Great Barrier Reef

Dag 7, 8 & 9: De grote barrière

Donderdag 22, vrijdag 23 & zaterdag 24 oktober 2015

Ik liet de sleutel van de dorm op m’n bed liggen, want nog voordat de receptie open zou gaan werd ik om 6.15 uur opgehaald door een busje van Pro Dive Cairns, een duikvereniging die volgens recensies de beste zou zijn. Afgaande op wat ik hier gehoord en gezien had, zou dat best weleens kunnen kloppen. We pikten nog een paar andere mensen op, alvorens naar de duikshop te rijden. Hier werd ik vriendelijk begroet en werden me een BCD, flippers en een duikbril aangemeten. Drie dagen lang zou in het teken staan van duiken te midden van het grootste koraalrif ter wereld, het Great Barrier Reef. Nu ik al een aantal jaar een duikcertificaat heb, stond deze plek vanzelfsprekend al langere tijd hoog op het lijstje. Naast het grootste –het rif strekt zich uit over vele kilometers langs de kust van de staat Queensland- zou het Great Barrier Reef ook een van de mooiste koraalriffen zijn, met een overvloed aan zowel koraal als vissen. Toch gaat er geen jaar voorbij waarbij het rif niet negatief in het nieuws staat, aangezien de opwarming van de oceaan en diverse milieurampen (zowel door de natuur als de mens) het rif elk jaar weer doet verzwakken en sterven. Reden genoeg om dus nu eens een bezoek te brengen. Drie dagen lang zou ik met een groep van pakweg 30 mensen op een boot verblijven, waarbij we er ook twee nachten zouden slapen, een zogenaamde liveaboard. De eerste twee dagen zouden we dan vier duiken maken, de laatste dag drie. Met busjes werden we naar de haven van Cairns gebracht, waar een prachtig schip voor ons klaarlag. Achteraan bevond zich een duikplatform, waar tanks stonden en iedereen zijn bak met duikspullen. Daarboven bevond zich het zonnedek, met zowel matjes op de vloer als banken aan de zijkanten. Het centrale gedeelte van de boot was een grotere van airco voorziene ruimte met een keuken, diverse banken en stoelen, een tv en rekken met boeken en kaarten over vissen, koraal en al het andere dat in de oceaan leefde. Zowel naast, onder als boven deze ruimte bevonden zich allerlei slaapcabines met een stapelbed. Toiletten met douches zaten verspreid over de boot. Langs de zijkanten van het schip, in het verlengde van het zonnedek, konden we langs de railing uitkijken over de oceaan. De machinekamer en het kapiteinshok waren voor ons verboden terrein.

We werden verzocht om allemaal in de openbare ruimte plaats te nemen, waarbij we koffie, thee en koekjes kregen aangeboden. Alle passagiers, een ongeveer gelijk aantal mannen als vrouwen varierend tussen de 20 en 60 jaar (waarbij het gemiddelde overigens niet heel hoog was), keken allemaal nog een beetje onwennig, maar raakten toch al wel een beetje aan de praat met elkaar. Ik was de enige Nederlander, maar het aantal Duitsers en Zwiters lag daarentegen een behoorlijk stuk hoger. Verder waren er een paar Engelsen, Finnen, Canadezen, Filipino’s en een Amerikaan. Josh, een vrolijke gast van de bemanning, gaf ons vervolgens een introductie. Hij stelde iedereen van de bemanning voor, waarbij er een paar duikinstructeurs waren, de schipper en de kok. Deze laatste zou ons driemaal per dag voorzien van een uitgebreide maaltijd, evenals de snacks ertussenin. De schipper zou ons naar een paar mooie en exclusieve duiklocaties in het Great Barrier Reef brengen. De instructeurs waren er om de mensen die bezig waren met hun Open Water-cursus (de basiscursus om te duiken) alle kneepjes van het vak te leren. Zeker de helft van de groep was bezig met de cursus, de rest was gecertificeerd met Open Water, of had al meer ervaring en was Advanced, zoals ik. De veiligheidsinstructies van het schip kwamen aan bod en ook de manier waarop we zouden gaan duiken. Een half uur voor elke duik zou er op het zonnedek een briefing plaatsvinden, waarbij een getekende kaart de interessante en opvallende plekken onderwater zou aanwijzen, evenals de bijbehorende diepte. Ook werd er bij zo’n briefing verteld wat de meest handige route zou zijn om onderwater af te leggen, om vervolgens binnen een uur weer bij de boot aan te kunnen komen. De exacte route mochten we echter zelf bepalen, aangezien in tegenstelling tot alle andere duiken die ik tot dusver had gedaan, er ditmaal niemand van de bemanning mee zou gaan om je onderwater te leiden. We hoefden dus niemand te volgen en konden helemaal zelf bepalen welke stukjes we precies wilden zien. Voor de meeste personen, waaronder mezelf, kwam dit als een verrassing, aangezien er meestal iemand meegaat waar je dan achteraan zwemt. Deze vrijheid was nieuw en eng, maar volgens Josh zou je na de 11 duiken niets anders meer willen. Het kwam er wel op neer dat je je beter moest orienteren en beter moest navigeren, in plaats van blindelings achter iemand aan te zwemmen. Gedurende de 11 duiken die deze drie dagen volgden, bleek dat deze vrijheid inderdaad wel heel fijn was, en dat je inderdaad meer op gaat letten waar je nou eigenlijk zwemt. Het was echter niet altijd even makkelijk, omdat de onderwaterwereld er wel heel anders uitziet dan op een getekende kaart. Toch ging het over het algemeen behoorlijk goed. Het kompaslezen is er bij de meeste personen in ieder geval een stuk beter op geworden. In je eentje duiken mocht uiteraard niet, je zou altijd een buddy bij je moeten hebben, zodat je elkaars uitrusting kon controleren en bij problemen onderwater elkaar kon helpen. Tijdens mijn duiken had ik voornamelijk de Zwitserse Zoe als buddy, maar later ook enkele keren de Fins-Britse Lotta en Amerikaan Eric. De Duitse Eberhardt ging een keer met Zoe en mij mee, aangezien er een oneven aantal duikers was. Terwijl de boot al aan het varen was naar het Great Barrier Reef, werd bij de introductie vermeld hoe laat we elke dag zouden duiken. Op de eerste dag doken we om 11:00, 14:30, 16:30 en 19:30 uur, waarbij de laatste duik een nachtduik zou zijn. Uitslapen was er op de tweede dag niet bij, aangezien we duiken hadden om 07:30, 11:00, 15:00 en 19:30 uur. We hadden echter wel grote intervallen om te kunnen relaxen op het zonnedek. De derde dag was daarentegen weer gehaaster, aangezien we doken om 06:30, 09:00 en 11:00 uur. We zouden namelijk op tijd weer terugkeren naar Cairns. Er werd verzocht altijd op tijd voor de briefing aanwezig te zijn en je daarna vlot om te kleden, zodat iedereen weer op tijd het water uit zou zijn. De gebruikelijke handgebaren bij het duiken kwamen voorbij, om aan te geven of je in de problemen zat, hoeveel lucht je nog in je tank had en hoe je aan je buddy zou kunnen aangeven dat je een ‘fucking big hammerhead shark’ had gespot. Niet dat we zo’n haai zouden tegenkomen, maar het was wel meteen duidelijk dat Josh een grappige gast was. Iedereen werd voorzien van een bidon; water kon je voortdurend blijven bijvullen en er werd aanbevolen veel te drinken. En dat was ook zeker nodig, want gedurende drie dagen hebben we prachtig weer gehad. Het zonnetje scheen enorm fel, waardoor zonnebrand echt nodig was en je na een tijdje echt niet meer op het zonnedek wilde liggen. Daarnaast waren de duikomstandigheden perfect: de zee was kalm, het zicht was met zeker 18 meter ongelooflijk goed en vanwege het seizoen zaten we qua aquatisch leven ook erg goed. De sfeer zat er vanaf de introductie goed in en tijdens de hele trip bleef deze erg gezellig. Iedereen leerde elkaar beter kennen en het ene duikverhaal werd uitgewisseld voor het andere duikverhaal. We konden relaxen op het zonnedek, een boekje lezen, met elkaar kletsen, of na een duik uitgebreid met elkaar bespreken welke vissen we nou hadden gezien. Na elke duik vul je namelijk een logboek in. Met de 11 duiken deze trip zou ik de grens van 50 overschrijden; dat is niet mis! Bij de eerste paar duiken was de groep opgesplitst; de mensen met een certificaat kregen een algemene briefing waarna ze het water in mochten duiken; de cursisten werden in kleinere groepjes door een instructeur door de materie geloodst, waarna ze begonnen aan oefeningen onderwater. Bij latere duiken, toen ze geslaagd waren, sloten ze zich ook aan bij de grote groep. Voor de eerste duik was het noodzakelijk om je gehele uitrusting goed op te zetten. Dat betekent je BCD (vest met lucht) om je tank heen, en vervolgens de slangen en mondstukken voor de lucht op de juiste plek aansluiten. Daarna hoefden we dit niet meer te doen en werd na elke duik je tank meteen bijgevuld met nieuwe lucht. Alleen na de laatste duik moesten we de boel weer netjes opruimen. Tussen de duiken door wist kok Sergio ons te voorzien van een uitgebreide maaltijd. In buffetstijl konden we allemaal in een rij staan om je bordje vol te scheppen. Het was ongelooflijk wat hij in zo’n kleine en simpele keuken voor zoveel mensen wist te bereiden. Gekookte aardappels, broccoli, salades, pasteitjes, taartjes, pasta, eieren, bacon, worstjes, rijst, bonen en cakes; het is een greep uit Sergio’s z’n kookkunsten. En dat twee of drie keer per dag. Verhongeren hoefden we dus zeker niet.

En dan de elf duiken zelf: stuk voor stuk waren ze prachtig. Het Great Barrier Reef is met recht een van de mooiste plekken op aarde om te duiken. Op de eerste dag legden we de focus op een stuk dat Milln’s Reef heette, waarbij we op drie verschillende plekken doken. De nachtduik vond namelijk plaats op dezelfde plek als de duik in de namiddag. De tweede dag deden we een rif aan dat Flynn’s Reef heette, waarbij we opnieuw meerdere plekjes bekeken. De derde dag vond plaats bij het rif van Tracy’s. Alle drie de locaties waren prachtig en het koraal dat we zagen, was in volle overvloed aanwezig. Overal om ons heen waren allerlei soorten koraal te vinden: op kleine bedjes in het zand op de bodem, tegen rotswanden aan, enorme heuvels vol met koraal. We doken over glooiende heuvels heen, tussen verschillende kloven in of langs enorme stukken rots. We keken in kleine grotten om te zien of er wellicht het een en ander in verscholen zat. De variatie in het kleurrijke koraal was enorm: zo had je velden met –de Nederlandse namen ken ik niet- staghorn coral (allerlei puntige takken), table coral (platte vlakken lijkend op bijzettafeltjes), enorme fans (waaiers), brain coral (dat er echt uitzag als het kronkelende menselijke brein), koraal in de vorm van een paddestoel, ter grootte van een auto, en nog veel meer moois. Plantjes en anemonen wiegden heen en weer in het water en het felle zonlicht wist alles prachtig te verlichten, alhoewel dit natuurlijk meer van toepassing was tot 10 meter dan bij het koraal op 20 meter. Heel veel dieper dan dat kwamen we ook niet, omdat het koraal zich voornamelijk in relatief ondiep water bevond. En tussen al het koraal zwommen natuurlijk een ongelooflijke hoeveelheid vissen. Qua vissoorten kwam alles min of meer overeen met wat ik al eerder in Azie had gezien, maar desondanks was de hoeveelheid prachtig om te zien. Het waren overigens over het algemeen wel kleine rifvissen. Visjes in alle kleuren van de regenboog heb ik voorbij zien zwemmen, vaak op zoek naar wat lekkers tussen het koraal. Kleine clownvissen verstopten zich tussen de anemonen; ietwat grotere cods zaten tegen de wanden aan en draaiden zich met je mee om te bekijken wat wij bemoeials van plan waren; enkele parrotfish jaagden achter elkaar aan; een grote wrasse nam een hap uit het koraal in de hoop wat te eten te vinden, om dan even later al het koraal weer uit te spugen; scholen met kleine zilverblauwe visjes, of juist scholen met iets grotere zwarte vissen; vissen die op de helemaal gecamoufleerd op de bodem zaten. Qua bijzondere beesten heb ik het geluk gehad om een trompetvis te zien (een zilveren langgerekte vis), een paar ongevaarlijke rifhaaien met een wit vlakje op hun bovenvin (white tip reef shark), een blue spotted eagle ray (een platte rog) en tijdens m’n laatste duik een vrij vreemde donkerrode cuttlefish. Tweemaal toe werd ik verrast door het zien van een prachtige schildpad, waarbij de tweede ontmoeting van dichtbij was, waarbij het beest op zoek was naar een maaltijd. Deze beesten blijven altijd mooi om te zien! Tijdens de nachtduiken kwamen er weer enkele andere vissen tot leven, maar heel memorabel waren deze niet. Wel blijft het altijd even spannend om in het donker de diepte in te gaan, waarbij je een zaklamp meeneemt om al het moois te kunnen beschijnen. Wat ook leuk om te zien was hoe alle vissen op het licht afkwamen. Dit was overigens ook al te zien vanaf de boot, aangezien er op de plekken waar de lampen van de boot op schenen, vele vissen zich hadden geschaard. Overdag hebben we ook nog weleens een schildpad rond de boot zien hangen, waarbij het beestje even adem kwam halen om vervolgens weer verder te zwemmen. Al met al waren de duiken geweldig om te doen; iedereen was dan ook laaiend enthousiast na elke duik. Het Great Barrier Reef is dus zeker de moeite waard! Bij de laatste duik heb ik een fototoestel meegenomen onderwater, waardoor ik er ook nog enkele zichtbare herinneringen aan kan overhouden!

De eerste avond zaten we met z’n allen op het dek buiten; de een was enigszins aan het relaxen, een ander speelde een hilarisch spelletje Taboo, dat voornamelijk nog grappiger werd door de Japanse instructeur Hiro, die niet altijd alles even goed wist uit te spreken. De tweede werd er binnen voornamelijk gekaart. De derde avond vond plaats in Cairns. In de middag waren we na de laatste duik meteen teruggevaren naar Cairns, waarbij we de uitnodiging hadden gekregen om ‘s avonds met z’n allen in een enorm foute Duitse tent een hapje te gaan eten. Van sommigen namen we bij de terugkeer bij de duikshop al afscheid, maar vele anderen zag ik, na een heerlijke frisse douche en wat inkopen bij de supermarkt, ‘s avonds weer terug voor een afscheidsmaal. De typische Duitse gerechten –geserveerd door personeel in dirndl’s- en de pullen met bier lieten ons prima smaken, terwijl er op de achtergrond door een oudere man traditionele muziek werd gemaakt op een accordeon. Deze zaak werd na verloop van tijd verwisseld door de Woolshed, de bekendste tent van Cairns, waar het afscheidsavondje nog even werd voortgezet, totdat het toch echt tijd was om terug te keren naar m’n hostel voor een welverdiende nachtrust (alhoewel we op de boot ook allemaal heel goed hebben kunnen slapen). Het was te hopen dat we morgen niet meer zo landziek zouden zijn: op de boot was niemand zeeziek geworden, maar toen we eenmaal weer op het vasteland waren, was iedereen nog steeds lange tijd aan het naschommelen. Maar gelukkig staat morgen voor mij toch een groot gedeelte van de dag uit zitten, dus heel veel zou het niet uitmaken.

Reacties

Reacties

pap

Wat geweldig dat je dit meemaakt in de mooiste onderwaterwereld van de aarde. Ben erg benieuwd naar jouw mooie foto's. Bedankt dat wij mee mogen genieten van jouw verhalen!

Teus

Zo Jassin, wat een belevenis zeg, soms zie je een film in het Omniversum dan weet je niet wat je ziet, en om daar nu zo tussen in te duiken lijkt me helemaal te gek!
fijn dat ik mee mag genieten !!!!!!!

grace

Weer genoten van je avontuurlijke duik belevenissen.
Dus geen zeeziek..maar landziek.
Als je morgen maar niet zit ziek wordt Jassin..Hahaha..
Al nu nieusgierig naar je volgende reisverhaal.
Veel plezier nog Jassin..xxxxxxxxxx

Moelai

Lijkt me heel gezellig zo'n groep met mensen van allerlei leeftijden en dezelfde duikinteresse. Wat zal die onderwaterwereld een belevenis zijn!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!