Dag 53: Het brede eiland
Woensdag 2 mei 2012

Vanochtend was het niet zo erg om vroeg op te staan, aangezien ik toch van plan was te verhuizen naar de volgende locatie. Zoals te verwachten was, regende het vandaag. Zo lijkt dat hier elke keer te gaan in Japan: een dag met regen, een dag met volop zon, een dag met regen, een dag met zon, etc. In de hoop dat het eventjes enigszins droog zou worden, wachtte ik in het hotel, maar toen het na een half uur nog regende, zette ik het toch maar op een lopen naar het station. Gelukkig regende het niet al te hard. Op het station kocht ik een ticket voor de shinkansen, welke niet veel later aan kwam rijden. In 40 minuten zoefden we bijna geruisloos over het spoor; weilanden en dorpjes schoten ons voorbij, voor zover we dit konden zien, aangezien we ook lange tijd door tunnels hebben gereden. Ik stapte uit in Hiroshima, de stad die bij iedereen uiteraard bekend staat om de verschrikkelijke gebeurtenis van 6 augustus 1945. Maar daar morgen meer over, als ik het hele Peace Memorial Park zal bekijken. Vandaag was het tijd om de rest van deze stad te bekijken, waarvan de naam in het Nederlands ‘breed eiland' betekent.

Vanaf het moderne station van de stad volgde ik de trambaan (een metro hebben ze hier niet, maar wel enkele tramlijnen), waarbij het me opviel dat de trammetjes varieerden van heel oud tot behoorlijk nieuw. Ik las dat dit kwam omdat ongebruikte trams uit allerlei andere steden in het land hierheen waren gehaald, omdat dit een van de weinige steden is die nog wel gebruikt maakt van trams. Vanwege de regen liep ik vlot door, zodat ik snel bij m'n hostel was, m'n bagage kon achterlaten en een paraplu kon oppikken. Langs de trambaan liep ik dieper het centrum van de stad in, met diverse warenhuizen aan beide zijden van de drukke weg. Via een overdekte autoloze parallelle straat met kleinere winkeltjes liep ik verder. Heel bijzonder was het allemaal niet meer, omdat het erg veel leek op wat ik al vele malen eerder had gezien. Vlak voor het Peace Memorial Park sloeg ik af en liep ik in een andere richting verder. Ik kwam langs een afgebroken stadion -ik kwam dus eigenlijk langs een omheind grasveld- en een door bomen verhuld kunstmuseum. Hierachter bevond zich een gracht en een hoge muur, een teken dat ik bij het kasteel van de stad was aangekomen. Ik liep eventjes over het terrein, waarop zich een tempel bevond, evenals de ruïnes van militaire barakken, die in tegenstelling tot het kasteel na de atoombom niet herbouwd zijn. Het kasteel zag er van buiten minder indrukwekkend uit dan de voorgaande kastelen; van binnen kan ik niet oordelen, aangezien ik niet naar binnen ben gegaan. Door enkele rustige straten liep ik weer een stuk verder en ik kwam langs een Japanse tuin en een kathedraal voor de vrede. Echt veel meer bezienswaardigheden had Hiroshima niet (op het Peace Memorial Park en diverse kunstmusea na), dus was ik een beetje uitgekeken. Daarnaast had ik er een aardige wandeling op zitten. In de buurt rond het station keek ik nog eventjes rond en kocht ik bij de etensafdeling van een warenhuis mijn diner, alvorens terug te keren naar het hostel.

Ik rustte uit in het hostel en heb in de avond enige tijd in de openbare ruimte gezeten. Op één van de tafels daar lag een boek over origami, tezamen met een stapel vouwblaadjes. Hiroshima staat namelijk ook bekend om de papieren kraanvogels (nu het symbool voor de vrede), waarvan er na de atoombom 1000 van zijn gemaakt door een ziek meisje en haar klasgenootjes. Na het overlijden van het meisje zijn al deze kraanvogels alsnog in Hiroshima terechtgekomen. En tot op de dag van vandaag brengen schoolkinderen regelmatig nieuwe kraanvogeltjes naar het Peace Memorial Park. Wellicht zal ik morgen vele nieuwe vogels kunnen zien. Zelf ben ik ook even creatief bezig geweest en heb ik met de handleiding een varkentje, een wegwerpster, een bekertje en natuurlijk een kraanvogel in elkaar gezet! Ik was trots op mezelf en kon zodoende vredig slapen. Morgen om nog een andere reden een bijzondere dag!

Tip van de dag: als je oplet, kun je bij veel voetgangersstoplichten in Japan zien wanneer deze op groen (of rood) springt. Aan beide zijden loopt namelijk een balkje (bestaande uit puntjes) dat afloopt (het aantal puntjes neemt af) naarmate de tijd verstrijkt. De allereerste keer dat je dit ziet, denk je overigens dat je nog 11 seconden hebt (vanwege de twee verticale balkjes), maar dat is niet zo.

Opvallend feitje: als je mij 99 keer boven elkaar zou zetten, zou je de lengte hebben van één uitgerolde toiletrol van het hostel.

Donderdag 3 mei 2012

Het was een dag van de extremen: aan de ene kant stond ik vandaag oog in oog met één van de zwartste dagen in de geschiedenis van de mensheid, terwijl ik aan de andere kant ook ontzettend veel vreugde heb ervaren tijdens een vrolijk festival. Vandaag, morgen en overmorgen vindt in Hiroshima het jaarlijkse Flower Festival plaats en laat ik nou net tijdens deze drie dagen aanwezig zijn hier! Tijdens enkele festivals tijdens m'n vorige reis heb ik kunnen ervaren hoe bijzonder het is om er eentje mee te maken, dus wilde ik die in Hiroshima niet missen, aangezien het, voor zover ik weet, het enige festival is dat ik tijdens deze reis tegenkom. En het was het zeker waard!

Vanochtend liep ik naar de Peace Boulevard, een lange en brede weg richting het Peace Memorial Park. Ik was niet de enige die hierheen liep, want vele lokale mensen waren hier ook naartoe op weg. Daarnaast zat het weer heel erg mee, wat ongetwijfeld nog meer bezoekers op de been bracht. Op de boulevard was het ook al druk; alhoewel er nog auto's op straat reden, liepen er al aardig wat mensen aan beide zijden, allemaal verlekkerd kijkend naar de vele eetkraampjes die hier stonden. Gebakken inktvis, maïs, braadworst, patat en schaafijs zijn een greep uit de selectie. Op verschillende plekken stonden ook podia waar optredens gehouden zouden worden gedurende drie middagen. Maar vandaag en zaterdag niet tussen 12 en 15 uur, aangezien er dan een parade zou zijn. Vele mensen zaten langs de kant van de weg al te wachten en nadat ik een tijdje had rondgelopen zocht ook ik een prima zitplekje op. Na een half uurtje wachten begon de parade, die maar liefst drie uur lang heeft geduurd. En ja, dat is erg lang. Maar het was wel een vermakelijke parade. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het geen grote bloemenparade. Hier en daar zie je wel een paar bloemetjes voorbij komen, maar het is voornamelijk een parade voor zo'n beetje elke vereniging die Hiroshima rijk is. Elke drumband was uitgenodigd, dus kwamen er aardig wat voorbij marcheren, variërend van de band van de politie tot die van de scouting. Daarnaast kwam er een enorme hoeveelheid dansverenigingen voorbij. Zowel hele moderne dansgroepen met jonge meiden die in hippe kleding op de nieuwste muziek dansten, maar ook groepen oudere dames die in mooie traditionele kleding sierlijk dansten op klassieke Japanse klanken. Zo nu en dan kwam er ook reclame voorbij, maar vaak gepaard met muziek en dans (zoals bijvoorbeeld een dansgroep en diverse Disney-figuren om Tokyo Disney Resort te promoten). Grote Japanse drums, kleurrijke vlaggen, langzame fietsers, enge monsters, mooie Missen, houten kraanvogels en nog meer mensen in traditionele kleding: het zijn nog meer voorbeelden van wat ik voorbij heb zien komen. Na deze erg lange, maar vermakelijke zit was ik blij om weer een stukje te kunnen lopen en ging ik verder naar het Peace Memorial Park.

6 augustus 1945, 8.15 uur: Amerikaanse troepen werpen Little Boy op Hiroshima. Binnen luttele seconden is bijna de gehele stad weggevaagd. Een zee van vuur verbrandt alles wat het op zijn pad van zeker 3 km tegenkomt. Een enorme paddenstoelwolk vormt zich in de lucht. Duizenden onschuldige mensen komen om door de eerste atoombom die ooit gebruikt is. Nog vele andere duizenden sterven in de jaren daarna, als gevolg van de straling die is vrijgekomen bij de inslag. Morgen is het in Nederland weer tijd om alle gevallen slachtoffers van oorlogen te herdenken, voor mij was het vandaag tijd om respect te tonen aan alle slachtoffers van de atoombom hier in Hiroshima. In het Peace Memorial Museum was het helaas ontzettend druk, maar desondanks was het prima mogelijk om alle informatie over deze aangrijpende gebeurtenis te lezen. In tekst en foto's werd Hiroshima van voor de bom getoond, uitleg gegeven over een atoombom en de desastreuze gevolgen van de impact getoond. Foto's van een kale en verwoeste omgeving lieten zien dat niets gespaard bleef en beelden van mensen met ernstige brandwonden lieten zien dat ook maar weinig mensen gespaard bleven. Daarnaast waren er gevonden voorwerpen, soms ernstig geblakerd of vervormd. Verder werd er in het museum aandacht besteed aan kernwapens in het algemeen en over de vredesverdragen die na de oorlog zijn gesloten.

Toen ik stilletjes het museum uit liep, kwam ik meteen weer terecht in de feestvreugde van het festival. Ik keek enige tijd toe hoe een grote hippe meidengroep wild stond te dansen en zingen op een groot podium. Het was vrolijke Japanse muziek, enigszins vergelijkbaar met de Fairies in Tokio. Na hun optreden liep ik verder het Peace Memorial Park in, een middelgroot park met een enorme hoeveelheid aan monumenten voor de slachtoffers. In sommige gevallen waren dit eenvoudige beelden, maar andere monumenten waren veel specialer. Nadat ik langs twee grasvelden was gelopen die vol stonden met allerlei grote gekleurde kraanvogels -degene die ook in de parade voorbij waren gekomen- alsmede een lange tafel met allemaal versierde kaarsenhouders (met teksten als ‘Peace' en ‘Love'), kwam ik bij de centrale cenotaaf (gedenkteken), in de vorm van een boog. Ervoor lagen bloemen. Erachter lag water, waarin bloemen lagen. Hierachter bevond zich de eeuwige vlam, welke ontstoken is in 1964 en zal blijven branden totdat elk kernwapen in de wereld vernietigd is. Weer iets verderop bevond zich het Children's Peace Monument. Dit monument dient er om alle gevallen kinderen te herdenken, maar ook om het verhaal van Sadako Sasaki in leven te houden, het meisje van de origami kraanvogels. Achter het monument bevonden zich enkele vitrines met daarin duizenden papieren kraanvogels, vaak allemaal aan elkaar geregen of verwerkt tot een soort schilderij. Het was een erg mooi gezicht. Aan de andere kant van het park keek ik eventjes naar een dansoptreden van enkele vrouwen, waarna ik een rondje maakte om de A-Bomb Dome. Dit zijn de ruïnes van een stenen gebouw dat zich vlakbij het hypocenter van de bom bevond en daardoor slechts gedeeltelijk verwoest is. Typerend voor het gebouw is de geraamte van de koepel, welke nog steeds intact is.

Ik keerde om en bekeek nog een aantal monumenten in het park, alsmede de Peace Memorial Hall, een ondergrondse ronde hal waar op de muren de namen van de omgekomen personen geschreven stonden, voor zover deze bekend waren. Hierna ik enige tijd heb staan kijken bij een optreden van enkele dansgroepen. Meisjes zwaaiden vrolijk met stokjes in het rond, gooiden ze in de lucht, haalden enkele acrobatische toeren uit en vingen de stokjes zonder problemen weer op. Ietsje verder heb ik een aardige tijd bij het hoofdpodium -naast een fontein en bloemenpiramide met een vlam- zitten kijken naar diverse traditionele optredens. Vier personen zaten op het podium om muziek te maken, waarna enkele mooi geklede personen (met maskers) op traditioneel Japanse wijze ronddansten en een verhaal uitbeeldden. Een volgende groep liet zelfs lange kleurrijke draken op het toneel verschijnen, welke in het rond kronkelden en enige tijd later gedood werden door het zwaard van een samoerai. In de tussentijd werd het buiten donkerder en donkerder, aangezien het allang avond was geworden. Terwijl ik een laatste blik wierp op het park waarin alle kraanvogels prachtig verlicht waren, liep ik via Peace Boulevard weer terug naar waar ik vanochtend was begonnen. De meeste kraampjes waren al gesloten of stonden op het punt om te sluiten. Via enkele andere straten door het centrum, met gebouwen met felle neonverlichting, ging ik terug naar het hostel. Hier nam ik een smakelijke maaltijd en rustte ik goed uit na deze lange, maar zeer bijzondere en indrukwekkende dag!

Tip van de dag: als je voor langere tijd op reis gaat, probeer dan als het mogelijk één of meerdere festivals in te plannen. Niets is zo bijzonder als een festival met bijzondere activiteiten van de lokale bevolking!

Opvallend feitje: gebakken inktvis is hier een heel erg populaire snack.

Dag 55: Poort in de steigers
Vrijdag 4 mei 2012

Vandaag sloeg ik het festival een dagje over, aangezien ik een uitstapje wilde maken naar Japans meest gefotografeerde locatie. In elke reisbrochure of boek over Japan zie je wel een foto van de grote oranje torii van Miyajima, welke in het water staat. Miyajima is echter meer dan een poort in zee, maar een eiland met tempels en ander vermaak. Om hier te komen moest ik eerst de trein nemen naar een station een klein half uur ten westen van Hiroshima. Hiervandaan was het mogelijk om een ferry te nemen naar het eiland, een overtocht die slechts tien minuutjes duurde. Op de ferry was het druk, net als op Miyajima; sterker nog, op het eiland was het echt ontzettend druk. Enorm veel Japanse toeristen waren hierop afgekomen. De redenen hiervoor waren makkelijk te raden: het was een mooie zonnige dag, dit is een bijzondere toeristische locatie en het is deze week Golden Week, een week waarin iedereen vrij is en vele Japanners eropuit trekken.

Aangekomen op het eiland volgde ik de meute over paden waarlangs heel veel toeristenwinkeltjes te vinden waren: winkels met een en al souvenirs, zoals beeldjes, rijstlepels en houtsnijwerk, zaakjes waar ze patat, inktvis en ijs verkochten en een opvallende hoeveelheid tenten waar grote oesters over de toonbank leken te vliegen. In een file van mensen schuifelde ik verder, kijkend naar de hertjes die ook hier vrij rondliepen en op jacht waren naar lekkere hapjes. Aangezien er hier geen hertenkoekjes verkocht werden, waren de beesten een stuk actiever aan het jagen op het eten van nietsvermoedende toeristen. Een stuk verder kwam ik bij een strand, dat bij hoogwater in z'n geheel onder water staat. Het was nu laagwater en veel personen zaten op het strand. Nee, ze lagen niet op het strand, maar zaten allemaal gehurkt op het zand, te graven en te zoeken naar mosselen en oesters, slechts soms met succes, voor zover ik kon zien. Op het zand, vanwege het lage tij, stond ook de grote oranje torii die behoort bij Itsukushima, de houten tempel aan de oever. Alhoewel ik er al enigszins van op de hoogte was, moest ik ook hier helaas een teleurstelling verwerken: de poort stond volledig in de steigers. Vorige maand scheen hier een heftige storm te zijn geweest waardoor bepaalde stukken van de poort zijn afgebroken. Omdat men de schade zo snel mogelijk wilde repareren, staat het ding nu twee á drie maanden in de steigers. Maar dat had dus tot gevolg dat ik er niet heel erg veel van kon zien. Ik liep de kade weer op en passeerde de tempel, welke opviel door de vele houten bruggetjes en de palen waarop het gebouwd was. Ik kreeg de indruk dat ook deze tempel op het water staat als het hoog tij is. De tempel heb ik niet betreden, aangezien er een extreem lange rij stond en je er ook aardig wat van kon zien als je eromheen liep.

Ik maakte een uitgebreid rondje door het dorpje -het eiland is overigens nog iets groter dan alleen dit dorpje- en keek bij diverse winkeltjes. Verder liep ik nog langs een andere tempel met een hoge pagode en een tempel waarvoor een man zijn aapje, vastgebonden rond de nek met een touw, allerlei kunstjes liet vertonen. Een beetje sneu. Ook bij het aquarium stond een rij langs het gehele gebouw, maar aangezien ik al een aquarium in Osaka had gezien, liet ik deze aan me voorbij gaan. Door een bos liep ik een stuk bergopwaarts, waar het mogelijk was met een kabelbaan verder de berg op te gaan. Mede vanwege de extreem hoge prijs had ik hier geen zin in en ik keerde om. Via andere winkelstraatjes liep ik terug richting de pier. Onderweg kwam ik langs een plek waar ze met grote machines koekjes aan het maken waren en was ik getuige van 's werelds grootste houten opscheplepel (voor rijst), met een lengte van meer dan vijf meter. Het zal niemand verbazen dat deze niet gebruikt wordt (alhoewel Ron Brandsteder er wellicht een doel voor kan vinden).

Bij de pier nam ik de ferry terug naar het vasteland, waar ik overstapte op de trein. In m'n hostel rustte ik uit, waarna ik bij m'n diner een lokale specialiteit heb geprobeerd, okonomiyaki, een soort Japanse pannenkoek met diverse ingrediënten (dit varieert overal), zoals groente, noedels, vlees of vis, overgoten met een sausje en opgediend met een gebakken eitje. Degene die ik had was op zich te eten, maar ontzettend lekker vond ik het ook weer niet. Ik maakte er vervolgens een rustig avondje van, waarop ik de Nederlandse Dodenherdenking stilletjes aan me voorbij liet gaan, aangezien die voor mij net iets te diep in de nacht plaats zou vinden.

Tip van de dag: zoek van tevoren de hoog- en laagwaterstanden op van Miyajima. Extra tip van de dag: pas op waar je loopt op Miyajima; de herten zijn niet zindelijk.

Opvallend feitje: na vier weken Japan gaan steeds minder dingen opvallen; alles lijkt zo normaal te worden.

Dag 56: In festivalsferen
Zaterdag 5 mei 2012

In Nederland wordt vandaag de vrijheid gevierd. In het hele land vinden Bevrijdingsfestivals plaats. Alhoewel ik Nick en Simon vandaag heb moeten missen, heb ik wel een soortgelijke geweldige dag gehad met ontzettend veel gave optredens. Het was vandaag namelijk de derde en laatste dag van het Hiroshima Flower Festival, welke om 12 uur opnieuw begon met een wervelende parade. Het was een onbewolkte en zeer warme dag, dus dat was perfect om een kleine drie uur aan de kant van de weg te zitten, ook al moest je af en toe je ogen een beetje dichtknijpen vanwege de felle zon. De parade leek in het eerste kwartier min of meer hetzelfde te zijn als die van afgelopen donderdag, maar veranderde daarna op een drastische, maar ontzettend spectaculaire manier. Zonder dat ik het eigenlijk doorhad, was de hele weg opgedeeld in meerdere vakken. Ik zat op een perfecte plek bij één van die vakken. Aan het eind van elk vak stonden grote luidsprekers, waarna een grote groep mensen zich verzamelde aan het begin. Deze verzorgden dan een optreden van zo'n vijf minuten, waarna ze verder gingen en pakweg 50 nieuwe personen zich aandienden. Het waren allemaal optredens van yosakoi, een populaire dans die de ultieme samensmelting van oude danstradities en moderne dans leek te zijn. Terwijl alle dansers gekleed waren in prachtige traditionele kleding en klappertjes of paraplu's in hun handen hielden, dansten ze energiek op hippe en moderne muziek, maar wel met typische ouderwetse Japanse klanken. Ze werden aangemoedigd en bezongen door een man en achter de groep zwaaiden één of meerdere personen met enorme vlaggen heen en weer. De dansers varieerden van hele jonge kleuters die zo nu en dan succesvol probeerden mee te doen, tot enthousiaste tieners, ervaren volwassenen en kwieke oude mensen. Maar liefst 21 fantastische optredens kwamen voorbij, waarvan het beschrijven met meer details nagenoeg onmogelijk is; dit is echt iets dat je zult moeten zien. Tranen sprongen soms bijna in m'n ogen van hoe bijzonder dit was.

Na deze yosakoi-parade was het festival nog niet voorbij. Na een lange zit was ik blij dat ik weer eventjes kon staan en lopen. Dat duurde echter niet heel lang, aangezien ik langs een groot podium kwam waar diverse optredens gehouden zouden worden. Ik nam plaats op het harde asfalt tussen een grote groep andere mensen. De ruimte bleef zich vullen en ook het grote vak achter het looppad werd steeds voller. Na enige tijd wachten begon hier een serie van drie verschillende optredens van moderne nationale artiesten, voor mij uiteraard allemaal onbekend. Terwijl het zonnetje vrolijk door bleef schijnen, genoot iedereen van een half uur durend optreden van enkele hippe rockchicks, gevolgd door een gast met muziek die leek op een Japanse twist van reggae. Pas hierna wist het publiek pas helemaal los te komen, aangezien er nu een uur durend optreden volgde van een driekoppige jongensgroep, waarbij ik de indruk kreeg dat een poster van hen bij vele meiden boven het bed hangt. Allemaal zongen ze enthousiast mee, zwaaiden ze met hun armen heen en weer en gilden ze zo nu en dan als de jongens hun kant op keken. Ook dit was weer een erg lange, maar desondanks vermakelijke zit. Ik keek vervolgens wat rond bij diverse kraampjes, waar men balletjes uit het water probeerde te vissen of met een geweer blikjes probeerde om te schieten. Uiteraard werd er ook het nodige schaafijs naar binnen gewerkt. Terwijl ik mezelf hier ook schuldig aan maakte, keek ik toe hoe een Japanse Lee Towers op een ander podium enkele rustige nummers ten gehore bracht.

Terwijl de schemering begon, kocht ik m'n avondmaaltijd en keek ik nog even bij een optreden van een man met een saxofoon, waarna ik nieuwsgierig was naar de optredens op het hoofdpodium in het Peace Memorial Park. Ik kwam hier net op tijd aan voor de grande finale van het festival. Zowel op als voor het podium gingen vele dansers nog eenmalig wild uit hun dak. Enthousiast dansten ze allemaal heen en weer op vrolijke muziek, terwijl vlaggendragers wild met hun vlaggen zwaaiden. Na dit spektakel werd het podium doorgegeven aan enkele officiële personen. Deze hielden een praatje, waarna de drie Flower Festival-koninginnen naar voren werden geroepen. Hen werden bloemen overhandigd, waarna ze allemaal een zichtbaar ontroerd dankwoordje mochten houden. Eentje had ook nog een lieve Engelstalige mededeling voor de buitenlanders, waarin ze hoopte dat we het naar ons zin hadden gehad en dat we dit aan iedereen door moesten geven, tezamen met de boodschap dat Hiroshima de beste stad in de wereld is. Het woord werd vervolgens weer aan een officiële man gegeven, die ons gebaarde om om te draaien en te kijken naar de piramide van bloemen waarboven een vlam brandde. Terwijl de vlam langzaamaan werd gedoofd, kwam er een einde aan het driedaagse Flower Festival, alsmede aan mijn bijzondere en unieke bezoek aan de springlevende stad die Hiroshima heet.

Tip van de dag: neem iets zachts mee om op te zitten tijdens een festival, want het is niet fijn om urenlang op een harde stoep/straat te zitten!

Opvallend feitje: in tegenstelling tot Nederland zijn meidenbands hier vele malen populairder.

Opmerking: bij deze wil ik iedereen bedanken voor alle lieve/leuke/grappige reacties bij m'n verhalen van de afgelopen weken! Ik vind het leuk om te horen dat jullie zo met me meeleven en lees jullie reacties altijd met erg veel plezier!