iedereen zich nog kon herinneren hoe je dit vroeger deed), hing je dan onder de kabel, waarna je met twee wieltjes en een handgreep van fietsband onderlangs deze kabel rolde/gleed/vloog. Met diezelfde handgreep kon je ook remmen. (Zie Youtube voor on-ride filmpjes.) Vol nieuwsgierigheid, spanning en enthousiasme namen we plaats in een pickup-truck, waarmee we zo'n 1,5 uur over een verbeterde weg richting Luang Namtha hebben gereden. Hier en daar (op vrij willekeurige plekken) ontbrak het asfalt echter wel, waarna de chauffeur uitweek naar de linkerrijbaan (hier rijdt men gewoonlijk weer rechts) of gewoon hobbelend over de stenen eronder reed. Bij een hutje langs de weg pikten we onze gids op, de 19-jarige Som Vang (of Max), waarna we aan het laatste stuk in de truck begonnen. Via een hobbelend en slingerend zandpad reden we vervolgens recht op een rivier af, welke we vervolgens doodnormaal overstaken om daarna nog 20 minuten door elkaar geschud te worden. Even na elven bereikten we een klein lokaal dorpje met enkele volwassenen, vele kinderen en kippen en varkens. Hier begonnen we aan onze jungletrekking. Een groep die net terug was gekomen verzekerde ons dat het super zou gaan worden. We waren benieuwd en hoopten ook met z'n achten terug te keren. Na een gammel bruggetje (drie bamboestengels) liepen we over een prima begaanbaar zandpad de wildbegroeide jungle in. De groep raakte onderweg meer gewend aan elkaar en het zag er naar uit dat het drie erg gezellige dagen zouden worden. Max had voor ons een lunch meegenomen, netjes gewikkeld in bananenbladeren. Aangezien Laos vroeger net als Vietnam door de Fransen overheerst werd, zijn de Franse baguettes ook hier bekend. Na de sandwiches liepen we een stukje verder, waarna we bij een hutje kwamen waar we onze uitrusting kregen. Ietsje verderop kregen we de eerste zipline voor onze kiezen, waarna ieders hartslag toch wel even omhoog sprong. Op een helling was aan een boom een stalen kabel vastgebonden (allemaal wel heel veilig overigens), waarnaast een houten platformpje was gebouwd. De kabel was een kleine 100 meter lang en liep naar een iets lagere boom naar een helling aan de overkant. Max liet zien hoe je de roller en het veiligheidstouw aan de kabel kon bevestigen, waarna hij achterover begon te hangen en van het platform afstapte. Op z'n gemak tokkelde hij zo naar het platform aan de overkant, waarna hij ons gebaarde om een voor een hetzelfde te doen. Uiteraard was het voor iedereen nog best eng en erg wennen (vooral met het vasthouden en remmen), maar het was wel erg bijzonder om zo tussen de bomen op enkele meters hoogte naar de overkant te tokkelen! Wie omlaag wil glijden, zal echter omhoog moeten lopen, waardoor we vervolgens weer een stuk bergopwaarts zijn gelopen naar de volgende zipline. Deze was een stukje langer en hoger en eindigde bij een platform waar we meteen overstapten naar alweer een volgende kabel. Alhoewel iedereen langzamerhand wel aan de techniek begon te wennen, nam de spanning alsnog toe, aangezien de kabels steeds langer en hoger begonnen te worden. We zweefden nu namelijk niet meer gewoon tussen de bomen door, maar over de boomtoppen heen van de ene berg naar de andere berg! Het uitzicht (alhoewel je zeker geen last moet hebben van hoogtevrees) op de groene en vredige boomrijke omgeving was echter prachtig. Na deze kabels hebben we een behoorlijk stuk over smalle paadjes door de bergachtige jungle gelopen. De sfeer zat er al goed in en ook Max wist met zijn goede Engels veel over dit nationale park te vertellen. Bij sommige planten en bomen bleef hij dan ook staan om er ons op interessante wijze iets over te zeggen. Uiteraard hielden we onze oren en ogen ook goed open voor dieren, maar veel meer dan een termietenheuvel en een rat in een holletje van een bamboestengel kwamen we niet tegen. In de jungle waren 60 kabels aangelegd, maar dit was niet het enige. Ook bevonden zich er (verspreid) 7 boomhutten, welke op zeer professionele wijze hoog in de bomen waren geplaatst en slaapruimte aanboden voor toeristen. Via een zipline (een andere toegangsweg was er namelijk niet) namen we een kijkje in zo'n boomhut, waar we ontvangen werden door een green viper. Zelf had ik de slang helaas niet gezien, maar wel moest ik na aankomst snel van de kabel af. De slang kwam niet meer terug, waarna we veilig via een andere kabel de boomhut konden verlaten. We liepen weer verder. Aangezien iedereen zijn bepakking steeds bij zich moest houden en het behoorlijk warm was (alhoewel de schaduw van de bomen de felle zon gelukkig goed tegenhield), was het niet de meest makkelijke tocht. Tegen het einde van de middag bereikten we onze laatste zipline, welke (houd je vast) maar liefst 400 meter lang was en op het hoogste punt 280 meter van de grond verwijderd was! Neem maar van mij aan: dat is heel erg hoog! (Ter vergelijking: de Eiffeltoren is zo'n 320 meter hoog.) Met een behoorlijke vaart vloog ik hier door de lucht, terwijl ik kon genieten van het enorm mooie uitzicht op de bomen en een rivier. Wat er door je hoofd gaat op zo'n moment? Iets als dit: 'Oh, aah, dit is hoog, heel hoog! Oh my, oh my buddha! Ah, lekker fris windje! Uitzicht, wow, wow, wow, wow! Hé, boomhut! Oeh, felle zon! This is so freakin' awesome!'. Ja, deze Gibbon Experience legde de nadruk inderdaad op 'ervaring', en wat voor een! En dat was niet eens het eind. Via een korte zipline bereikten we boomhut nummer 6, waar we zouden verblijven voor de nacht. De boomhut was geen simpel hutje in een boom van 4 meter; in plaats daarvan bevonden we ons in een mooie houten constructie van twee verdiepingen in een hoge boom van bijna 50 meter hoog. Aan de zijkanten waren uiteraard railingen geplaatst, waardoor de kans op een vrije val naar beneden aanzienlijk verkleind werden. Op de vloer waren simpele matrasjes neergelegd waarboven muskiettennetten hingen (alhoewel we geluk hadden dat het niet het muggenseizoen was) en ook was er een klein keukentje, een tafeltje en enkele krukjes. Er was zelfs een waterleiding naar boven aangelegd! Een douche en een toilet waren er ook, waarbij die laatste een wel heel diep gat had! Terwijl we om ons heen de vogeltjes hoorden fluiten, genoten we van enkele snacks in een kist (fruit en pinda's), waarna Max ons verliet. Hij zou de volgende morgen weer terugkomen. Het diner stond in ijzeren bakjes al voor ons klaar, welke we zelf op de aanwezige borden konden scheppen. Het was een simpel, maar smaakvol diner met rijst, groente en noodles. Aangezien de groep erg gezellig was, vermaakten we ons prima, ook al vonden enkelen het jammer dat er niet ergens een winkeltje verstopt zat om iets anders dan water te kunnen drinken. 's Avonds deden we nog even de lampen uit (ja, zelfs die hadden we), waarna we van de heldere sterrenhemel konden genieten, ook al was het maar van een klein gedeelte daarvan, omdat de bomen en ons bladerdak veel van het zicht belemmerden. Redelijk op tijd zijn we vervolgens in onze 'tentjes' gaan slapen, nieuwsgierig naar wat de volgende dag zou brengen.

Dinsdag 5 januari 2010
Dag 94: De Vliegende Hollander

Aangezien Max om 7 uur al zou komen voor een ochtendtrekking, hadden we de wekkers om 6.30 uur gezet. Tien minuten daarvoor werden we echter al wakker gemaakt door een vreemd en erg hard geluid in de verte, dat enkele minuten lang door bleef gaan. Nadat even later onze eigen jungle-aap Max nonchalant aan was komen vliegen, vertelde hij dat het een barking deer (een hert) was. Met een slaperige kop stapten we vervolgens in ons tuigje, waarna we glijdend de boomhut verlieten. Een uurtje hebben we een rondje door de jungle gemaakt, in de hoop gibbons te spotten. Alhoewel we ze wel hebben gehoord, vonden we ze helaas niet. Voordat we teruggingen naar de boomhut, gingen we nog een gave zipline af. Het einde van zo'n kabel is altijd even spannend, aangezien je soms met een enorme vaart aan komt vliegen en hard moet remmen om niet tegen de boom aan te smakken (dit kwam bij de zwaardere personen vaker voor), maar je vaak ook het einde niet haalt en dan snel moet remmen om niet terug naar het midden te glijden (wat de 68-jarige Ursula helaas overkwam), om vervolgens achterstevoren en ondersteboven als een aap naar het einde te klimmen. Uiteraard moest ik dat vanwege mijn gewicht vrij vaak doen. Na deze vliegende start van de dag werden we in de boomhut pas echt wakker met een ontbijtje van rijst en thee of koffie (en fruit en brood als snacks), waarna we onze 'checkout' toch wel als de meest bijzondere ooit beschouwden. Zo'n zipline is zoveel leuker dan een gewone voordeur! We lieten onze uitrusting achter, om aan een zware trek door de jungle te beginnen. Onderweg trotseerden we gladde zandpaadjes, balanceerden we over boomstambruggetjes, liepen we over en door rijstvelden (waar Ursula uitgleed en in de modder viel, maar gelukkig ongedeerd bleef) en zwaaiden we naar waterbuffels. In de jungle legde Max ons opnieuw veel uit over besjes, bomen en bladeren en liet hij ons een boom zien waarin duidelijk te zien was dat er niet eens zo lang geleden een beer in was geklommen. Alhoewel Max nog jong was, had hij veel jungle-ervaring, aangezien hij er in opgegroeid was. Hij had slechts drie jaar school gehad en had al zijn Engels van de toeristen geleerd (ook wij bleven hem nieuwe woorden leren). Lezen en schrijven kon hij slechts enigszins in Lao. Nadat hij ooit een jager per ongeluk een mens had zien neerschieten, besloot hij om zelf nooit jager te worden. Ook wist hij de (tegenwoordig illegale) opiumproductie in zijn dorp te weerstaan, waarna hij nu fulltime (met slechts 15 vrije dagen per jaar) met veel plezier voor de Gibbon Experience werkt. Het was een goede en slimme jongen en we hopen dat hij het ver zal schoppen als hij de kans krijgt ook Engels te kunnen lezen en schrijven. Tijdens onze ochtendtrek kwamen we ook nog een zielig jong vleermuisje tegen, welke met een gescheurde vleugel hulpeloos op de grond lag. Na een enorm lange klim naar boven (en dan weer een stuk naar beneden) kwamen uit bij een meertje, waar zich aan de zijkant tussen de rotsen de beloofde waterval bevond. Heel spectaculair was deze echter niet en je kon het pas echt goed zien als je het water in zou gaan. Om af te koelen namen we een duik in het water, alhoewel we hier weer snel uitkwamen aangezien het water wel heel erg koud was. We konden vervolgens genieten van een welverdiende lunch van rijst, omelet en veel te pittige noodles, welke door iemand gebracht was. Nadat we met de uitrusting van een vorige groep nog enkele gave ziplines zijn afgegaan (met een nog steeds mooi uitzicht; niet alleen op de bomen en de rivier, maar nu ook op de waterval), kwamen we halverwege de middag aan in boomhut nummer 5. Deze was iets anders dan de eerste, maar nog steeds ronduit indrukwekkend. Nadat Max ons wat fruit had gegeven en een kaartje van de omgeving had getekend, verliet hij ons, waarna we zelf plezier konden maken in de jungle. We volgden een route vanaf het kaartje, waarbij we veel lol hadden en vol enthousiasme enkele ziplines zijn afgegaan (en nog een andere boomhut bezochten). Bang waren we niet meer; het was nu juist een gave kick! Het (figuurlijke) hoogtepunt op onze eigen tour was de langste kabel hier in de jungle van Bokeo Province. In 47 seconden legden we namelijk een afstand af van zo'n 600 meter (dat is zo'n 50 km/u)! Wat een ongelooflijke ervaring (welke alleen te bevatten is als je het zelf ondergaat)! Op hetzelfde moment als dat wij terugkwamen bij onze boomhut, kwam ons eten aanvliegen. Dat is pas een unieke bezorgservice! Om de tafel dineerden we vervolgens met kleefrijst en groente. Na de afwas maakten we onze bedden in orde (vooral het ophangen van de muskietennetten was een gedoe), waarna we kaarsjes aanstoken (het was al donker geworden en de accu van de verlichting was op) en rond de tafel zijn gaan zitten. Een fles whisky bleek hier enorm vies te smaken, waarna deze wat later op ludieke wijze gemixt werd met thee, suiker en mandarijnensap, wat resulteerde in een apart mixdrankje dat helaas niet heel veel beter smaakte. Terwijl we bezoek kregen van ratten, speelden we vervolgens een moordspel, wat zeer vermakelijk was (en waarbij het lot mij tot twee keer toe tot moordenaar benoemde). Na een lange dag en een gezellig avondje zijn we onder begeleiding van het krekelkoor in de jungle om 21 uur op onze matrasjes gaan slapen.

Woensdag 6 januari 2010
Dag 95: Een ervaring rijker

De kou en de ritselende ratten zorgden ervoor dat iedereen 's nachts minstens wel een keer wakker werd. 's Ochtends was iedereen daarom ook nog best moe, alhoewel we toch om 7.15 uur al aan een wandeling door de jungle begonnen. De gibbons waar we op hoopten, zagen we helaas niet. Wel hebben we twee spechten tegen een boom aan zien tikken. Na een erg steile afdaling was het in de hut tijd voor het ontbijt, welke bestond uit rijst, omelet en aardappel. Na een rustpauze en een praatje met Max begonnen we aan onze laatste trekking. Onderweg genoten we voor het laatst van de geweldige ziplines, waarna we afscheid namen van onze uitrusting (snik!) en nog een hele tijd hebben gelopen. Het was een erg warme tocht, mede omdat we ook door open velden heen waren gelopen. Lopend langs (en door) het water, maisvelden en een veldje waar illegale opiumplantjes verbouwd werden, kwamen we terug in het dorpje waar we eergisteren begonnen waren. Via de hobbelige en stoffige zandweg (welke in het regenseizoen onbegaanbaar is) reden we terug naar de hoofdweg, waar we bij een gebouwtje afscheid namen van Max en een lunch nuttigden. Om 15.30 uur waren we vervolgens weer terug in Huay Xai, waar iedereen in een guesthouse alle viezigheid heerlijk van zich af kon douchen. Om de tour volwaardig af te sluiten, zijn we om 18 uur bij een restaurant gaan eten. We hadden wel trek in iets westers, aangezien we de laatste drie dagen meer dan genoeg rijst hadden gekregen bij elke maaltijd. We genoten van ons barbecuevlees en de steaks, terwijl boven ons een spin een gevangen prooi aan het inwikkelen was en onder ons enkele jonge kittens met elkaar aan het spelen waren. Het was een enorm gezellige avond en ik ben ook enorm blij dat ik het geluk had om op deze tour mee te kunnen gaan: de tour was een unieke ervaring en de groep was super! Het was daarom ook erg jammer toen we elkaar aan het eind van de avond gedag moesten zeggen, omdat iedereen andere plannen voor morgen had en we elkaar dus niet meer terug zouden zien. In mijn guesthouse ben ik daarna lekker gaan slapen, ook al kon ik dat niet zo lang doen als ik zou willen. Om 7 uur word ik namelijk al in de receptie verwacht voor m'n vervolgreis naar Luang Namtha.