Dag 21: Naar de volgende tante
Zaterdag 31 maart 2012

We stonden vroeg in de morgen al op, waarna er in de keuken een lekker ontbijt voor ons werd klaargemaakt door de altijd vrolijke gastvrouw. Ze vond het jammer dat we vertrokken en hoopte dat ik nog eens terug zou komen om een nieuwe poging te wagen voor de walvishaaien. Na het tekenen van haar gastenboek liepen we met onze bagage naar het busstation van Donsol. Hier namen we een minibus naar het plaatsje Daraga, wat een uur durende slingerende rit was door een groene omgeving. Omdat we voorin zaten, hadden we een prima uitzicht. Daraga was niet onze bestemming, maar wel de plek waar we moesten overstappen en de uitvalsbasis voor een bezoek aan de nabijgelegen Cagsawan ruïnes. Deze ruïnes zijn de historische attractie van de omgeving. Groot is het echter niet, aangezien het ‘slechts' een ruïne betreft van een kerk die hier vroeger heeft gestaan en verwoestingen van de Nederlanders en een uitbarsting van de Mayon-vulkaan niet heeft overleefd. Wat nu nog overeind stond was de kerktoren, met op de achtergrond de vulkaan, omhuld door enkele wolken. Het bijzondere aan deze actieve vulkaan (er kwam zelfs rook uit de krater) was de vorm, aangezien deze een perfecte kegel was, zonder vreemde uitsteeksels of al te grote hobbels aan de zijkanten. Het was een mooi gezicht en perfect voor enkele memorabele foto's. We waren op tijd gearriveerd, aangezien het begon te regenen toen we het terrein verlieten en de wolken het zicht op de vulkaan ontnamen. Na het bezoeken van de souvenirwinkeltjes reden we met een tricycle terug naar Daraga.

Een jeepney met veel kletsende mensen (de bevolking maakt hier veel gemakkelijker een praatje met elkaar dan wij in Nederland ooit zouden doen) bracht ons vervolgens naar het busstation van Legaspi. Na een lunch namen we hier een volgende minibus naar Tiwi, een klein stadje aan de oostelijke kust van de provincie. Een rit met een tricycle bracht ons uiteindelijk over een vlak, maar later hobbelig stenen pad door de bergen naar het huis van een andere tante van Cherry. Het was ietwat afgelegen van het centrum, maar desondanks waren er genoeg andere huisjes in de bosrijke en bergachtige omgeving. Ook deze tante had Cherry vier jaar lang niet gezien en het weerzien met haar familie deed haar goed. Behalve de tante woonden hier ook nog een oom en hun negen kinderen. Het huis zag er iets beter uit dan van de vorige tante, aangezien het van cement was, het dak van ijzeren platen, een woonkamer en keuken had en twee slaapkamers. Heel groot was het niet en ik vroeg me af hoe hier zoveel personen konden slapen, vooral nu er twee gasten bij waren gekomen. We mochten hier namelijk enkele dagen verblijven. Aan de muren hingen vele foto's. Behalve een tv en een stereo bevond er zich zelfs een computer in huis, waarop enkele van de kinderen spelletjes speelden. De rest van de kinderen leken maar wat rond te hangen in of rond het huis. Buiten liepen ook weer enkele kippen rond, hingen er waslijnen en waren er een apart toilet, een grote ton met water en een overdekt gedeelte voor de motor. Opnieuw voelde Cherry zich thuis (ze had hier eerder gewoond) en zo gedroeg ze zich ook.

Na dit welkom werden we met een motor iets verderop in de bergen afgezet. Het was een mooi groen landschap, met gras en bomen. Ik maakte hier kennis met de halfbroer van Cherry, evenals een gerelateerd jong stel dat twee weken geleden een baby had gekregen en nu hun huisje van een paar vierkante meter met z'n drieën moest delen. Alhoewel deze personen geen Engels konden, was het toch een gezellige en vriendelijke ontmoeting, waarbij Cherry uiteraard genoeg uit te wisselen had met de personen en anders voor mij als tolk kon spelen. Vanwege de vulkanische omgeving zit er hier in de grond heel veel stoom, wat een perfecte bron van inkomsten is. Overal langs de wegen zie je grote en dikke buizen lopen, welke zelfs aan de buitenkant behoorlijk heet kunnen zijn. Het verbaasde me dan ook niet om op diverse plekken vochtige bladeren en kleding te zien liggen, op hun plaats gehouden door grote stenen. De buizen waren afkomstig van de zes grote thermocentrales in de regio, waarvan we er twee hebben gezien. Grote witte reactoren met witte rook waren op een afgeschermd terrein hard aan het werk. We besloten om terug te keren naar het huis van Cherry's tante, maar omdat er geen motor voorbij kwam rijden, hebben we een stuk moeten lopen langs de weg. Een weg die Cherry nog goed kende, aangezien ze hier vroeger ook lange tijd overheen moest lopen om bij school te komen. Toen er eenmaal een motor voorbij kwam rijden, begon het te regenen, waardoor we door de regen terugreden en nat aankwamen. We waren precies op tijd voor het eten; althans, men doet hier niet echt aan een gezamenlijk diner. Iemand bereidt het eten en wanneer iemand honger heeft, schept hij of zij een bord op. Met z'n tweeën aten we iets later rijst met vis, vlees en groente, een simpele, maar lekkere lokale maaltijd.

De avond bestond voornamelijk uit het rondhangen in de woonkamer, waarbij de vele kinderen, indien ze niet buiten speelden, met z'n allen op de houten bank of op de vloer zaten en naar de tv keken. Er kwam een of andere prijzenshow voorbij, net als een foute Filipijnse horrorfilm en een reisprogramma. Dat alles hier stukken makkelijker verloopt dan bij ons, bleek ook toen één van de jonge neefjes in het huis aan het spelen was en zonder enige op- of aanmerking met een parfumflesje begon te spelen. Heel oplettend waren de ouders niet, waardoor de jongen iets later in huilen uitbarstte toen hij per ongeluk parfum in z'n ogen spoot. Wrijvend in z'n ogen bleef hij een tijd lang aan moeder vastklemmen. Verder hebben we de foto's bekeken die ik vandaag had gemaakt, wat iedereen geweldig vond om te zien. Omdat iedereen het nogal koud kreeg (de deur staat van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat open), behalve ik -voor mij was de temperatuur juist heerlijk aangenaam- besloot men om z'n bed op te zoeken. Van de drie aanwezige bedden kreeg ik er een aangewezen, waarna de resterende personen zich verdeelden over de andere twee bedden en de bank in de woonkamer. Het waren toch harde bedden, dus slapen konden ze in principe overal in het huis, zelfs op de vloer. Terwijl ik keek hoe drie broertjes zich in het andere bed van mijn kamer nestelden, maakte ik me klaar voor een nieuwe harde nacht.

Tip van de dag: smeer je goed in met zonnebrand als je naar het strand gaat en het water in gaat! Anders zou je de volgende dag zomaar eens last kunnen hebben van verbrande schouders!

Opvallend feitje: in de Filipijnen worden kinderen veel sneller volwassener en zelfstandiger; zelfs op jonge leeftijd zullen ze al zelf een bezem pakken om de vloer vrij te houden van zand en bladeren.

Dag 22: Filipino style
Zondag 1 april 2012

Ik had beter geslapen dan de vorige keer. Ondanks dat ook dit bed nogal hard was, begon het misschien een klein beetje te wennen. Toch was het pas iets over zessen toen ik wakker werd door het gekakel van de hanen in de omgeving en de extreem luide ouderwetse Amerikaanse muziek bij de buren. De hele familie in huis was echter allang opgestaan en hing alweer in of rond het huis. Ik kreeg een ontbijtje met lekkere cake, kleine broodjes en oploskoffie. Om mezelf te wassen kon ik de ton met water in de tuin gebruiken, omdat er ditmaal geen rivier door de achtertuin stroomde. Het verse regenwater in de ton en een bakje om het water over je heen te kunnen gooien waren desalniettemin een prima alternatief. Heerlijk fris kwam ik terug in het huis, waar opeens een stuk of 14 kinderen rond de tv hingen om tekenfilms te kijken. Het leken zelfs steeds meer kinderen te worden. Blijkbaar waren alle kinderen uit de hele buurt uitgenodigd om samen naar Tom en Jerry te kijken.

Met Cherry en haar nichtje Grace, een lerares die nu vakantie had, zijn we met een tricycle naar een andere tante verderop in de bergen gegaan. Opnieuw reden we langs enkele thermocentrales. Ook deze tante leefde in een simpel huisje met haar vele kinderen. We zouden hier later nog terugkeren, maar eerst liepen we verder naar de buurvrouw, Cherry's oma, die blij was om ons te zien. Het was een oude maar nog actieve vrouw, aangezien ze met enkele kinderen druk in de weer was om cassavechips te maken. Nadat we iedereen een lolly in de mond hadden gestopt (deze hadden we iets daarvoor bij een ander oud vrouwtje langs de weg gekocht), mochten we even meehelpen. Op een stuk bananenblad moest het gekleurde deeg (gekleurde chips is gewoon veel vrolijker) heel dun worden uitgesmeerd. Met beide handen deed ik dit zo nauwkeurig mogelijk. Meer stappen hoefden wij niet te doen, maar wel liet oma nog even zien hoe ze de chips uiteindelijk in de pan frituurde, waarna we uiteraard mochten proeven van dit lekkers.

In een volgend huis, bewoond door twee personen en een baby, hebben we vervolgens een hele tijd gezeten en gekletst. Hier zag ik tevens hoe stevig touw gevlochten werd van gedroogde bladeren (een vlecht met vijf slierten). Terug bij het eerste huis was het tijd voor een lokale lunch met rijst en meer, waarbij de honden ons smekend aankeken om ook een hapje. De oom bood ons hierna aan om naar de rivier te gaan voor een verfrissende duik, aangezien het een warme en benauwde dag was. Dit konden we uiteraard niet aan ons voorbij laten gaan en zo liepen we even later via smalle en gladde bergpaadjes tussen de begroeiing naar de rivier. Het snel stromende water was ondiep, er lagen veel rotsen in het water en er was zelfs een waterval. Van een echte duik was geen sprake, maar wel was het heerlijk verfrissend om in het water te vertoeven. Daarnaast was het een ideale plek voor een paar mooie foto's. We liepen terug over hetzelfde pad en namen bij het tomatenveldje van de oom een paar kleine rijpe tomaatjes mee, waarna we bij een hutje van een bewaker van de thermocentrales even schuilden voor de regen. In navolging van enkele kinderen balanceerden we vervolgens over de grote buizen terug naar het huis, waar vele kinderen vrolijk aan het spelen waren. Enkelen van hen hadden een klein springtouw, maar met enige creativiteit wisten ze ook een langer springtouw te maken, waarna er met meerdere personen tegelijk gesprongen kon worden. Ze wilden uiteraard dat ik ook meedeed, dus sprong ik even later enthousiast mee of draaide ik het touw rond voor de anderen. Een van de jongens vond het daarnaast grappig om me met een denkbeeldig pistool keer op keer neer te schieten en een van de meisjes wilde continu handjeklap met me spelen, waarbij zij mij en ik haar een variant leerde. Het was een lollige bedoeling. In de tussentijd werd ik ook volgestopt met cassavechips en stevige en plakkerige cassavepuree.

Toen het donker begon te worden zijn we op twee motoren teruggekeerd naar onze verblijfplaats, waar we hebben uitgerust. Na een diner van rijst, vis, ei en tomaat hebben we opnieuw alle gemaakte foto's bekeken, waarna we simpelweg voor de tv hebben gehangen. Met niet heel veel andere vormen van vermaak lijkt dit de manier te zijn waarop deze mensen hun avond doorbrengen.

Tip van de dag: neem een zwembroek mee voor onverwachte uitnodigingen om te gaan zwemmen.

Opvallend feitje: de achterkant van een koelkast kan zeer nuttig zijn om nat wasgoed snel te drogen (tante was zo lief om alle vuile kleding te wassen).

Dag 23: Medailles en diploma's
Maandag 2 april 2012

Net als gisteren schalde er vroeg in de ochtend overal al luide muziek uit de speakers. Ditmaal was de muziek iets hipper en kwam onder andere enkele malen het nummer Waka Waka van Shakira voorbij, een nummer dat ik hier in de Filipijnen al wel vaker voorbij heb horen komen. Rijst gemengd door kokosmelk, netjes verpakt in een bananenblad, was ditmaal m'n ontbijt, waarna ik bij de ton met water een douche nam, alhoewel ik net zo goed het water in de ton kon laten zitten omdat het regende. Met Cherry, haar tante en twee van haar nichtjes zijn we naar een basisschooltje iets verderop gegaan. De nichtjes zouden vandaag hun diploma-uitreiking hebben, dus het was voor hen een spannende ochtend! Hand in hand liepen we allemaal naar de school toe, waar het aardig druk was. Alle ouders waren aanwezig om hun zoon of dochter bij te staan. Het podium was opnieuw vrolijk versierd, alle tafels en stoelen uit de klassen waren buiten gezet, pompeuze muziek speelde en docenten hadden zich vooraan verzameld. Alle kandidaten zaten in hun (geleende) witte gewaden en met hun hoedje op de voorste banken, met de ouders daar achter, zittend of staand. Andere kinderen speelden op de rest van het schoolplein. Na enkele speeches door docenten werden de leerlingen één voor één naar voren geroepen, waarna ze door docenten een (overgangs)diploma kregen en eventueel van hun moeder een medaille omgehangen kregen indien ze goede resultaten hadden gehaald of actief hadden bijgedragen aan bepaalde activiteiten (de ‘honor awards'). Eén van die activiteiten was deelname aan de scouts, welke hier onderdeel zijn van sommige scholen. In een schoollokaal waren enkele docenten druk bezig om loempia's en ander eten te bereiden voor tijdens de ‘borrel', terwijl je buiten bij enkele personen ook lekkere hapjes kon kopen. Ik was blij dat ik een paraplu mee had genomen, aangezien het tijdens de uitreiking plots hard begon te regenen. Toen de twee blije nichtjes hun diploma's en medailles in ontvangst hadden genomen van hun trotse moeder, zijn we huiswaarts gekeerd.

Na een klein feestmaal van rijst, vissoep en kip ben ik met Cherry op een motor afgereisd naar alweer een andere tante. Ze was echter niet thuis, maar zat iets verderop in een klein kapelletje, welke er van binnen erg simpel uitzag. Samen met enkele andere vrouwen zat ze vanuit een boekje te zingen. De reden hiervoor was de heilige week, een speciale week in de dagen voor Pasen waarin vele christenen extra naar de kerk gaan om te zingen of gebeden uit te spreken. Na het zang zijn we naar het huisje van deze tante gegaan, waar we ook door de overige familieleden enthousiast werden ontvangen. Er stonden hier vier huizen, welke bewoond werden door alle familieleden. Familie lijkt hier een stuk belangrijker dan in onze samenleving en indien mogelijk woont men zo dicht mogelijk bij elkaar. Een lange tijd heb ik hier met een oom zitten kletsen. Hij was het Engels meester omdat hij vroeger enkele goede Amerikaanse vrienden had en had verder interessante verhalen over zijn verleden en over enkele van zijn familieleden die nu zelfs in Amerika wonen. Ook hier was men in de stemming voor diploma-uitreikingen. Twee zoons zouden namelijk hun diploma mogen ophalen en uiteraard werden wij uitgenodigd om mee te gaan. Op een afgeladen tricycle reden we naar de (middelbare) school, welke beduidend groter was dan de vorige scholen die ik gezien had. Het plein was behoorlijk groot en stond vol met stoelen om de meer dan 300 kandidaten en hun aanhang kwijt te kunnen. Zoals te voorspellen was, duurde de uitreiking erg lang en werd het op een gegeven nogal saai. Gelukkig wisten Cherry en ik de tijd aan ons voorbij te laten gaan door te spelen met een jong neefje dat ook was meegegaan (wij zaten niet in het publiek). Het was een zeer actief, energiek en speels kereltje die graag met ons in het gras wilde liggen, dan weer op onze schoot wilde zitten, op randjes wilde klimmen of rond onze nek wilde hangen. Versnaperingen vonden we in de vorm van chips, pinda's en drinken, welke vanuit het flesje in een plastic zakje werd geschonken en werd voorzien van een rietje. Ook hier begon het aan het einde van de uitreiking hard te regenen, waardoor vele van de aanwezigen opstonden van hun stoelen om beschutting te zoeken onder de bomen of het afdakje van het schoolgebouw.

Toen we eenmaal terug kwamen bij het huis van de geslaagde jongens, stond er een zeer uitgebreid feestmaal op tafel voor de gehele familie. Allerlei lekkere gerechten waren bereid, waaronder kalkoen, een luxe en duur product dat alleen bij echte feestgelegenheden gegeten wordt. Verder waren er een paar lekkere zoete toetjes. Wij mochten uiteraard mee-eten. 's Avonds hebben we daar in huis gehangen en met elkaar gekletst. De oom die ik vanmiddag nog sprak, had in de tussentijd behoorlijk veel gedronken en vertelde nu allemaal maffe onzin, alhoewel hij nog steeds oprecht en vriendelijk overkwam. Hij was zelfs bereid om hier land te kopen voor Cherry en mij. Uiteindelijk viel hij nogal in de herhaling. Laat op de avond zijn we met de motor teruggekeerd naar ons verblijf, waar we met de familie nog even hebben rondgehangen, alvorens ons bed op te zoeken.

Tip van de dag: knik vriendelijk, lach en blijf ‘ja' zeggen als een dronken Filippijn tegen je aan begint te praten. En zoek een andere gesprekspartner als je na een halfuur al zijn verhalen al drie keer voorbij hebt horen komen.

Opvallend feitje: je zou het niet verwachten, maar op een tricycle passen minstens 10 personen.

Dag 24: Stad en strand
Dinsdag 3 april 2012

Om iets voor achten ben ik opgestaan, wat beduidend later was dan de rest van de familie. Na een lekker ontbijtje met noedels, brood en ei zijn Cherry en ik voor de verandering eens niet naar familieleden gegaan. In plaats daarvan wilden we elders genieten van deze mooie dag. Achterop een motor reden we naar het centrumpje van Tiwi, dat uit diverse straten bestond met een markt, een tankstation en enkele winkeltjes, restaurants en huizen. In een internetcafé maakten we een selectie van de beste foto's die we de afgelopen dagen hadden gemaakt, waarna we deze lieten afdrukken. Dit zou een mooi souvenir zijn voor Cherry's tante, die aan de muren van het huis wel meer foto's heeft hangen. We keken even rond bij het plein bij het gemeentehuis, waarop een grote pot stond. Vanwege de vele klei in de grond hier worden hier veel potten verkocht, wat we iets verderop bij een winkeltje zagen gebeuren. In een andere winkel kochten wij echter een bal voor de kinderen, waarover ze nog niet leken te beschikken. Cherry wist vervolgens een goede zaak waar ze halo halo verkochten, het lekkere toetje dat ik nu al tweemaal eerder heb gegeten. Als kind zijnde kwam Cherry al bij deze tent om te smullen van de halo halo. De smaak is na al die jaren hetzelfde gebleven, de prijs is daarentegen continu gestegen.

Met een andere motor reden we naar een volgende highlight van Tiwi: het strand. Het was rustig op het strand, ondanks het stralende weer. Slechts een paar Filippino's vermaakten zich op het bruinzwarte zand of in het heldere water. In het water zagen we enkele vissersbootjes druk in de weer. We namen plaats op een van de overdekte houten bankjes, aangezien de zon wel heel erg fel was om in te liggen. We vroegen of het mogelijk was om te eten, waarna een man aanbood om de barbecue aan te zetten en er een vers gevangen vis op te leggen. Iets later zaten we allebei te smullen van deze vis, waar uiteindelijk weinig meer van over bleef. Een tijd lang hebben we hier gerelaxt en foto's gemaakt, totdat ons door de vissers een grote vis werd aangeboden voor een erg lage prijs. Het leek ons wel een mooi gebaar om deze mee te nemen naar huis, waarna we even later naar de weg terugliepen met een vis in een plastic zak. Omdat de zak dit niet volhield, bungelde de vis iets later met z'n staart aan een plastic hengsel aan m'n hand. Met een tricycle reden we terug naar het centrum, waar ik blij was dat we daar de buurman tegenkwamen die ons aanbood de vis naar huis te brengen. Aangezien ik ondertussen een lamme arm had gekregen van de vis op de tricycle, was dit een welkom aanbod. Bij een kraampje aten we pizza, waarna we rondkeken in de overdekte markt, waar ze etenswaren verkochten, maar ook T-shirts en slippers. Uiteraard werd ik als buitenlander altijd aangestaard en nagekeken, maar één vrouw vond me blijkbaar zo speciaal dat ze m'n arm aanraakte en aaide toen ik langsliep. Buitenlandse armen voelen immers ook zo anders aan! Nu het buiten donker was geworden, waren overal eetkraampjes opgezet, waar ze allerlei lekkere hapjes en barbecuevlees verkochten. Dit konden we uiteraard niet aan ons voorbij laten gaan, alvorens naar huis terug te keren met de motor. Hoe meer je overigens achterop een motor zit, hoe meer het begint te wennen, zelfs als je over hobbelige paden rijdt. Thuis lieten we de foto's zien en gaven we de bal aan de kinderen. Alles werd zeer goed ontvangen, waarna de achterkant van de deur meteen gebruikt werd als basket.

Gisteren hadden we al geprobeerd om in de omgeving vuurvliegjes te spotten, maar dat liep uit op niets. Vandaag hebben we het nogmaals geprobeerd en liepen we verder over onverlichte paden. We hadden ditmaal geluk, want we vonden enkele hoge bomen waar honderden vuurvliegjes rondvlogen. Allemaal waren ze sfeervol verlicht en sommigen knipperden aan en uit. Ondanks het felle maanlicht konden we ze goed zien en was het voor mij opnieuw een nieuwe mooie ervaring hier in de Filippijnen. Nadat we even gedag hadden gezegd bij de buren, aten we terug in huis van de vis die we hadden meegebracht, welke tante in plakken had gesneden en in een pan had gebakken. Het was een lekkere maaltijd, waarna we de rest van de avond rond de televisie hebben rondgehangen en ik via m'n netbook foto's van thuis heb laten zien, welke erg enthousiast ontvangen werden.

Tip van de dag: probeer een vuurvliegje te vangen en deze te observeren vanuit je hand!

Opvallend feitje: soms heeft een tricycle wel een heel aparte bijrijder: een enorme tonijn!

Dag 25: Afscheid
Woensdag 4 april 2012

Na een ontbijt met noedelsoep hebben Cherry en ik nog eventjes door het bos in de omgeving rondgelopen. We liepen langs huisjes van de buren en zagen kippen en hanen die met hun poten aan touwtjes gebonden zaten. Het was niet moeilijk om te raden waarvoor dit pluimvee diende. Ook ditmaal zagen we koeien en buizen met warm water. Bij een buurvrouw met geitjes en honden werden we uitgenodigd om even te kletsen, alvorens terug te keren naar huis. Hier hadden we een vroege lunch met opnieuw rijst en vis, aangezien vis hier stukken goedkoper is dan kip.

Ik zou vandaag de bus nemen naar Manila, maar aangezien deze pas later in de middag zou vertrekken, had ik nog tijd om even te relaxen. Ondertussen speelden de kinderen in en rond het huis met hun zelfgemaakte vliegers, de bal die we hen gegeven hadden, flessendopjes of plastic zakjes. Op een gegeven moment was het echter tijd om iedereen gedag te zeggen. M'n paraplu liet ik achter, aangezien ik deze toch niet mee zou kunnen nemen in het vliegtuig. Met tranen in de ogen reden Cherry en ik naar het centrum van Tiwi, waar ik een kaartje kocht voor de bus van 16 uur. In de wachttijd namen we wat te drinken en zaten we op het plein. Toen was het ook tijd om afscheid te nemen van Cherry. We hadden een geweldige week gehad en hoopten elkaar nog eens terug te zien. Zij zal de komende tijd in ieder geval meer familieleden opzoeken.

De bus was voorzien van een tv waarop enkele niet heel boeiende films werden vertoond, alsmede airconditioning en een wifi-verbinding, waardoor ik toegang had tot internet. Lange tijd was Mt. Mayon zeer goed zichtbaar, aangezien er nauwelijks bewolking was. De rook die uit de krater kwam, was daardoor ook erg goed te zien. We stopten diverse keren voor passagiers, maar ook eenmaal om bij een wegrestaurant te kunnen dineren. Het was een lange rit, waarbij we ook nog getuige waren van een optocht van mensen en praalwagens met verschillende Bijbelse figuren. In diverse kerken waren paasmissen bezig. Het was een mooi gezicht. Later op de avond werd ons echter verzocht om de gordijnen te sluiten, waarna de lampen uitgingen voor een lange nacht.

Tip van de dag: houd een zakdoek bij de hand.

Opvallend feitje: op zonnige dagen wordt de weg gebruikt om rijst uit te stallen en te laten drogen.

Dag 26: Een verlaten stad
Donderdag 5 april 2012

Het werd uiteindelijk een lange en vermoeiende nacht, aangezien de weg tot enkele kilometers voor Manila niet de beste van allemaal was. Daarnaast stopte de bus nog op vele plekken om mensen midden in de nacht in en uit te laten stappen. Gelukkig was de stoel naast me vrij, waardoor ik meer ruimte had om te slapen, wat slechts enigszins lukte. Tegen 6.30 uur arriveerde de bus bij de terminal in Manila, waarna ik dacht de bovengrondse te kunnen nemen richting m'n hostel. Omdat het de heilige week was, bleek het hele openbare vervoer hier echter plat te liggen, waardoor ik genoodzaakt was een taxi te nemen. Gelukkig komen die hier nauwelijks boven de paar euro uit, dus een probleem is dat niet. Ik kwam al vroeg aan bij m'n hostel, maar aangezien er nog een bed beschikbaar was, kon ik de kamer al eerder betreden. Op bed heb ik uitgerust.

Heel veel bijzonders heb ik de rest van de dag niet meer gedaan. Door de warme en felle zon heb ik buiten nog een wandeling door het zakelijke district gemaakt, waar het ontzettend rustig was. Straten waren erg verlaten, voetgangers en automobilisten waren nauwelijks te bekennen en vanwege de Semana Santa waren ook bijna alle winkels gesloten. In de buurt waren gelukkig nog wel een paar tentjes open zodat ik kon lunchen en dineren. 's Avonds heb ik nog even door de buurt gelopen, om te zien hoe de lokale bevolking op weg was naar de kerk voor een paasmis en hoe ze bij diverse ‘paasstalletjes' bleven staan om te bidden of foto's te maken. De rest van de tijd heb ik voornamelijk besteed aan het inhalen van m'n reisverslag en het uitzoeken van al m'n foto's, aangezien ik daar de laatste week maar zeer weinig tijd voor over had. Toch was het ook wel fijn om weer een rustdag te hebben, omdat morgen mijn laatste dag in de Filipijnen zal zijn en ik de oversteek zal maken naar Japan, met om te beginnen een drukke en volle week in Tokio!

M'n tijd in de Filipijnen zit er zo goed als op. In de 26 dagen die ik hier heb besteed, heb ik me geen moment verveeld. Ondanks dat velen het misschien niet als de nummer-1-vakantiebestemming zien, is het toch een geweldig land om te bezoeken. De steden zijn dan misschien niet het meest interessant, de omgeving is zeker prachtig, met een welkome afwisseling van groene rijstvelden, witte stranden en kleurrijke dorpjes. Bezienswaardigheden zijn er genoeg en in de tijd die ik had, heb ik niet eens alles kunnen bezoeken wat het bezoeken waard was (onder andere het wilde noorden en het paradijs dat Palawan heet). Om deze reden, en vanwege het heerlijke eten, de ontzettend vriendelijke en gastvrije bevolking en het over het algemeen goede weer (de regenbuien vergeet je snel genoeg) zijn perfecte redenen om nog eens terug te keren naar dit land. Dankzij Cherry ben ik tevens in aanraking gekomen met het leven van de echte Filipino's, een unieke en ultieme reiservaring waarvoor ik haar voor eeuwig dankbaar ben. Dus wie weet wat de toekomst nog eens zal brengen!

Tip van de dag: neem iets warms mee als je een nacht in een bus met airco doorbrengt, aangezien het erg koud kan worden!

Opvallend feitje: het eten van fastfood lijkt de enige optie te zijn tijdens de heilige week. Extra opvallend feitje: als je goed oplet, kun je Albert Heijn-tassen tegenkomen.